Uwaga! Znajdujesz się w jednej z sekcji autorskich forum.
Administracja forum nie ponosi odpowiedzialności za ewentualną cenzurę w tym wątku. Moderatorem tego tematu jest jego założyciel czyli autor pierwszego posta.
James B. Comey - dyrektor FBI - właśnie zadebiutował w dzienniku „The Washington Post”. Gazeta wydrukowała jego przemówienie ze spotkania w Muzeum Holokaustu z przedstawicielami środowisk żydowskich. Comey mówi m.in. o tym, że każdemu nowemu pracownikowi biura nakazuje wizytę w muzeum. Po co? By wyciągnął on naukę z historii i zobaczył, że „nawet dobrzy ludzie pomagali w mordowaniu milionów”, poddając się woli nazistów. W pierwszej linii wymienił w tym kontekście m.in. Polaków.
Dyrektorzy agencji rządowych rzadko zabierają publicznie głos w sprawach nie związanych z polem ich działań. Dyrektor FBI James Comey przykuł jednak swoim ostatnim wystąpieniem uwagę dziennika „The Washington Post”. Przykuł ją do tego stopnia, że jego przemówienie zostało spisane i opublikowane w dziale „Opinie” na stronie internetowej gazety.
Polacy na równi z Niemcami i Węgrami w mordowaniu żydów
Comey znalazł się w ostatnich dniach w Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie, gdzie na zaproszenie organizatorów jednego ze spotkań opowiedział o tym, czym dla niego był i jest Holokaust.
Mówił też o tym, dlaczego każdy zatrudniony przez niego nowy agent i analityk FBI ma obowiązek pojawienia się w waszyngtońskim muzeum.
Comey pochodzący z rodziny irlandzkich katolików większość przemówienia poświęcił swojemu dojrzewaniu i pytaniom dotyczącym wiary i Boga, które zadawał sobie „już jako nastolatek”, gdy dowiedział się o tragedii milionów żydów zamordowanych przez nazistów.
"Najstraszniejsza lekcja w historii ludzkości”.
„Chcę, żeby (agenci - red.) zrozumieli, że mimo przeprowadzenia rzezi przez chorych i złych ludzi, w ich ślady poszli też ludzie, którzy kochali swoje rodziny, dawali jałmużnę i chodzili do kościoła. Dobrzy ludzie pomogli mordować miliony i najstraszniejszą ze wszystkich lekcji jest ta pokazująca, że jesteśmy w stanie zrezygnować z indywidualnej moralności, poddając się władzy grupy, jesteśmy w stanie przekonać się do prawie wszystkiego” - powiedział dyrektor FBI.
Po czym dodał: „W ich mniemaniu, mordercy i ich wspólnicy z Niemiec, Polski, Węgier i wielu, wielu innych miejsc nie zrobili niczego złego, bo przekonali siebie do tego, że uczynili to, co było słuszne i od czego nie było ucieczki. To robią ludzie i to powinno nas naprawdę przerażać”.
Rzecznik polskiego MSZ Marcin Wojciechowski napisał w sobotę na Twitterze, że polska ambasada w Waszyngtonie zareagowała już na"niedopuszczalne sformułowania" pod adresem Polski, jakie padły z ust dyrektora FBI i zażądała wyjaśnień w tej sprawie.
http://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata.....34592.html
Żydzi za nasze pieniądze przy pomocy sprzedajnych dziwek, na które ogłupiony naród pójdzie niedługo głosować zafundowali sobie muzeum a w nim wystawę tłumaczoną również na j. ang:
Cytat:
"Zdarzało się także, że Polacy wydawali Żydów Niemcom lub sami ich mordowali. Powstanie w getcie warszawskim wywoływało rozmaite komentarze po tronie aryjskiej. Niektórzy współczuli Żydom, podziwiali ich bohaterstwo, większość jednak patrzyła na to obojętnie, a jeszcze inni wypowiadali antysemickie komentarze" - dowiedzą się m.in. w języku polskim i angielskim zwiedzający niedawno otwarte Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie.
Cytat:
- Nie da się zrozumieć i w pełni przeżyć historii Polski bez znajomości historii Żydów polskich - przekonywał prezydent Bronisław Komorowski otwierając wczoraj Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie. To pierwsza tego typu inwestycja w ramach PPP czyli Partnerstwa Publiczno Prywatnego i jedna z najdroższych. Na jego budowę wydano 320 mln złotych, z czego zdecydowana większość to pieniądze podatników.
Muzeum Historii Żydów Polskich jest pierwszą w Polsce instytucją publiczno-prywatną, stworzoną wspólnie przez rząd (w ramach budżetu Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego), samorząd lokalny (budżet Warszawy) i organizację pozarządową (Żydowski Instytut Historyczny).
Czeczenia, czyli co? Najebał paru muzułmańskim świrom, którzy byli tak pojebani, że nawet muzułmanin Kadyrow i jego muzułmańscy ludzie się od nich odcięli. Basajew dogadał się z Maschadowem i pokłócili się w kilka tygodni o kasę płynącą od jankesów, czy może o to, że jednak pokoju niet.
Kto tam kogo sponsoruje? Dlaczego 30/40% walczących w ISIS to nie wcale tzw. zachodni muzułmanie {bo mendia zachodnie gówno ci przedstawią}, ale ni mniej, ni więcej tylko bojownicy z Kaukazu.
W związku z tym, co masz wobec Putina w kwestii Czeczeni - wyskocz ze szczegółami a nie jakieś półsłówka, bo chyba znów nie opowiadasz o jakiś zasadach, których w polityce a zwłaszcza w geopolityce nie ma.
Stereotypowy u Rosjan (i nie tylko) obraz mieszkańca Kaukazu – brodatego, konnego rozbójnika z karabinem.
Cytat:
zwalczana przy pomocy czołgów i spadochroniarzy przestępczość nie mogła istnieć bez rozpiętego w Moskwie parasola ochronnego. Stopień penetracji Czeczenii przez rosyjskie służby był wystarczająco duży, by wiedziano, co się tam dzieje, zaś z działalności czeczeńskich grup przestępczych profity ciągnęli liczni przedstawiciele rosyjskich władz.
Co jeszcze mam do Putina?
Mataczenie po wypadku (?) okrętu atomowego Kursk;
Zajęciu przez terrorystów powiązanych ponoć z Al-Kaidą szkoły w Biesłanie.
Cytat:
Wspólnota Niepodległych Państw po Biesłaniu jest już inna od tej, jaką mieliśmy przed 3 września 2004 roku, tak jak inna stała się Ameryka dla Amerykanów po ataku na WTC. Masakra zakładników w osetyńskiej szkole niewątpliwie zmieni podejście świata do działań, jakie stosuje Rosja w stosunku do Czeczeńców. Teraz wielcy tego świata dostali do ręki argumenty nie do podważenia.
Skąd my to znamy?
Cytat:
były prezydent Inguszetii Rusłan Auszew, który prowadził negocjacje z bojówkarzami. W ich wyniku uwolnionych zostało 25 zakładników. Twierdzi on, że wśród bojówkarzy okupujących teren szkoły nie było żadnego etnicznego Czeczeńca.
Wiem o tym doskonale, że jakby chcieli to by go odjebali na wiele sposobów. Zresztą osobiście nigdy za Lechem "Spieprzaj Dziadu" Kaczyńskim nie przepadałem, uważam że był takim samym agentem jak reszta polityków w tym kraju. Położył on np. kamień węgielny pod budowę Muzeum Historii Żydów Polskich.
Po prostu przestał być potrzebny, albo inaczej jego śmierć była bardziej potrzebna, żeby podzielić i zantagonizować naród.
Po co, skoro i tak nie był zjednoczony? Być może trzeba było jeszcze bardziej zaostrzyć ten konflikt, by przygotować grunt przed zbliżającymi się wydarzeniami na Ukrainie? Być może nie był głównym celem, a chodziło o bankierów którzy byli na pokładzie sprzeciwiającym się światowym banksterom w jeszcze większym grabieniu...?
Tak na marginesie, to nie zdziwiłbym się jakby Lechu żył i sączył sobie drinki gdzieś pod palmami. Już nie wiele rzeczy jest mnie w stanie zadziwić na tym świecie.
(to tak pół żartem, pół serio)
Co to za argumentacja zresztą, że nie zajebali prezydenckiego samolotu, bo "byle debil, kozojeb bez podstawówki i umiejętności czytania oraz pisania był w stanie odjebać Kaczyńskiego kiedy tylko chciał"? Wiadomo, że mógł o ile nie był to "ślepy snajper", ale co z tego? To ma być argumentem za tym, że nikt przy tym nie maczał palców? Jak byś nie zauważył to szczególnie upodobali sobie samoloty.
ElComendante napisał:
W związku z tym nie.
Mi tu nic nie śmierdzi, bo tylko totalny debil postanowiłby zabić Kaczyńskiego w karkołomnym zamachu z wykorzystaniem samolotu, bomby, sztucznej mgły i innych takich wynalazków mogąc go zajebać poprzez rozłożenie skórek od banana na schodach pałacu prezydenckiego, bo otoczenia Kaczyńskiego to była banda debili, która nawet czegoś takiego by nie zauważyła. {Nomen omen to jak łatwo zrobić zamach na prezydenta Polski pokazał ci gość, co walnął jajem w Bula na Ukrainie i dokładnie w ten sam banalny sposób można było odjebać Kaczora}.
Czekam, więc na szczegóły, co ci śmierdzi?
Cała ta katastrofa mi śmierdzi.
Totalni debile wierzą w tego typu bajki co najwyżej.
Dla mnie cokolwiek się stało, było doskonale zaplanowane i perfekcyjnie spełniło swój cel - podział narodu.
"Dopóki ludzie są ze sobą skłóceni, nie są niebezpieczni. A w takim razie każdy, kto chce nas kontrolować, musi się zatroszczyć o klimat stresu, lęku i powszechnej agresji." - Niccolo Machiavelli.
I ten Macierewicz, który do Smoleńska pojechał pociągiem, a nie u boku Lecha, rozprawia o zamachu od samego początku, czym jednocześnie ośmiesza sprawę w oczach wyznawców platformy i jest wodą na młyn dla wyznawców PiSu (i co niektórych co nie łyknęli tej całej ściemy - nie kupujesz oficjalnej ściemy?, proszę bardzo mamy dla ciebie inną ściemę). Majstersztyk.
Dlaczego samolot, a nie skórka od banana? A dlaczego nie? Samoloty są bardzo popularne w tego typu rozgrywkach.
Poza tym trudno skórką od banana zajebać 96 osób i okrzyknąć to tragedią narodową.
Na prawdę nic ci tu nie śmierdzi?
A to bardzo ciekawe, że taki ekspert nic podejrzanego nie dostrzega…
Czy ci, którzy za dużo wiedzieli o tragedii smoleńskiej musieli zginąć?
Trudno bez szczegółowej wiedzy wyrokować, łatwiej stawiać tezy, ale obowiązkiem mediów jest informowanie, a nad zgonami osób związanych z katastrofą smoleńską wciąż w środkach masowego przekazu panuje grobowa cisza (grobowa par excellence). 10 kwietnia to nie tylko śmierć 96 osób z prezydentem Lechem Kaczyńskim na czele. To także śmierć siedmiu innych, których odejście owiane jest do dzisiaj tajemnicą.
Grzegorz Michniewicz
23 grudnia 2009 r. (czyli po ustaleniu wizyt w Smoleńsku przez Tuska i Putina) ginie Grzegorz Michniewicz, dyrektor generalny Kancelarii Premiera Tuska (z oficjalnej informacji wynika, że powiesił się na kablu od odkurzacza). Michniewicz podlegał Tomaszowi Arabskiemu. Zginął w dniu, kiedy do Polski po remoncie z szeregiem usterek powrócił Tu-154M. Ten sam, który kilka miesięcy później rozbił się pod Smoleńskiem. Śmierć Michniewicza zaskoczyła wszystkich, którzy go znali. Nikt nie widział w nim potencjalnego samobójcy. Dyrektor w Kancelarii Premiera Tuska jeszcze tuż przed mniemanym samobójstwem dzwonił do żony, umawiając się na następny dzień. Wysyłał SMS-y do znajomych. Śmierć Michniewicza w dużej mierze została przez media przemilczana.
Bp Mieczysław Cieślar
18 kwietnia 2010 r. w wypadku samochodowym ginie ewangelicki biskup Mieczysław Cieślar. Miał być następcą ks. Adama Pilcha, pełniącego obowiązki naczelnego kapelana ewangelickiego w Wojsku Polskim, który poniósł śmierć w Smoleńsku. Cieślar zajmował się w sposób ekspercki sprawami inwigilacji środowisk protestanckich przez Służbę Bezpieczeństwa PRL. Media sprawę śmierci Cieślara przemilczały.
Krzysztof Knyż
2 czerwca 2010 r. Krzysztof Knyż zmarł w Moskwie na sepsę (według oficjalnej wersji). Co ciekawe, zachodnia prasa pisała, że został zamordowany we własnym mieszkaniu. Był operatorem kamery "Faktów" TVN. Miał sfilmować podchodzenie do lądowania polskiego samolotu prezydenckiego na lotnisku w Smoleńsku. Według dostępnych informacji był jednym z pierwszych reporterów, któremu udało się znaleźć w miejscu wypadku, zanim rosyjskie siły specjalne zmusiły ich do opuszczenia terenu. Czy materiał, który sfilmował, był prawdziwą przyczyną śmierci Knyża? Na to pytanie media nie szukały odpowiedzi. TVN, dla którego zmarły operator pracował, podał jedynie krótką informację o śmierci operatora.
Prof. Marek Dulinicz
6 czerwca 2010 r. ginie w wypadku samochodowym prof. Marek Dulinicz, szef grupy archeologicznej, która niebawem miała wyjechać do Smoleńska i rozpocząć prace badawcze na terenie upadku Tu-154M. Dulinicz miał być inicjatorem tej ekspedycji. Aktywnie starał się o przyspieszenie wyjazdu. Do misji archeologicznej w Smoleńsku doszło dopiero pięć miesięcy po jego śmierci. Prace polskich archeologów prowadzone były na potrzeby rosyjskiej, a nie polskiej prokuratury, czyli każde znalezisko będące dowodem w śledztwie mającym ustalić przyczyny katastrofy, było od razu oddawane Rosjanom. Śmierci Dulinicza media “salonu” nie odnosiły w kontekście innych tajemniczych zgonów po katastrofie.
Siergiej Tretjakov
W czerwcu 2010 r. w Stanach Zjednoczonych ginie Siergiej Tretjakov, uciekinier z Rosji, były agent KGB, a potem Służby Wywiadu Zagranicznego (SVR), który w 2000 roku podjął współpracę z Amerykanami. Według dziennikarzy włoskiego tygodnika “L'Espresso”, o czym informowała "Nasza Polska" w zeszłym numerze, międzynarodowi obserwatorzy nie wierzą w naturalną śmierć byłego funkcjonariusza SVR, który miał umrzeć na zawał serca (swego czasu podano, iż zmarł, zachłysnąwszy się kawałkiem mięsa). Z dokumentów opublikowanych przez WikiLeaks wynika, że agent Tretjakow korespondował z szefem Stratforu, jednej z agend CIA. W korespondencji dokonał rekonstrukcji wydarzeń z 10 kwietnia 2010 roku pod Smoleńskiem. 12 dni po katastrofie konkludował: “Rosjanie mają takie plany (scenariusze), aby zabić innych zachodnich przywódców, które mogą być wykonane”. Tretjakov zwrócił przy tym uwagę, że złe stosunki między Władimirem Putinem a Lechem Kaczyńskim nie były tajemnicą. Sprawą zajęły się media zagraniczne, ale niestety polskie śmierć tę przemilczały.
Eugeniusz Wróbel
15 października 2010 r. w Zalewie Rybnickim znaleziono poćwiartowane zwłoki Eugeniusza Wróbla. Ta szósta smoleńska śmierć wydaje się najbardziej dramatyczna i pozostawiająca po sobie najwięcej pytań. Wróbel był wybitnym ekspertem zajmującym się m.in. sprawami stricte lotniczymi. W niektórych dziedzinach był uważany za największego specjalistę w Polsce. Zajmował się tematyką komputerowych systemów sterowania lotem samolotów, precyzyjną nawigacją satelitarną dla lotnictwa, przepisami i prawem lotniczym. Był wiceministrem transportu w rządzie PiS. Według ustaleń prokuratorskich został zabity i poćwiartowany przez własnego syna, który najpierw przyznał się do zbrodni, a następnie jej zaprzeczył. Syn błyskawicznie został uznany za niepoczytalnego i odizolowany poprzez poddanie obserwacji psychiatrycznej. Do śmierci Wróbla jego rodzina była uważana za wzorową. Nic nie wskazywało na chorobę psychiczna syna. Pokój, w którym miał dokonać zbrodni, nie zawierał żadnych śladów świadczących o ćwiartowaniu piłą. Trudno wyobrazić sobie szaleńca tnącego piłą własnego ojca, który następnie z pietyzmem doprowadza pokój do czystości. Minister Wróbel, ekspert komisji sejmowej badającej przyczyny katastrofy smoleńskiej, zdążył wypowiedzieć wiele krytycznych opinii na temat upadku tupolewa.
Dariusz Szpineta
2 grudnia 2011 r., podczas urlopu w Indiach, w hotelowej łazience powiesił się lub został powieszony 39-letni Dariusz Szpineta, założyciel firmy Ad Astra Executive Charter, pilot, ekspert lotniczy, autor opracowania "Operacja »Kłamstwo smoleńskie«", w którym poddał krytycznej analizie dokumentację lotu rządowego tupolewa do Smoleńska 10 kwietnia 2010 roku. Dwa lata wcześniej ujawnił prokuraturze fakty korupcji w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego, gdzie za łapówki handlowano licencjami pilota. Wcześniej parokrotnie wypowiadał się w mediach w sprawie Smoleńska, wskazując, że lot Tu-154M był lotem wojskowym. Znajomi z 13-osobowej grupy, która pojechała do Indii, mówią, że przed śmiercią był w dobrym nastroju. Dariusz Szpineta był zawodowym pilotem i instruktorem pilotażu oraz wielkim miłośnikiem lotnictwa. Media przemilczały i tę śmierć...
Co mi jeszcze śmierdzi?
