Od roku 1948, roku założenia przez polskie władze komunistyczne Państwowego Muzeum w Oświęcimiu, miliony turystów, 500 tys. rocznie na początku lat 90-tych, odwiedza obiekt krematorium na terenie obozu głównego (Auschwitz I), tam gdzie znajduje się „komora gazowa”.
Przewodnicy muzeum pokazują tę konstrukcję krematorium (Krema) i jej „komorę gazową”, twierdząc że jest autentyczne, ale co bardziej sceptyczni goście, którzy zadają impertynenckie pytania otrzymują w końcu odpowiedź, przynajmniej od czasu moich własnych wizyt z 1975 i 1976 roku, że jest to w rzeczywistości „rekonstrukcja”, a potem nadal informuje się tych niedowiarków, że jest to identyczna replika oryginału. W latach 1941-42, Krema było bardzo zwyczajnym urządzeniem krematoryjnym, w szczególności zaś pełniło rolę kostnicy do czasowego magazynowania zwłok oraz bloku kremacji ciał wyposażonego w 6 pieców. W latach 1943-44, te 6 pieców zostało usuniętych wraz z kostnicą, a całość wraz z tymi częściami budynku została przekształcona w schron przeciwbombowy wyposażony w salę operacyjną służącą dla opodal położonego szpitala SS.
Dokonałem tych odkryć w latach 1975-76, a ich wyniki opublikowałem między 1978 a 1980 r.
Eric Conan
15 lat później, dziennikarz i historyk Eric Conan, chociaż mający dość wrogi stosunek do rewizjonizmu, opublikował w styczniowym wydaniach (19-25, 1995) wysoce-poczytnej gazety francuskiej, L’Express, długi esej zatytułowany: “Auschwitz: pamięć zła” (“Auschwitz: la mémoire du mal”), w jakim zdemaskował fałszerstwa na temat krematorium i „komory gazowej” [szukaj: "Główny dziennik francuski przyznaje, że komora gazowa Auschwitz to oszustwo”, Jan.-Feb., 1995 Journal, str. 23-24]
Co do tej kwestii, oto poniżej wyniki jego odkryć (str. 6, do których się odnoszę kładąc nacisk na niektóre słowa:
Gdy w 1948 stworzone zostało Muzeum, Krematorium zostało zrekonstruowane [reconstitué] do przypuszczalnego stanu pierwotnego. Wszystko w nim to fałsz [Tout y est faux]: wymiary komory, umieszczenie drzwi, otwory na wsypywanie cyklonu B, piece (przebudowane wg wspomnień części ocalałych), wysokość komina. Pod koniec lat 70-tych, Robert Faurisson wykorzystał te fałszerstwa w swej analizie w jeszcze lepszy sposób, po czym urzędnicy Muzeum uczynili wszystko, aby udaremnić przyznanie się do faktów.
Conan rozpytywał urzędnika Muzeum w sprawie, jaką nazywa „nadinterpretacją” oraz na temat tego, co Théo Klein, były przewodniczący CRIF, „rady przedstawicieli organizacji żydowskich Francji” nazwywa „sztuczką”. Conan pisze (str. 6:
Krystyna Oleksy, okna jej dyrektorskiego gabinetu, zajmującego były obiekt szpitala SS, wychodzą wprost na obiekt Krematorium I, nie powstrzymuje się [przed powiedzeniem prawdy na temat „komory gazowej”]:
„Na razie mamy zamiar zostawić to w obecnym stanie i nie dawać żadnych szczegółowych wyjaśnień dla odwiedzających. To zbyt skomplikowane. Zobaczymy, co będzie później”.
Wypowiedź tej osoby znaczy tyle, co powiedzenie: „Kłamaliśmy. Kłamiemy. Będziemy nadal kłamać…a potem się zobaczy”.
Debórah Dwork i Robert-Jan van Pelt
W 1996 r. wydawnictwo W.W. Norton (New York) opublikowało 443-stronicową pracę historyczną na temat Oświęcimia, od roku założenia miasta aż do chwili obecnej. Auschwitz: 1270 to the Present została napisana przez dwoje historyków żydowskiego pochodzenia, Amerykankę Debórah Dwork i Kanadyjczyka Robert-Jan van Pelta. Piszą oni, że władze Muzeum Państwowego w Oświęcimiu dokonały wielu zmian, przekształceń i falsyfikacji na terenie obozu Auschwitz I w odniesieniu zarówno do obiektu, gdzie przyjmowanego i rejestrowano więźniów, jak też budynku krematorium I i znajdującej się tam „komory gazowej”. Autorzy używają następujących określeń: „powojenne zamroczenie”, „dodatki”, „usunięcia”, „likwidacje”, „rekonstrukcje”, „wielka powojenna rekonstrukcja” (str. 363), „przebudowany”, „przywłaszczenie”, „poddany odbudowie” (str. 364), „sfałszowany” (str. 367) oraz „proceder fałszowania” (str. 369).
Na temat „komory gazowej” piszą (str. 364): „[po wojnie] zostały zainstalowane cztery odlane w metalu otwory w dachu, przez które jakoby wlewano cyklon B do komory gazowej znajdującej się poniżej”.
Jak piszą dalej (str. 364), nie ma żadnego oznakowania albo tablicy, jaka ma zwrócić uwagę odwiedzających na dokonane zmiany, a o nich „…przewodnicy milczą…gdy oprowadzają gości po tym obiekcie, jaki przez turystę jest uważany za miejsce, gdzie to się stało”.
