A blogger, the owner of the Winston Smith Ministry of Truth website who goes by the nickname Black Rabbit, decided a week or so ago, out of curiosity, to order the New York Times newspaper article from May 6, 1945 in which this photo was published, and when it came the photo looked like this:
Blogger ..Black Rabitt,wlasciciel strony Winston Smith Ministry of Truth zagladnal przez ciekwosc do archiwum New York Times z dnia 6 maja 1945 gdzie to zdjecie bylo oryginalnie opublikowane i znalazl to:
Leroy Cool Meets Deborah Lipstadt Excuse me, aren't you Professor Deborah Lipstadt?
Yes, young man, do I know you?
Not unless you're from Watts.
Thinks - Oh, what a smart little n..
???
Thinks - no-all.
I've been researching at the Public Record Office.
Says - Oh, very nice.
Thinks - how thoroughly boring.
I thought I recognised you at the check-in, but you look a lot younger than your photographs.
Says - Well, thank you, flattery will get you everywhere.
Thinks - Except into my Kosher knickers, homeboy.
I read your book Denying The Holocaust last year.
Thinks - Hmm, obviously not an affirmative action candidate - he can read.
Says - I hope you learned something from it.
Thinks - I sure did: if you disagree with Deborah Lipstadt and her cabal, you're an anti-Semite.
Says - I sure did: man, those Revisionist dudes are crazy. How can anyone deny the Belsen gas chambers?
Er, there were no gas chambers at Belsen.
Eh? !!! Oh, you got me, I thought you were serious.
No, the gas chambers were at Auschwitz, and in the Aktion Rheinhard camps.
Hey, but I saw the bodies in the burial pits at Belsen. Those people were gassed, weren't they?
No, not at Belsen.
Heck, you'll be telling me next they died from typhus.
Er...
Anyway, there was a gas chamber at Dachau, right?
Er, yes, but it was never used.
Never used? Man, I got a photograph of it right here - see?
This is from a book published by the Daily Mail newspaper in 1945. Are you saying that was never used to gas people?
No, it wasn't.
Hmm, but this picture is from the same book, it's says “some of the gassed”, see. Guess they made a mistake, huh?
Yes, I guess they did.
Like with the shrunken heads at Buchenwald?
The er, what?
You know, the shrunken heads that were supposed to have been found in the camp, but were really planted by anti-Nazi propagandists?
Er, oh, those.
I know you can't believe everything you read about the Holocaust, but man, those Revisionists go way over the top, don't they?
Yes, they do.
I mean, they even claim there was a swimming pool in Auschwitz. Can you imagine that?
(Fumes)
Hmm, suddenly she don't look so attractive anymore.
Auschwitz versus Science: a documentary about the gas chambers and crematoria
We analyze the gas chambers and crematoria of Auschwitz concentration camp from the standpoint of science - with surprising results. The holocaust emerges in a new light from the technical analysis of this documentary video
Yehiel De-Nur was a Polish Jew who survived 2 years in Auschwitz
Yehiel to polski zyd ,ktory przezyl dwa lata w Oswiecimiu
In his book Shivitti: A Vision, he recounts a horrifying story of how
the Nazis covered a Dutch Jew known as "Baby" in marmalade,
who was then eaten alive by 1000 Auschwizters
W swojej ksiazce:"Wizja" przypomina przerazajaca historie o tym jak nazisci pokryli marmolada holenderskiego zyda ksywka "Baby" ,ktory to zostal nastepnie zezarty zywcem przez 1000 wiezniow
"Then came the big event, the day of the Auschwitz freak show. The chief, Franzl, showed off Baby, his main attraction, to the block master, who thought of a plan for a good laugh. The inmates were all ordered to the parade ground and commanded to form a circle around Baby, would stood dead centre. In an orderly's hand was the bowl containing the weekly ration of marmalade—enough for one blob of marmalade to be spread—today's the day!—on each inmate's bread ration. The block master helped himself to the jar and then dumped its entire contents over Baby's scab-covered skull. he and the chief were in stitches. Ach, Gott, what a circus! Then the master asked one thousand prisoners how they'd like a lick of marmalade.
"Potem przyszła wielka impreza, pokaz obozowych osobliwosci.. Naczelny Franzl, pokazywal Baby, jego główną atrakcje, komendantowi bloku, który myślał o zaplanowaniu niezlej zabawy. Wiezniom rozkazano ustawic sie na placu apelowym tak aby utworzyli kolo wokol "Baby".
W reku jednego z porzadkowych byla miska zawierajaca rownowartosc tygodniowrj racji marmolady dla kazdego wieznia -a co tam,swieto dzisiaj- po lyzce marmolady na kawalek chleba dla kazdego wieznia.
Komendat bloku(blokowy) siegnal po miske z marmolada i oproznil jej zawartosc na pokryta strupami glowe Baby.