Smoleńskie kłamstwa Ewy Kopacz obecnie premier Polandii:
Cytat:
Pracowaliśmy na miejscu z jedenastoma patomorfologami polskimi, ręka w rękę z lekarzami rosyjskimi – mówiła w Moskwie 16 kwietnia 2010 r. w rozmowie z radiowym „Echem Dnia”.
Kilka dni później już w polskim Sejmie chwaliła rosyjskie służby: Najmniejszy skrawek, który został przebadany, najmniejszy szczątek, który został znaleziony na miejscu katastrofy.
Prokuratora wojskowa przyzna później, że polscy prokuratorzy i patomorfolodzy nie uczestniczyli w sekcjach zwłok ofiar katastrofy smoleńskiej. Szczątki ofiar katastrofy, ich rzeczy osobiste czy wreszcie fragmenty wraku jeszcze do niedawna na miejscu tragedii znajdywały przypadkowe osoby.
Słonimskiego to akurat dobry przykład podałeś - powiedział:
"Oprócz wstrętu budzi jeszcze we mnie gniew, fałszywy i nikczemny stosunek Żydów do zagadnień narodowych. Naród ten, narzekający na szowinizm innych ludów, jest sam najbardziej szowinistycznym narodem świata. Naród, który krzyczy o nienawiści, jaką budzi, sam potrafi najsilniej nienawidzić."
A co do wypowiedzi Jamesa B. Comey'a dyrektora FBI o polskich „wspólnikach nazistów", to wpisuje się idealnie w światową propagandę... Zmierza to w tym kierunku, że za kilkadziesiąt lat będą wsadzać do pierdla ludzi, jeśli ośmielą się nazwać obozy śmierci niemieckimi, albo wskazać Niemców jako sprawców.
Zajęciu przez terrorystów powiązanych ponoć z Al-Kaidą szkoły w Biesłanie.
Cytat:
Wspólnota Niepodległych Państw po Biesłaniu jest już inna od tej, jaką mieliśmy przed 3 września 2004 roku, tak jak inna stała się Ameryka dla Amerykanów po ataku na WTC. Masakra zakładników w osetyńskiej szkole niewątpliwie zmieni podejście świata do działań, jakie stosuje Rosja w stosunku do Czeczeńców. Teraz wielcy tego świata dostali do ręki argumenty nie do podważenia.
Skąd my to znamy?
Cytat:
były prezydent Inguszetii Rusłan Auszew, który prowadził negocjacje z bojówkarzami. W ich wyniku uwolnionych zostało 25 zakładników. Twierdzi on, że wśród bojówkarzy okupujących teren szkoły nie było żadnego etnicznego Czeczeńca.
Co w tym przypadku znaczy "my"? Bo nie wiem jak kto, ale ja na ten przykład z faktów a ty z informacji z dupy wziętych.Że niby co? że fakt uczestniczenia wśród Czeczeńców "obcych najemników" to jakieś odkrycie? https://en.wikipedia.org/wiki/Arab_Mujahideen_in_Chechnya o ile się nie mylę coś o tym było
pszek napisał:
Aby to zrozumieć trzeba przypomnieć o wydarzeniach sprzed 13 lat.Właśnie wówczas W.Putin został powołany na stanowisko premiera a waleczni czeczeńscy wojownicy, tacy jak saudyjczyk Al-Khattab,jego rodacy Abu al-Walid i Mujahid Emir, kuwejtczyk Abu Zaid,sudańczykYassir al-Sudani,rozpoczęli nową kampanię
viewpost.php?p=224706
Dlaczego doszło do wojny w Czeczeni-też mi tajemnica viewpost.php?p=200645
W tej niechęci do prawdy wychodzą wszystkie twoje PIS-dzielsko-syjonistyczny skłonności (już nie kontrolujesz tego @ Mirkas?)
A dlaczego na blogu będącym dla ciebie źródłem informacji nie ma ani słowa o tym że Basajew ksywa "ginekolog" został skazany przez muzułmański sąd na karę śmierci za tarrorystyczny atak na szpital położniczy w Budionowsku http://pl.wikipedia.org/wiki/Atak_na_Budionnowsk
Ostatecznie zlikwidowały go służby federalne ale tylko dlatego że dopadły go przed kadyrowcami.
A tu masz króciutki reportaż (fragnebt dłuższego filmu ) o śmierci słynnego czeczeńskiego wojownika Ibin al-Khattaba.Został otruty sybstancją którą nasączony był list od rodziny.Wielka i bolesna to musiała być strata dla terrorystycznej międzynarodówki bo zaraz potem powstała legenda o otruciu Litwinienki.Legendę rozpowszechniał Bierezowski, Goldfarb i Felsztyński.Jako stały czytelnik niezależnej dość dobrze znasz te autorytety.
Dołączył: 01 Mar 2011 Posty: 2837
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 16:05, 27 Kwi '15
Temat postu:
Mirkas napisał:
Nie da się zrozumieć i w pełni przeżyć historii Polski bez znajomości historii Żydów polskich - przekonywał prezydent Bronisław Komorowski
Dobre. W żadnym, istotnym dla Polski wydarzeniu historycznym korzystnym dla Polski nie ma żadnego Hebrajczyka ani Chazara. Niewątpliwie jest, co przeżywać i czas na odpowiednie zmiany takowej historii jak rozumiem.
Mirkas napisał:
Stereotypowy u Rosjan (i nie tylko) obraz mieszkańca Kaukazu – brodatego, konnego rozbójnika z karabinem.
Mirkas próbujesz polemizować z FAKTAMI. Poczytaj sobie o kłótniach między bojownikami czeczeńskimi, o tym dlaczego projekt Czeczenia nie wypalił, o sporze między innymi Basajew - Maschadow, a szerzej grupa Maschadowa - grupa Basajewa, o tym dlaczego Kadyrow stał się błogosławieństwem dla Czeczeni - na tle poprzednich świrów to Kadyrow jawi się, jako baranek pokoju.
Osobiście do bród nic nie mam a co więcej od dekady sam ją z dumą, jak i bez dumy noszę.
Do konnych rozbójników też nic nie mam. Moja rodzina po mieczu to właśnie konni rozbójnicy, którzy walczyli na rubieżach Polski.
Mirkas napisał:
Dużo się słyszy o Czeczenach na usługach Kremla, no chyba że to nie prawda i nic ich nie łączy?
Mirkas czy taka sytuacja cię zaskakuje, że Rosja ma agenturę w Czeczeni, która stanowi republikę rosyjską, radziecką od tylu dekad? Oczywiście, że Rosja posiada tam agenturę dokładnie tak samo, jak posiada tam agenturę USrael a jako, że agentura rosyjska była budowana dekadami to nadal jankesi mogą sobie pomarzyć o oderwaniu Kaukazu w całości od wpływów rosyjskich, co jest ich planem/marzeniem, co najmniej opracowanym przez ich geopolityczne think tanki w latach 60.
Mirkas napisał:
Co jeszcze mam do Putina?
Mataczenie po wypadku (?) okrętu atomowego Kursk;
Niebywałe Mirkas Putin nie jest połączeniem Jesusa Superstar, Buddy i Dalajlamy razem wziętych.
Tyle Mirkas rozpisuję się o tym, że polityka nie jest dla marzycieli a dla ludzi sceptycznych i racjonalnych. W polityce nie ma zasad, przyjaciół i gołąbków pokoju a są jedynie interesy realizowane przez zimnych graczy. Istotne jest to, żeby owe interesy były zgodne z żywotnymi interesami danego kraju/narodu/społeczności a w tym względzie Putinowi zarzucić wiele nie można w odróżnieniu od POjebów i innych sprzedawczyków miejscowych, którzy realizują interesy jankesów. Do interesów jankesów w kontekście ich społeczności ja nic nie mam - każdy ma jakieś swoje interesy w polityce - zgodnie z zasadą, by żyło się nam lepiej. Problem jest taki, że Polska za frajer realizuje wszystkie interesy jankesów, które w wielu wymiarach są sprzeczne z interesami polskiego narodu.
Nomen omen Mirkas, gdy Polska była kiedyś imperium to na przykład taki Waza Władysław chciał zrobić false flage w celu wywołania konfliktu z państwem osmańskim, by we współpracy z Wenecją oderwać pewne tereny dla siebie. Zgody na takie działania nie wyraziła Polska szlachta, dzięki czemu Polska nie włączyła się do gry stronnictwa weneckiego.
Imperia tak już mają.
Mirkas napisał:
Smoleńsk to rozumiem kpisz czy żartujesz.
Z tak poważnych spraw nie kpię.
Mirkas problem polega na tym, że POjeby oraz sekta smoleńska mają kurwa podstawowy problem ze sobą. A jaki? A taki, że ich ludzie są w pełni odpowiedzialni za tą gównianą wyprawę do smoleńska zarówno ryżego jak i kaczora. Okładają się, więc na twoich oczach, jak stada tępych baranów tylko po to, żeby ludzie nie mieli okazji pomyśleć, że w jednym worku odpowiedzialnych za to, co się stało są Arabski i urzędasy kancelarii ryżego oraz urzędasy kancelarii kaczora, z których część gryzie już piach. W normalnym kraju owe żyjące urzędasy siedziałyby w więzieniu a nieżyjące urzędasy nie byłyby kreowane na bohaterów narodu.
Jeśli twierdzisz, że jakaś grupa terrorystów czy też kraj przejęły samolot celem jego rozjebania, tudzież umieściły w nim bombę - w samolocie z całą generalicją i prezydentem, wicemarszałkiem, itd. na samym wstępie wróć do punktu pierwszego, czyli "normalnym kraju owe żyjące urzędasy siedziałyby w więzieniu a nieżyjące urzędasy nie byłyby kreowane na bohaterów narodu" a następnie dodaj do tego minimalnie wyjebanie na zbity ryj całego szefostwa wszystkich służb specjalnych, plus wyjebanie całego szefostwa kontrwywiadu i wywiadu wojskowego.
Gdy ktokolwiek wypowiadający się o katastrofie, którego słyszysz czy czytasz nie porusza tej kwestii, o której ja wspominam powyżej, czy to mówiąc o katastrofie czy o zamachu jest tępym chujem realizującym nieznane mi cele wewnętrzne lub zewnętrzne z wykorzystaniem wspomnianego zdarzenia.
Innymi słowy, jak ktoś mi przyniesie DOWODY a nie hipotezy na zamach to przyjmę, że był to zamach, bo czynię tak w każdej sprawie, jednak ów ktoś ma już na wstępie wskazać mi olbrzymią listę tępych chujów, które zostaną wyjebane na zbity ryj ze służby publicznej i urzędniczej z wilczym biletem dożywotnim a które to tępe chuje od POjebów oraz od PISiaków doprowadziły do zrealizowania owego zamachu nawet przez zaniechania.
Mirkas napisał:
A co do wypowiedzi Jamesa B. Comey'a dyrektora FBI o polskich „wspólnikach nazistów", to wpisuje się idealnie w światową propagandę... Zmierza to w tym kierunku, że za kilkadziesiąt lat będą wsadzać do pierdla ludzi, jeśli ośmielą się nazwać obozy śmierci niemieckimi, albo wskazać Niemców jako sprawców.
W normalnym kraju Comey dostałby sanki na wjazd do Polski i zakaz kontaktów wszystkich polskich urzędników z nim na polu oficjalnym do czasu przeprosin w największych pismach amerykańskich lub rezygnacji z urzędu.
W POlsce zasady są oczywiście nie te.
To samo, co w każdym innym przypadku - zaimek osobowy, pierwsza osoba liczby mnogiej, grupa osób, wśród której znajduje się osoba mówiąca.
pszek napisał:
W tej niechęci do prawdy wychodzą wszystkie twoje PIS-dzielsko-syjonistyczny skłonności (już nie kontrolujesz tego @ Mirkas?)
Bez osobistych wycieczek; bo one zawsze są dowodem braku argumentów.
Jak chcesz pszek mi dogryźć, to rób to z głową, bo każdy nawet średnio bystry człowiek śledzący to forum i czytający moje wpisy wie, że nie sympatyzuję ani z PiSem, ani z Syjonistami! Co się tak spinasz, przeszkadzam ci w realizacji jakiejś misji na tym forum?
pszek napisał:
A dlaczego na blogu będącym dla ciebie źródłem informacji nie ma ani słowa o tym że Basajew ksywa "ginekolog" został skazany przez muzułmański sąd na karę śmierci za tarrorystyczny atak na szpital położniczy w Budionowsku
A dla czego w twoim wątku autorskim o dźwięcznie brzmiącym tytule Stalin, w którym namiętnie przybliżałeś nam tę historyczną postać, nie ma ani słowa o dokonanym przez niego ludobójstwie? Co rusz tutaj na forum wychodzi twoje zamiłowanie do prawdy.
Cytat:
Na kilka lat przedtem, zanim w Niemczech hitlerowskich rozpoczęła się realizacja planów "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej", na rozkaz Józefa Stalina NKWD z zimną krwią dokonała ludobójstwa na Polakach mieszkających w Związku Sowieckim. "Operacja polska", nawet na tle innych wcześniejszych i późniejszych zbrodni komunistycznych, budzi przerażenie skalą i surowością jej przeprowadzenia: Sowieci zamordowali około 20 proc. Polaków mieszkających wówczas w "ojczyźnie światowego proletariatu".
Józef Stalin - dyktator ZSRS, sprawca ludobójstwa Polaków i i największych rzezi w dziejach ludzkości
/AFP
Dla Stalina, owładniętego antypolską paranoją, każdy Polak był wrogiem i szpiegiem, którego należało zlikwidować. "Przekonanie Stalina o konieczności zwalczania polskiej <pi> było tak mocne, że każdą informację wywiadu sowieckiego (a było tych doniesień sporo) o tym, że Polska zupełnie nie zagraża Związkowi Sowieckiemu, a wręcz odwrotnie - boi się wojny i zrobi wszystko, aby pozostać państwem neutralnym, odbierał jako dezinformację" - podkreśla rosyjski historyk Nikołaj Iwanow w książce "Zapomniane ludobójstwo" (Wydawnictwo Znak, Kraków 2014).
Rosyjski naukowiec nie ma wątpliwości: Tego, co stało się z polska mniejszością narodową w stalinowskim ZSRS w latach 1937-38, nie można określić inaczej niż "ludobójstwem".
Czytaj więcej na http://nowahistoria.interia.pl/ksiazka-d.....gn=firefox
Zaraz pewnie napiszesz, że Nikołaj Iwanow to żaden autorytet i pewnie będziesz miał rację, w końcu to historyk głównego nurtu propagujący oficjalną wersję - nie zmienia to jednak faktu istnienia stalinowskiego ludobójstwa.
ElComendante napisał:
Niebywałe Mirkas Putin nie jest połączeniem Jesusa Superstar, Buddy i Dalajlamy razem wziętych.
Tyle Mirkas rozpisuję się o tym, że polityka nie jest dla marzycieli a dla ludzi sceptycznych i racjonalnych. W polityce nie ma zasad, przyjaciół i gołąbków pokoju a są jedynie interesy realizowane przez zimnych graczy. Istotne jest to, żeby owe interesy były zgodne z żywotnymi interesami danego kraju/narodu/społeczności a w tym względzie Putinowi zarzucić wiele nie można w odróżnieniu od POjebów i innych sprzedawczyków miejscowych, którzy realizują interesy jankesów.
Niebywałe ElComendante, dzięki że mnie uświadomiłeś, że Putin nie jest połączeniem Jesusa Superstar, Buddy i Dalajlamy (chociaż żaden Jezus najprawdopodobniej nigdy nie istniał, a Dalajlama, to polityk, który tylko udaje świętoszka).
Weź mnie nie rozśmieszaj, że Putin realizuje interesy narodu/społeczności.
Cytat:
13 milionów z prawie 53 mln gospodarstw domowych w Rosji nie ma ciepłej wody - wynika z danych spisu ludności opublikowanych w czwartek w dzienniku rządowym "Rossijskaja Gazieta". Spis przeprowadzono w roku 2010, lecz dane są aktualizowane.
Nawet jeśli te dane są przesadzone albo nie wiarygodne dla ciebie, to wystarczy przyjechać to któregoś z przygranicznych miasteczek polskich, by się przekonać, jak Rosjanie wykupują jedzenie przywożąc "na wymianę" fajki i paliwo (o czym kiedyś już pisałem tu). Powstają tam tanie dyskonty spożywcze zorientowane na klientów z Rosji.
To, że "w polityce nie ma zasad, przyjaciół i gołąbków pokoju" nie znaczy, że ma mi się to podobać, że mam chodzić na nich głosować (za czym optujesz), akceptować, chwalić...
Posłużę się czyimiś słowami, bo nie ma potrzeby się produkować, skoro ktoś to zrobił i wyszło mu nie najgorzej:
Cytat:
Dokąd na Ziemi polityka będzie brutalną grą interesów dotąd będzie Ziemia piekłem dla większości ludzi. I dotąd będą wojny, okupacje, podboje, zabory, zniewalanie jednych przez drugich i powtarzające się ludobójstwa. Nie dajmy sobie wmawiać takich bzdur wymyślanych przez bandytów i psychopatów.
(...)
Odrzucam w całości Pana argumentacje mającą udowodnić konieczność działań moralnie obrzydliwych z zasadniczego powodu – jestem wrogiem podbojów, wojen, imperiów i zniewalania jednych przez drugich. Dlaczego zapędy garstki psychopatów, ich rządzą władzy i potęgi mają decydować o życiu milionów ludzi?
Ale tobie widzę podoba się wielka polityka. Tylko mi nie pisz, że to nie ma nic wspólnego z podobaniem - niepodobaniem, bo my tu tylko rozmawiamy na forum, a nie robimy polityki.
Dalej nic ci nie śmierdzi w związku z "katastrofą" smoleńską? Pytam, bo nie odniosłeś się do tego po ostatnim moim poście.
Nawet te "samobójstwa" i "przypadkowe" morderstwa, czy "wypadki" nie wydają ci się podejrzane?
Nawet słowa Komorowskiego o tym, że prezydent gdzieś poleci i wszystko się zmieni?
Albo taki szczegół pewnie nie mający większego znaczenia zwykły zbieg okoliczności: viewpost.php?p=145816 ?