Apel do UNESCO
Cały kompleks Auschwitz jest zarejestrowany jako obiekt światowego dziedzictwa przez UNESCO. Część krajów islamskich, gdzie doszło do bardzo poważnego oburzenia i protestów w związku z lutowym (1998) skazaniem przez sąd w Paryżu francuskiego naukowca, Rogera Garaudy, za kwestionowanie istnienia „komór gazowych”, wniosło do UNESCO petycję dotyczącą symbolicznej „komory gazowej” w Auschwitz.
Domagają się one przeprowadzenia bezstronnego badania z dziedziny kryminalistyki pozostałości „komory gazowej” na terenie Auschwitz-Birkenau w budynku Krema II. Dach z otworami rzekomej „komory gazowej” do masowej eksterminacji najwyraźniej nigdy nie miał żadnego z 4 specjalnych otworów (25 x 25 cm), poprzez które, jak nam się wmawia, wsypywano granulat cyklonu B.
To mógłby być dobry przyczynek do badań, jak w ogóle można było przeprowadzać rzekome operacje gazowania w Birkenau, samym jądrze czegoś nazywanego „holocau$tem”?
ILU ŻYDÓW? DOUGLAS REED
MAJ 7, 2013 STOPHASBARA 2 KOMENTARZY EDYTUJ
How Many Jews?
[img]http://polskawalczacastopsyjonizmowi.files.wordpress.com/2013/05/thesixmillionmyth1-copy.jpg?w=474&h=341[/img]
autor: Douglas Reed
[Uwaga wydawcy: problem z wyjaśnieniem "6 milionów żydów" rzekomo zagazowanych i sprażonych jak frytki (holocausted) w niemieckich obozach koncentracyjnych w czasie II wojny światowej, nadal jest gorąco dyskutowany w ramach alternatywnych mediów w 68 lat po zakończeniu wojny. W przypadku mediów żydowskich aka msm, ich ciągły nacisk na wielokrotnie powtarzanie własnego mitu liczby 6 mln, co spotkało się z historycznie dowiedzionym zanegowaniem tego mitu na gruncie naukowym, wzbudza coraz większy sceptycyzm ze strony poszukiwaczy prawdy wszędzie w świecie, a teraz dzięki internetowi i ujawnieniu kolejnych faktów i ukrytych informacji wokół tej kontrowersji, coraz więcej ludzi zaczyna zdawać sobie sprawę, że kłamstwo o 6 mln żydów jest tylko propagandą syjonistyczną przeznaczoną do podparcia ich nieudanej próby hipnotyzowania i prania mózgu świata, aby uwierzył w największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek zostało powiedziane w ciągu całej zapisanej historii.
Jednym z pierwszych ośmieszaczo-obalaczy mitu 6 mln był brytyjski korespondent wojenny i pisarz, Douglas Reed. Przeżywszy I WŚ i świadek analizujący wydarzenia II WŚ w dogłębny sposób, Reed był doskonale świadom historycznego kontekstu, w którym żył i pisał. Jego komentarze przytoczone poniżej na temat niemożliwości potwierdzenia dokładnej i rzeczywistej liczby żydów żyjących w Europie między 1939 a 1945 rokiem, zostały zaczerpnięte z rozdziału 42 jego klasycznego już dzieła wydanego w 1956 r. The Controversy of Zion i daje czytelnikowi bardzo potrzebny punkt odniesienia, z którego można ocenić, kto ma rację, jeśli chodzi o ten wciąż trwający spór na temat, ilu żydów zginęło podczas II wojny światowej.]
Fragmenty rozdziału nr 42 zatytułowanego „Talmudyczna zemsta”
…Szczytem zemsty były procesy ‘zbrodniarzy wojennych’; szczególnie sąd nad głównymi przywódcami nazistowskimi w Norymberdze…
Przez wybór żydowskiego Dnia Sądu na powieszenie przywódców nazistowskich i dowódców niemieckich, zachodni liderzy przydali zakończeniu wojny aspekt zemsty wywartej specyficznie w imieniu ‘żydów’. Obserwując przebieg procesu sądowego, zrozumieć można było cel intensywnej zakłamanej propagandy czasu wojny, o której pisałem wcześniej. ‘Zbrodnie przeciwko żydom’ wydzielone zostały jako odrębny akt oskarżenia, tak jakby żydzi różnili się od pozostałej ludzkości (w chwili ogłoszenia wyroku, sto milionów istnień ludzkich w Europie Wschodniej dołączyło do ogólnej sumy ofiar prześladowań, z których żydzi stanowili jedynie procent odpowiadający ich liczebności). Z tego zarzutu uczyniono przeciw oskarżonym ‘rdzeń sprawy’ (słowami kapitana Liddell Hart’a), opierając go na argumencie ‘sześciu milionów zabitych żydów’ (z upływem czasu słowo ‘zaginionych’ zmieniono na ‘zabitych’). Każdy niezależny sąd z miejsca odrzuciłby sprawę, opartą na całkowicie niesprawdzalnych argumentach. Norymberscy prawnicy, którzy w swej praktyce prywatnej kwestionowaliby sporny przecinek dziesiętny dla uniewinnienia klienta, tutaj przyjęli tą fantastyczną liczbę jako podstawę domagania się skazania.