On i jego zwierzchnik pekali ze smiechu.O moj Boze,ale cyrk !!!
Potem komendant zapytal wiezniow czy mieli by ochote zlizac te marmolade .
Inmates all over Baby. A voracious multitude, limbs tangling, arms and legs flailing, biting and being bitten in a mass frenzy. The two German spectators were convulsed with laughter. Later, on the deserted parade fround, only a chewed carcass remained, gnawed as if by a horde of famished rats. The orderlies dragged the bleeding blob behind the barracks. And so, atop the pile of corpses, Lay Zizi's dream-Zizi who kept vigil in Rotterdam for her handsome lover."
Masa wiezniow pokryla Baby.Zarloczny tlum,platanina rak i nog,gryzaca i bryziona jednoczesnie w masowym szale .Dwaj niemieccy widzowie pokladali sie ze smiechu.
Pozniej na opuszczonym placy apelowym pozostal tylko ogryziony zewlok.Wygladal jak objedzony przez tlum glodnych szczurow.
Porzadkowi wyciagneli krwawiace szczatki za baraki.
I tak na szczycie stosu trupow lezal wysniony przez Zizi jej przystojny kochanek , o ktorym snila ona w Rotterdamie"
A teraz pamietaj-szanowny Czytelniku: jesli nie bedziesz w stanie uwierzyc w te monstrualne brednie mozesz skonczyc na liscie poszukiwanych przez policje w wolnej ,podobno,Polsce.
Dedykuje tym wszystkim ,ktorzy wieszali na mnie wszystkie psy-przepraszam :wilki -z okolicy za to ,ze nie wierzylem w te brednie.
Co macie do powiedzenia dzisiaj ,po uplywie zaledwie 5 lat kiedy te brednie zostalu publicznie skompromitowane i wysmiane?
Jerzy
Ale te szkopy zaciete...
by Jerzy Ulicki-Rek » 03 Jan 2008 01:59 am
Jeszcze jedna bohaterka holokaustyczna odzyskala "cudownie' pamiec ,ktora utracila na dlugich 50 lat i przypomniala sobie ,ze byla czescia holokaustu!
Razem z kuzynka napisala ksiazke i ot,nastepny dowod na holokaust.
Auschwitz was liberated three months earlier (Jan 1945), and the Russians were almost in Germany. These must have been important Jews for Hitler to decide to fight through Russian lines, and break into Auschwitz!!"
"Jest tylko male,bardzo malutkie :"ALE":
Zgodnie z tym co przypomniala sobie nasz bohaterka , ja i jej rodzine wyslano w kwietniu 1945 z obozu w Bergen-Belsen do Oswiecimia aby ich,oczywiscie , zagazowac.
Po dwoch tygodniach koszmarnej podrozy pociag zostal oswobodzony przez sowietow.
TYLE TYLKO ,ZE OSWIECIM BYL WYZWOLONY W STYCZNIU 1945 ROKU,TRZY MIESIACE WCZESNIEJ!!!
Nasz bohaterka i jej rodzina musili byc rzeczywiscie szaleni wazni dla hitlera skoro ten zdecydowal ,ze dostarczy ich do obozu poprzez linie sowieckiego frontu ,wlamie sie do obozu i na nowo rozpali krematoria.
Ale historia!!!"
Jerzy
Wolna Polska zaczyna sie tutaj
................
Och Misza,Miszka...
by Jerzy Ulicki-Rek » 03 Jan 2008 02:19 am
Misza jest jeszcze lepsza.
Prawie jak popularny film dla dzieci"200 mil do domu"
Siedmioletnia Misha szuka swoich rodzicow ,z ktorymi rozdzielila ja wojenna zawierucha.
Przez 4 lata pokonujac 3 tysiece mil to dzielne zydowskie dziecko nie dawalo za wygrana.
Po drodze spotkala stado wilkow ,ktore ja 'adoptowalo",jadla z nimi surowe mieso jakie przynosily jej wilki i byla po raz pierwszy szczesliwa.
Nie moge pominac innych pasjonujacych szczegolow: miala "milosne" przygody maja lat 9 i w walce na noze zadzgala ss mana.
Najbardziej podoba mi sie ten fragment tego niewiarygodnego holo-smiecia:
Z przedmowy do ksiazki Mishy wydanej przez Amazon :
I am a personal friend of Misha and her family and the account of her story is true. Misha's personality as an adult truly reflects the effect of her life's trauma. Animals are magnetized by her. And i don't just mean domesticated animals. The wildlife is equally attracted to Misha and her love for them. My family and I have been mesmerized by the way she communicates with them. On one occasion, we joined her to a place in Ipswich where they have wolves in captivity. As the group of wolves was innocently going about their daily routine, Misha howled to them. They all howled back to her. Tears ran down my face and shills went down my spine at the same time. It was so incredible. Now we, as an audience tried to howl too. But the response just wasn't there. She clearly could communicate to them.