Dołączył: 01 Mar 2011 Posty: 2837
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 22:44, 29 Kwi '15
Temat postu:
Mirkas napisał:
Weź mnie nie rozśmieszaj, że Putin realizuje interesy narodu/społeczności. 13 milionów z prawie 53 mln gospodarstw domowych w Rosji nie ma ciepłej wody - wynika z danych spisu ludności opublikowanych w czwartek w dzienniku rządowym "Rossijskaja Gazieta". Spis przeprowadzono w roku 2010, lecz dane są aktualizowane.
Zapewne Putin mógłby sprawić, że Rosjanie zarabialiby tyle, co w Luksemburgu. Niewątpliwe wówczas należałoby go nazwać ekonomicznym cudotwórcą biorąc pod uwagę bazę z jakiej startował upadający ZSRR, po którym dodatkowo nastąpiła dekada rozkradania kraju nie przez oligarchów nawet, ale przez złodziei z Zachodu plus jeden z największych kryzysów ekonomicznych, który dotknął pojedynczy kraj, czyli kryzys '98, gdzie Rosja była bankrutem jeszcze większym, niż obecna Ukraina.
Równie dobrze możesz twierdzić, że polityka w Chinach jest po chuju, bo żyje tam od groma ludzi w skrajnej nędzy, ale jeśli nie weźmiesz pod uwagę faktu, że Chińczycy po dwóch niszczycielskich wojnach {które byłby kilka razy gorsze dla Chińczyków, niż wojny, które przytrafiły się w naszym kraju}, po wyrwaniu się z bycia neokolonią i po pojawieniu się władz, które mają minimum rozsądku wyprowadziły ze skrajnej nędzy w dwie dekady prawie 300 mln ludzi a pensja minimalna w Chinach jest w sile nabywczej równa tej w Polsce, to znaczy, że wykonujesz porównanie, które można o kant dupy potłuc.
Mirkas napisał:
Dokąd na Ziemi polityka będzie brutalną grą interesów dotąd będzie Ziemia piekłem dla większości ludzi. I dotąd będą wojny, okupacje, podboje, zabory, zniewalanie jednych przez drugich i powtarzające się ludobójstwa. Nie dajmy sobie wmawiać takich bzdur wymyślanych przez bandytów i psychopatów.
(...)
Odrzucam w całości Pana argumentacje mającą udowodnić konieczność działań moralnie obrzydliwych z zasadniczego powodu – jestem wrogiem podbojów, wojen, imperiów i zniewalania jednych przez drugich. Dlaczego zapędy garstki psychopatów, ich rządzą władzy i potęgi mają decydować o życiu milionów ludzi?
Piękne słowa. Zapal do tego jointa lub weź łyk wódy i z uśmiechem zasiądź w fotelu. Albowiem są to mrzonki Mirkas, czyli coś co nazywa się kopaniem się z koniem. Równie dobrze możesz powiedzieć, że brzydzisz się przemocą, ale pytanie tylko, czy takich słów użyjesz, gdy na ulicy dostaniesz w ryj. Mam nadzieję, że wówczas nadstawisz drugi policzek i powiesz walcie mocniej. Przekonany jestem jednak, że w miarę swoich możliwości oddasz broniąc siebie, swojego zdrowia a może i życia.
Mirkas napisał:
Ale tobie widzę podoba się wielka polityka. Tylko mi nie pisz, że to nie ma nic wspólnego z podobaniem - niepodobaniem, bo my tu tylko rozmawiamy na forum, a nie robimy polityki.
Widzisz ty lubujesz się w opisywaniu ideałów możliwych do wystąpienia w jakimś na razie nieistniejącym świecie. Niech będzie, że ja lubuję się w wielkiej polityce i zajmuję się jej opisywaniem.
Różnica jest taka, że szanse na zrealizowanie ideałów, o których piszesz są nierealne nawet gdybyś został szefem wszystkich szefów w Polsce, bo nie jesteś w stanie funkcjonować poza wielką polityką, która dzieje się na zewnątrz, czyli poza bandą owych psychopatów.
Innymi słowy jakakolwiek polityka to mierzenie sił na zamiary i realizowanie takich ideałów, które są możliwe do zrealizowania.
Liczy się skuteczność w realizowaniu założonych celów.
Z tego też powodu polityka nie jest dla idealistów czego przykładem jest Aldo Moro, który wszem i wobec ogłosił koniec przemocy we Włoszech i w tym celu stworzenie koalicji ponad podziałami. Doskonale wiesz, co się z nim stało.
Idealiści w polityce - niestety - leżą pięć metrów pod ziemią, bo zderzają się z rzeczywistością, w której działają skuteczni politycy.
Dołączył: 17 Maj 2010 Posty: 2578
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 10:27, 30 Kwi '15
Temat postu:
Mirkas napisał:
pszek napisał:
ote="pszek"]W tej niechęci do prawdy wychodzą wszystkie twoje PIS-dzielsko-syjonistyczny skłonności (już nie kontrolujesz tego @ Mirkas?)
Bez osobistych wycieczek; bo one zawsze są dowodem braku argumentów.
Jak chcesz pszek mi dogryźć, to rób to z głową, bo każdy nawet średnio bystry człowiek śledzący to forum i czytający moje wpisy wie, że nie sympatyzuję ani z PiSem, ani z Syjonistami! Co się tak spinasz, przeszkadzam ci w realizacji jakiejś misji na tym forum?
................?
nie przejmuj sie tym cymbałem.
Ja już nie pisuję w wątku Aximii bo mam dość tego idioty a nie chcę dziewczynie zaśmiecać off-topem
(on prowokuje nieustannie do awantury).
Ona ma do niego jakąś słabość mimo , że i jej nie oszczędza.
A może po kobiecemu nie ma sił na starcia z typem (choć korekty wpisów czynic potrafi-
- nie wiem czy miało to miejsce z wpisami pszeka) .
Chyba nie widziałem tu na forum innego wpisu Ahtubirraha ( czy jakoś tak- jego stary nick) niż pełne poczucia wyższości
lub zgryźliwości pouczania i połajanki. Ten zakompleksiony typ tak ma.
A w jego "misji" nie tylko Ty przeszkadzasz. To typowy orędownik
"jedynie słusznej linii partii". Klapki na oczach i fanatyczne przekonanie o nieomylności
(co zresztą - a jakże - widzi u innych. Nie jest jednak świadom, że inni zgodnie z pradawną regułą sa wyłącznie
lustrami dla niego samego). Ogólnie nie ma co sobie baranem krwi psuć.
Wielu ludzi już go przejrzało.
_________________ "istnieje tylko jedno dobro - WIEDZA, oraz tylko jedno zło- IGNOROWANIE WIEDZY "
Kiedy myślimy o Januszu Korczaku….
Staje nam przed oczami wagon pełen biednych i niczego nie rozumiejących dzieci, które jadą na śmierć. Towarzyszy im starszy pan w kapeluszu i drucianych okularach. Ja przynajmniej zawsze mam taką wizję, a utwierdzają mnie w niej wszystkie opisy, zdjęcia i pomniki, poświęcone Korczakowi i jego dzieciom.
Wczoraj jednak coś się w tych moich projekcjach zmieniło. W dodatku zmieniło się nagle i chyba nieodwołalnie. Oto przeczytałem recenzję książki wydanej przez „Czarne”, książki opowiadającej o życiu Stefanii Wilczyńskiej, najbliższej współpracownicy Korczaka. Pani ta została opisana jakby była aniołem, który zstąpił na ziemię, by czynić dobro, może tak rzeczywiście było, a może nie, ja nie jestem badaczem korczakianów, jak to się pięknie niekiedy określa. Ja tylko przeczytałem recenzję i ma w związku z nią kilka pytań. Dotyczą one także samej książki, bo jak to zwykle bywa u nieudolnych autorów, recenzja ta nie jest w istocie recenzją, ale po prostu streszczeniem dzieła, zdradzającym mnóstwo szczegółów. Idźmy więc po kolei.
Nie miałem pojęcia, że plac pod sierociniec Korczaka kupiono za 24 tysiące rubli. To jest kwota astronomiczna, która w żaden sposób nie koreluje z przeznaczeniem inwestycji. Miał to być wszak plac pod budowę domu dla żydowskich sierot. Biednych, zawszonych Mośków i Sruli z Nalewek. W dodatku dom, który na tym placu postawiono był czymś w owym czasie niespotykanym. Kafelki na podłodze, obrotowe drzwi, łazienki, czysta pościel, sale sypialne co prawda zbiorowe, ale za to czyste. Do tego szkoła, biblioteka i inne atrakcje. Kiedy wszystko było gotowe, sprowadzono tam te nieszczęśliwe dzieci, które żyły w suterenach, w piwnicach i na poddaszach. No, ale pisze nam autorka biografii Wilczyńskiej, że na sobotę szły te dzieci do swoich rodzin, a potem – o zgrozo – nie miały zamiaru wracać do Korczaka i były o to jakieś awantury. No więc nie były sierotami, prawda? A przynajmniej nie wszystkie nimi były. Prócz żydowskiej ochronki istniały w Warszawie również inne, w tym chrześcijańskie oraz – jak sądzę państwowe, czyli carskie. Jak więc to się stało, że do domu dla sierot trafiały „niesieroty” i w jaki sposób były one selekcjonowane? Kto decydował, że te dzieci akurat mogą przez cały tydzień siedzieć u Korczaka, a na sobotę wracać do nor, gdzie mieszkali ich rodzice? No i wreszcie kto wyłożył te monstrualne pieniądze na ochronkę, która była olbrzymim budynkiem w środku wielkiego miasta, a nie nędzną budą na przedmieściu. Tego nie wyjaśnia nam autorka biografii Stefanii Wilczyńskiej. Ona się skupia na relacji pomiędzy Korczakiem a Wilczyńską i zastanawia się czy oni się kochali potajemnie, czy może nienawidzili, czy ich relacja wzajemna była głęboka czy płytka.
Pierwsza odpowiedź jaka się nam nasuwa, jest prosta. Ochronę Korczaka zbudowano z funduszy syjonistycznych i była ona przeznaczona dla dzieci, które po wstępnym okresie edukacji miałby wyjechać do Palestyny i tam rozpocząć kolonizację terenów przyszłego państwa żydowskiego. To jest oczywistość z gatunku najbardziej oczywistych oczywistości, ale ja – z racji słabego zainteresowania Korczakiem – do wczoraj nie zdawałem sobie z tego sprawy. Z czasem instytucja prowadzona przez Korczaka została rozbudowana, powstała bursa, gdzie mieszkali starsi wychowankowie i szkoła, gdzie kształcono przyszłych wychowawców dzieci. Jak pamiętacie metody Korczaka wzbudzały wielkie emocje i wiele osób się z nimi nie zgadzało. Należała do nich na przykład żona Józefa Piłsudskiego. W swoich pamiętnikach pisze ona wprost, że Korczak namawiał dzieci, by donosiły na nauczycieli. Ja nie wiem czy można w ten sposób opisać tę metodę, ale zajrzyjcie do wspomnień Aleksandry Piłsudskiej, bo tam to jest tak przedstawione. We wczorajszej recenzji zaś stało jak byk, że w tej ochronce była specjalna skrzynka życzeń i zażaleń i dzieci wrzucały do tej skrzynki karteczki z prośbami, żalami i skargami. Pani Stefania Wilczyńska zaś czytała je wszystkie.
Przejdźmy teraz do samej Wilczyńskiej. Kończyła ona tę samą pensję co Maria Skłodowska i studiowała nauki przyrodnicze w Szwajcarii oraz Belgii. W ochronce Korczaka była osobą najważniejszą, która potrafiła żelazną ręką narzucić dyscyplinę. Była przy tym jeszcze aniołem dobroci i dzieci biegły do niej, kiedy było im smutno i źle. Myślę, że było trochę inaczej, bo sam mieszkałem w internacie i wiem jak to jest, ale niech im tam będzie….
Stefania Wilczyńska poświęciła całe życie dla tych dzieci. Wspomina jednak autorka biografii, że jej bohaterka miała chwile zwątpienia i chciała odejść. Przez cały czas pracy w ochronce miała wychodne tylko w jeden dzień w tygodniu – w środę. Chodziła wtedy do matki. Z opisu wynika, że Korczak się jej bał i musiał się z nią liczyć. Być może Stefania Wilczyńska była dla sponsorów ochronki zaworem bezpieczeństwa, na wypadek, gdyby dobremu doktorowi coś odbiło i zaczął realizować inny program niż to zaplanowano w preliminarzach. Nie wiem tego z całą pewnością, tak tylko głośno myślę….Nie ma oczywiście nigdzie słowa na temat wynagrodzenia Korczaka i Wilczyńskiej, a przecież nie pracowali za darmo. Ja rozumiem, że legenda wymaga, by nie wymieniać sum, ale rzetelność badacza z kolei wymaga czegoś innego. Jeśli ktoś poświęca całe życie dla dzieci, musi dostawać wynagrodzenie. Jeśli nie będzie wynagradzany, ucieknie i nie ma znaczenia czy jest żydem, katolikiem czy buddystą. Praca z dziećmi jest najbardziej upiornym zajęciem na świecie. Wilczyńska chciała uciec raz, ale wróciła.
I teraz najważniejsze. Korczak odwiedził brytyjski Mandat Palestyny dwa razy, w 1934 i w 1936 roku. Był wtedy w kibucu En Charod na północy kraju. Kibuc ten został założony przez emigrantów z Europy Wschodniej w roku 1921. Zanim tam przybyli w miejscu tym istniała arabska wioska, z którą nie wiadomo co się stało. Potem emigranci rozpoczęli osuszanie bagien, pracowali i żyli w strasznych warunkach, umierając na malarię i inne choroby. Było im bardzo ciężko. Nie wiemy jak było potem, kiedy w kibucu był Korczak, ale skoro tam był przypuszczać chyba możemy, że dzieci z jego ochronki przeznaczono właśnie dla tego miejsca. Możemy, czy nie? No chyba tak, po cóż inaczej by tam jeździł? Dzieciaki zabrane rodzinom, bo nie sieroty przecież, jak nam oznajmia autorka biografii Wilczyńskiej, po edukacji w sierocińcu Korczaka miałby być wywiezione do Palestyny i tam budować zręby państwa Izrael. I teraz kolejne ważne pytanie: czy Korczakowi się to podobało? Nie znam odpowiedzi. Nie wiem czy był zadowolony czy smutny po wizycie w Kibucu En Charod.
Wilczyńska, o czym przeczytałem wczoraj, była w tym samym kibucu w roku 1939, może coś pokręciłem, ale autorka wyraźnie pisze, że trwała już wojna kiedy Wilczyńska wyjechała z kibucu En Charod i wróciła do Warszawy. To jest ważna informacja, która burzy całkowicie nasze myślenie o wojnie i Żydach. Jeśli dodamy do tej informacji inną, dotyczącą wywozu dzieci zabranych rodzinom, z Czechosłowacji, tuż po aneksji, to musimy się poczuć dziwnie. Pamiętacie tę sprawę, prawda? Brytyjski urzędnik pilotuje program swojego rządu, który przeznaczył na każde żydowskie dziecko w Czechosłowacji 50 funtów. Dzieci są wywożone żeby uniknęły holocaustu, tak to jest opisywane. No, ale wywożone są dzieci kilkunastoletnie, a ich rodzice zostają, rozdziela się rodziny i nie ma sposobu by to zmienić, bo Korona wyłożyła pieniądze tylko na dzieci, nie na dorosłych. Rodzice zostają w Dystrykcie Czech i Moraw w oczekiwaniu na przeznaczenie. Nie żal ich syjonistom? Nie żal tych ludzi brytyjskim urzędnikom?
całość: http://coryllus.pl/?p=2470
Norwegian bank issues anti-Semitic credit card, says sorry
pro-Israel advocacy organization demanded an explanation from a Norwegian bank after the company issued a credit card bearing blatantly anti-Semitic images.
The Hallelu Foundation, which aims to promote a positive perception of Israel around the world, came across the bank card after it was issued by one of Norway's largest banking firms, DNB, to an Australian national residing in the Scandinavian country.
The card features a centuries old trope of the hook-nosed Jew, wearing a kippah and a prayer shawl, rejoicing against the backdrop of gold coins. The DNB logo can be seen beside the image.
Upon hearing of the anti-Semitic illustration, the Hallelu foundation immediately contacted DNB's corporate staff.
The pro-Israel group passed the image to the company via email and within a short period of time received a response.
"We have been notified about a picture of a Visa card issued by us, with an anti-Semitic drawing of a Jew," read the apology, which Hallelu posted to their Facebook page, "and found out that this was produced due to a system we have where clients can upload their own pictures and get them printed on their card."
"We have, however, strict guidelines for what kind of pictures that are allowed, and this control is manual. Unfortunately, our manual controls have failed in this particular case, and we are deeply sorry for that. This card should never have been printed."
"We will contact the client, block the card and issue a new neutral card to the customer," Vastrwald added.
"Please note that this is not a mass produced card, and the picture has been deleted from our system."
"We are very sorry for this, and hope you can convey our answer if you get questions about this."
The Revolutionary Jew and His Impact on World History
1648 Annus Mirabilis
According to the Zohar, the year 1648 was to be the mystical year of resurrection, when the Jews could expect deliverance from their more than millennium long exile. Heinrich Graetz, a German Jew, a devotee of the Enlightenment and author of one of the most frequently cited histories of the Jewish people, calls the Zohar that "lying book" and by extension impugns the entire Kabbalistic tradition. Since the Enlightenment was in many ways a direct result of the disappointment which followed from the failure of the Messianic expectations which reached their fever pitch and denouement in the second half of the 17th century, his skepticism is understandable, as is his scorn for the Kaballah, the mish-mash what he considered Gnostic and Talmudic mumbo-jumbo that had led to the rise and fall of Messianic hope in the first place. Graetz espoused a worldview which was the complete antithesis of the Messianic fever of the mid-17th century. He was so convinced in his opposition to the Kaballah because he had the benefit of historical hindsight and could see where its vaporous illusions were leading the Jewish people. Expectation of redemption fostered by widespread dissemination of Kabbalistic doctrine made the Jews, in Graetz’s words, "more reckless and careless than was their custom at other times."