Posługując się źródłami żydowskimi, opisałem wcześniej proces, w którym na przestrzeni lat żydzi ‘wydzielili się’ z masy ofiar hitlerowskich i z dnia na dzień zwiększali swój kontygent (palenie książek przez Hitlera stało się ‘paleniem książek żydowskich’; jego obozy koncentracyjne, zapełnione w 90 procentach Niemcami, stały się obozami koncentracyjnymi dla żydów; komunikaty wojenne o zabiciu ‘150,000 Białorusinów, Ukraińców i żydów w Kijowie’ zmieniły się w zabicie ‘150,000 żydów’, i tak dalej bez końca)
Twierdzenie o ‘sześciu milionach żydów’ było końcowym produktem tego procesu, przyjętym bezwarunkowo przez sąd. W ciągu sześciu lat wojny Niemcy, Włosi i Japończycy zabili przy użyciu najbardziej wymyślnych środków zagłady, łącznie 824.928. brytyjskich i amerykańskich żołnierzy, marynarzy i cywilów. Przyjmując, że połowę z nich zabili Niemcy w Europie, liczba zabitych przez nich żydów wynosiłaby pietnaście razy więcej. Aby tego dokonać, musieliby użyć żołnierzy, broni, środków transportu, strażników i materiałów w ilości kilkakrotnie przekraczającej potrzebę wygrania wojny.
Cyfra ta nie wymagałaby nawet wzmianki, gdyby nie to, że posłużyła do nadania II WŚ piętna ‘wojny żydowskiej’; a może też pokierować losami potencjalnej trzeciej wojny. Dlatego też warto się nią tu zająć
Od czasów antycznych do dzisiejszych nie sposób było ustalić aktualnej liczby Judaitów, Judejczyków czy żydów. Stąd też niemożliwym było obliczyć liczbę ich ofiar w jakiejkolwiek katastrofie, co odnosi się także do szacunków ofiar żydowskich w II Wojnie Światowej. Ten proces mistyfikacji, zaczęty jeszcze w Genezis, ciągnie się przez Torę (np. siedemdziesiąt osób wyprowadzonych przez Jakuba do Egiptu, wzrasta w ciągu 150 lat do dwóch – trzech milionów). Na przestrzeni wieków ‘szacunki’ te wykazują znaczne, a nawet olbrzymie różnice. W obecnych czasach możliwe są jedynie przypuszczenia, jako że określenie ‘żyd’ jest prawnie nie do zdefiniowania i wymyka się wszelkim metodom statystycznym.
W artykule zamieszczonym w Encyclopaedia Britannica Book of the Year for 1942, dotyczącym „rozmieszczenia ludności żydowskiej”, wybitny autorytet żydowski dr Hans Kohn pisze:
„W świetle faktu, że w 1941 roku kraje o największym skupisku żydów nie uwzględniały w swych spisach powszechnych kwestii wyznania…..niemożliwym jest ustalenie dokładnej liczby żydów na świecie w 1941 roku. Definicja określająca przynależność osoby do ‘rasy żydowskiej’ nie jest konsekwentna…. W krajach, gdzie spis uwzględniał kwestię religii, nawet i to kryterium przynależności do wiary żydowskiej trudne jest do zdefiniowania. Stąd też szacunki, podające liczbę około 16 milionów (na całym świecie) ‘nie mogą rościć pretensji do dokładności’. W ostatnich latach niepewność co liczby żydów na świecie pogłębiona została wzrastającym zamieszaniem co do ich rozmieszczenia w poszczególnych krajach i na kontynentach. Prawdopodobnie ponad 6,000,000 żydów mieszka w Polsce i ZSSR”.
Trudno wyobrazić sobie bardziej chwiejną podstawę do ‘szacunków’ (nie mówiąc już o statystyce); tym niemniej odtąd ta niepewna baza, zakłócona jeszcze bardziej zamieszaniem wojennym i okupacyjnym, stała się źródłem „dokładnych” codziennych statystyk ofiar żydowskich, rozpowszechnianym przez tysiące gorliwych propagandystów, aby ostatecznie dosięgnąć liczby sześciu milionów!
Dr Kohn twierdzi, że w 1941 roku ‘prawdopodobnie’ ponad 6,000,000 żydów mieszkało w Polsce i w Z.S.S.R. Jeśli chodzi o Z.S.S.R., potwierdza to inny autorytet żydowski (prof. H.M.T. Loewe), który w Encyclopaedia Britannica z 1937 roku pisze, że mieszkało tam 2,700,000 żydów. Podobną liczbę podaje wcześniejszy o cztery lata (1933) żydowski żurnał Opinion, który ocenia ludność żydowską w Z.S.S,R. na poniżej 3,000,000. Oficjalna sowiecka Encyklopedia z 1953 roku stwierdza, że „w 1939 roku liczba żydów w Związku Sowickim wynosiła 3,020,000 osób”.
Powyższe prawie zgodne liczby z lat 1933-1941, podane przez czterech ekspertów, mogą sprawiać wrażenie, że przynajmniej w jednym kraju (Z.S.S.R.) liczba żydów została ustalona stosunkowo dokładnie. Niestety, w tej statystycznej dżunglii nic nie jest pewne. W 1943 roku żydowski komisarz Mikhoels oświadczył w Londynie (według informacji the Johannesburg Jewish Times): ‘Obecnie mamy w Związku Sowieckim 5,000,000 żydów’. Stanowiłoby to o dwa miliony więcej, niż dwa lata wcześniej i jeśli byłoby prawdą, oznaczałoby emigrację żydów z Polski na terytorium sowieckie, po poróżnieniu się Hitlera ze Stalinem. Skądinąd, w tym samym wydaniu Jewish Times, czołowy pisarz żydowski Joseph Leftwich stwierdza, że w 1952 roku liczba żydów w Z.S.S.R. wynosiła 2,500,000, czyli o 2,500,000 mniej niż w roku 1943’. Zapytuje: ‘gdzie i w jaki sposób oni się podziali?’ W moim przekonaniu, większość z nich zaginęła w statystykach.
To jeszcze nie koniec zamieszania w tej jednej tylko części zagadnienia. Encyclopaedia Britannica z 1937 roku (powtarzając za źródłem żydowskim liczbę 2,7000,000 żydów w Rosji) podaje, że stanowili oni około sześć procent ludności Rosji. Ponieważ ta sama encyklopedia szacuje liczbę mieszkańców Rosji na 145,000,000, owe sześć procent stanowiłoby 8,700,000 żydów w Rosji!