Bylismy z Misha w Ipswitch gdzie trzymaja schwytane wilki.Misha zaczela wyc do nich a one zaczely wyc do niej.Lzy plynely po mojej twarzy.To bylo niesamowite.Teraz rowniez inni widzowie zaczeli wyc ale wilki nie reagowaly.Ona wyraznie potrafila sie z nimi komunikowac(...)
Po mojej tez plyna lzy i tez wyje!!!
Ze smiechu.
TAKIE BZDETY OPOWIADA SIE LUDZIOM ABY UDOWODNIC HOLOKAUST Z BRAKU INNYCH DOWODOW.
W „obozach śmierci Eisenhowera”: wspomnienia amerykańskiego strażnika
STY 12
Posted by ussus
In ‘Eisenhower’s Death Camps’: A U.S. Prison Guard Remembers
Autor: Martin Brech; przekład: Ussus
[img]http://ussus.files.wordpress.com/2013/01/prawdziwe-obozy-c59bmierci.jpg?w=604[/img]
Prawdziwe obozy śmierci drugiej wojny światowej. Jak Eisenhower w okropny sposób eksterminował milion Niemców. Fotografia przedstawia warunki w alianckich obozach w których byli przetrzymywani niemieccy cywile i „rozbrojone wojska wroga” w Niemczech po drugiej wojnie światowej. Brak schronienia, brak sanitariatów, brak opieki medycznej, brak ubrań. Zamknięci pod gołym niebem. Niemal milion Niemców celowo wystawiono na śmierć od chorób i z głodu.
W październiku 1944 r., gdy miałem osiemnaście lat, zostałem powołany do wojska. Moje szkolenie było krótkie, głównie z powodu rozgrywającej się właśnie niemieckiej kontrofensywy w Ardenach; urlop skrócono mi o połowę i natychmiast wysłano za morze. Po przybyciu do La Havre, we Francji, szybko załadowano nas do samochodów i posłano na front. Gdy dotarłem na miejsce, dostrzegłem u siebie objawy mononukleozy – posłano mnie do szpitala w Belgii. Ponieważ wtedy mononukleoza znana była jako „choroba pocałunków”, wysłałem mojej dziewczynie list z podziękowaniami.
Do momentu opuszczenia szpitala, przebywałem w Spartanburgu, w centrum Niemiec; mimo moich protestów umieszczono mnie w „repo depot” (obozie przejściowym). Przestałem się interesować moją macierzystą jednostką; niebojowe jednostki były w tamtym czasie wyśmiewane, pogardzane. Z akt wynika, że przez większość czasu, z mojego siedemnastomiesięcznego pobytu w Niemczech, byłem w kompanii C, 14 Regimentu Piechoty. Pamiętam jednak iż przebywałem też w innych jednostkach.
Pod koniec marca lub na początku kwietnia 1945 r., zostałem wysłany do obozu jeńców wojennych, nieopodal Andernach nad Renem, jako strażnik. Skończyłem cztery lata wyższej szkoły niemieckiej więc mogłem rozmawiać z więźniami mimo że było to zakazane. Jednakże stopniowo zaczęto wykorzystywać mnie jako tłumacza; proszono o wyłuskiwanie członków SS (żadnego nie znalazłem).
W Andernach przetrzymywano około 50000 więźniów w różnym wieku; pod gołym niebem, za drutem kolczastym. Kobiety były osobno więc początkowo nie widywałem ich. Mężczyźni których pilnowałem nie mieli żadnych schronień ani koców. Wielu było bez kurtek. Spali w błocie, wodzie, na zimnie; brakowało latryn. Była zimna i mokra wiosna – ich cierpienia były tym większe.
Jeszcze bardziej szokujący był widok tych więźniów wrzucających trawę i chwasty do cynowych puszek zawierających rzadką zupę. Powiedzieli mi, że robią to aby ulżyć sobie w bólu który był powodowany przez głód. Szybko ulegali wycieńczeniu. Dyzynteria szalała – zaczęli sypiać we własnych odchodach, bowiem byli zbyt słabi, aby doczołgać się do rowów z latrynami. Wielu błagało o jedzenie, chorując i umierając przed naszymi oczami. Mieliśmy wystarczającą ilość zapasów i zaopatrzenia, lecz nie zrobiliśmy nic by im pomóc; nie udzielaliśmy żadnej pomocy lekarskiej.
