Codex Alimentarius

Z Wiki2

Pierwsza wersja poniższego artykułu została skopiowana z Wikipedii. Prosi się o jego dalszą rozbudowę, w szczególności o dodanie opisu możliwych zagrożeń jakie Codex Alimentarius za sobą niesie.

Codex Alimentarius (łac. książka żywności, kod żywności) – jest to zbiór przyjętych w skali międzynarodowej norm żywności, kodeksowych praktyk, zaleceń i wytycznych wykorzystywanych przez urzędowe służby kontroli, przemysł rolno-spożywczy oraz środowiska naukowe.

Prace dotyczące norm żywnościowych prowadzone są na forum Komisji Kodeksu Żywnościowego, działającej od 1963 roku, w ramach Wspólnego Programu dla Norm dotyczących Żywności, powołanego przez Organizację NZ ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) oraz Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Spis treści

Oficjalne zadania Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO

  • ochrona zdrowia i interesów konsumentów,
  • zapewnienie uczciwych praktyk w międzynarodowym handlu żywnością,
  • promocja współpracy pomiędzy wszystkimi rządowymi i pozarządowymi organizacjami zajmującymi się tworzeniem norm żywnościowych,
  • określanie priorytetów prac, inicjowanie i kierowanie przygotowaniem projektów norm przy pomocy właściwych organizacji,
  • zatwierdzanie opracowanych norm i publikowanie ich w Kodeksie Żywnościowym jako regionalne bądź światowe normy,
  • zmiany opublikowanych norm po dokonaniu ich przeglądu w świetle postępującego rozwoju nauki i techniki.

Obecnie członkami Komisji Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO jest 180 państw oraz Wspólnota Europejska.

W pracach nad dokumentami Codex Alimentarius uczestniczyć mogą obok państw członkowskich, państwa zainteresowane normami żywnościowymi, na zasadach określonych dla obserwatorów. Obserwatorami mogą być również międzynarodowe organizacje rządowe i pozarządowe, które mają prawo zgłaszać uwagi na każdym etapie tworzenia norm, z wyjątkiem ustaleń końcowych.

Potencjalne zagrożenia

Kontrowersje wokół Kodeksu Żywnościowego odnoszą się do wyobrażenia, iż jest to obowiązkowy standard dla bezpieczeństwa żywności – włącznie z witaminami oraz dodatkami mineralnymi. Zwolennicy Kodeksu mówią, że jest on nieobowiązkową normą żywnościową oraz że nie istnieje żaden obowiązek wśród państw do przyjęcia standardów Kodeksu będących członkami Kodeksu lub jakiejś innej międzynarodowej organizacji handlu. Patrząc z punktu widzenia jego przeciwników, mimo wszystko, jedną z głównych przyczyn obaw jest to, że Kodeks Żywnościowy jest uznawany przez Światową Organizację Handlu (WTO) jako międzynarodowa norma do rozwiązywania sporów w sprawie bezpieczeństwa żywności oraz ochrony konsumentów. Jednak mimo to, że kraje nie są wykluczane z używania innych norm, czy badań naukowych będących dowodem bezpieczeństwa żywnościowego oraz ochrony konsumenckiej, przeciwnicy twierdzą, iż kraje rozwijające się prawdopodobnie nie posiadają alternatywnych norm.

Wiele kontrowersji odnosi się do sposobu, w jaki Kodeks obchodzi się z witaminami oraz dodatkami mineralnymi do żywności. Niektóre państwa klasyfikują witaminy oraz dodatki mineralne jako żywność. Jednak inne klasyfikują je jako lekarstwa. Natomiast niektóre kraje, jak Kanada, stworzyły oddzielną kategorię dla tych produktów: nie jako leki. Przeciwnicy Komisji Kodeksu twierdzą, że jest to przesadny wpływ firm farmaceutycznych i że ich wytyczne są niepotrzebnie restrykcyjne dla witamin oraz dodatków mineralnych.

Informuje się również, że w 1996 roku niemiecka delegacja przedłożyła propozycję, iż nie powinno się sprzedawać żadnych ziół, witamin oraz minerałów dla celów profilaktycznych czy leczniczych. Propozycja została przyjęta, ale protesty wstrzymały jej wdrożenie. 28. Zjazd Komisji Kodeksu Żywnościowego miał następnie miejsce 9 lipca 2005 roku. Wśród wielu omawianych tematów był “Wytyczne dla witamin oraz dodatków mineralnych dla żywności”, który został przyjęty podczas spotkania jako nieobowiązkowa norma. Ta treść była tematem poważnej polemiki, częściowo z takiego powodu, iż wiele krajów członkowskich może chcieć ustalić zasady dodatków żywieniowych jako korzyści lecznicze, jako farmaceutyki lub jako inne kategorie. Treść nie usiłuje zakazać dodatków, ale usiłuje poddać je wymogom znakowania i pakowania, oraz usiłuje zagwarantować, że bezpieczeństwo oraz skuteczność są brane pod uwagę określając pochodzenie danego składnika.

Wytyczne wzbudziły niepokój z obu stron: konsumentów oraz przemysłu z powodu wyobrażenia, że mogą pojawić się ograniczenia dla witamin oraz minerałów jako dodatków żywnościowych. Ruch Zdrowej Wolności wskazuje na większe obawy odnośnie ograniczenia składników dodatków żywnościowych w Europie przez Dyrektywę Dodatków Żywnościowych Unii Europejskiej (która wykorzystuje zaakceptowaną listę składników oraz ich klas) oraz na potencjalnie restrykcyjne limity dawkowań, mające fundament na modelu Kodeksu przez Organizację Żywności i Rolnictwa (FAO) oraz przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) Projekt Oszacowania Ryzyka Składników Pokarmowych.

Teksański republikanin Ron Paul wyraził równocześnie pogląd, że Strefa Wolnego Handlu Ameryki Środkowej „zwiększa możliwość, że przepisy Codex zostaną narzucone amerykańskiemu społeczeństwu”.

Tematy na Forum

Linki zewnętrzne

Źródło „https://prawda2.info/wiki/Codex_Alimentarius”