W tej materii wszystkie encyklopedie, roczniki statystyczne i almanachy zaprzeczają sobie nawzajem i nie są wiarygodne. Przykłady można mnożyć (np. w 1953 roku, Światowy Kongres żydów oświadczył, że ludność żydowska w Z.S.S.R. wynosi 1,500,000), tak że wędrówka w labiryncie bez wyjścia nie może doprowadzić do celu. Wszelkie opublikowane liczby są ‘szacunkami’ tendencyjnych źródeł i bez wartości. Zawodowy księgowy mógłby pokusić się o napisanie dzieła o usiłowaniach encyklopedystów, starających sie uzgodnić światową liczbę żydów opartą na przedwojennych szacunkach z brakiem sześciu milionów. Cyfry są niebezpiecznym orężem – oto kilka przykładów:
Czołowy amerykański rocznik statystyczny World Almanac z 1947 roku szacuje światową liczbę żydów w 1939 roku na 15.688.259. W późniejszych wydaniach aż do 1952 roku, zwiększa swe przedwojenne szacunki (nie podając wyjaśnienia) o cały milion – do 16.643.120. W roku 1950 ocenia liczbę na 11.940.000., co w porównaniu do jego pierwotnej cyfry na rok 1939, stanowiloby ubytek prawie czterech milionów (choć nie sześciu milionów). Jednakże, ten szacunek oparty jest na innym szacunku, podającym liczbę żydów w Z.S.S.R. na 2.000.000. Ten zaś nie uwzględnia pytania Mr. Lefwitcha postawionego komisarzowi Mikhoelsowi, który podał liczbę żydów w Z.S.S.R. w 1943 roku na 5.000.000.
W Anglii z podobnym problemem borykał się równie autorytatywny Whittaker Almamac. Jego wydania z lat 1949-50 podają światowe szacunki ludności żydowskiej w 1939 roku na 16.838.000., w porównaniu do 11.385.200. w roku 1949, co stanowi ubytek 5.500.000. Jednakże, podane tam dane poszczególnych krajów zwiększają sumę światową do 13.120.000. (zamiast 11.385.200.). Na marginesie, Whittaker z 1950 roku podaje liczbę ludności żydowskiej w Z.S.S.R. na 5.300.000., w porównaniu do 2.000.000. dla tego samego roku w World Almanac.
Oba wydawnictwa znane są ze swojej staranności i dokładności i nie można je winić za te rozbieżności; w tej materii dostępne są jedynie żydowskie ‘szacunki’, na których z oczywistych powodów nie można polegać. Wytknąłem te niezgodności w roczniku Whittakera z 1951 roku i zauważyłem, że następne jego wydanie z 1952 roku nie podaje już ‘szacunków ludności żydowskiej’. Widocznie wydawnictwo zaniechało beznadziejnych łamańców statystycznych i słusznie uczyniło. Inna encyklopedia także porzuciła ten temat w 1950 roku.
Na koniec, New York Times, czołowe czasopismo żydowskie na świecie (należące do żydów i wydawane w Nowym Jorku – mieście w znacznej mierze żydowskim), w 1948 roku opublikowało podżyrowany przez siebie artykuł statystyczny, oceniający liczbę żydów na świecie między 15.700.000. a 18.600.000. (trzy lata po wojnie). Jeśli jedna z tych cyfr jest prawdziwa, wynikałoby że w latach wojennych światowa liczba żydów bądz nie uległa zmianie, bądź wzrosła.
Artykuły gazetowe szybko zostają zapomniane (o ile nie zachowa ich dokładny badacz), lecz największe zmyślenia propagandowe mają dłuższy żywot. I tak historycy, dokładni w innych kwestiach, przekazali potomności legendę o ‘masowej eksterminacji’. Pod koniec wojny profesor Arnold J. Tonynbee rozpoczął swe monumentalne dzieło Studium Historii (Study of History), w którego ósmym tomie (wydanym w 1954 roku) pisze: ‘Naziści… przez ‘masową eksterminację’ zredukowali liczbę żydów w Europie kontynentalnej na zachód od Związku Sowieckiego, z około 6.5 miliona do 1.5 miliona’. Podaje to jako ‘nagi fakt statystyczny’, choć w odnośniku wykazuje, że nie ma on nic wspólnego ze statystyką: „nie sposób podać prawdziwej liczby, opartej na dokładnych statystykach. W 1952 roku nie wydaje się możliwym, aby kiedykolwiek udało się zdobyć tę informację”. Profesor Toynbee wyjaśnia, że jego ocena oparta jest na ‘obliczeniach żydowskich, zawierajacych duży margines błędu’. W konkluzji stwierdza, że liczbę żydów uśmierconych przez nazistów w Europie kontynentalnej ‘można oceniać’ na pięć milionów.
Z punktu widzenia historycznego te oceny są bezwartościowe. Choćby dlatego, że sześć milionów (czy nawet zbliżona liczba) żydów nie mogło zostać ‘zabitych’ czy ‘poległych’, z powodów wyłuszczonych na początku tego opracowania. Samo to założenie, przedstawione sądowi w Norymberdze, jest afrontem dla 825.000. kombatantów, marynarzy i cywilów zabitych na wszystkich teatrach wojny – na jaki potrafili się zdobyć jedynie zachodni politycy naszego stulecia.