Z oburzeniem protestowałem u moich oficerów, jednak spotykałem się jedynie z wrogością i ślepą obojętnością. Naciskani twierdzili, że otrzymali ścisłe rozkazy z „góry”. Żaden oficer nie zrobiłby czegoś takiego 50000 ludziom; jednak niepodporządkowanie się groziło poważnymi zarzutami. Zorientowawszy się, że moje protesty są bezskuteczne, poprosiłem przyjaciela pracującego w kuchni o przyniesienie mi trochę jedzenia dla więźniów. Ten także opowiedział o dokładnych rozkazach pochodzących z „góry”, a tyczących się ścisłego przestrzegania racji żywnościowych. Dodał jednak, że mają tyle jedzenia iż nie wiedzą co z nim robić i że trochę mi „zorganizuje”.
Gdy przerzucałem dla więźniów jedzenie przez drut kolczasty, zostałem przyłapany; zagrożono mi uwięzieniem. Powtarzałem „wykroczenie”. Pewien rozgniewany oficer zagroził mi, że mnie zastrzeli. Sądziłem, że blefuje dopóki nie zobaczyłem kapitana, na wzgórzu nad Renem, strzelającego do grupy niemieckich kobiet ze swojej czterdziestkipiątki. Gdy zapytałem go „Dlaczego?”, odburknął „Praktyka” i strzelał aż do opróżnienia magazynka. Widziałem biegnącą kobietę, która chciała się skryć. Jednak nie jestem w stanie powiedzieć czy została trafiona. Było zbyt daleko.
Wtedy zdałem sobie sprawę z tego, że obcuję z zimnokrwistymi mordercami pełnymi nienawiści. Uważali Niemców za podludzi godnych eksterminacji; kolejny przejaw upodlającej karuzeli rasizmu. Artykuły w gazecie Stars and Stripes, niemieckie obozy koncentracyjne, mnóstwo zdjęć wycieńczonych ciał. Ta swoista polityka zwiększała nasze „sprawiedliwe”okrucieństwo, ułatwiała nam akceptowanie zachowań przeciwko którym buntowalibyśmy się. Sądzę również, że żołnierze którzy nie brali udziału w walkach próbowali udowodnić jacy to oni twardzi, zachowując się w taki właśnie sposób wobec więźniów i cywili.
Dowiedziałem się, że więźniowie byli przeważnie prostymi rolnikami i robotnikami tak jak i większość naszych żołnierzy. Z upływem czasu upodobniali się do zombi, stawali się ślamazarni, inni opętani, jeszcze inni próbowali samobójstwa – za dnia uciekali przez otwartą przestrzeń w kierunku Renu, by ugasić pragnienie. Byli zdejmowani.
Niektórzy więźniowie pragnęli papierosów tak bardzo jak jedzenia, toteż przedsiębiorczy jankescy kupcy wymieniali za garść papierosów stosy zegarków i pierścionków. Gdy zacząłem przerzucać kartony papierosów więźniom by zrujnować ten biznes, zostałem poważnie „upomniany”.
Pewien promyk nadziei pojawił się jednej nocy, gdy miałem „cmentarną zmianę”, między drugą a czwartą godziną nad ranem. Blisko na wzgórzu znajdował się cmentarz. Mój przełożony zapomniał dać mi latarkę a nie chciałem się napraszać zdegustowany całą tą atmosferą. Było już dość jasno. Zaniepokoiłem się o więźnia czołgającego się pod drutami w kierunku cmentarza. Mieliśmy strzelać do uciekających jak tylko takich zobaczymy więc podniosłem się z ziemi, aby ostrzec go, żeby wracał. Nagle spostrzegłem kolejnego więźnia pełzającego z cmentarza do ich zagrody. Ryzykowali życie żeby wygrzebać coś ze cmentarza. Musiałem zrobić śledztwo.
Gdy wkroczyłem do tego mrocznego, zakrzaczonego, pogrążonego w cieniu cmentarza, poczułem się zupełnie bezradnym. Coś zadziwiającego pchało mnie jednak naprzód. Wbrew obawom, przeszedłem nad kimś leżącym na brzuchu. Wymachując wokoło karabinem, potykając się, próbując odzyskać spokój, wkrótce doszedłem do siebie. Jakaś postać usiadła. Po chwili byłem w stanie zobaczyć nieopodal piękną, ale przerażoną grymasem strachu twarz kobiety z koszem piknikowym. Niemożna było dawać jedzenia niemieckim cywilom, cywile nie mogli nawet przechodzić opodal więźniów więc szybko zapewniłem ją iż nie mam nic przeciwko temu co robi. Powiedziałem żeby się nie bała i że opuszczę cmentarz by jej nie przeszkadzać.
Szybko się oddaliłem i usiadłem pod drzewem na końcu cmentarza tak by nie niepokoić więźniów. Cóż to było za uczucie – spotkać tak piękną kobietę w takich okolicznościach! Nigdy nie zapomniałem jej twarzy.
Po jakimś czasie więcej więźniów zaczęło powracać do zagród. Widziałem jak ciągną ze sobą jedzenia dla siebie i swoich towarzyszy. Mogłem tylko podziwiać ich odwagę i oddanie.
