Wszystko co zyje jest niewolnikiem, a wolnosc to stan umyslu, ktory sam sobie ja negocjuje.
Rozumiem, że wszystko, co nie żyje nie jest niewolnikiem.(żart)
Wikipedia napisał:
Negocjacje to dwustronny proces komunikowania się, którego celem jest osiągnięcie porozumienia, gdy przynajmniej jedna strona nie zgadza się z daną opinią lub z danym rozwiązaniem sytuacji.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Negocjacje
Rozumiem, że to, co nazywasz umysłem ma na celu osiągnięcie porozumienia ze sobą samym, nie zgadzając się z własną opinią na temat swego stanu lub danym rozwiązaniem sytuacji swego stanu.
Czy dobrze rozumiem?
wolność to stan umysłu
klunt to meania osflanii
ghars to elwit umikji
...
Nie mam na celu kpiny, a wyraźnego wskazania na "brak odniesień do konkretów" w Twoim twierdzeniu.
No, chyba, że używasz wcześniej ustalonych definicji, czyli
"Wiedza i siła do realizowania własnej woli to stan umysłu.".
Wątpię, więc proszę, byś wyjaśniła nam, co nazywasz wolnością.
_________________ Admin ograniczył mi liczbę postów do 4, bo krytykowałem policjanta kopiącego człowieka podczas Marszu Niepodległości. Teraz 1/dobę(nie powiedział dlaczego).
Sam zauważyłem, że im więcej we mnie "omnipersonalizmu" tym lepiej się czuję (niestety, żeby żyć w dzisiejszych czasach nie wolno przesadzać, pomimo to mam taki pożyteczny nałóg)
Baccalus napisał:
Pytanie następujące: Co jest celem każdego, do którego zrealizowania przydać się może każdy człowiek(ew. zwierzę, czy roślinka)?
Wspólny rozwój ...
_________________ We wszystkim trzeba mieć umiar ... nawet w umiarze.
Za niezgodność poglądów i działań z własnymi Bimi zmniejsza limity.
Na szczęście kary ta są mniej dotkliwe niż za to samo 30 lat temu.
Czym - z kolei - jest dobro w rozumieniu antropozofii? W dziełach swych Steiner mówiąc o rozwoju moralności ludzkiej - wyróżnił w jej dziejach trzy etapy Etap pierwszy - który można umownie nazwać „pogańskim" - to etap obyczaju, na pół świadomego poczucia stosowności i niestosowności moralnej, panowania „się", w którym coś „się” robi i czegoś „się” nie robi, bo nakaz i zakaz taki przekazali nam bogowie i przodkowie. Kategorie dobra i zła są tu niemal bezrefleksyjne, opatrzone sankcją boską i związane z tradycją często na skalę bardzo ograniczoną (np. plemienną). Etap drugi - można go, równie umownie, nazwać „żydowskim”(z antecedensami egipskimi i mezopotamskimi) - to etap prawa moralnego, objawionego „ludowi wybranemu”, przez Jahwe w Dekalogu z Góry Horeb. Moralność na tym etapie to moralność zarówno objawiona,, jak i autorytarna, moralność nagrody i kary. Jest to moralność oparta na kolektywnej refleksji „ludu wybranego” i narzucająca mu zarówno wielką wrażliwość na możliwość transgresji moralnej, jak i świadomość grzechu oraz wielkie poczucie winy. Etap trzeci - Steiner łączy go z Wcieleniem i Objawieniem Chrystusa (Kazanie na Górze) - to etap wolności. W instytucjonalnym chrześcijaństwie kościelnym wolność moralna istnieje jedynie zarodkowo, ciągle, jeszcze dominuje w nim moralność „żydowska”. Moralność wolności opiera się na fundamencie syntezy mądrości i miłości. Źródłem jej w człowieku jest intuicja moralna („fantazja moralna”) w poszczególnych swych aktach odwołująca się do inspiracji Wyższego Ja człowieka i przekraczającą prawa moralne „z góry”, tj. w sposób twórczy, nie zaś „z dołu” przez psychopatyczną regresję do (zdegenerowanej) „pogańskiej” moralności. Dlatego też moralność wolności nie tworzy żadnego systemu.