Just what Graetz meant by reckless can be derived from his analysis of Polish Jewry, which had become by the time of the period in question a hotbed of Kabbalistic thought. Beginning with the Statute of Kalisz in 1251, the Jews of Poland were granted rights like nowhere else in Europe. They were even granted their own autonomous legal system, known as the kahal, which allowed them to adjudicate intra-Jewish disputes without recourse to the Polish Christian legal system. This autonomy, in turn, necessitated the intensive study of the Talmud, which, according Graetz, led to the peculiar corruption of Polish Jews. The reliance on the Talmud as the basis of Jewish legal autonomy created a culture of "hair-splitting judgment" among the rabbis, according Graetz, as well as "a love of twisting, distorting, ingenious quibbling, and a foregone antipathy to what did not lie within their field of vision," which in turn trickled down to find expression in the behavior of vulgar, who "found pleasure and a sort of triumphant delight in deception and cheating." Since by the end of the 18th century, the overwhelming majority of Jews lived in Poland, Jews in general earned, as a result, the reputation of being "a nation of deceivers," to give Immanuel Kant’s formulation. "It does indeed seems strange," Kant, the quintessential Enlightenment philosopher, continued, "to conceive of a nation of deceivers, but it is also very strange to conceive of a nation of merchants, the majority of whom, bound by an ancient superstition accepted by the state they live in, do not seek any civil dignity, but prefer to make good this disadvantage with the benefits of trickery at the expense of the people who shelter them and at the expense of each other. In a nation of merchants, unproductive members of society . .. . it cannot be otherwise"( Kant, Werke Bd. vii, p. 205-6). From his vantage point in Koenigsberg, the capital of what was then East Prussia, a country which the Teutonic Knights wrested by force from the Slavic natives, all Jews were Polish Jews.
Graetz, the Enlightenment Jew and apostle of German culture and Jewish assimilation to it, echoes Kant but confines his censure to the Jews of Poland, who, according to his judgment, "acquired the quibbling method of the schools and employed it to outwit the less cunning." Piety and knowledge of the hair-splitting distinctions of the Talmud became one and the same thing for the Polish Jew, a combination which, when added to the dogmatism of the rabbis, "undermined their moral sense" and made them prone to "sophistry and boastfulness."
Largely as a result of the concessions of the Polish crown which began with the Statute of Kalisz, Poland became known throughout Europe as the "paradisus Judeorum," the paradise of the Jews. When persecutions would flare up in the traditionally Jewish sections of Europe, in the German principalities, particularly in the urban centers of the Rhein valley, as they frequently did throughout the middle ages, the Jews who wished to escape persecution inevitably headed east toward Poland, taking their language, "juedische Deutsch," or Yiddish with them. When Isaac Bashevis Singer won the Nobel Prize toward the end of the 20th century, he was designated a Pole by the selection committee, and yet in spite of that fact had to admit in a moment of candor that he understood Polish only with difficulty, even though he lived his entire youth in Poland. Jews did not assimilate in Poland; most of them did not learn the language of the Christian Poles, because, other than rudimentary commerce and illicit sexual activity, the Jews had virtually no contact with the Poles even though they had lived in their country for centuries. The Jews established their own state within a state there; they established their own legal system and courts there as well, and, if demographic evidence is conclusive in matters like this, the Polish paradise was the most successful modus vivendi Jews ever found in the West.
Jewish Demographics
A short summary of Jewish demographics gives some indication of how successful the Jews were in living under Polish rule. Between 1340 and 1772, when Poland was partitioned for the first time, the Jewish population of Poland increased 75-fold while, during the same period of time the Christian population only quintupled. The disparity in population increase is explainable in simple terms. Persecution in the west, largely during the period from the 11th to the 16th century, caused massive immigration. Jews moved to Polish territory during that period of time in unprecedented numbers. By the time Poland was partitioned for the third and final time in 1795, 80 percent of the world’s Jews lived there.
This phenomenal expansion of the Jewish population in Poland was matched by a correspondingly rapid increase in wealth, and that, in turn, corresponded to a dramatic expansion of the territorial limits of Poland. The Golden Age of Polish Jews, according to Pogonowski, lasted from 1500 to 1648. By 1634, which is to say toward the closing years of this age, Poland had become the largest country in Europe. Its territory extended from the Baltic almost to the Black Sea and from Silesia in the west to what is now the heart of the Ukraine, two hundred kilometers east of the Dnieper River. As a result, by the middle of the 17th century, as much as 60 percent of Poland’s population was not ethnically Polish, a situation which was bound to cause friction sooner or later, depending on how wisely the Polish rulers treated their alloethnic subjects.
Instead of wisdom, what followed was a classical case of cultural drift in which imperial expansion covered over internal decay until finally the contradictions and injustices which had become an integral part of the system became so insupportable that the bubble burst, and an orgy of violence followed, eventually dragging the Polish state into extinction. The story of Poland was in many ways the story of Imperial Rome writ small. Imperial expansion to the east into what is now the Ukraine, the Crimea and Belorus resulted in the creation of huge estates, some the size of western European countries like Holland and Switzerland. The estates were called Latifundia, an ironic comment on the blindness of the Polish nobility, who failed to see the mischief which the Latifundia system had wrought in ancient Rome. The Polish Noble’s republic was a classic oligarchy, as Plato defined the term in his Republic. As in ancient Greece, so in Poland; wealth concentrated in fewer and fewer hands, led to rebellion among the lower classes. As in ancient Rome, wealth concentrated in fewer and fewer hands fueled a system of imperialism in which the chief losers were the overwhelming majority of the Polish people, in particular, as in Rome, the citizen soldiers, who were driven to the wall by the monopoly conditions the Latifundia fostered. When the rebellion finally came, all Poles would be held responsible for the excesses of the magnates who created the system which had dispossessed the average Polish citizen in the first place.
As in ancient Rome, the citizen soldiers who had been the backbone of the republic’s legions became the disenfranchised rural proletariat once wealth became concentrated in the hands of the magnates. "The citizen-soldiers who owned small and medium estates," according to Pogonowski, "suffered numerous bankruptcies and were becoming landless while still retaining their full civil rights and privileges." As a result, "many of them had to seek employment in the huge estates called latifundia." This, of course, meant that more political power migrated to the land magnates, who were now the employers of the enfranchised. As a result, "the political machines of the owners of the latifundia enabled them to attain an oligarchic control of the politics of Poland. Their control of the national parliament was based on their grip on the provincial legislatures."
In 1633, the Sejm passed a law forbidding Poland’s nobility from selling liquor or engaging in commercial activities. The Polish noble citizens—both the wealthy and the impoverished—, in other words, retained political control of the country, but lost economic control because they were forbidden to engage in commercial activity. Because the Polish magnates owned the land but were unable to engage in commerce, they were forced to hand over the job of income extraction to the nation’s Jews, who would pay a set fee for a lease to raise the money the nobles needed. The system of pre-paid, short-term leases was known in Poland as "arenda." The connection between the arenda system of tax-farming and the Jews was so intimate that it eventually found expression in the Polish language. In legal contracts in the 17th and 18th century, the Polish word "arendarz" or tax-farmer and "Jew" are synonymous. According to Pogonowski, "15 percent of urban and 80 percent of rural Jewish heads of households were occupied within the arenda system."
The Jewish legal system, or kahal, brokered these licenses to well-to-do Jews, who in turn often subleased them to less well-to-do relatives. In Polish private law, arenda was defined as "the leasing of immovable property or rights. The subject of the lease might be a whole territory, held either in ownership or in pledge [or] the subject might be a tavern, mill or the right to collect various payments such as a bridge toll or a payment connected with a jurisdiction." A Jew, for example, might take out a short-term lease on a church, in defiance of church law. This meant that he was in sole possession of the key to the church door, which could only be opened for the performance of weddings or baptisms after payment of a fee, a practice which naturally led to resentment among Christians. Since the lease was of necessity a short-term lease, it was in the Jew’s interest to charge as much money as he could to make back his investment and some profit, since the lease might not be renewed. Or, if it were, someone else might outbid him for it. There was, in other words, no financial incentive to create good will among the local population from which the arendator earned his living. The Jewish tax-farmers had the support of the state—Pogonowski estimates that 20 to 70 percent of the income of the large estates was generated by tax-farming leases held by Jews— but lacked the good will of the community which was the source of that livelihood. Since the Jew was not a part of that community, and in fact had developed, as Graetz indicates, a whole culture of treating the goyim with contempt, he could exploit the situation well beyond what would have been considered tolerable had Catholic Poles been running the system:
Arenda-type short -term leases resulted in intensive exploitation of the leased estates, as the lessees tended to overwork the land, peasants and equipment without worrying about long-term effects. The peasants experienced additional hardships when Jewish arrendators obtained the right to collect and even impose taxes and fees for church services. The peasants and Cossacks in Kresy [the newly colonized lands of the east] bitterly resented having to pay Jews for the use of Eastern Orthodox and Greek-catholic churches for funerals, baptism, weddings and other similar occasions (Iwo Cyprian Pogonowski, Jews in Poland: A Documentary History The Rise of Jews as a Nation from Congressus Judaicus in Poland to the Knesset in Israel [New York: Hippocrene Books, Inc.1993], p. 6.
Because of the arenda system and the prohibition against distilling spirits which became legally binding in 1633, the Jews assumed total control of the liquor business, which meant that, on the one hand, they could manipulate the price of grain by diverting it to more profitable use as distilled spirits and that, on the other hand, it was in their interest to engage in the intense promotion of alcohol consumption, to maximize profits during the short-term of the lease. This led to chronic drunkenness, decreased productivity, and, of course, increased resentment against Jews, as a group which was perceived as constantly seeking to exploit the weaknesses of the majority population as a way of enhancing their own wealth and power.
Graetz talks about the Jew experienced in financial matters as a salutary counterbalance to the impetuous, headstrong, and ultimately child-like Polish nobleman:
"The high nobility continued to be dependent on Jews, who in a measure counterbalanced the national defects. Polish flightiness, levity, unsteadiness, extravagance and recklessness were compensated for by Jewish prudence, sagacity, economy and cautiousness. The Jew was more than a financier to the Polish nobleman; he was his help in embarrassment, his prudent adviser, his all in all."
There are other ways of viewing the "unique utilitarian alliance [that] was formed between the huge landowners and the Jewish financial elite." Looked at one way, Jewish migration to Poland brought with it Jewish capital, and Jewish capital was soon put at the disposal of the Polish crown and the large landowning magnates, whose estates expanded dramatically in size. The Polish magnates proceeded to use both the Jews and their money to expand the Polish empire into the fertile steppes of the Ukraine, Belorus and the northern shore of the Black Sea. Looked at in another way, this alliance concentrated the wealth into fewer and fewer hands, especially during the period of intense Jewish colonization in the Ukraine during the 80 year period between 1569 and 1648. Since the leases involved monopoly rights, the Jewish tax-farmers could increase the political power of their wealthy patrons, and their own wealth and influence as well, by driving the smaller independent landowners to the wall. Increasing their power in the short term, however, only increased the magnitude and violence of the reaction when it eventually came. It was during this Drang nach Osten, this expansion to the East, that troubles began to appear in the Jewish paradise. The success of the new system contained within in it the seeds of its own destruction.
Radical Disjunction
The radical disjunction between political and economic power in Poland meant that the enfranchised noble citizens gradually lost control of their culture. The easy-going Polish oligarchs, wedded to an economic system that seemed so eminently successful in bringing new lands under the Polish crown, failed to understand that the control over those territories was being undermined from within by the very people they relied on for its administration. This happened gradually, of course, and it began to manifest itself first in the area of religion. Flush with the short-term wealth which the arenda system created and the territorial expansion which it enabled, the Polish kings ignored the biggest cultural crisis of their day, the Protestant revolt against Catholic hegemony over Europe. There was no Inquisition in Poland. As a result, what might have happened in Spain did happen there. Poland became a model for tolerance, but in doing so paved the way for its own extinction at the end of the 18th century.
At a time when the Duke of Alba was battling Calvinists and Jews in the Netherlands and in effect setting up a barrier beyond which the Reformation would not pass, saving all of southern Europe beginning at Antwerp from the rebellion which had devastated England and the North, Sigismund August II, ruler of both Poland and Lithuania, surrounded himself with Jews and the Protestant revolutionaries the Poles called Demi-Jews. The "Reformers" in Poland were largely Unitarian and Socinian followers of Michael Servetus, who, in Graetz’s words, "undermined the foundations of Christianity," by "rejecting the veneration of Jesus as a divine person."
Flush with the money they provided, King Sigismund indulged his disordered passions and handed the country over to his Jewish and Demi-Jewish administrators for them to rule as they wished. As a result peasants everywhere groaned under the predations of the Jewish tax-farmers, who in turn lent money to the king at usurious rates of interest, thereby keeping him under their power as well. Rabbi Mendel Frank of Brest, according to Walsh, "was so influential that he was called the King’s Officer." As in England at the same time, the Polish nobles were torn between religious principle and economic interest. As in England, economic considerations won out and "the nobility in most cases held its protecting hand over the Jews to whom it was tied by the community of economic interests." In other words, the Polish oligarchs "were either in debt to the Jews, or employed them to squeeze taxes from them out of the peasants, naturally at a good profit for the tax-farmers, who took their toll from dairies, mills, distilleries, farms." The Jews "were indispensable to the easy-going magnate, who was wont to let his estates take care of themselves and wile away his time at the capital, at the court, in merry amusements, or at the tumultuous sessions of the national and provincial assemblies, where politics was looked upon as a form of entertainment rather than as a serious pursuit. This Polish aristocracy put a check on the anti-Semitic endeavors of the clergy." The Jesuits warred with the Jews over the mind of the Polish oligarchs, but there was no Inquisition in Poland, and no Counter-Reformation. Calvinism was spreading among these nobles virtually unchecked by any official Catholic resistance. As a result, Poland became, in Graetz’s words, "a second Babylon for the Jews."
By the death of Sigismund II in 1572, the Jews had attained enough power to name his successor in collaboration with the Porte in Constantinople, the Huguenots in France, and the English Protestants. The man who brokered the deal was Solomon ben Nathan Ashkenazi, adviser to Grand Visier Mohammed Sokoli. Solomon Ashkenazi was a German Jew by birth who had migrated, as so many of his race had, to the paradise of the Jews, where he eventually became chief physician to King Sigismund. He then migrated by way of Venice to Constantinople, where he served the sultan as faithfully as he had served the Polish king. Solomon Ashkenazi had succeeded Joseph Nasi, also an adviser to the sultan, as "a sort of unofficial leader of world Jewry." Like Nasi, Ashkenazi orchestrated events following the death of Sigismund from behind the scenes. "Christian cabinets," Graetz informs us, "did not suspect that the course of events which compelled them to side with one party or the other was set in motion by a Jewish hand. This was especially so in the case of the election of the Polish king."
Locked into such a profitable alliance with the Jews, the Polish magnates saw little reason to change a system from which they profited so effortlessly and enormously. As a result the exactions of the Jewish tax-farmers became onerous to the point of intolerable among the peasantry in general, but especially among the newly colonized Cossacks, who never felt themselves a part of the Polish nation or, as Orthodox, part of the Catholic culture of the west. The political crisis, which had been growing during the last 80 years of Polish imperial expansion, corresponded as well to the worst excesses of the arenda system. Reform of the system was urgently necessary; and a bill of reform eventually made its way to the Seym.
In 1647, as one of the preconditions that prepared the way for a Polish crusade against the Ottoman empire, the Cossacks were promised full civil rights and enfranchisement over a period of time as Polish citizens. That meant that "the harsh exploitation by Jewish holders of short time leases was to be lessened by banning the collection of such payments as church fees for funerals, weddings, baptisms, etc." It also meant that disobedience to the tax-farmers was no longer to be considered a capital crime. It also meant that the Jesuits would no longer be assigned to Cossack territory in the Southern Ukraine, and that as a result they would no longer pressure Orthodox to submit to Rome’s authority. Finally, it meant that the Jews were to be evicted from the southern Ukraine along with the Jesuits.
When the bill came to a vote in 1648, the Seym, dominated by the alliance of huge landowners and their Jewish administrators, defeated the measure, providing a classic instance of how the concentration of wealth and power into a few hands can enable that group to pursue its own interests, with total disregard of the common good, over the brink of that self-interest into national disaster.
The situation in Poland during the first half of the 17th century was roughly analogous to the situation in Spain a century and a half earlier. Spain was the only other country in Europe with an equally influential Jewish population. As in Poland, many Sephardic Jews engaged in behavior that caused resentment among the lower classes. During the famine in Cuenca in 1326 Jewish usurers charged farmers 40 percent interest on the money they needed to borrow to buy grain for sowing. Blasphemy had become a Jewish custom in Spain. Moses, according to Walsh, "had condemned blasphemers to death. Yet it was a custom of many Jews to blaspheme the Prophet for whom Moses had warned them to prepare." The Jews, as a result, "were disliked not for practicing the things that Moses taught, but for doing the things he had forbidden. They had profited hugely on the sale of fellow-beings as slaves, and practiced usury as a matter of course, and flagrantly." Blasphemy went hand in hand with Jewish proselytizing, which often took place by compulsion. Jews would force Christian servants to get circumcised as a condition of employment. They would encourage people to whom they had lent money to abjure Christ.
The Jews who defined themselves as the antithesis of Christianity had developed the habit of conspiring with Christendom’s enemies. Although they flourished under Visigothic rule in Spain, they were not long thereafter found conspiring with the Arabs in Africa to overthrow the Visigothic monarchy. At the beginning of the 8th century they used their contacts with African Jews to prepare the invasion of the Mohammedan Berbers across the straits of Gibraltar. Once the Mohammedans conquered Spain, the Jews flourished under their rule, achieving as a result one of the most sophisticated cultures in Europe at the time. The Jews excelled in medicine and brought Aristotle to Europe. However, the flower of Sephardic culture drew its economic substance from unsavory roots. The Sephardic Jews grew rich on slaves and usury.
When the Spaniards began their reconquista, the Jews were not persecuted. According to Walsh,
"Saint Fernando, on taking Cordoba from the Saracens, turned over four mosques to the large Jewish population, to convert into synagogues, and gave them one of the most delightful parts of the city for their homes, on two conditions: that they refrain from reviling the Christian religion, and from proselytizing among Christians. The Jews made both promises, and kept neither."