8 V 1945 r. zdecydowałem świętować z kilkoma więźniami, których pilnowałem; okazjonalnie piekli oni chleb dla innych więźniów. Mieli chleb, a poza tym dzielili się swoim wesołym usposobieniem wywołanym przez koniec wojny. Wszyscy myśleliśmy, że wkrótce wrócimy do domów. Znajdowaliśmy się na ziemiach, które weszły w skład francuskiej strefy okupacyjnej. Nie czekałem długo, aby móc ujrzeć brutalność francuskich żołnierzy, kiedy to transportowaliśmy dla nich naszych więźniów do obozów pracy niewolniczej.
Jednakże tego dnia byliśmy szczęśliwi.
Jako gest przyjaźni, rozładowałem moją broń i stanąłem z boku. Pozwoliłem im nawet pobawić się nią. To „przełamało lody” i zaraz śpiewaliśmy piosenki, ucząc się ich nawzajem. Także te których nauczyłem się w niemieckiej szkole (“Du, du, liegst mir im Herzen”). Jako wyraz wdzięczności upiekli mi specjalny, mały i słodki chlebek – jedyny prezent jaki mogli mi ofiarować. Schowałem go do mojej „eisenhowerowej” kurtki i zaniosłem do moich baraków. Zjadłem go w samotności. Nigdy nie jadłem smaczniejszego chleba. Jedząc go, nigdy nie czułem tak wzniosłego uczucia wspólnoty. Wierzę, że wtedy objawił mi się Chrystus. Wpłynęło to później na moją decyzję o podjęciu studiów filozoficznych i religijnych.
Krótko potem, niektórzy z naszych słabych i chorych więźniów zostali zabrani przez francuskich żołnierzy do ich obozu. Jechaliśmy ciężarówką za tą kolumną marszową. Co jakiś czas zwalniała i zawracała. Być może kierowca był tak zszokowany jak ja widząc co się dzieje. Gdy jakiś niemiecki więzień upadał był bity pałką w głowę i w ten sposób mordowany. Ciała były zwalane na pobocze drogi i zabierane przez następną ciężarówkę. Przez wielu ta szybka śmierć mogła być preferowana niż powolne umieranie z głodu na naszych „polach śmierci”.
Kiedy w końcu zobaczyłem niemieckie kobiety zamknięte w oddzielnej zagrodzie, zapytałem dlaczego je więzimy. Powiedziano mi, że „podążają za obozem”; wybrane przez SS na materiał hodowlany superrasy. Rozmawiałem z kilkoma i muszę przyznać, że spotkałem się z niezwykle uduchowionymi duszami i wielce atrakcyjnymi kobietami. Zdecydowanie nie zasługiwały na więzienie.
Coraz częściej używano mnie jako tłumacza. Dzięki temu mogłem zapobiec kilku szczególnie niesprawiedliwym uwięzieniom. Pewnego razu żandarmi przyciągnęli jakiegoś rolnika. Powiedzieli mi, że ma „niezły nazistowski medal”. Pokazali mi ten order. Na szczęście miałem pewną tabelkę i mogłem go zidentyfikować. Okazało się, że rolnika nagrodzono medalem za posiadanie pięciorga dzieci! Hmm… być może jego żona odczuła jakąś ulgę, ale nie sądzę, aby jeden z naszych obozów śmierci był sprawiedliwą karą za jego wkład w niemiecki dobrobyt. Żandarmi zgodzili się. Wypuścili go, aby mógł kontynuować swoją „brudną robotę”.
Głód zaczął rozprzestrzeniać się także wśród niemieckich cywili. Normalnym było zobaczyć niemieckie kobiety z podkasanymi rękawami myszkujące wśród naszych śmieci. Szukały czegoś jadalnego. Jeśli tylko nie były przeganiane…
Gdy wypytywałem burmistrzów małych miast i wsi, odpowiadali iż zapasy jedzenia zostały zabrane przez dipisów (obcokrajowców pracujących w Niemczech), zapakowane na ciężarówki i wywiezione. Kiedy o tym zameldowałem, spotkałem się tylko ze wzruszeniem ramion. W obozach nigdy nie widziałem ludzi z Czerwonego Krzyża, nie widziałem by pomagali cywilom mimo że ich kawa i pączki były dla nas zawsze i wszędzie na wyciągnięcie ręki. Tymczasem Niemcy musieli polegać na poukrywanych zapasach i czekać na następne zbiory.
Głód czynił Niemki bardziej „dostępnymi” mimo to często dochodziło do gwałtów z użyciem przemocy. Dobrze pamiętam pewną zgwałconą osiemnastolatkę. Dwaj żołnierze okaleczyli jej pół twarzy karabinową kolbą. Nawet Francuzi uważali, że gwałty, złodziejstwa i pijacka przemoc naszych żołnierzy były zbyt „wygórowane”. W Le Havre dostawaliśmy broszurki objaśniające nam, że niemieccy żołnierze bardzo dobrze obchodzili się ze spokojnymi francuskimi cywilami i że my powinniśmy zachowywać się tak samo jak oni. Jakąż sromotną klęskę wtedy ponieśliśmy!