Systemu takiego nie zna też antropozofia. (Podwaliny moralności wolności dał w języku filozofii i etyki Steiner w swej podstawowej pracy przedantropozoficznej Filozofii Wolności z 1894 r.).
...
Z moralnego punktu widzenia naszą głęboką troską zawsze powinno być możliwie najpełniejsze dawanie miłości ludziom i całej Ziemi, gdyż tylko taka ofiarność jest prawdziwą mądrością. Żywa troska o rozwój Ziemi, o rozwój człowieka, żywe zainteresowanie istotą duchowych sił działających w rozwoju Ziemi i człowieka, zainteresowanie światem ducha powinny tworzyć duchowy zarodek miłości do świata. Wiedza duchowa bez miłości - powiada Steiner - byłaby niebezpieczeństwem dla ludzkości (Die Liebe und ihre Bedeutung in der Welt).
...
Rozumieć naturę miłości - to być chrześcijaninem, powiada Steiner (Die Liebe und ihre Bedeutung in der Welt).
Wiedza duchowa kultywowana bez Impulsu Chrystusowego, bez impulsu miłości, wzmaga siłę egoizmu, rodzi egoizm, który przekracza nawet bramę śmierci. (Pomyślmy tylko o licznych okultyzmach naszych czasów...) Dążenie do urzeczywistnienia w sobie prawdziwej miłości i zrozumienie istoty miłości muszą stanowić integralne elementy każdego rozwoju duchowego.
Zacznijmy od przypomnienia, że świat duchowy - zarówno w swym świetlistym, jak i ciemnym aspekcie - składa się przede wszystkim z istot duchowych: inspiracje i obrazy, w których się manifestują, nie mówiąc, już o pojęciach abstrakcyjnych, które im przydajemy, są sprawą wtórną. W pierwszym rzędzie więc musimy ukazać istoty demoniczne jako nosicieli „zła”.
Bogu Jedynemu i Trzem Osobom Trójcy Św. przypisaliśmy - odpowiednio - cechy: Bogu-Ojcu - Bytu, Synowi Bożemu - Przemiany, Duchowi Św. - Świadomości-i-poznania. W demonozofii antropozoficznej wyróżnia się trzy postacie istot demonicznych: Asura, Arymana i Lucyfera (są to określenia grup istot). Istoty te zatrzymały się w swym rozwoju (w ten sposób składając ofiarę na rzecz rozwoju człowieka: by mógł on otrzymać wolność wyboru) - odpowiednio - na trzech „planetach” poprzedzających Ziemię, czyli poprzednich jej metamorfozach: na Saturnie - Asur, na Słońcu - Aryman, na Księżycu - Lucyfer (por. Steinera Wiedzę tajemną z 1909 r.). Istoty demoniczne trojakiego rodzaju przeciwstawiając się Trójcy Św. posiadają - odpowiednio – następujące cechy: Asur - Nicość, Aryman - Śmierć, Lucyfer - Złudzenie, czyli Kłamstwo.
Z jednej strony Asur, Aryman i Lucyfer są nosicielami zła jako negacji dobra. To oni próbują nieustannie ściągnąć człowieka i kosmos z Drogi Bożej; oni są „patronami” grzechu pojętego jako hamartia, czyli „nie trafienie w cel”. W każdym człowieku i w całej ludzkości atakują one - odpowiednio - sferę myśli, sferę rytmiczną (serce) i sferę woli. Istoty lucyferyczne zwracają wzrok człowieka jedynie ku Niebu i odwodzą go od jego misji na Ziemi, są więc patronami mistyki, religii, sztuki (w sumie: jednostronnego idealizmu); istoty arymaniczne chcą równie jednostronnie zatrzymać go wyłącznie na Ziemi i Niebo zakryć przed jego wzrokiem, są więc patronami nauki, techniki, totalitaryzmu (w sumie: materializmu); istoty asuryczne dążą do zniszczenia „ja” człowieka. Pierwsze chcą z człowieka uczynić „pół-anioła”, drugie - „maszynę”, trzecie - „inteligentną bestię”.
