Bajka o Euro

JA

Sięgnąłem w sklepie po parówki i zmroziła mnie cena. Odłożyłem je na półkę i zacząłem szukać tańszych. Nie było
Wtedy dopiero wyrwał mi się z piersi okrzyk, potocznie zwany bluzgiem. Co ciekawe, moje złe myśli zwróciły się nie ku właścicielom supermarketu, tylko ku Benowi Bernanke i innym drukarzom banknotów. Bo, niestety, te banknoty trafiają nie do mnie. Zanim tacy jak ja wycisną podwyżki strajkami i marszami w Lublanie, inflacja pożre nam połowę dochodu. W latach 20., 40. i 70. podobne zjawisko spowodowało masowe niepokoje w krajach Zachodu i każdorazowo wzrost wpływów lewicy, która w tamtych czasach obiecywała gruszki na wierzbie biednym i pokrzywdzonym, a w rzeczywistości miała za zadanie zbudować światowe imperium Moskwy. Teraz lewica przerzuciła się z proletariatu na tzw. mniejszości seksualne, bo uznała, że proletariatu już nie ma. Dotyczy to także Polski, co jest już absolutnie śmieszne. Będzie zabawnie, jeśli proletariat, który w Polsce zresztą nigdy nie zanikł, znowu się pojawi w wyniku kryzysu nawet w najbogatszych krajach Europy. Włosi już od roku albo dłużej wchodzą do sklepów z drżeniem. Ciekawe, kto politycznie zagospodaruje tych, którzy nie będą w stanie zapłacić za chleb, mieszkanie i gaz? Zdaje się, że są chętni. Oby tylko mieli coś naprawdę mądrego do zaoferowania.

Ujawnili się też chyba chętni do przejęć na rynku. Prezes PZU obwieścił, że firma ma dużo pieniędzy i może akwirować. Pewnie ta myśl będzie jeszcze rozwinięta. Na razie odezwali się komentatorzy precyzując, że pewnie chodzi o zagranicznych ubezpieczycieli, nawet dużych. Jeśli chodzi o ubezpieczycieli, to nie chodzi o banki. A jeśli nawet o banki, to o zagraniczne.

Europejska inflacja jest w zasadniczej mierze importem z Ameryki. Czy zalewanie rynku dolarami jest świadomą grą Fedu na zbicie kursu? Bankierzy centralni Europy podwyższający stopy i jednocześnie drukujący pieniądze dla zagrożonych banków przypominają kogoś, kto drapie się lewą nogą w prawe ucho, kiedy swędzi go nos. Poza tym w ogóle monetarnymi środkami nic tu się zrobić nie da, bo nie da się stóp jednocześnie obniżyć i podwyższyć. A tzw. mocne euro służy do tego, żeby pokonać Amerykę w wojnie ekonomicznej.

Czy euro stanie się walutą światową? Trzeba zacząć od tego, że wcale nie euro jest mocne, tylko dolar jest słaby. A zatem długofalowe cele Unii wcale nie muszą być zrealizowane.

Ponadto te wszystkie rozważania mają małe znaczenie w realnym biznesie. Niezależnie od refleksji teoretycznych, każdy praktyk i tak zrobi taki deal, jaki mu się akurat doraźnie opłaca. Dotyczy to także polityków, ministrów finansów, gubernatorów banków centralnych. Wszyscy mają swoje uwarunkowania. Czy więc uda się Brukseli i Frankfurtowi naprawdę wywołać długofalowy efekt?

Oczywiście w tym całym zamieszaniu chodzi o obecną pozycję i przyszłość Ameryki. Polityczna hegemonia, najpierw w świecie zachodnim, a potem w całym świecie, wspierała pozycję dolara za sprawą tego, co Charles de Gaulle nazwał „ekstrawaganckim przywilejem”. Dolar zaś wspierał hegemonię. I tak mogło być na wieki, gdyby nie to, że mocarstwa próchnieją od środka. Ameryki nie zaatakował wróg zewnętrzny, tylko arogancja wewnętrznych elit, finansowe rozpasanie, zadłużenie, korupcja. Jest to nauka dla małych narodów. Nawet najpotężniejszy naród świata nie jest w stanie utrzymać się na nogach zadłużając się bez opamiętania. My – tym bardziej jesteśmy narażeni na skutki zadłużenia. Nie tak, jak Węgrzy, ale jednak.

Ze Stanami nie musi być zresztą tak źle. Ujemne realne stopy procentowe mogą się okazać skutecznym narzędziem utrzymania pozycji Ameryki w świecie, nawet jeśli udział dolara w rezerwach i handlu innych narodów dalej będzie spadał.

Zresztą rola dolara wcale nie musi trwale i poważnie osłabnąć. A nawet jeśli osłabnie, to wcale nie musi ustępować walucie unijnej, która – jak się rzekło – wcale nie jest mocna. No i po osłabieniu rola dolara może się potem wydźwignąć. Na polityczne zamówienie amerykańskiej elity dolar tuż przed I wojną światową przejął od funta rolę pieniądza międzynarodowego. W czasie wielkiej depresji znowu ustąpił funtowi, ale potem odzyskał pierwszeństwo. Wraz z nim zaś polityczna i wojskowa supremacja Ameryki w świecie. Wrogowie Ameryki twierdzą, że obie wojny światowe były narzędziem budowania tej supremacji. Twierdzą też, że „wojna z terrorem” miała służyć temu samemu. Jeśli mają rację, możemy czuć się uspokojeni. Nie czeka nas już żadna zawierucha. Trudno sobie wyobrazić, żeby nowy prezydent USA, ktokolwiek nim będzie, przytłoczony od pierwszej minuty nawałem kłopotów, z których każdy ma najwyższy priorytet, mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek wariactwa. Nawet gdyby chciał. I zapewne Ameryka stanie znowu na nogach i uczyni to bez niekontrolowanych odruchów.

Autor jest pracownikiem Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego. Poglądy przedstawione w artykule są poglądami autora i nie wyrażają oficjalnego stanowiska KNF ani Urzędu KNF

Źródło: Felietony z Gazety Bankowej. Autor Marcin Masny.

Ogólnie rzecz biorąc facet pisze bardzo ciekawie i chyba wie o co chodzi. W felietonie z 14 lipca (14 o ile dobrze pamiętam) 2008 pisał również o szerzeniu się "czerwieni" wśród polityków światowych.

Oprócz komentowania wklejajcie również w temacie jego felietony jak macie dostęp do pełnych tekstów.