„Co z tego?”, ktoś zapyta. „Okrucieństwo wroga było większe niż nasze.” To prawda, że patrzyłem tylko na koniec wojny, gdy byliśmy już zwycięzcami. W przeciwieństwie do nas, Niemcy mieli coraz mniej okazji do stosowania przemocy. Jednak dwa zła nie czynią jednego dobra. Zamiast powtarzać przestępstwa wroga, powinniśmy próbować przełamać spiralę przemocy i zemsty, która splugawiła naszą historię. Dlatego mówię o tym teraz, 45 lat po wojnie. Może nigdy nie zdołamy zapobiec poszczególnym zbrodniom wojennym, ale możemy, jeśli będziemy głośno o tym mówić, wywrzeć wpływ na politykę rządów. Możemy odrzucić rządową propagandę malującą naszych „wrogów” jako podludzi i propagującą zachowania których byłem świadkiem. Możemy protestować przeciwko bombardowaniom cywilnych celów, co przecież dzieje się także dzisiaj, w tej chwili. Możemy odmawiać poparcia naszemu rządowi mordującemu pokonanych rozbrojonych i jeńców wojennych.
Doszedłem do wniosku, że dla przeciętnego człowieka trudno jest uznać ogrom tych przestępstw, szczególnie jeśli sam był świadkiem. Nawet żołnierze współczujący ofiarom bali się tłumaczyć co się działo, z obawy przed kłopotami – mówili mi. Niebezpieczeństwo nie zostało zażegnane. Przemawiałem kilka tygodni temu i już odebrałem telefoniczne pogróżki, a moja skrzynka pocztowa została zniszczona. Lecz było warto. Pisanie o tych okropnościach jest jak katharsis dla uczuć zbyt długo tłumionych, wyzwoleniem, które może przypomni innym świadkom, że „prawda uczyni nas wolnymi ludźmi; pozbądź się strachu!”. Być może najważniejszą lekcją jest: tylko miłość może podbić wszystko.
Esej został opublikowany w The Journal of Historical Review , Summer 1990 (Vol. 10, No. 2), pp. 161-166. (Revised, updated: Nov. 2008).
Praca zbiorowa: Mit Holocaustu
by krzysiek4 » 17 Jan 2013 10:08 am
Przez ponad pół wieku wychowywani byliśmy w poczuciu winy za milczące przyzwolenie na masową likwidację Żydów w Europie w czasie II wojny Światowej. Nauczono nas wierzyć w holocaust dzieci Izraela, niczym w Pismo Święte. Bo czy mógł ktoś przypuszczać,że wydarzenie obecne na stronach wszystkich podręczników historii jest tylko mitem? Ale znaleźli się ludzie, którzy potrafili otrząsnąć się i z naukową precyzją odrzucić mit holocaustu. Czy są oni w błędzie?
Każdy, rzecz jasna, może zakwestionować wszystko. Ale wykazać absurdalność czyichś poglądów na nic tak dawne przecież historyczne wydarzenia nie powinno być trudne. Skoro Holocaust miał miejsce, skoro Żydzi ginęli masowo w komorach gazowych, najprościej byłoby przedstawić na to jakieś dowody. Ale tych, jak się okazało, po prostu nie nut. Kłamstwo,bowiem, choćby i miliony razy powtarzane, nie jest w stanie zastąpić najdrobniejszego choćby faktu. Zamiast dyskusji, obrzucono więc niepokornych historyków, nazywanych„rewizjonistami”, tonami epitetów – lecz ani jedna rzeczowa polemika nie została podjęta. Sięgnięto też i po inne środki, by zamknąć im usta: w wielu tzw. krajach demokratycznych wprowadzono ustawowy zakaz prowadzenia badań naukowych nad holocaustem, a jego złamanie zagrożone zostało sankcjami karnymi (np. we Francji). Również w naszym kraju podjęto działania mające na celu „zjednoczenie nas z Europą” i w tej sprawie. Już to zresztą przerabialiśmy: jeszcze kilka lat temu do komunistycznych więzień trafiali historycy za głoszenie innej prawdy historycznej – tej o mordzie katyńskim.
Ale czy represje są w stanie cokolwiek powstrzymać? Można oczywiście zakazać głoszenia prawdy, ale zmienić jej nikt nie jest w stanie…
Ze Wstępu
***
Pierwsze, pełne i oryginalne wydanie książki, która wywołała burzę polityczną. Jej ukazanie się sprowokowało wprowadzenie zakazu dyskusji nad Holocaustem. Ostatnie egzemplarze .