Liczba zabitych lub poległych żydów nigdy nie stanie się wiadoma ze wspomnianych już względów, a także częściowo zaznaczonych w odnośniku profesora Toynbee. Samo określenie ‘żyd’ nie da się zdefiniować; w statystykach żydzi często nie są wyróżnieni; a w historii nigdy nie można było ustalić dokładnej liczby żydów żyjących na świecie. Same próby usystematyzowania tych statystyk przez spis powszechny, czy kwestionariusze imigracyjne, atakowane są jako ‘dyskryminacyjne’ lub ‘antysemickie’. Na przykład:
„Odtąd imigranci pragnący osiedlić się w Australii, nie będą pytani o narodowość żydowską – informuje w Sydney komitet wykonawczy żydów australijskich, którzy protestowali przeciw tej praktyce władz imigracyjnych” (the Jewish Times w Johannesburgu). W Anglii „z braku oficjanych statystyk, można jedynie zgadywać…. jaka jest dokładna liczba żydów w Anglii pozostaje tajemnicą’ (the Zionist Record w Johannesurgu). W Ameryce nieustanny nacisk zmusił prezydenta Roosevelta do zniesienia wymogu deklarowania narodowości żydowskiej na formularzach imigracyjnych. W 1952 roku the Anti-Defamation League i the American Jewish Committee, wszczęły wielką kampanię przeciwko Ustawie McCarran-Waltera, która zamierzała przywrócić ten wymóg. Ostatecznie ustawa przeszła mimo veta prezydenta Trumana, lecz nawet najbardziej rygorystyczne jej przestrzeganie nie potrafiłoby zaradzić sytuacji, gdyż imigrant zamiast narodowości ‘żydowskiej’ może w formularzu podać ‘brytyjską’, lub jaką bądź inną.
Obecnie ten stan statystyki jest niemal powszechny – cała sprawa jest tajemnicą i taką stała się celowo. Nikt nie potrafi odgadnąć, ilu żydów nie umarło w czasie wojny śmiercią naturalną, lub w wyniku bombardowania, a ilu zostało zgładzonych przez nazistów. Moim zdaniem, w krajach opanowanych przez Hitlera, jak Polska, Czechosłowacja i inne, liczba ofiar żydowskich proporcjonalna jest do ich udziału w ogólnej liczbie mieszkańców tych krajów. Przekonałem się, że podobną opinię wyrażają znani mi byli więźniowie obozów koncentracyjnych i ci, którzy przeżyli okupację. Ponieważ sami to przeżyli, współczują ofiarom żydowskim nie mniej niż innym, lecz trudno im zrozumieć, dlaczego jedyni żydzi zostali tu wyróżnieni, a liczba ich ofiar jest tak monstrualnie przesadzona.
Sowieci ewakuują żydów – archiwum żydowskiej agencji prasowej JTA ujawnia, gdzie się “podziała” większość brakujących wybrańców
9 Czerwiec 2013
Kładziemy szczególny nacisk na źródło poniżej zamieszczonych zdjęć oraz tekstu. Jest to źródło w 100 % żydowskie (Jewish Telegraphic Agency), jakie w latach II WŚ informowało o wydarzeniach na froncie oraz informowało o losach “wybrańców”.
37 informacji JTA publikowanych w kolejnych odcinkach, pokazuje dokąd “przepadli brakujący żydzi” z Polski i w jaki “cudowny sposób się odnaleźli”, przywiezieni do Polski na sowieckich tankach.
Relacja ta może wywołać odruchy alergii “nie-przyjmowania-do-siebie-prostej-prawdy” u osób, które mają jeszcze silny “syndrom holokitu” (nowa jednostka chorobowa, chwilowo leczona w jedynym centrum skutecznej kuracji – na Stopsyjonizmowi). Tym osobom zalecamy się nie denerwować i zwrócić swą szlachetną oburzoną uwagę na to, że te informacje napisali sami żydzi, nie rewizjoniści, nie naziści, nie antysemici, czy też inni kosmici. Osobom o silniejszych objawach powyższego syndromu, zalecamy wejść na linki zamieszczone pod zdjęciami i osobiście wylądować na stronie internetowej JTA.
37 zdjęć artykułów pochodzących z the Jewish Telegraphic Agency (żydowskiej agencji telegraficznej) z okresu 1939 – 1945, na temat Sowietów ewakuujących 1,8 mln żydów w głąb terytorium Związku Sowieckiego, wybawiając ich z rąk Niemców.
Do zdjęć dołączony będzie krótki opis treści doniesienia.
Majątek wart 17 mln $ wpada w ręce nazistów w Memel*; wszyscy żydzi ewakuowani; świątynie uległy zniszczeniu
Kowno, 23 marca, JTA
W oficjalnym oświadczeniu wyjawiono dzisiaj, że majątek wart 17 mln $ wpadł w ręce nazistów w krainie Memelland, przy czym jednocześnie zapewniono, że na zajętym przez wojska niemiecke terytorium Litwy nie został nawet jeden żyd. Ostatnią grupę kilkuset żydów wraz z obywatelami Litwy ewakuowano kilka godzin temu sześcioma pociągami, jakie wyjechały z Memel. (…)
Chociaż ogłoszono oficjalnie, że w Memelland nie ma żydów, wiadomo jest, że trochę zostało, zostali wcześniej zatrzymani pod różnymi zarzutami, twierdzi się, że fałszywymi. Wśród zatrzymanych znaleźli się kupcy żydowscy oskarżeni o oszustwa podatkowe i lekarze oskarżeni o nielegalne operacje. Uważa się, że zostaną zesłani do obozów koncentracyjnych.