Resentment against usury combined with the suspicion that the Jews were using their influence to thwart the reconquista, or take control themselves of the already reconquered regions with the secret help of the Moors led to the riots of the late 14th century. If the monarchs did nothing to curb Jewish influence, the outraged citizens simply took the law into their own hands and widespread bloodshed was the result. Leniency only created more violence, as in the case of Pedro the Cruel, who was perceived as giving "his Jewish friends complete control of his government; a circumstance that led his enemies to call him a Jewish changeling, and contributed to his denunciation by a Pope as ‘a facilitator of Jews and Moors, a propagator of infidelity, and a slayer of Christians.’" By the end of the 14th century, Spain’s Christian population, convinced that the Jews were "planning to rule Spain, enslave the Christians, and establish a New Jerusalem in the West" began acting on their suspicions by taking the law into their own hands. Widespread bloodshed was one result. Widespread conversion, both sincere and forced, was another.
Rabbi Solomon Converts
The similarities with Poland are obvious. The Sephardic Jews were, if anything, more a part of Spanish culture than the Ashkenazim were part of Polish culture. The differences, however, are even more striking than the similarities. Unlike the situation in Poland, many Spanish Jews became sincere converts to Christianity. Resentment against the Jews had led to widespread rioting in 1391, and that in turn riveted the attention of the church on the Jews. St. Vincent Ferrer, as a consequence, led crusades for the conversion of the Jews. In 1391 he achieved his most spectacular success when Rabbi Solomon ha-Levi converted to the Catholic faith and became Paul of Burgos or Paul de Santa Maria (1351-1435). Levi was thoroughly conversant with Talmudic literature and was acquainted with the leading Jewish scholars of his day as well. He embraced Christianity as a result of the efforts of St. Vincent Ferrer and reading the works of St. Thomas Aquinas. His conversion, however, only increased the general animus against the Jews by revealing the evidence of anti-Christian conspiracy from the inside, so to speak. There was evidence enough. The man formerly known as Rabbi Solomon ha-Levi was, after all, a Jewish insider if there ever was one, and he followed up on his conversion by implicating the Jews in a conspiracy to overthrow the Christian monarchs of the Iberian peninsula. After his conversion, Levi published "two dialogues in which he categorically declared that the Jews were bent upon ruling Spain."
Similarly, another Jewish convert Fray Alonso de Espina eventually became confessor to Henry IV and Rector of the University of Salamanca. In 1459 Espina wrote Fortalitium Fidei, one of the most bitterly anti-Jewish documents in history. In his diatribe against the Conversos, Espina "suggested that if an Inquisition were established in Castile, large numbers of them would be found to be only pretending Christians, engaged in judaizing and in undermining the Faith they professed."
Not all of the conversions following the turmoil of 1391, as numerous Jewish converts themselves indicated, were sincere. The fear which the reprisals created led to an equally unfortunate spate of forced conversions, which only compounded the problem of subversion, which had led to the riots and forced conversions in the first place. Forced conversion is antithetical to the Christian faith. "The unwilling," Pope Gregory the Great wrote at the beginning of a tradition that would remain unchanged throughout the papacy, "are not to be compelled." Gregory is also responsible for the creation of the formula which would guide later popes in their dealings with the Jews, "Sicut Judaeis non, " a formula which, according to Synan, was "destined to recur endlessly in papal doucments concerning Jewish rights and disabilitiies thorughout the Middle Ages":
"Just as license out not to be presumed for the Jews to do anything in their syangogues beyond what is permitted by law, so in those points conceded to them, they ought to suffer nothing prejudicial" (Edward A. Synan, The Popes and the Jews in the Middle Ages [New York: The Macmillan Company, 1965], p. 46.
Popes throughout the period in question walked a fine line between two extremes, symbolized in our account by Poland, which erred by allowing Jews to usurp Christian privilege and Spain, which erred by excessive rigor, especially by promoting the abuse of forced conversion. Popes protested both abuses, but, in the case of Spain, unscrupulous politicians, seeking in forced conversion a quick fix to a difficult problem, ignored the warnings and created a deeper more intractable problem instead of solving the original problem. Many Jews accepted baptism as a way of retaining possession of their goods and their lives. "Given the forced nature of the mass conversions of 1391," Kamen writes, "it was obvious that many could not have been genuine Christians." The king of Aragon repudiated the concept of forced conversion and made it clear to the Jews there that they could return to their ancestral religion, but that was not the case in Barcelona, which, as a result, became a hotbed of subversive activity all the way up to the time of the Spanish Civil War.
Collaboration
The rabbis collaborated with the unscrupulous Spanish politicians by allowing for conversion under duress. The early Church was split over whether Christians who renounced the faith during the Roman persecutions should be readmitted to the Church. The less rigoristic debated which penances should be applied, but the Church never condoned renunciation of the faith, even if death were the consequence. Talmudic Judaism, however, came up with an accommodation of the practice of lying about conversion based on a distinction which would have consequences which were every bit as serious as those which followed from the forced conversions in the first place. In the fifteen century, the Rabbis in North Africa distinguished between anusim or unwilling converts and meshumadim, those who converted voluntarily. As a result, the only sort of Jew who was ostracized by the synagogue was the sincere convert. The fact that the liar and dissembler was tacitly tolerated, in clear violation of the scriptural principle articulated in the Book of Maccabees was to have far-reaching consequences. One of the most obvious is that the rabbis and the unscrupulous anti-Semitic Christian politicians collaborated in creating an atmosphere where subversion flourished. Jews who had prospered by converting and thereby ignoring the tenets of their own religion could continue to prosper as Christians while retaining the same opportunistic attitude toward Christianity. The Christians who were moved to violence against Jews now harbored the same animus, clouded by religious ambiguity, against the conversos, whom they now called Marranos, a derogatory term of dubious origin which means swine. Forced conversion, in other words, only strengthened the very suspicions it was supposed to allay. And the rabbis were instrumental in strengthening them. As a result, Jews were regarded as a fifth column within the state, and conversos were regarded, because of the very conversion that was forced on them, as an even more dangerous fifth column within the Church. Some conversos were precisely that. Fray Vicente de Rocamora, the confessor of Empress Maria, sister of Philip II, "threw off the mask of Catholicism and joined the Hebrew community at Amsterdam as Isaac of Rocamoro." The Jewish community at Amsterdam in the 17th century was made up almost exclusively of conversos who had thrown off the Catholic faith shortly after escaping from Spain and Portugal and arriving there. It was made up, in other words, of apostate Catholics who had lied about their faith.
The system of forced conversion was exploited by the cynical Jews who converted insincerely as a way of retaining power and wealth, and it punished those Jews whose conversions were sincere because they continued to suffer the rigors of anti-Semitism. Later Jewish apologists seem unaware of the complexity of the situation and the implications which flow from it. Describing the aftermath of the forced conversions, Cecil Roth writes that
"within a generation or two, the Marranos became assimilated enough. Their worldly success was phenomenal. They almost controlled the economic life of the country. They made fabulous fortunes as bankers and merchants. They thronged the liberal professions. . . . Many of them attained high rank even in the Church. But with all their eminence, the vast majority (and those who had entered Holy Orders were no exception) remained faithful at heart to the religion of their fathers, which they handed on, despite unbelievable difficulties from generation to generation. Their Christianity was merely a mask.... They were Christians in nothing, and Jews in everything but name."
Roth’s justification of false conversion lends credence to the claims of the anti-Semites in two ways. First of all, it ignores the fact that many conversions were sincere. Both Roth and the Spanish anti-Semites dismiss this possibility out of hand. Secondly, Roth’s justification of duplicity condones subversion and in many ways makes it a Jewish characteristic. In this Roth is simply following the example of the rabbis of the time, who in contrast to the scriptural example of the Maccabees, accepted the idea of outward conversion as long as it was coupled with an inward denial of what was professed outwardly. This rabbinic acceptance of duplicity would have far-reaching consequences for European Jewry. In the short term, it set the stage for the conversion of Sabbetai Zevi, the Jewish Messiah, to Islam in 1666. Because of the tradition established by the Sephardic rabbis, Zevi, the false Messiah, could claim, with some plausibility, that his conversion to Islam was only for show. He could claim that it was really an attempt to subvert the Turkish empire from within. Of course, he could also make similar claims to the sultan of Constantinople, claiming that his preaching in the synagogues of the Levant was really an attempt to convert Jews to Islam.
By condoning false conversion under duress, the rabbis created a nation of subversives. The net result was chaos and confusion so total, so demoralizing and so debilitating that medieval Judaism did not survive the crisis. Medieval Judaism, like medieval Islam, was ultimately incapable of negotiating a modus vivendi which accommodated both faith and reason. Medieval Judaism broke apart on the rock of false conversion, as manifested in the case of Sabbetai Zevi. European Jewry, which was virtually unanimous in accepting Zevi as the Messiah, attempted to repress any indication that Zevi had existed after his conversion to Islam, but the evidence of his existence was like the rock just beneath the surface which determines traffic on the river. The messianic fever which infected Europe beginning in 1648 reached its peak and denouement when Zevi converted to Islam in 1666, another Annus Mirabilis. Thereafter, the ship of medieval Judaism foundered and eventually broke into two parts, corresponding to faith and reason respectively, since their union could find in Judaism no unifying force any more. On the one hand, reason found itself represented by Spinoza’s rationalism, which led to the German Enlightenment Jew epitomized by Moses Mendelssohn, the man whom Lessing immortalized in German literature as Nathan der Weise. On the other hand, faith divorced from reason led to the Jewish form of quietism known as Hassidism, which continued to thrive in the shtetls of Poland and the Pale of the Settlement all the way up to the Nazi genocide.
As anyone with a rudimentary sense of the relationship between Christianity and culture could have anticipated, the regimen of false conversions in Spain did nothing but make a bad situation worse. The cynical Jewish converts continued to exploit the situation to their advantage under the protection of the Church, while at the same time the sincere Jewish converts were forced to live under constant and intolerable suspicion.
Spain’s response to this intolerable situation was the Inquisition. By the 1470s, it was becoming increasingly clear that forced conversions had not solved Spain’s Jewish problem. They had in fact made it worse by making it more inaccessible. The longer the government did nothing, the more mob violence increased. Queen Isabella’s predecessor is now known to history under the unfortunate name of Enrique el Impotente precisely because he was perceived as handing over to the unscrupulous insincere conversos the administration of both Church and state and doing nothing to curb the rioting and pillaging of the Jews and their possessions which followed in the wake of his inaction. When the civil disorder against the Jews became a serious threat to Spain’s military campaign against the Moors, the Spanish crown, united now under Ferdinand and Isabella, imported the Inquisition, created by St. Dominic as away of ridding Southern France of the Albigensian heretics, in order to bring legal order to resentments which were leading to the mob violence which threatened to engulf Spain. On September 27, 1480 a papal bull commissioned the Dominicans Juan de San Martin and Miguel de Morillo to begin inquiries into reports of subversion of the faith. The Spanish Inquisition had come into existence. Twelve years later, Ferdinand and Isabella, after expelling the Moors from Spain, expelled the Jews as well. In doing so, they saved Spain from the fate of Poland by exporting a problem they could not solve. Over the course of the 16th century, northern Europe inherited the problem which Spain could not solve and cities like Antwerp became, as a result, a hotbed of revolutionary activity.
Cultural Matrix
The combination of the expulsion of the Jews and rabbinical justification for false conversion effectively established the cultural matrix from which the revolutionary Jew would emerge. If a Jew according to Talmudic teaching could profess what he claimed was an idolatrous false religion in public and still remain a Jew in good standing, then he simply could not be trusted, and the anti-Semites were right in viewing him as a fifth-column who threatened the existence of both Church and state. Forced conversion was wrong, but the acceptance of it on the part of the Jews was just as wrong as the imposition of it on them. Worse still, acceptance of insincere conversion enshrined the principle of deception and subversion as an acceptable part of Jewish life. The Jew, according to the principles established in the Old Testament from the time of Moses to the resistance which the Maccabees provided against the Hellenizers under King Antiochus, had a duty to resist what he perceived as idolatry and incorporation into idolatrous religions, and he was duty-bound to resist that incorporation to the point of death. The fact that Talmudic teaching condoned false conversion indicated a radical break in continuity between what they taught and what Moses taught. The Marranos, if by that term we mean insincere Jewish converts to Christianity, made subversion and deceit a way of life.
In this their behavior and world view was similar to other disaffected Catholics from other parts of Europe. The German monks who violated their vows of celibacy with impunity led double lives as well. And living a lie helped create animosity toward the institution to whom they had made vows they would not fulfill. In this regard, the first Lutherans and the first Calvinists were virtually indistinguishable from each other and from the conversos, both in theology and practice. Both movements drew their leadership from the sexually corrupt lower Catholic clergy. Calvin’s lieutenant, the erstwhile Catholic, Theodore Beza was, according to Walsh,
"a glaring example of the too-common corruption. Though not even a priest, he enjoys the incomes of two benefices, through political influence, lavishes the Church’s money on his concubine, and generally leads a vicious and dissolute life. When the Church is under attack, he hastens to join the enemy. As Calvin’s lieutenant, this righteous man thunders against the [corruption of the] Old Church, of which he was partly the cause."
Beza’s example was not uncommon. The monasteries of Europe were full of monks leading double lives:
"There is no doubt about the laxity of the monasteries of Sevilla and Valladolid, whose members embraced Protestantism; nor of the degeneracy of the Augustinians in Saxony, who broke away from the Church almost en masse in 1521. In England it was the reformed Observatine Franciscans who withstood Henry VIII even to death, while the relaxed Conventuals and other badly disciplined monks and priests formed the nucleus of the Church of England. The first Protestants, as a rule, were bad Catholics" (Walsh, Philip II, p. 252).
Once the Jews who were expelled from Spain began to regroup in the newly-Protestant regions of the North, their settlements began to draw Marranos like a magnet, and the disaffected Catholics who had once been living double lives as clerics with concubines in places like Saxony and Thuringia now began to make common cause with the Jews who had led double lives as well by converting to Catholicism simply to preserve their wealth. Revolution, which is to say, a pan-ethnic coordinated attack on the cultural hegemony of the Catholic Church over Europe, emerged as a force in world history when these two groups merged in places like Antwerp in the middle of the 16th century. Revolution was, in other words, a Protestant-Jewish alliance from its inception. The Jews, as Newman shows so well, promoted every "reform" movement in Europe, from the Hussites to the Anabaptists, as a way of weakening the hegemony of the Catholic Church, reasoning—falsely in the case of Luther—that the enemy of their enemy was their friend. In places like Antwerp and Amsterdam, the Jews put their wealth as well as their considerable expertise in finance and publishing at the disposal of the libidinous German monks and their princely protectors as their way of waging cultural warfare against the Catholic Church and Spain, its defender. When Johan Bokelzoon established his sexual liberationist communist dictatorship in Muenster in 1533, the native population was quickly overrun by libidinous nuns recently "liberated" from their convents by the Lutherans. (Martin Luther, in fact, got his wife, Catherine von Bora, from a Lutheran raid which liberated a convent in Saxony. He offered the youngest and prettiest of the ex-nuns to the Bishop of Mainz if that worthy agreed to convert to the Lutheran party.) The nuns under Bokelzoon’s tutelage quickly adopted his sexual liberationist practices and began having visions of the coming of the new Jerusalem which caused them to practice glossolalia while rolling naked on the ground, frothing at the mouth. Liberation from the stress of living a double life as a faux Catholic was intoxicating, and the intensity of the intoxication was some indication of the stress that caused it.
The revolutionary link between Jews and Reformers was theoretical as well as practical. The "Reformers" for their part could justify their criminal behavior only by cloaking it in the imagery of the Old Testament. Regicide was the most heinous of crimes and viewed with revulsion by all of Christian Europe, and yet Cromwell justified his role in the murder of Charles I by appealing to the story of Phineas. "Be not offended at the manner," Cromwell wrote to Lord Wharton in January 1650,
"perhaps no other way was left. What if God accepted the zeal, as He did that of Phineas, whose reason might have called for a jury? What if the Lord have witnessed this approbation and acceptance to this also, not only by signal outward acts, but to the heart also? What if I fear my friend should withdraw his shoulder from the Lord’s work . . . through scandals, though false, mistaken reasonings."
The subjunctive mood of Cromwell’s self-justification gives some indication that not even the models he dragooned from the Old Testament could erase the guilt of regicide from his conscience, but even if they could not absolve him of his sin, they certainly acted as a palliative. Cromwell, according to one commentator,
"was making a startling reference to the biblical story of Phineas, who thrust a javelin through a sinfully copulating couple, thus saving the people of Israel from the wrath of God. In the end, only brutal summary justice against the King had served to complete God’s work to save the nation from His wrath and to secure his continuing love."
By 1649, when Charles I went on trial, the tradition of Judaizing which had been extirpated from Spain had struck deep roots in England. The English judaizers were known as Puritans, and Cromwell as their leader was as versed in using Biblical figures as a rationalization for his crimes as he was in using Jewish spies from Spain and Portugal as agents in his ongoing war with the Catholic powers of Europe. The Puritans in England could implement the idea of revolution so readily precisely because they were Judaizers, and that is so because revolution was at its root a Jewish idea. Based on Moses’ deliverance of Israel as described in the book of Exodus, the revolutionary saw a small group of chosen "saints" leading a fallen world to liberation from political oppression. Revolution was nothing if not a secularization of ideas taken from the Bible, and as history progressed the secularization of the concept would progress as well. But the total secularization of the idea in the 17th century would have made the idea totally useless to the Puritan revolutionaries. Secularization in the 17th century was synonymous with Judaizing. It meant substituting the Old Testament for the New. The concept of revolution gained legitimacy in the eyes of the Puritans precisely because of its Jewish roots. Graetz sees the attraction which Jewish ideas held for English Puritans quite clearly. The Roundheads were not inspired by the example of the suffering Christ, nor were they inspired by the medieval saints who imitated him. They needed the example of the warriors of Israel to inspire them in their equally bellicose campaigns against the Irish and the Scotch, who became liable to extermination because the Puritans saw them as Canaanites. Similarly, the King, who was an unworthy leader, like Phineas, deserved to die at the hands of the righteous, who now acted without any external authority, but, as the Jews had, on direct orders from God. "The Christian Bible," Graetz tells us,
"with its monkish figures, its exorcists, its praying brethren, and pietistic saints, supplied no models for warriors contending with a faithless king, a false aristocracy and unholy priests. Only the great heroes of the Old Testament, with fear of God in their hearts and the sword in their hands, at once religious and national champions, could serve as models for the Puritans: the Judges, freeing the oppressed people from the yoke of foreign domination; Saul, David, and Joab routing the foes of their country; and Jehu, making an end of an idolatrous and blasphemous house—these were favorite characters with Puritan warriors. In every verse of the books of Joshua, Judges, Samuel and Kings, they saw their own condition reflected; every psalm seemed composed for them, to teach them that, though surrounded on every side by ungodly foes, they need not fear while they trusted in God. Oliver Cromwell compared himself to the judge Gideon, who first obeyed the voice of God hesitatingly, but afterwards courageously scattered the attacking heathens; or to Judas Maccabaeus, who out of a handful of martyrs formed a host of victorious warriors."