Mit holocaustu. Praca zbiorowa.
Warszawa 1997, s. 102+2, Wydawca: Instytut Narodowo-Radykalny. Biblioteka "Szczerbca" t. 1, wydanie I
Pierwsza i ostatnia książka historyczna, jaka ukazała się w Polsce nt holocaustu i omawiająca to wydarzenia bez politycznie poprawnego propagandowego zadęcia.
Pozycja cenna nie tylko dla ludzi interesujących się Historią; cenna również, jako pozycja bibliofilska.
Uwaga: końcówka magazynowa!
Wspaniala mowa.
Tym ,ktorzy nie pamietaja przypominam ,ze Sylvia za to tylko ,ze bronila (jako prawnik jest to jej zawod) Ernsta Zundela w sadzie sama trafila na pare lat za kraty.
SHOAH business (Auschwitz) - Oświęcimskie Centrum Kultury
................
THE
LEUCHTER
REPORTS
CRITICAL EDITION
THIRD REVISED EDITION
DEDICATION:
To Ernst
FRED A. LEUCHTER JR.
DR. ROBERT FAURISSON
GERMAR RUDOLF
THE
LEUCHTER
REPORTS
CRITICAL EDITION
THIRD REVISED EDITION
PUBLISHED BY THE BARNES REVIEW
P.O. BOX 15877
WASHINGTON, D.C. 20003
Table of Contents
Page
Introduction ..................................................................................................... 9
The First Leuchter Report ............................................................................ 13
1. Preface by Prof. Dr. Robert Faurisson .................................................. 13
2. A Brief History of Critiques of the Leuchter Report ............................. 20
3. An Engineering Report on the Alleged Execution Gas Chambers
at Auschwitz, Birkenau, and Majdanek, Poland .................................... 24
3.0. Introduction .................................................................................. 24
3.1. Purpose ......................................................................................... 24
3.2. Background .................................................................................. 25
3.3. Scope ............................................................................................ 25
3.4. Synopsis and Findings ................................................................. 26
3.5. Method ......................................................................................... 27
3.6. Use of HCN and Zyklon B as a Fumigant ................................... 27
3.7. Design Criteria for a Fumigation Facility .................................... 29
3.8. Design Criteria for an Execution Gas Chamber ........................... 31
3.9. United States Execution Gas Chambers Since 1920 .................... 32
3.10. Toxic Effects of HCN Gas ........................................................... 34
3.11. A Brief History of the Alleged German Execution Gas
Chambers ..................................................................................... 35
3.12. Design and Procedures at the Alleged Execution Gas
Chambers ..................................................................................... 37
3.13. Crematories .................................................................................. 41
3.14. Forensic Considerations of HCN, Cyano-Compounds and
Crematories .................................................................................. 44
3.15. Auschwitz, Krema I ..................................................................... 47
3.16. Birkenau – Kremas II, III, IV and V ............................................ 50
3.17. Majdanek ...................................................................................... 53
3.18. Statistics ....................................................................................... 56
3.19. Conclusion ................................................................................... 57
3.20. Bibliography ................................................................................. 58
3.21. Documents ................................................................................... 58
4. Critical Remarks ...................................................................................... 90
4.1. Physical, Chemical, and Toxicological Features of HCN
and Zyklon B ................................................................................ 90
4.2. Disinfestation Chambers .............................................................. 98
4.3. Homicidal Gassings ..................................................................... 99
4.4. Cremations ................................................................................. 106
4.5. Chemical Analysis ..................................................................... 111
6 FRED A. LEUCHTER, ROBERT FAURISSON, GERMAR RUDOLF, THE LEUCHTER REPORTS
The Second Leuchter Report ...................................................................... 121
1. Foreword ............................................................................................. 121
1.1. Before Ernst Zündel ................................................................... 122
1.2. After Ernst Zündel ..................................................................... 126
1.3. The Second Leuchter Report ...................................................... 128
1.4. The Revisionist Intifada ............................................................. 135
2. Introduction ......................................................................................... 136
3. Purpose ................................................................................................ 137
4. Background ......................................................................................... 138
5. Scope ................................................................................................... 138
6. Synopsis and Findings ......................................................................... 138
7. Method ................................................................................................ 139
8. The Leuchter Report ............................................................................ 139
8.1. Dachau ....................................................................................... 140
8.2. Mauthausen ................................................................................ 142
8.3. Hartheim Castle .......................................................................... 144
8.4. Specialized Hardware: Non-Existence ....................................... 145
8.5. Conclusion ................................................................................. 145
8.6. Documents ................................................................................. 146
9. Annotated Bibliography ...................................................................... 148
9.1. The First Leuchter Report .......................................................... 148
9.2. Dachau ....................................................................................... 149
9.3. Mauthausen ................................................................................ 158