Większość żydowskich uchodźców przybyła do Kowna i Szawli, mniejsza grupa obozuje w przygranicznym miasteczku, Kretynga. (…)
Tysiące żydów z Bukowiny ewakuowano w głąb terytorium sowieckiego
Ogromnej większości z 45 tysięcy żydów z Czerniowic, stolicy Bukowiny, udało się opuścić miasto przed wkroczeniem do niej armii nazistowskiej, doniesiono nam dzisiaj. Większości z nich władze sowieckie pozwoliły ewakuowac się w głąb swego terytorium, szczególnie na obszar żydowskich kołchozów w płd. Ukrainie. Przed opuszczeniem Czerniowic, wojska sowieckie podpaliły miasto.
Doniesienia niemieckie opisują zastrzelenie setek żydów w Mińsku jako działanie “snajperów”. (…)
Miasto Włodzimierz Wołyński na polskiej Ukrainie, który zamieszkiwała wielka żydowska społeczność jest obecnie stosem gruzów. Miasto paliło się przez 3 dni, a cała jego ludność uciekła w sąsiednie lasy w poszukiwaniu schronienia przed bombami i ogniem czołgów.
W opisie Mińska przez radio berlińskie można usłyszeć, że gdy wojska niemieckie wkroczyły do miasta, odnalazły tylko “dymiące ruiny”. Radio nazistów potwierdziło masowy odstrzał żydów jako działanie “snajperów” oraz powiedziało, że większa część ludności Mińska rozproszyła się po polach i bagnach.
50 tysięcy żydów uciekinierów wojennych z Kijowa w większości ewakuowano w rejon nad Wołgą
Sztokholm, 15 lipca (JTA) –
Nie mniej niż 50 tysięcy żydów z miast sowieckiej Ukrainy zniszczonych podczas nalotów niemieckich i ataków wojsk lądowych uciekło do Kijowa w celu znalezienia schronienia. Władze sowieckie podejmują obecnie działania, aby przetransportować uchodźców w rejon nad Wołgą, głównie do Samary i obwodu kazańskiego.
Doniesienia z Niemiec ujawniają, że wiele synagog w zajętej przez nazistów Polsce zostało zamienionych na szpitale polowe dla niemieckich żołnierzy rannych na rosyjskim froncie. W Przemyślu, władze nazistowskie zamieniły synagogę na budynek elektrowni.
Wciąż donosi się o krwawych walkach o Rogaczów i Żłobin, dwa miasta ukraińskie, gdzie ludność niemal w całości była żydowska. Oba miasta przechodzą z rąk do rąk. Raport mówi, że mieszkańcy obydwu tych miast zostały ewakuowane przez władze sowieckie w głąb państwa na kilka dni przed pierwszym wkroczeniem do nich wojsk niemieckich. (…)
Goniec Krakowski, gazeta nazistów wydawana w Krakowie po polsku, donosi w sprawie najnowszego cenzusu ludności Warszawy, że został on właśnie ukończony. W Warszawie mieszka obecnie 1.355.328. osób, z czego 401.808. to żydzi wyizolowani w ghetcie. (…)
Raport Polaków, żydzi zostali ewakuowani z sowiecko-niemieckiej granicy
Londyn, 18 czerwca (JTA) –
Cała żydowska populacja i część nie-żydów z terenów nadgranicznych okupowanej przez Sowietów Galicji została na rozkaz ewakuowana w głąb Sowietów “z powodów strategicznych”. Podobny rozkaz został wydany dla ludności obszaru okupowanego przez Sowietów w województwie lubelskim.
Jednocześnie Polski Rząd na Uchodźctwie otrzymał raport, że władze nazistowskie w okupowanej Polsce nakazały żydom, aby podjęły własne działania w celu wybudowania w ghetcie schronów przeciwlotniczych. Rozkaz mówi, że w przypadku ataków powietrznych, żydom nie będzie wolno szukać schronienia poza terenem ghetta. (…)
Litewscy żydzi trafili do gospodarstw rolnych w Mongolii, na Syberię
Londyn, 16 września (JTA) –
Kilkanaście tysięcy litewskich żydów, których ewakuowały władze sowieckie przed rozpoczęciem niemieckiej inwazji na ten kraj, zostało rozlokowanych w kołchozach w sowieckiej Mongolii i wschodniej Syberii, wg wiarygodnych doniesień otrzymanych dzisiaj.
Ewakuacja żydów z Litwy zaczęła się na tydzień przed faktyczną data inwazji. Nieznane są zasady, wg których władze sowieckie dokonują selekcji ewakuowanych, mimo to wiadomo, że wśród nich znaleźli się nie-komunistyczni, zajmujący się handlem i religijni żydzi. Urzędnicy sowieccy zrobili wszystko, aby zapewnić żydowskim uchodźcom środki niezbędne do przetrwania, wynika z raportu.
Sowiecka Republika Uzbekistanu staje się nowym domem dla tysięcy ewakuowanych żydów
Taszkient, U.S.S.R., 18 luty (JTA) –
Rozwój nowego żydowskiego centrum osiedleńczego w Sowieckiej Republice Uzbekistanu z populacją żydów w granicach 1 mln osób przewiduje się w tym miejscu, gdzie przybywają dziesiątki tysięcy żydów ewakuowanych z Ukrainy, Białorusi, Krymu i innych części sowieckiego terytorium, wywiezionych przed nazistowską inwazją na ich rodzinne miasta i kolonie (…)
Ogromna większość ewakuowanych żydów pilnie potrzebuje ubrań, butów i bielizny, brakuje im również sprzętu domowego, gdyż nie mogli zabrać go ze sobą podczas ewakuacji. Jednakże są dobrze zaopatrzeni w żywność. (…)
W dodatku do dziesiątek tysięcy sowieckich żydów rozproszonych w różnych okolicach Taszkientu, Samarkandy i Ałma-Aty, są tu jeszcze dziesiątki tysięcy żydowskich uchodźców z Polski, którzy zostali przetransportowani to tych rejonów po tym, jak zostali uwolnieni z obozów internowania. Polska ambasada w Moskwie zajęła się rejestracją wszystkich żydów, którzy mają polskie paszporty, aby umożliwić im kontakt z krewnymi w Ameryce i w Anglii, a także w celu zabezpieczenia danych o dokładnej liczbie polskich żydów obecnie przebywających w sowieckiej Rosji jako uchodźcy.