Graetz puts his finger on the heart of the issue when he identifies Puritan role models as "at once religious and national champions." Revolution as practiced by the Puritan Judaizers of England was a reversion to a more primitive, pre-Christian model. There was no separation the two swords of pope and emperor here—or, to use the terms of a later more secular era, no separation of church and state—instead, both pope and emperor were fused into one charismatic revenant of King David. Israel had become ethnic once again, except that now the real Jews were Englishmen, the visible elect on earth, and England (or New England) was the New Jerusalem.
When the Puritan poet and propagandist John Milton wanted, as a result of personal circumstances, to have the Puritan solons in Parliament legalize divorce in 1642, he attempted to help the divines overlook the inconvenient fact that Jesus Christ condemned the practice explicitly by appealing in general to Old Testament models and to Moses, "an author great beyond any exception," in particular. Milton then quickly gets to the Messianic politics that lies at the heart of Puritan-Jewish revolutionary thought. England’s legalization of divorce will provide the world with a "magnanimous example" which "will easily spread far beyond the banks of Tweed and the Norman isles." England as the new Israel has a mission to save the world, a mission which was later adopted by equally messianic descendants of Jews and Puritans in America. "It would not be the first or second time," the author of Paradise Lost continues,
"since our ancient druids, by whom this island was the cathedral of philosophy to France, left off their pagan rites, that England hath had this honor vouchsafed from heaven, to give out reformation to the world. Who was it but our English Constantine that baptized the Roman Empire? Who but the Northumbrian Willibrorde and Winifride of Devon, with their followers were the first apostles of Germany? Who but Alcuin and Wycliffe our countrymen, opened the eyes of Europe, the one in arts, the other in religion? Let not England forget her precedence of teaching nations how to live."
One can almost hear in Milton’s tendentious pleading for the legalization of divorce, the devotees of Planned Parenthood arguing that the logical sequel to America’s conquest of Afghanistan or Iraq should be contraception and abortion. Messianic politics and sexual liberation have gone hand in hand from the beginning, and they still do, now that America is the uncontested new Israel. Messianic politics cannot function without Old Testament models, as Milton’s appeal to Moses on the issue of divorce makes clear.
Messianic politics lies at the heart of what the Jewish and Puritan revolutionaries of the 16th century had in common, which is to say, both the Puritan and the Jew shared a desire to attain the spiritual goods promised in the Bible by secular means. Messianic politics was a form of magic, since the attainment of wealth and power by spiritual means had always been the goal of Simon Magus and his followers, and as such it had a powerful appeal to a group of people who were just discovering the natural sciences at the same time that they were full of revulsion at the cross of Christ and the ideal of suffering which it embodied. "It is better," St. Augustine wrote, summarizing the Catholic alternative to Simon Magus, "to love God and make use of money, than to love money and make use of God." The Puritan rejection of the medieval worldview of the Catholic Church (and its Anglican surrogates) was ultimately traceable to the Jewish rejection of the suffering Christ as an unworthy Messiah. "The chief priests," St. Matthew tells us, "with the scribes and elders mocked him in the same way. ‘He saved others,’ they said, ‘he cannot save himself. He is the king of Israel; let him come down from the cross now, and we will believe in him.’"
The Jewish/Puritan Alliance
The Jewish/Puritan alliance was born in a mutual rejection of the cross and all it stood for, and the substitution of King David or Simon bar Kokhba or Sabbetai Sevi or Oliver Cromwell or Napoleon Bonaparte as an alternative to the suffering Christ. The Jews were so enamored of Cromwell as a potential Messiah that they sent a delegation to examine his baptismal records in Huntington, to see if he were descended from the lineage of King David. Cromwell, as Graetz points out, was driven to consummate this revolutionary alliance between Jews and Puritans on both the theoretical and the practical level:
"To bury oneself in the history, prophecy, and poetry of the Old Testament, to revere them as divine inspiration, to live in them with every emotion, yet not to consider the people who had originated all this glory and greatness as preferred and chosen was impossible. Among the Puritans, therefore, were many earnest admirers of "God’s people" and Cromwell was one of them. . . ."
The consummation of this revolutionary alliance against the Catholic Church and Catholic countries like Spain involved, in other words, not only rummaging through the Bible for images that would justify regicide, it also entailed bringing Jews, so recently expelled from the Iberian peninsula, out of their temporary home in the low countries into the land now governed by the Puritan saints. According to Graetz:
"A desire was excited in the hearts of the Puritans to see this living wonder, the Jewish people, with their own eyes, to bring Jews to England, and, by making them part of the theocratic community about to be established, stamp it with the seal of completion. The sentiments of the Puritans towards the Jews were expressed in Oliver Cromwell’s observation, "Great is my sympathy with this poor people, whom God chose and to whom He gave His law; it rejects Jesus because it does not recognize him as the Messiah." Cromwell dreamt of a reconciliation of the Old and New Testament, of an intimate connection between the Jewish people of God and the English Puritan theocracy. But other Puritans were so absorbed in the Old Testament, that the New Testament was of no importance. Especially the visionaries in Cromwell’s army and among the members of Parliament, who were hoping for the Fifth Monarchy, or the reign of the saints, assigned to the Jewish people a glorious position in the expected millennium. A Puritan preacher, Nathaniel Holmes .. . wished . . to become the servant of Israel and serve him on bended knees. The more the tension in Israel increased . . . the more public life and religious thought assumed Jewish coloring. The only thing wanting to make one thing [was the return of the Jews]."
Cromwell’s followers felt that by readmitting the Jews to England they could bring about the second coming of Christ, the millennium, and the fifth monarchy mentioned in the book of Daniel. In short, the middle of the 17th century was suffused with an apocalyptic vision of Christ’s kingdom being actually established in the here and now. Jewish refugees from Spain and English Ranters and Fifth Monarchy men were of one mind on this issue. The Kingdom of God was at hand. Something like this had been held by Christians for over a millennium and a half, probably because its advent had been pronounced by Christ himself. What had changed, though, was the kind of kingdom Christ’s followers were supposed to expect.
St. Augustine gave the definitive Catholic explication of The Book of Revelation in the City of God, where he explained that the millennium was supposed to be understood as a spiritual allegory concerning an essentially spiritual reality. The Millennium had begun with the death of Christ on the Cross, and the New Jerusalem was fully realized in the Catholic Church. Augustine’s explanation became Church doctrine when it was adopted as the definitive explanation of the millennium by the Council of Ephesus in 431. From that time on, belief in the millennium as a worldly kingdom was dismissed generally as a superstitious aberration and particularly as "the error of the Jews."
As Archbishop Laud made clear in a sermon in 1621, it was precisely this "error of the Jews" that the Puritans were bent on resurrecting. The Puritans, according to Laud, "Enclyne to Judaisme as the newe sect of the Thraskites and other opinionists concerninge the terrene Kingdome of the Jewes." Taking the Jews who had rejected Christ on the cross as their model, their Puritan revolutionary co-belligerents now announced the advent of the Kingdom of God on earth, or in Laud’s terms, "the terrene Kingdome of the Jewes" in England. Heaven on earth was to be instituted by a government of English saints at some point in the decade following 1650. Since one of the inaugural events in the coming of this new kingdom was the murder of the English king, it promised to be a bloody kingdom for those with the eyes capable of seeing its true lineaments. But a kingdom nonetheless, and a worldly kingdom as well, in which sainthood was the first job requirement of every politician.
Since there had been no Jews in England since their expulsion in 1290, at least not officially, English philo-Semitism had a distinctly utopian cast to it. The English Judaizers tended to idealize Jews according to their own idiosyncratic reading of the Old Testament. They did not, as one has come to expect of the English, evaluate them according to empirical observation, at least not at the dawn of the Messianic era in 1648. If they had been less preoccupied with their own revolution at home, the English could have learned something about Christian-Jewish relations by observing the apocalypse that was brewing in Poland at the very moment the English were debating the fate of their king. An objective study of what had happened in Spain might have been helpful as well, but an objective English study of anything Spanish is the historical equivalent of an oxymoron.
By 1540 the Converso issue was over in Spain. Figures from the tribunal of Toledo in the years from 1531 to 1560 suggest that only three percent of the cases which came before the Inquisition there dealt with Judaizers. Spain had saved itself from the fate of Poland first by importing the Inquisition from southern France, and then by exporting its problem to the north of Europe. For some indication of what might have happened in Spain if the situation created by the Jews there had gone unchecked, we need only look at the situation in Poland. Jewish influence over Polish political life not only continued in the century after it had abated in Spain; it increased in intensity as well, fueling Polish imperialism in the East. The same violence that appeared periodically in Spain beginning in the late 14th century was repressed in Poland where laws in effect codified Jewish hegemony over large areas of Polish cultural life. Since disobedience to the predations of the Jewish tax-farmers was a capital crime, there is some indication that 1) animosity against the Jews was widespread and 2) that it was severely repressed. The combination of those two factors made an explosion of violence all but certain, and the explosion came when the Seym, dominated by the Polish magnates and their Jewish administrators, rebuffed Cossack aspirations for political reform. Cultural drift in Poland under the self-serving hand of the oligarchs had led to an explosion of the sort that the Inquisition had prevented in Spain, and as a result of that explosion, the Polish nobles republic went into a state of terminal decline, only to expire altogether 147 years later.
The defeat of their cause in the Seym turned the hopeful expectation of the Cossacks into equally vehement outrage. That outrage was mobilized by a Cossack leader by the name of Bogdan Chmielnicki. Chmielnicki, who was 53 years old when the Seym voted against enfranchising the Cossacks, had a personal stake in the matter as well. A Jew by the name of Zachariah Sabilenki, according to Graetz,
"had played him a trick, by which he was robbed of his wife and property. Another had betrayed him when he had come to an understanding with the Tartars. Besides injuries which his race had sustained from Jewish tax farmers in the Ukraine, he, therefore, had personal wrongs to avenge."
Chmielnicki’s claim that "The Poles have delivered us as slaves to the cursed breed of Jews" resonated among the Cossacks enough to bring them into open revolt. When Chmielnicki and his Cossack and Tartar hordes defeated the Polish army on May 16, 1648, the way was open to widespread looting, pillaging and murder. It is estimated that 100,000 Jews perished in the ensuing mayhem. Some pretended to be Christians to escape the wrath of the Cossacks. Some, as in Spain a century and a half before, accepted baptism as the price of saving their lives. Chmielnicki’s pogroms became what the riots in Spain would have become without the benefit of the Inquisition. Resentment had built up for too long for this blaze to burn itself out quickly.
As Chmielnicki’s comment to the Cossacks indicated, the Poles were held responsible for the behavior of the Jews, even if they suffered from the same system of financial exploitation that had enraged the Cossacks. Prince Vishnioviecki, the man Graetz calls, "the only heroic figure amongst the Poles at that time," did what he could to protect the Jews who came under his power, but that wasn’t much given the magnitude of the forces which opposed him. In many towns, the Jews put aside their separatist instincts and allied themselves with the local Catholics in a pact of mutual defense against the bloodthirsty Cossacks. Sometimes that pact succeeded; sometimes it didn’t. When Chmielnicki’s Cossack hordes arrived at the gates of Lwow, he demanded that all the Jews within the city’s walls be handed over to him as a condition of lifting the siege. The Poles refused, and many Jewish lives were saved as a result. According to the Jewish historian Henryk Grynberg: "the Polish armies, who were at war with [the Cossacks] were the sole defenders of the Jews." Chmielnicki’s animus was directed equally against the Catholic Church and the Jews. When he was sober enough to dictate the conditions of peace after an attack, those conditions invariably demanded the expulsion of both the Catholic Church and the Jews from the provinces controlled by the Cossacks.
Poland’s neighbors exploited the situation to their own advantage, setting in motion a chain of events which would eventually lead to the partition of Poland at the end of the 18th century. Muscovy, Prussia, Sweden, Brandenburg and the Ottoman empire all began nibbling away at pieces of territory which Poland was now too weak to defend. In addition to losing territory, Poland lost 200,000 inhabitants, half of whom were Jews. The Uniates of the Ukraine were forcibly converted to Orthodoxy, diminishing the Catholic and Polish influence on the southern flank of Lithuania, which had converted to Catholicism largely as a result of Polish influence.
As some indication of the hold which the Kaballah exercised over the mind of Polish Jews, the Chmielnicki pogroms, occurring in what was supposed to be the Messianic year of redemption, only strengthened the faith of those Jews who felt that messianic deliverance, ushered i
Z pewnym zaskoczeniem przyjąłem informację podaną w wiki, że to dzięki Lidze Przeciwko Zniesławieniom obóz w Oświęcimiu nosi nazwę Były Nazistowski Niemiecki Obóz Koncentracyjny Auschwitz-Birkenau. Gdyby nie Liga jednym słowem i jej szef pan Foxmann, Oświęcim byłbym po prostu polskim obozem zagłady. Jeśli do tej informacji dodamy tak pamiętne wezwanie premiera Izraela, wygłoszone na UJ, a dotyczące zbyt szczegółowego nauczania historii zrobi się jeszcze bardziej dziwnie. A jak przypomnimy sobie, że w krajach, w których wychodzą gazety, gdzie Oświęcim nadal jest opisywany jako „polski obóz zagłady” nauczanie historii realizowane jest w myśl postulatów premiera Izraela, to nasze zdziwienie osiągnie zenit. Ja nie będę tu nikogo zachęcał do sprawdzania kto jest właścicielem periodyków, w których ukazują się takie treści, bo mogłoby to być źle odebrane, ktoś mógłby pomyśleć, że my tu uprawiamy jakiś historyczny rewizjonizm. Chcę tylko wyraźnie powiedzieć, że nazwę Nazistowski Niemiecki Obóz Koncentracyjny Auschwitz-Birkenau zawdzięczamy Hitlerowi i jego ludziom z SS. Jeśli cokolwiek zawdzięczamy panu Foxmanowi to jedynie słówko „były”, które znajduje się na początku. Dociekliwi powiedzą, że i to nie jest prawdą, bo „były” to zasługa żołnierzy I frontu ukraińskiego, którzy do obozu wkroczyliw roku 1945. No więc co zawdzięczamy Lidze w takim razie? Otóż z całą pewnością zawdzięczamy jej to, że na wielkich obszarach globu historii naucza się w myśl dyrektyw zarysowanych parę lat temu w Krakowie przez premiera Izraela. Tylko tyle i aż tyle.
Jeśli komuś się zdaje, że Liga powstała w związku z antysemickimi wybrykami w Polsce czy w Rosji, że powstała ona w związku z Hitlerem, albo którymś z jego zauszników ten niestety jest w błędzie. Liga jest dużo starsza. Założono ją w roku 1913, co nie ma rzecz jasna związku z utworzeniem FED (chyba w tym samym roku powstała ta organizacja). Liga utworzona została pod patronatem tak dobrze nam znanej organizacji B’nai B’rith zwanej tu żartobliwie Brimbrambrum jako reakcja na rasistowskie wystąpienia w USA. Konkretnie zaś jako reakcja na jedno wystąpienie. Oto od roku 1913 toczył się w Atlancie proces człowieka nazwiskiem Leo Frank, sympatycznego młodego mężczyzny o miłym uśmiechu, zawsze eleganckiego i grzecznego. Leo Frank był oskarżony o zbrodnię straszną, która nie pasowała ani do jego emploi, ani do jego charakteru, ani do okoliczności w których się wychował i w których dorastał. Leo oskarżony został o zgwałcenie i zamordowanie trzynastoletniej dziewczynki nazwiskiem Mary Phagan. Sąd po procesie poszlakowym skazał Leo na karę śmierci, co wywołało gwałtowną reakcję wśród społeczności żydowskiej Atlanty i całych Stanów, wszyscy byli przekonani o niewinności Leo oraz o winie stróża z fabryki gdzie doszło do zbrodni, czarnego stróża rzecz jasna. Sąd jednak nie przejął się głosami oburzenia i podtrzymał wyrok w ostatniej chwili zmieniając go na dożywocie. Początek XX wieku na południu USA to nie były dobry czas dla takich chłopców jak Leo. Ciągle panowała tu nietolerancja, porachunki załatwiano brutalnie i nikt kto miał broń w ręku nie przejmował się prawem. Okazało się, że Leo nie jest bezpieczny nawet w więzieniu, tłum red neck’ów (siedem samochodów) zwanych w ówczesnej prasie „uczciwymi obywatelami” wyciągnął tego delikatnego i wrażliwego człowieka z więzienia, zawiózł go do miejscowości Marietta i tam powiesił na drzewie ignorując ostateczną decyzję sądu. Przeciwko tym ludziom nie wytoczono żadnych zarzutów, a jakby tego było mało prokurator, który oskarżał Leo został wybrany później gubernatorem stanu Georgia. I wyobraźcie sobie, że wyboru tego nie dokonali polscy antysemici. Leo zaś, nieszczęśliwy, biedny Leo był przewodniczącym loży B’nai B’erith w Atlancie i jego śmierć szalenie poirytowała braci z innych lóż, którzy przecież stawiali sobie za cel walkę z ciemnotą, zabobonami i bigoterią. Podobnie zresztą jak utworzona w roku 1913 Liga Defamacyjna.