9.4. Hartheim Castle .......................................................................... 167
9.5. 1988: Jewish Historians Face the Problem of the Gas
Chambers ................................................................................... 170
10. Appendices .......................................................................................... 171
10.1. The Gas Chamber at Dachau: Now You See It, Now You
Don’t .......................................................................................... 171
10.2. Documents and Photographs ...................................................... 176
The Third Leuchter Report A Technical Report on the Execution
Gas Chamber ............................................................................................... 183
0. Introduction ......................................................................................... 183
1. Purpose ................................................................................................ 183
2. Background ......................................................................................... 184
3. Scope ................................................................................................... 184
4. History ................................................................................................. 185
5. Mississippi Death House ..................................................................... 186
6. The Lethal Gas Chamber ..................................................................... 187
FRED. A. LEUCHTER, ROBERT FAURISSON, GERMAR RUDOLF, THE LEUCHTER REPORTS 7
7. Lethal Gas Chamber Function ............................................................. 190
8. Design Criteria for a Lethal Gas Chamber .......................................... 194
9. Conclusion ........................................................................................... 195
10. Documents ........................................................................................... 196
11. Photographs ......................................................................................... 205
The Fourth Leuchter Report A Technical Evaluation of JeanClaude Pressac’s Book Auschwitz: Technique and Operation of the
Gas Chambers ............................................................................................... 213
0. Introduction ................................................................................ 213
1. Purpose ....................................................................................... 213
2. Background ................................................................................ 214
3. Scope .......................................................................................... 214
4. Synopsis and Findings ............................................................... 214
6. Construction of the Document ................................................... 215
7. Proofs ......................................................................................... 216
8. Categories ................................................................................... 216
9. Review ....................................................................................... 222
Part One: Delousing Gas Chamber and other Disinfestation
Installations ......................................................................................... 222
10. Chapter 1: Foreword on Zyklon B ............................................. 222
11. Chapter 2: The Stammlager Delousing Installations .................. 223
12. Chapter 3: The Prussic Acid Delousing Installation in the
Reception Building .................................................................... 223
13. Chapter 4: Kanada and its Clothing Delousing Installation ....... 224
14. Chapter 5: The Delousing and Disinfestation Installations
of BW 5a and 5b in KGL Birkenau ........................................... 224
15. Chapter 6: The Disinfestation Installation of the Gypsy
Camp in Sector BIIe of Birkenau. .............................................. 225
16. Chapter 7: The Birkenau “Zentral Sauna” with its
Disinfection Autoclaves and Topf Disinfestation Ovens ........... 225
Part Two: The Extermination Instruments ................................................ 225
17. Chapter 1: History of Topf ......................................................... 225
18. Chapter 2: Krematorium 1 or the “Old Crematorium” of the
Main Camp (Auschwitz Stammlager). ....................................... 225
19. Chapter 3 and 4: Bunker 1 or the “Red House” Bunker 2
(V) or the “White House” .......................................................... 226
20. Chapter 5 and 6: Krematorien II and III; The Ventilation
Systems of Krematorien II and III ............................................. 226
21. Chapter 7: Krematorien IV and V. Plans, Construction and
General Study ............................................................................. 2288 FRED A. LEUCHTER, ROBERT FAURISSON, GERMAR RUDOLF, THE LEUCHTER REPORTS
22. Chapter 8: “One Proof...One Single Proof”: Thirty-Nine
Criminal Traces. ......................................................................... 228
Part Three: Testimonies ............................................................................. 228
23. Chapters 1, 2, and 3: Critical Examination of the “War
Refugee Board”; Critical Examination of the Testimonies
of Doctors Bendel and Nyiszli; the Deposition of Henryk
Tauber ........................................................................................ 228
Part Four: Auschwitz and the Revisionists ................................................ 229
24. Chapter 1: Auschwitz Explained by the Revisionists ................ 229
25. Chapter 2: Auschwitz According to the Revisionists ................. 229
Part Five: The Unrealized Future of K.L. Auschwitz-Birkenau ................ 230
26. Chapter 1: The Aborted Future of the Stammlager without
Extermination ............................................................................. 230
27. Chapter 2: Birkenau 1945: the Extermination Station ............... 230
28. Postface ...................................................................................... 230
29. Conclusion ................................................................................. 230
Nowa strona walczaca z holo-mitem.Tym razem z Wielkiej Brytani.
Z tego co pisze mi moj znajomy i wlasciciel strony czeka nas masa fascynujacych niespodzianek i nie znanych do tej pory dokumentow.
Z tego co dostalem-na zaostrzenie-apetytu wyglada ,ze cos wybuchnie:)
Cala masa tajnych dokumentow ujawnionych po raz pierwszy czeka na na publikacje.
Na razie tlumaczymy z niemieckiego na angielski.
Zaczynamy:
Bletchley Park Decrypts of German Police Concentration Camp (GPCC) Messages.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