Liczba sowieckich i polskich żydów aktualnie skoncentrowana w Uzbekistanie szacowana jest na ok. milion. Przed wybuchem wojny mieszkało tu o. 40 tysięcy żydów, z czego większość w Taszkiencie i Samarkandzie. (…)
sowiecko-żydowski generał, który powstrzymał nazistowski “blitzkrieg” będzie unieśmiertelniony w sztuce
Taszkient, 24 marca (JTA) –
Lew Dowator, sowiecko-żydowski generał, który poprowadził atak Kozaków w obwodzie rostowskim i złamał niemiecką ofensywę oraz zainicjował odwrót nazistów na całym froncie sowieckim zostanie uwieczniony w sztuce teatralnej (…)
Ogłoszenie, że gen Dowator będzie centralną postacią sztuki obrazującej heroizm sowieckich żydów w walce z inwazją nazistów, zostało złożone przez S. Michaela, znanego w skali międzynarodowej żydowskiego artysty, który jest dyrektorem sowiecko-żydowskiego Teatru Państwowego. (…)
sowiecko-żydowski Teatr Państwowy, jaki jest teraz w Taszkiencie, gdzie przeniesiono wszystkie główne żydowskie instytucje z Moskwy, zajmie się również wystawieniem sztuki ukazującej wspólną walkę przeciw Hitlerowi żydów i Polaków w okupowanej przez nazistów Polsce. (…)
żydzi świętują paschę w sowieckiej Rosji z nadzieją na pokonanie Hitlera
Moskwa, 9 kwietnia (JTA) –
Chociaż wielka liczba żydów z Moskwy została ewakuowana w bezpieczne miejsce w Uzbekistanie w czasie, gdy armie nazistów zbliżały się do stolicy sowietów, moskiewska synagoga chóralna była zatłoczona w ten tydzień paschy żydami i żydówkami (…)
“…Jednocześnie jestem szczęśliwy z tej paschy i faktu, że nie cały mój naród znalazł się pod władzą Niemców, jacy są gorsi niż Egipt tysiące lat temu, i że miliony żydów przebywają w ZSSR, gdzie mogą cieszyć się równością z innymi obywatelami państwa…”
TYSIĄCE ŻYDÓW ŚWIĘTUJE PASCHĘ W UZBEKISTANIE PO RAZ PIERWSZY
Doniesienia nadchodzące do Moskwy z Taszkientu stwierdzają, że dziesiątki tysięcy żydów celebrowały paschę w Samarkandzie, Taszkiencie, Ałma-Acie oraz innych miastach Uzbekistanu, gdzie odbyły się sedery po raz pierwszy zorganizowane przez żydów europejskich, w tym żydów z Polski. (…)
Ewakuowani żydzi z Krymu tworzą sobie nowe ojczyzny na Syberii na Nowej Ziemi
Kujbyszew, 28 kwietnia (JTA) –
Po wielu miesiącach tułaczki z przybytkiem i maszynami rolniczymi, kilkanaście tysięcy żydowskich kołchoźników z Krymu dotarło do Krasnojarska, na Syberii, gdzie zostaną rozmieszczeni na ziemi przeznaczonej dla nich w obwodzie krasnojarskim.
Koloniści żydowscy, jak mówi doniesienie, zostali ewakuowani z okupowanej przez nazistów części Krymu w taki sposób, że mieli czas na to, żeby zabrać ze sobą swój przychówek i narzędzia gospodarskie. Zanim wyjechali ze swych osad, podpalili zbiory na polach, aby nie dostały się one w ręce nazistów. (…)
Wielu żydowskich kolonistów z rejonów Ukrainy obecnie pod okupacją nazistowską osiedla się teraz w obwodzie Saratowa nad rzeką Wołga, gdzie władze sowieckie umożliwiły im utworzenie kołchozów. Część z tych nowych żydowskich osadników otrzymała ziemię, jaka znajdowała się w ręku niemieckich mieszkańców przed wybuchem wojny z Niemcami.
Moskiewska społeczność żydowska podejmuje działania w sprawie wniosków żydów amerykańskich
Taszkient, ZSSR, 12 maja (JTA) –
Amerykańscy żydzi, a także żydzi mieszkający w innych państwach Narodów Zjednoczonych (tak, tak, proszę szanownych czytelników, żydzi już w 1942 nazywali “rzecz po imieniu” zanim ona powstała, the other United Nations – przypis tłumacza) zostali dzisiaj zapewnieni, że ich wnioski dotyczące poszukiwań krewnych w Związku Sowieckim zostaną potraktowane z należną pilnością i dołoży się wszelkich starań, aby odszukać każdą osobę, o jakiej istnieje przekonanie, iż przebywa na terenie ZSSR. (…)
“Otrzymaliśmy wiele listów i telegramów od żydów mieszkających w krajach Narodów Zjednoczonych z zapytaniami o to, aby odszukać ich krewnych w ZSSR. Na wiele z nich już odpowiedzieliśmy. Inne jeszcze nie doczekały się odpowiedzi. Pragniemy oświadczyć poprzez the Jewish Telegraphic Agency żydom z krajów przyjaznych ZSSR, że zrobimy wszystko, co możliwe, aby zaspokoić ich prośby. Fakt, że część nie otrzymała odpowiedzi może jeszcze odpowiedzi, trzeba wyjaśnić wyłącznie gigantycznymi rozmiarami tego państwa”.