Zacznijmy jednak od początku. Oto Atlanta roku 1913, miasto, w którym przemysł całkowicie opanowany jest przez rodziny żydowskie. W fabrykach zaś pracują rodziny, w tym dzieci ubogich Amerykanów z okolicznych miasteczek, a także rodziny emigrantów. Rotacja jest duża, a płace bardzo niskie, tydzień pracy wynosi 60 godzin. Mary Phagan, dziewczynka trzynastoletnia, bardzo ładna i nad wiek dojrzała co można zauważyć na zdjęciach https://en.wikipedia.org/wiki/Leo_Frank#/media/File:Mary_Phagan.jpg , pracuje w fabryce ołówków, gdzie jednym z menedżerów jest Leo Frank. Po pewnym czasie zwolniono ją bo zabrakło chwilowo blachy do produkcji metalowych ołówków. Kiedy przyszła ostatni raz do zakładu, żeby odebrać swoją pensję – 1,20 dolara została zamordowana, a wcześniej zgwałcona. Na terenie fabryki obecni byli wówczas Leo Frank i nocny stróż Newt Lee. Ponieważ jednak Mary została znaleziona na piętrze gdzie rezydował Leo to jego postawiono w stan oskarżenia. Tak oto wyglądał on w czasie procesu https://en.wikipedia.org/wiki/Leo_Frank#/media/File:Leo-frank-at-trial.jpg
Sąd uznał, że to on popełnił tę ohydną zbrodnię, że to on tłukł głową dziewczynki i tokarkę, że zgwałcił ją i udusił jej własną sukienką, choć Leo nie wygląda wcale na człowieka zdolnego do takich czynów. Nie chcę tu cytować szczegółów, żeby nie oskarżono mnie o epatowanie makabrą, tak więc musicie sobie doczytać o tym sami.
W czasie procesu Leo próbowano oskarżyć o śmierć Mary także innego człowieka, czarnego dozorcę Jima Colneya. Świadkowie jednak zeznający przeciwko niemu nie byli zanadto przekonujący, podobnie jak ślady mające wskazywać, że to on dokonał morderstwa.
W czasie kiedy toczyło się postępowanie do akcji weszły populistyczne gazety z południa, które rozpętały dziką nagonkę przeciwko biednemu Leo. To ich właścicieli można śmiało nazwać moralnymi sprawcami linczu na Leo. I to właśnie do walki z takimi jak oni powołana została Liga Defamacyjna, której prezesem jest dziś pan Foxmann, człowiek, jak wskazuje wygląd, uczciwy i godny zaufania http://www.infostormer.com/demonic-jew-a.....ds-israel/
To jemu podobno zawdzięczamy, że Oświęcim nosi dziś nazwę Były Nazistowski Niemiecki Obóz Koncentracyjny Auschwitz-Birkenau.
Może na koniec dodam jeszcze kilka słów o ludziach, którzy powiesili Leo Franka, wszyscy oni byli albo prawnikami, albo politykami, po linczu na Franku, niektórzy z nich zrobili kariery. Szczegóły tych wypadków znajdziecie tutaj https://en.wikipedia.org/wiki/Leo_Frank
Proces, którego celem było oczyszczenie Franka Leo z zarzutów trwał do roku 1986, była weń zaangażowana Liga Defamacyjna i jej kolejni prezesi. I w końcu w roku 1986 udało się doprowadzić do całkowitego oczyszczenia Franka Leo z zarzutów. To wielki sukces, myślę, że większy niż przeforsowanie nazwy Były Nazistowski Niemiecki Obóz Koncentracyjny Auschwitz-Birkenau. Nie wiem jak tam dziś układają się relacje pomiędzy Ligą a lożą B’nai B’erith, ale wiki podaje, że Liga jest już organizacją niezależną. Loża zaś, która działa i u nas przecież nadal, ma również za zadanie walczyć z antysemityzmem i pomówieniami wobec Żydów. No i jeszcze z bigoterią, kołtunerią i innymi przestępstwami mniejszego kalibru. Co czyni jak wiecie z dużymi sukcesami. No, ale z antysemityzmem jest prawie tak samo jak z walką klas – zaostrza się w miarę jej prowadzenia, sami to widzimy w naszym kraju. Tak więc zajęcia członkom loży i Ligi z pewnością nie zabraknie. Dobrze, choć, że tę sprawę Oświęcimia pozytywnie załatwili i możemy już spać spokojnie.
http://coryllus.pl/?p=2753
Stowarzyszenie Grafomanów Polskich zamyka internet
Ostatnio powróciliśmy tutaj do rozważań na temat różnych organizacji zrzeszających literatów. Wyszło to jakoś mimochodem, a konkluzja jest taka, że każda z tych organizacji, a mamy zdaje się dwie centralne ZLP i SPP, zajmuje się w zasadzie wyłącznie auto-kompromitacją. O Związku Literatów Polskich nie ma co pisać, jest to demaskacja ostateczna, która stawia tak zwane Pen Cluby w długim rzędzie organizacji imperialnych, kontrolujących treści propagandowe emitowane w dominiach i na terenach wroga. Dziś nikt już nie interesuje się Pen Clubami i ich prezesami, bo propaganda imperialna ma dość innych kanałów dystrybucji treści i tak zwane wielkie nazwiska nie są jej dziś do niczego potrzebne. No, ale w naszym biednym grajdole nikt tego jeszcze nie zauważył i mamy ten swój kult cargo, ten kult wybitnych pisarzy, który, przy odcięciu od idei głównej, która tu nigdy nie była właściwie rozpoznana, zamienił się u nas w kult idiotów. Nie ma bowiem co ukrywać, że Olga Tokarczuk to brzydko starzejąca się idiotka, która niczego nie rozumie, a im dłużej się jej tłumaczy, tym ona rozumie mniej i zdradza coraz więcej skłonności do coraz głupszych uporów.
Propagandowa rola takich jak ona jest czytelna i nie ma się co dziwić, że ludzie przytomni dostają szału, kiedy sięgają bo te grafomańskie brednie. I oto okazało się, że w obronie Tokarczukowej występują pisarze ze Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. A nie dość, że występują, to jeszcze chcą administracyjnie, poprzez jakieś resortowe decyzje ukrócić, ten rzekomy hejt, który dotyka biedną Olgę. Jasne, zróbmy tak raz, a potem okaże się, że każdy hejt, czyli każde słowo, które nie będzie się komuś tam podobało można ocenzurować. Doszliśmy do ściany, „pisarze” opowiadają się za cenzurą. W dodatku cenzurą bezprzymiotnikową, za chamską, brutalną cenzurą, którą zagwarantować ma minister cyfryzacji i minister spraw wewnętrznych. No więc dla mnie jasne jest, że jeśli ktoś opowiada się za cenzurą, nie jest żadnym pisarzem. Nie jest nawet funkcjonariuszem, bo ci, w czasach komuny, najgłośniej gardłowali za zniesieniem ograniczeń w dostępie do różnych treści. Ktoś taki to zwyczajny idiota, któremu się zdaje, że można zadekretować sympatię bądź antypatię dla określonych autorów i produkowanej przez nich propagandy.
Najbardziej oczywiście niepokoją „pisarzy” akcenty antysemickie. A ja wam mówię bando grafomanów, że jak zrobicie jeszcze trzy takie protesty, w obronie jakiejś głupiej baby, to będziecie tu mieli taki antysemityzm, że się nie pozbieracie, a wszystko zostanie sfinansowane ze źródeł, do których was nikt nigdy nie dopuści na odległość strzału z pepeszy. I stworzenie tej okoliczności to będzie wasza, a nie czyjaś inna wina. Być może o to właśnie chodzi, ale w takim razie nie ma się co przejmować tym całym protestem, trzeba patrzeć jak pan rzecznik praw obywatelskich, poprzez swoje zaangażowanie w obronę skrzywdzonej pisarki, tworzy przyjazną przestrzeń dla powstania bojówek finansowanych przez obce służby. Powodzenia. My się do tego nie mieszamy, bo spór, w który stowarzyszenie grafomanów i sama Olga Tokarczuk próbują nas wciągnąć jest z istoty fikcyjny, histeryczny i wymierzony w nas, czyli w tę grupę, którą ta banda nadętych chamów nazywa czasem „zwykłymi ludźmi”.
My – „zwykli ludzie” nie bierzemy w tym udziału, a powodów takiej postawy jest kilka, wymienię je teraz po kolei. Pisarstwo Tokarczuk nie jest w ogóle żadnym pisarstwem, ale aspiracją sprokurowaną dawno temu i napompowaną przez gazownię. Aspiracją, której celem jest przeniesienie dyskusji o Polsce i jej historii z tematów istotnych, na całkiem nieważne, takie jak rzekomy, tradycyjny, polski antysemityzm. Członkowie Stowarzyszenia Grafomanów Polskich nie mają w ogóle zielonego pojęcia na czym polega dyskusja o historii naszego kraju, skupiając się na podsuwanych im „do wierzenia” tematach. Protest w obronie Tokarczuk pokazuje, że jednym marzeniem tych ludzi jest, by im ktoś zagwarantował bezpieczeństwo towarzyskie, to znaczy, żeby na tych jublach, gdzie się czasem spotykają, nikt nie emitował paszczą treści wprawiających kogokolwiek w konsternację. No chyba, że będą to skandalizujące treści dotyczące spraw osobistych, te bowiem zawsze są ciekawe i wywołują pewien rodzaj napięcia nie zasługującego wcale na przymiotnik „twórcze”, w tych tępych łbach. Chodzi o to, by pan rzecznik potwierdził ich autentyczność jako twórców, a za panem rzecznikiem potwierdzić to mają inni urzędnicy. To jest cel główny protestu. Inne cele również istnieją, ale one są im narzucone i całkiem niezrozumiałe przez to towarzycho, bo też i nie dotyczą go bezpośrednio.
Dyskusja na temat prozy Tokarczukowej przeniosła nas, niczym wehikuł Wellesa do czasów, kiedy Helena Michnik pisała swoją nowatorską historię Polski. My się dziś, w roku 2015 mamy zastanawiać, czy Polacy w dawnych czasach prześladowali kogoś, a jeśli tak to kogo i z jakich powodów. To jest tematyka wczesnych lat pięćdziesiątych, do których cofnęliśmy się na razie w wymiarze propagandowym. Pomysły zaś rzecznika praw obywatelskich (celowo małymi literami) oraz grafomanów ze stowarzyszenia pisarzy przeniosą nas wkrótce w te czasy w wymiarze realnym. To znaczy takim więziennym, ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Propaganda, którą produkuje Tokarczuk to jest jedna strona medalu, jeden aspekt nowej dialektyki, w którą próbują nas tu uwikłać. Pisze nam bowiem pani Olga, że powinniśmy inaczej spojrzeć na swoją historię i uderzyć się w piersi. Niech ona się lepiej uderzy, jako potomek prawosławnej ludności współpracującej z obydwoma okupantami, taką mam wstępną propozycję w tej niesamowitej dyskusji. Tylko nie za mocno, bo zrobi sobie krzywdę. Idźmy dalej. Na ten świeży jak żołnierska skarpeta wniosek odzywa się, tu w salonie24 Stowarzyszenie Żydów Polskich, czy jak się tam to dziwne ciało nazywa i wydaje głos nasączony następującymi treściami. Nie prawdą jest to co pisze Tokarczuk, że Polacy powinni bić się w piersi, to nie oni bowiem prześladowali chłopów białoruskich i ukraińskich, to nie oni gnębili Żydów. A kto? To czyniła zła szlachta, która w słusznym rewolucyjnym gniewie została wytępiona, a ci co zostali to właśnie są potomkowie tych gnębionych i im też trzeba współczuć. W zestawieniu tych dwóch opinii widać dopiero wyraźnie w co jesteśmy wkręcani. W budowę, który to już raz, nowej, światłej elity, która pokaże nam drogę ku lepszym czasom. Moja odpowiedź na tę propozycję brzmi: spier…ać! Nie chcemy tego. Nie chcemy waszych idiotycznych dyskusji, nie chcemy bełkotu Tokarczukowej i nie chcemy, by w naszym imieniu występowali obrońcy ze stowarzyszenia grzybów polskich (przepraszam Stowarzyszenia Żydów Polskich). Wszyscy won z sali, bo uruchomimy gaśnice i dopiero się zacznie.
„Wspomnienia szlachty są historią narodu” napisał Aleksander Puszkin i tego się na tym blogu konsekwentnie trzymamy. Nie wspomnienia Igora Newerly, nie wspomnienia Pużaka, nie wspomnienia sekretarki Rumkowskiego, ale wspomnienia szlachty. Kto chce nas tych wspomnień pozbawić tej się ujawnia jako wróg, a z wrogami się nie dyskutuje.
Ponieważ ja dokładnie wiem do czego aspirują takie Tokarczuki oraz wszyscy obrońcy skrzywdzonych Żydów z różnych literackich stowarzyszeń, nie mam jak widzicie wahań, jeśli idzie o ocenę. Każdy z nich, a im więcej w jego rodzinnej przeszłości żydowskich sklepikarzy albo białoruskich chłopów, tym czyni to chętniej, wtyka sobie na palec, sprokurowany na szybko u grawera sygnet z herbem, najczęściej fikcyjnym. To taki znak rozpoznawczy służący do rozliczeń wewnętrznych. Jeszcze pięć lat i Tokarczukowa też sobie taki sygnet sprawi i będzie opowiadać jak wiele osób z Podlasia, że jest białoruską szlachcianką. Znałem kilka takich osób i były one absolutnie bezwstydne w swojej małej, chłopskiej bezczelności. O aspiracjach Żydów nie ma co pisać, bo właśnie napisała o tym sama Tokarczukowa w książce „Księgi Jakubowe” a ta banda durniów jeszcze jej dała za to nagrodę. Teraz zaś zaczynają dyskusję o polskim antysemityzmie, bo im się zdaje, że przez to więcej egzemplarzy sprzedadzą. Gdzie hołoto?! W Biedronce?! Może czas trochę oprzytomnieć i przetrzeźwieć?!
http://coryllus.pl/?p=2792
===============
Cytat:
– Trzeba będzie stanąć z własną historią twarzą w twarz i spróbować napisać ją trochę od nowa, nie ukrywając tych wszystkich strasznych rzeczy, które robiliśmy jako kolonizatorzy, większość narodowa, która tłumiła mniejszość, jako właściciele niewolników czy mordercy Żydów – powiedziała na początku października w programie „Minęła dwudziesta” Olga Tokarczuk, tegoroczna laureatka Nike. http://www.tvp.info/22193826/zycie-olgi-.....fale-hejtu
Dołączył: 17 Sie 2009 Posty: 1411
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 21:16, 20 Paź '15
Temat postu:
Cytat:
Jak długo poniższa filmowa wypowiedź będzie aktualna, tak długo złudne będą wszelkie nadzieje na polityczne zmiany w Polsce.Film z roku 2005 A więc na kogo chcecie oddać swój wyborczy głos?– Na tych, którzy popierają uzależnienie Polski od światowej żydowskiej finansjery, od ich instytucji, MFW i BŚ?– Na tych, którzy wepchnęli Polskę do zachodniego obozu i UE likwidując suwerenność ekonomiczną, prawną – polityczną, otrzymując w zamian dla Polaków: bezrobocie, rosnącą biedę,załamanie demograficzne, emigrację zarobkową, … i zagrożenie wojną, być może nawet nuklearną?– Na tych, którzy nawołują do likwidacji podatków, żeby bogaci i międzynarodowe żydowskie korporacje stali się bogatsi, a biedni biedniejsi, bo to biedni będą musieli uzupełnić zwiększonymi podatkami pośrednimi powstałą w budżecie państwa lukę?– Na tych, którzy chcą degeneracji kultury i obyczajów?– Na tych, którzy pod pozorem walki o prawa człowieka, walki z wymyślonym ocieplaniem klimatu, o ochronę środowiska, o zrównoważony rozwój, w istocie wspierają i dążą do globalnej redukcji ludności?– Na tych, którzy obnoszą się z katolickim krzyżem – choć w większości to neofici -, żeby wzbudzić w wierzących zaufanie?– Na tych, którzy popierali zorganizowaną przez USA żydowską rebelię na Ukrainie, a teraz jej żydowskie władze, depcząc groby Polaków pomordowanych przez ukraińskich ludobójców – a czynią lub czynili tak wszyscy kandydujący do sejmu?– Na tych, którzy popierali i popierają militarne agresje rządzonych przez żydowską finansjerę USA i udział w tych zbrodniach polskich żołnierzy?– Na tych, którzy w interesie międzynarodowego żydostwa, jako największe zagrożenia dla świata i Polski, wskazują „agresywną” i „imperialną” politykę Rosji?– Na tych, którzy uczynili z Polaków w ich własnym kraju obywateli drugiej kategorii, a z Polski ponownie eldorado dla Żydów i dla żydowskich światowych korporacji i na tych, którzy taką politykę chcą wspierać nadal, tworząc antypolski, antypaństwowy system prawa?– Na tych, którzy nigdy i nigdzie nie stawiali takich pytań?A gdybyście o wyborach zapomnieli, to jeszcze na niedzielnej mszy świętej Wasi pasterze przypomną Wam o katolickim obowiązku udziału w wyborach i głosowaniu „na tych” kandydatów w zgodzie z sumieniem.Dariusz Kosiur
_________________ bankierska lichwa - nowoczesne niewolnictwo -złudzenia na raty /
NIE WIERZĘ POLITYKOM -NIE . / bo to sprzedajne marionetki i cyniczni psychopaci /
Dołączył: 17 Sie 2009 Posty: 1411
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 19:17, 28 Lis '15
Temat postu:
„Czytamy Konstytucję IIIRP” – hasło rzucili Żydzi . Może warto przypomnieć jak i gdzie zrodził się ostateczny kształt konstytucji . Żydowska gadzinówka Michnika zainicjowała akcję czytania Konstytucji IIIRP.W Warszawie będą ją czytać co znamienitsi żydowscy oraz nieliczni polscy kolaborujący z żydo-reżimem prawnicy.Może warto przypomnieć jak i gdzie zrodził się ostateczny kształt konstytucji.Prace nad zapisami Konstytucji RP przyjętej w 1997r. odbywały się w Akademii Teologii Katolickiej (ATK) w Warszawie. Nad treścią zapisów pracowali żydowscy i niemieccy – czyli także żydowscy – agenci na polsko-niemieckim sympozjum pn. „Konstytucja a porządek gospodarczy” zorganizowanym w dniach 18-19.11.1994 r. przez władze ATK, Fundację ATK, Fundację Konrada Adenauera. Sympozjum miało także wsparcie Międzynarodowego Funduszu Walutowego – agendy światowych lichwiarzy.Referowali tam: ks. prof. Helmut Juros z ATK, dr H. Suchocka, była premier RP, poseł RP, dr T. Syryjczyk (to nie prawda, że w rządzie Mazowieckiego byli sami Żydzi – był jeden Syryjczyk) oraz profesorowie z RFN i Szwajcarii .......I właśnie w takim duchu, w duchu antynarodowym powstały zapisy Konstytucji RP – IIIŻydo-RP.Już bowiem, w preambule Konstytucji, na samym jej początku, czytamy:„(…) my, Naród Polski – wszyscy obywatele Rzeczypospolitej (…)”
Z powyższego wynika jasno, że nie tylko nie istnieją w Polsce mniejszości narodowe, ale istnieć nie będą mogły, ponieważ automatycznie staną się Narodem Polskim.Jak zatem odnieść się do:Art. 35.1. Rzeczpospolita Polska zapewnia obywatelom polskim należącym do mniejszości narodowych i etnicznych (…)Czy jest możliwe zrozumienie powyższych zapisów bez interpretacyjnej wykładni naszych żydowskich prawniczych ekspertów?Art. 35 stał się zapewne bazą do ustawowego Kodeksu Wyborczego, który mniejszości niemieckiej gwarantuje dwa mandaty poselskie.Uważny Czytelnik winien od razu postawić pytanie, a co z mniejszością żydowską -? Dlaczego konstytucja o niej nie wspomina? Skąd ten antysemicki duch Konstytucji? całość tu http://wps.neon24.pl.neon24.pl/post/1276.....cili-zydzi _________________ bankierska lichwa - nowoczesne niewolnictwo -złudzenia na raty /
NIE WIERZĘ POLITYKOM -NIE . / bo to sprzedajne marionetki i cyniczni psychopaci /
przecież ich nie ma
wszyscy zginęli w "polskich" obozach w Oświęcimiu.
_________________ "istnieje tylko jedno dobro - WIEDZA, oraz tylko jedno zło- IGNOROWANIE WIEDZY "
Dołączył: 17 Sie 2009 Posty: 1411
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 00:37, 24 Gru '15
Temat postu:
easy russian napisał:
przecież ich nie ma wszyscy zginęli w "polskich" obozach w Oświęcimiu.
Ja to swoje wiem , jak chłop na roli http://trybeus.neon24.pl/post/128301,czy.....zego-sortu http://nikander.neon24.pl to nie ja,ale dzięki takim ludziom , mam jeszcze nadzieję .
_________________ bankierska lichwa - nowoczesne niewolnictwo -złudzenia na raty /
NIE WIERZĘ POLITYKOM -NIE . / bo to sprzedajne marionetki i cyniczni psychopaci /
On Jews and Christians Living in the Same Place A Quo Primum Pope Benedict XIV, June 14, 1751
Excerpt:
"(Jews) supervise the collection of public revenues. They have also gained control of inns, bankrupt estates, villages and public land by means of which they have subjugated poor Christian farmers. The Jews are cruel taskmasters, not only working the farmers harshly and forcing them to carry excessive loads, but also whipping them for punishment.
"So it has come about that those poor farmers are the subjects of the Jews, submissive to their will and power. Furthermore, although the power to punish lies with the Christian official, he must comply with the commands of the Jews and inflict the punishments they desire. If he doesn't, he would lose his post. Therefore the tyrannical orders of the Jews have to be carried out.
"...you must see to it that neither your property nor your privileges are hired to Jews; furthermore you do no business with them and you neither lend them money nor borrow from them. Thus, you will be free from and unaffected by all dealings with them..."
To the Primate, Archbishops and Bishops, of the Kingdom of Poland.
Venerable Brothers, We give you Greeting and Our Apostolic Blessing.
God in his goodness allowed Catholicism to take root in Poland at the end of the tenth century during the reign of Our predecessor Leo VIII. At the time, the efforts of King Mieszko and his Christian consort Dobrava (Dlugosz, Annalium vestrorum Scriptorum, 2, 94) encouraged the spread of Christianity. Since then pious and devout Poles have continued the faithful practice of their new religion. During this time various sects have attempted to establish themselves in Poland and to spread the seeds of their errors, heresies, and evil opinions. But the faithful Polish people have strongly withstood their efforts. We esteem the glorious memory of Polish martyrs, confessors, virgins and holy men; their exemplary lives are recorded in the holy annals of the Church....
Another threat to Christians has been the influence of Jewish faithlessness; this influence was strong because Christians and Jews were living in the same cities and towns. However their influence was minimized because the Polish bishops did all they could to aid the Poles in their resistance to the Jews. What the bishops did is recorded in the large tome which contains the constitutions of the synods of the province of Gniezno. These facts establish most clearly and plainly the great glory which the Polish nation has won for its zeal in preserving the holy religion embraced by its ancestors so many ages before.
2. In regard to the matter of the Jews We must express our concern, which causes Us to cry aloud: "the best color has been changed." Our credible experts in Polish affairs and the citizens of Poland itself who communicated with Us have informed Us that the number of Jews in that country has greatly increased. In fact, some cities and towns which had been predominantly Christian are now practically devoid of Christians.
The Jews have so replaced the Christians that some parishes are about to lose their ministers because their revenue has dwindled so drastically. Because the Jews control businesses selling liquor and even wine, they are therefore allowed to supervise the collection of public revenues. They have also gained control of inns, bankrupt estates, villages and public land by means of which they have subjugated poor Christian farmers.
The Jews are cruel taskmasters, not only working the farmers harshly and forcing them to carry excessive loads, but also whipping them for punishment. So it has come about that those poor farmers are the subjects of the Jews, submissive to their will and power. Furthermore, although the power to punish lies with the Christian official, he must comply with the commands of the Jews and inflict the punishments they desire. If he doesn't, he would lose his post. Therefore the tyrannical orders of the Jews have to be carried out.
3. In addition to the harm done to Christians in these regards, other unreasonable matters can result in even greater loss and danger. The most serious is that some households of the great have employed a Jew as "Superintendent-of-the-Household"; in this capacity, they not only administer domestic and economic matters, but they also ceaselessly exhibit and flaunt authority over the Christians they are living with. It is now even commonplace for Christians and Jews to intermingle anywhere. But what is even less comprehensible is that Jews fearlessly keep Christians of both sexes in their houses as their domestics, bound to their service.
Furthermore, by means of their particular practice of commerce, they amass a great store of money and then by an exorbitant rate of interest utterly destroy the wealth and inheritance of Christians. Even if they borrow money from Christians at heavy and undue interest with their synagogues as surety, it is obvious to anyone who thinks about it that they do so to employ the money borrowed from Christians in their commercial dealings; this enables them to make enough profit to pay the agreed interest and simultaneously increase their own store. At the same time, they gain as many defenders oftheir synagogues and themselves as they have creditors.
4. The famous monk, Radulph, inspired long ago by an excess of zeal, was so inflamed against the Jews that he traversed Germany and France in the twelfth century and, by preaching against the Jews as the enemies of our holy religion, incited Christians to destroy them. This resulted in the deaths of a very large number of Jews. What must we think his deeds or thoughts would be if he were now alive and saw what was happening in Poland? But the great St. Bernard opposed this immoderate and maddened zeal of Radulph, and wrote to the clergy and people of eastern France: "The Jews are not to be persecuted: they are not to be slaughtered: they are not even to be driven out. Examine the divine writings concerning them. We read in the psalm a new kind of prophecy concerning the Jews: God has shown me, says the Church, on the subject of my enemies, not to slay them in case they shouldever forget my people. Alive, however, they are eminent reminders for us of the Lord's suffering. On this account they are scattered through all lands in order that they may be witnesses to Our redemption while they pay the just penalties for so great a crime" (Letter 363).
And he writes this to Henry, Archbishop of Mainz: "Doesn't the Church every day triumph more fully over the Jews in convicting or converting them than if once and for all she destroyed them with the edge of the sword: Surely it is not in vain that the Church has established the universal prayer which is offered up for the faithless Jews from the rising of the sun to its setting, that the Lord God may remove the veil from their hearts, that they may be rescued from their darkness into the light of truth. For unless it hoped that those who do not believe would believe, it would obviously be futile and empty to pray for them." (Letter 365).
5. Peter, abbot of Cluny, likewise wrote against Radulph to King Louis of France, and urged him not to allow the destruction of the Jews. But at thesame time he encouraged him to punish their excesses and to strip them of the property they had taken from Christians or had acquired by usury; he should then devote the value of this to the use and benefit of holy religion, as may be seen in the Annals of Venerable Cardinal Baronius (1146). In this matter, as in all others, We adopt the same norm of action as did the Roman Pontiffs who were Our venerable predecessors. Alexander III forbade Christians under heavy penalties to accept permanent domestic service under Jews. "Let them not continually devote themselves to the service of Jews for a wage." He sets out the reason for this in the decretal Because Jewish ways do not harmonize in any way with ours and they could easily turn the minds of the simple to their own superstitions and faithlessness through continual intercourse and unceasing acquaintance."
Innocent III, after saying that Jews were being received by Christians into their cities, warns that the method and condition of this reception should guard against their repaying the benefit with evildoing. "They on being admitted to our acquaintance in a spirit of mercy, repay us, the popular proverb says, as the mouse in the wallet, the snake in the lap and fire in the bosom usually repay their host."
The same Pope stated that it was fitting for Jews to serve Christians rather than vice versa and added: "Let not the sons of the free woman be servants of the sons of the handmaid; but as servants rejected by their lord for whose death they evilly conspired, let them realize that the result of this deed is to make them servants of those whom Christ's death made free," as we read in his decretal . Likewise in the decretal under the same heading , he forbids the promotion of Jews to public office: "forbidding Jews to be promoted to public offices since in such circumstances they may be very dangerous to Christians."
Innocent IV, also, in writing to St. Louis, King of France, who intended to drive the Jews beyond the boundaries of his kingdom, approves of this plan since the Jews gave very little heed to the regulations made by the Apostolic See in their regard: "Since We strive with all Our heart for the salvation of souls, We grant you full power by the authority of this letter to expel the Jews, particularly since We have learned that they do not obey the said statutes issued by this See against them" (Raynaldus, Annals, A.D. 1253, no. 34).
6. But if it is asked what matters the Apostolic See forbids to Jews living in the same cities as Christians, We will say that all those activities which are now allowed in Poland are forbidden; these We recounted above. There is no need of much reading to understand that this is the clear truth of the matter. It is enough to peruse decretals with the heading ; the constitutions of Our predecessors, the Roman Pontiffs Nicholas IV, Paul IV, St. Pius V, Gregory XIII and Clement VIII are readily available in the Roman Bullarium. To understand these matters most clearly, Venerable Brothers, you do not even need to read those. You will recall the statutes and prescripts of the synods of your predecessors; they always entered in their constitutions every measure concerning the Jews which was sanctioned and ordained by the Roman Pontiffs.
7. The essence of the difficulty, however, is that either the sanctions of the synods are forgotten or they are not put into effect. To you then, Venerable Brothers, passes the task of renewing those sanctions. The nature of your office requires that you carefully encourage their implementation. In this matter begin with the clergy, as is fair and reasonable. These will have to show others the right way to act, and light the way for the rest by their example. For in God's mercy, We hope that the good example of the clergy will lead the straying laity back to the straight path. You will be able to give these orders and commands easily and confidently, you must see to it that neither your property nor your privileges are hired to Jews; furthermore you do no business with them and you neither lend them money nor borrow from them. Thus, you will be free from and unaffected by all dealings with them.
8. The sacred canons, prescribe that in the most important cases, such as the present, censures should be imposed upon the recalcitrant; and that those cases which bode danger and ruin to religion should be reckoned as reserved cases in which only the bishop can give absolution. The Council of Trent considered your jurisdiction when it affirmed your right to reserve cases. It did not restrict such cases to public crimes only, but extended them to include more notorious and serious cases, provided they were not purely internal. But we have often said that some cases should be considered more notorious and serious. These are cases, to which men are more prone, which are a danger both to ecclesiastical discipline and to the salvation of the souls which have been entrusted to your episcopal care. We have discussed these at length in Our treatise , Book 5, 5.
9. In this matter We will help as much as possible. If you have to proceed against ecclesiastics exempt from your jurisdiction, you will doubtless encounter additional difficulties. Therefore We are giving Our Venerable Brother Archbishop Nicaenus, Our Nuncio there, a mandate appropriate for this business, in order that he may supply for you the necessary means from the powers entrusted to him. At the same time We promise you that when the situation arises, We will cooperate energetically and effectively with those whose combined authority and power are appropriate to remove this stain of shame from Poland. But first Venerable Brothers, ask aid from God, the source of all things. From Him beg help for Us and this Apostolic See. And while We embrace you in the fullness of charity, We lovingly impart to you, Our brothers, and to the flocks entrusted to your care, Our Apostolic Blessing.
Dołączył: 17 Sie 2009 Posty: 1411
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 19:29, 09 Sty '16
Temat postu:
Cytat:
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej-Pan Andrzej Duda
Cytat:
Wiemy, że sprawa nie jest łatwa. Jednak już stała się sprawą publiczną. Sporo osób czeka na jakąkolwiek odpowiedź. Nie chcemy bowiem żyć w kraju, w którym inflacja, wzrost PKB i lichwa - tworzą coraz to większe potrzeby pożyczkowe. Nie chcemy żyć w kraju skazanym przez okupacyjną architekturę monetarną na kreację przez banki oprocentowanego długu. Chcemy suwerenności monetarnej naszego państwa.Skalę grabieży przedstawiamy tutaj: http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2015/10/miedzynarodowy-pasozyt-lichwy/ Uważam, że wysiłek intelektualny włożony w rozstrzygniecie przedstawianej przez nas kwestii byłby wysiłkiem wysoce pożytecznym dla suwerenności państwa i dobrobytu jego obywateli. Czy dostaniemy jakąkolwiek odpowiedź? Pytam w imieniu własnym i Konfederacji na Rzecz Reform Ustrojowych.Łączę wyrazy szacunku.Józef Kamycki
Cytat:
Dotyczy: podejrzenia o złamaniu konstytucji w prawie bankowym Szanowny Panie Prezydencie.Żyjemy w kraju, w którym wszyscy wykładowcy bankowości powinni być wyłapani, osądzeni i pogonieni. Za co? Za to, że stworzyli taki zamęt wokół podstawowych pojęć architektury monetarnej, że już nikt w Polsce nie rozróżnia kreacji pieniądza od emisji pieniądza i dodruku pieniądza.Dotknęło to także aktualnego dyrektora Biura Prawa i Ustroju w Kancelarii Prezydenta RP pana Andrzeja Dorsza. Całkowicie go usprawiedliwiamy, gdy na pytanie: czy Art 4 ustawy o NBP ograniczający kompetencje NBP jedynie do „emisji znaków pieniężnych” nie narusza Art. 227 Konstytucji RP (przyznający NBP „wyłączne prawo emisji pieniądza” w żaden sposób nie ograniczający jego formy) odpowiada w sposób następujący:
„...W świetle powyższych regulacjiwydaje się, że przyjęta przez Państwa supozycja, iż art 4 ustawy o NBP: „ogranicza kompetencje NBP do zmiany wykreowanego pieniądza dłużnego z formy elektronicznej na papierową” nie znajduje uzasadnienia...” (pismo znak BPU 060-236-2014 z dnia 21 grudnia 2014r.)Do którego profesora by się nie zwrócił o ekspertyzę, to dostałby kompletny bełkot napisany pod zamówienie. Zatem przyjmujemy za dobrą monetę myśl wyrażoną w zdaniu „ ...Nie kwestionując potrzeby dyskusji nad koncepcjami systemu monetarnego...” (tamże)Szanowny Panie Prezydencie.Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej dysponuje nieograniczonym dostępem do najtęższych umysłów w kraju. Na tak ważne pytanie oczekujemy jednoznacznej odpowiedzi. Odpowiedź w stylu „wydaje się” kompromituje poprzedniego prezydenta i powagę Rzeczypospolitej. Ponawiamy zatem pytanie. Pytanie dotyczące fundamentalnej kwestii naszej suwerenności. Za jednostronną wymienialność złotówki polskie społeczeństwo, od 1997 roku, płaci trybut banksterski szacowany na około 130 mld zł rocznie!!! To jest ubój rytualny narodu i przypisany nam los Grecji jest nieunikniony!!!Nasza droga do suwerenności prowadzi poprzez „suwerenny pieniądz”. Pojęcie to wprowadził minister skarbu Republiki Islandii Frosti Sigurjónsson. Ta pozycjahttps://dl.dropboxusercontent.com/u/75370509/Reforma-monetarna1.pdf to dobry wstęp do dyskusji, o której wspomina dyrektor Andrzej Dorsz. Jednak posłowie, którzy głosowali za ustawą o NBP w 1997 roku powinni zostać surowo rozliczeni za zdradę polskich interesów.Szanowny Panie Prezydencie Oczekujemy nie tylko merytorycznej odpowiedzi, ale podjęcia działań o charakterze fundamentalnych dla odzyskania suwerenności państwa i dobrobytu narodu. Żyjemy w kraju Stanisława Staszica, Jerzego Zdziechowskiego i Mariana Wieleżyńskiego, a to zobowiązuje.Łączę wyrazy szacunku Józef Kamycki (w imieniu własnym)
Dołączył: 17 Sie 2009 Posty: 1411
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 20:48, 17 Sty '16
Temat postu:
Cytat:
Pytanie Rzeczypospolitej Dojnej do tuzów ekonomii polskiej.Ktoś powiedział, że stosunek długu do PKB zapładnia... ale ekonomicznych idiotów. Powinni o tym wiedzieć nowi członkowie Rady Polityki Pieniężnej. Rzeczypospolita Dojna już wie.
Putin a Izrael - złożone i wielopoziomowe związki . Niedawne morderstwo Samir'a Kuntar'a dokonane przez Izrael, raz jeszcze rozpaliło dyskusje na temat związków Putina z Izraelem. Ponieważ stanowi to niezmiernie skomplikowany temat, więc ci którzy lubią proste wyjaśnienia -”gotowce”, niech sobie z punktu darują dalszą lekturę.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
szkoły w Biesłanie.
nie przejmuj sie tym cymbałem.
.