Co łączy tę demoniczną Trójcę? Potrzeba destrukcji człowieka i Kreacji Boskiej. Taki jest negatywny aspekt ich istoty - istoty zła.
Z drugiej jednak strony płód demonicznej Trójcy jako zło ma także aspekt pozytywny (Czyż bowiem nie sam Bóg powołał ją do istnienia, jako swój „cień”, czy partnera w „grze w kosmos” i do współpracy przy kosmicznym athanorze, w którym powstaje Człowiek jako hierarchia anielska?). Przeczuwali to starożytni gnostycy i manichejczycy; głosił to wielki Jakob Bohme, opisał zaś Rudolf Steiner...
....
Pierwotnie ludzie pozostawali w stanie pełnej jedności z Bogiem. Następnie, w rezultacie pokusy Lucyferycznej (patrz niżej), która zrodziła w człowieku egoizm - i dzięki której żyjemy jako indywidualności i osobowości - pojawiło się oddzielenie od Boga i rozdziały między ludźmi. Wraz z egoizmem na świat przyszło zło. Tak być musiało, stwierdza Steiner, ponieważ bez elementu zła jako realnej siły w świecie ludzie nie byliby w stanie świadomie pojąć dobra. Oddzielenie i rozdzielenie to warunki wstępne powstania jasnej świadomości (autonomia „ja” wskutek oddzielenia od Boga i pojawienie się relacji „ja” - „ty”, czyli podmiot-przedmiot, w stosunkach między ludźmi). Kiedy przezwyciężymy zło w nas samych, może zacząć przejawiać się miłość. Człowiekowi znajdującemu się w szponach rosnącego egoizmu Chrystus przyniósł bodziec umożliwiający mu zwycięstwo nad samym sobą. Czyny Chrystusa były darami dla człowieka, duchowymi siłami, dzięki którym może on pokonać oddzielenie od Boga i rozdział między ludźmi i dzięki którym może świadomie i z wolności uzyskać ponownie, jedność z Bogiem, światem i swymi bliźnimi.Z biegiem czasu nowe życie duchowe przeniknie stopniowo rozwój ludzkości, życie duchowe zrodzone z boskiego czynu miłości, jakiego Chrystus dokonał na Golgocie, czynu, jakiego dokonał całkowicie w duchu czystej miłości (per Spiritum Sanctunt reviviscimus).
A człowiek odrodzony to prawdziwy chrześcijanin, człowiek zarazem wolny i przeniknięty mądrością i miłością.
Wolność w kwestii wyboru jest szczególnym żartem władzy. Należy zauważyć, że ta nagłaśniana wolność to tylko zachęta do głosowania na tę lub inną partię. A czy mamy wpływ na ich tworzenie, kształtowanie czy skład kandydatów? Absolutnie nie. I tutaj jest haczyk bo nie ważne na kogo głosujesz i tak jest to ktoś „od nich”.
W takim przypadku wolnością boru pozostaje tylko głosować (tylko na nich) czy nie głosować. Tylko tej drugiej opcji władza się obawia. Dlatego jest zwykle tak intensywne napędzanie frekwencji na wyborach. Zupełnie jest przy tym przemilczany wybór w postaci wstrzymania się od głosu, bo tutaj jakby się władza nie wysilała to tego głosu nie zmanipuluje, zawsze będzie to głos przeciwko opartej na kłamstwie demokracji.
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Strona: « 1, 2
Strona 2 z 2
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