Siedziba społeczności znajduje się w Taszkiencie, przy Sapiernym Projeździe 4. (…)
Urząd społeczności żydowskiej otrzymuje również zapytania od amerykańskich żydów poszukujących informacji dotyczących szczegółów o miejscach pobytu polskich żydów obecnie rozproszonych po całym Uzbekistanie.
Wobec skandalu, jakim jest powstanie na warszawskim Muranowie Muzeum Historii Żydów Polskich w obecnej formie, prawice: „młoda”, „odważna”, „niezależna”, „niepokorna” oraz wszystkie pozostałe jakoś dziwnie nabrały wody w usta. Trudno więc – my zajęliśmy się w końcu tą sprawą. A skandal ten rozgrywa się na wielu płaszczyznach.
Po pierwsze: na płaszczyźnie ekonomicznej. Obiekt ten najpierw nie miał być finansowany z kieszeni podatnika. Potem miał kosztować cztery razy mniej niż w rzeczywistości. A teraz dodatkowo okazuje się, że miasto będzie do niego dokładać być może nawet milion złotych miesięcznie. To po prostu kolejny warszawski „Miś”, budowa socjalizmu realnego służąca głównie żyłowaniu kieszeni podatnika.
Po drugie: w wymiarze zaplanowanych ekspozycji – zaplanowanych, bo jak w prawdziwej hucpie przystało, jeszcze ich właściwie nie ma. Otóż ich plany sugerują wyraźnie, że w tym „muzeum historii” nie o historię chodzi, tylko o stworzenie miejsca kultu dla polskich filosemitów, swoistej Świątyni Holokaustu. A przecież mamy państwo neutralne światopoglądowo i żadnych, także świeckich kultów popierać ono nie powinno.
Po trzecie wreszcie: uczczenie w taki sposób tylko jednego z co najmniej czterech narodów, z którymi mamy wspólną historię (Białorusini, Rusini, Litwini i Żydzi), zakrawa na jakiś dziwny rasizm. Być może dobrym pomysłem byłoby przemianowanie tego muzeum na miejsce poświęcone wspólnej historii wszystkich narodów Rzeczypospolitej, bo pamięć o niektórych z nich rzeczywiście zanika.
Po czwarte: filosemityzm wypływający ze środowisk, którym Lech Kaczyński podarował to muzeum czy raczej to miejsce kultu, jest bardzo często jaskrawo antypolski. Za pieniądze polskiego podatnika powstał więc ośrodek z założenia konfliktogenny, nastawiony na poniżanie ludzi, którzy za niego zapłacili.
I na koniec po piąte: za gigantyczne pieniądze wybudowano brzydki, prostokątny, przeszklony barak, z małą przestrzenią ekspozycyjną, której cena za metr kwadratowy jest najwyższa w Polsce, a być może także na świecie!
W każdym razie obok Stadionu Narodowego, na którym i do Madonny trzeba dopłacić, obok kolei na Okęcie, która kosztowała setki milionów, a którą warszawiacy nie chcą jeździć, Muzeum Historii Żydów Polskich wyrasta na jedną z najbardziej nietrafionych i kontrowersyjnych inwestycji, jaka w ostatnich latach powstała w stolicy.
In late July 1944, with Soviet forces rapidly approached Lublin, the Germans hastily evacuated the camp. However, the staff had only succeeded in partially destroying the crematoria before Soviet Red Army troops arrived on July 24, 1944
Ponad 79 tysiecy ludzi zostalo zabitych na Majdanku(59 tysiecy z nich to polscy zydzi) w ciagu 34 miesiecy dzialania obozu.
"Od 1941 roku w obozie zaglady na przedmiesciu Lublina-Majdanek,bez przewry dymily piece krematoryjne,ktore pochlonely 1,5 miliona ludzi.Spalono wszystkich Zydow lubelskich 'ktorzy przed wojna stanowili prawie polowe ludnosci miasta"
Zamieszczam ten film tutaj jako przyklad klasycznej anty-polskiej propagandy zydowskiej jaka to plemie z piekla rodem uprawia codziennie,24/7 , na POLSKIEJ ZIEMI I POD POLSKIM NIEBEM.
Posluchajcie:
Wieś polska a Holocaust
Published on 1 May 2013
Dyskusja „Wieś polska a Holocaust" zorganizowana przez Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi po specjalnym pokazie filmu dokumentalnego Pawła Łozińskiego „Miejsce urodzenia". Zaproszeni goście: dr Krzysztof Persak (Instytut Pamięci Narodowej), prof. Andrzej Żbikowski (Żydowski Instytut Historyczny, Centrum Badań nad Zagładą Żydów) prof. Tomasz Majewski (Instytut Kultury Współczesnej UŁ) -- prowadzenie: dr Mikołaj Mirowski. Patronat medialny Fo
Doskonaly material.Tutaj widzimy prawdziwy holokaust.Nie ten mityczny,zydowski,ale ten prawdziwy ZAPLANOWANY I WPROWADZONY W ZYCIE PRZEZ ZYDOW.
Nic sie nie zmienilo.Jesli nie staniemy murem to taki sam plan zostanie powtorzony.
Niech ten film bedzie kolejnym ostrzezeniem dla tych ,ktorzy wierza ,ze to plemie z piekla rodem posiada jakies ludzkie cechy.
A propos antypolskiego paszkwilu pt: Nasze matki, nasi ojcowie, wyemitowanego w reżimowej i polskojęzycznej TV z pieniędzy tutejszych tubylców. Innymi słowy, cała “prawda” o II WŚ wg. współczesnej żydoniemieckiej narracji historii:
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
, do których się odnoszę kładąc nacisk na niektóre słowa:
