Gra o Izrael od Napoleona do Hitlera

merdek_69

Cytat:

W 1807 roku w paryskim Hôtel de Ville Napoleon zwołał Wielki Sanhedryn, najwyższą władzę żydowską. Stało się to po raz pierwszy od czasów starożytności. Debaty trwały od 9 do 13 marca i zakończyły się orzeczeniem, że wyznawcy judaizmu mogą przestrzegać praw republiki bez sprzeniewierzenia się Torze. Wówczas po raz pierwszy Żydzi otrzymali prawa obywateli Francji, po wiekach przykrych konsekwencji spowodowanych pojawieniem się przekładu łacińskiego Talmudu, prawie tysiąc lat wcześniej.

Natomiast w Polsce, w 1764 roku, Żydzi odrzucili ofertę sejmu konwokacyjnego, który oferował im emancypację, w czasie jednoczesnej likwidacji autonomicznego sejmu żydowskiego w Lublinie, wówczas jedynej władzy ustawodawczej Żydów na całym świecie. Gminy żydowskie w Polsce, tak zwane kahały, rządziły się odtąd na prawach Talmudu jak małe republiki.

Pierwsza formalna konstytucja państwowa w Europie została zatwierdzona w Polsce 3 maja 1791 roku. Przyznawała prawa obywatelskie, należne dotąd blisko milionowej „nacji szlacheckiej”, także mieszczanom oraz w mniejszym zakresie chłopom. Natomiast Żydzi polscy odmówili przyjęcia nowych swobód i nadal woleli rządzić się prawami Talmudu. Tymczasem rewolucyjne zmiany w sytuacji Żydów miały miejsce na Zachodzie.

Wojnę amerykańską o niepodległość (1775-1783) przeciwko W. Brytanii wygrali Amerykanie przy pomocy Francuzów w bitwie pod Yorktown w 1781 roku, w której to bitwie poległo 500 Brytyjczyków, 200 Francuzów i 76 Amerykanów. Do niewoli dostało się 6000 Brytyjczyków. Flota francuska kontrolowała dostęp z morza. Rola Francji była decydująca w klęsce Brytyjczyków. Francja doprowadziła do utraty kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej na południe od Kanady.

Po dziesięciu latach rząd premiera Williama Pitta w Londynie dokonał odwetu z udziałem masonerii oraz Żydów. Sfinansował i sprowokował, za pomocą akcji wywrotowych, wybuch rewolucji we Francji. Rozruchy były tak skoordynowane, żeby rozpoczęły się tego samego dnia w całym kraju. Był to początek ludobójstwa setek tysięcy Francuzów. Historyk Christopher Dawson w swoim dziele Gods of Revolution opisuje, w jaki sposób masoneria działała niczym „zorganizowana religia zła” rewolucji francuskiej.

Niezwykle krwawa rewolucja francuska (1789-1799) obaliła absolutną monarchię katolickiego króla za pomocą terroru. Paradoksalnie, Francja prosperowała najlepiej w całej swojej dotychczasowej historii właśnie za czasów króla Ludwika XVI, który zginął na gilotynie 21 stycznia 1793 roku. Królowa Maria Antonina została zgilotynowana dziewięć miesięcy później, 16 października 1793 roku. Kiedy terror osłabł, parlament zatwierdził konstytucję 22 sierpnia 1795 roku. Ratyfikowano ją za pomocą plebiscytu. Za konstytucją głosowało 1.057.000 ludzi, przeciw konstytucji oddano 49.000 głosów.

Powstanie monarchistów w Paryżu zostało stłumione przez Napoleona 5 października 1795 roku. Napoleon dokonał zamachu stanu 9 listopada 1799 roku, ogłaszając się pierwszym konsulem. Rok wcześniej podbił Egipt i Syrię w latach 1798-1801. Podbój ten miał niby cele imperialistyczne, ale w rzeczywistości był początkiem neokolonializmu w imię wolności i haseł oświecenia. Ponadto spełniał marzenia Żydów.

Wyprawa Napoleona na Bliski Wschód stwarzała Żydom nadzieję na dostęp do Palestyny kontrolowanej wówczas przez Turcję. Nie było wtedy jeszcze jasno i otwarcie określonych żądań stworzenia państwa żydowskiego. Napoleon wydawał w Egipcie proklamacje wyzwoliciela z jarzma mameluków, ale jednocześnie chwalił religię muzułmanów.

Tymczasem rewolucja przemysłowa w Europie pociągnęła za sobą rewolucję ekonomiczną i finansową. Tradycja stosowania lichwy i procentu składanego oraz udzielanie kredytów na coraz większą skalę stwarzały bankierom żydowskim coraz większe możliwości manipulowania polityką państw europejskich. W. Cleon Skousen w książce The Naked Capitalist napisał: „Ludzkość jest bezwolną masą na szachownicy międzynarodowej, na której giganci ekonomiczni rozgrywają wojny, rewolucje, spory niby parlamentarne, masowe konfiskowanie mienia, akcje wywrotowe, indoktrynacje, manipulacje oraz zwykłe oszustwa według swojej woli i machinacji przez siebie wymyślonych w celu uzyskania dominacji nad światem”.

Wielkie wpływy finansistów żydowskich na nowożytną politykę europejską datują się od 1811 roku. Wówczas to powstał w Londynie bank N. M. Rothschild & Sons, będący bankiem inwestycyjnym rodziny Rothschildów. Dziś jest to firma globalna z 40 filiami na całym świecie. Również obecnymi właścicielami kolosa energetycznego British Petroleum (BP) są Rothschildowie. Już w XIX wieku niemal wszystkie wojny europejskie były finansowane przez żydowskie banki, szczególnie przez pięciu synów założyciela banku Rothschildów, Mayera Amschela Rothschilda.

Wpływy wielkich bankierów żydowskich na politykę międzynarodową miały ogromne znaczenie dla ruchu syjonistycznego, będącego nacjonalistycznym ruchem żydowskim w diasporze. Z czasem syjonizm w Europie środkowo-wschodniej nabrał cech podobnych do późniejszych sowieckich ruchów wyzwolenia narodowego. Posiadanie przez Żydów własnego państwa umożliwiałoby bankierom i politykom używanie tego państwa jako niezależnej bazy operacyjnej niedostępnej dla nie-Żydów oraz jako miejsca azylu dla skompromitowanych zbrodniarzy żydowskich.

Pozyskiwanie dla ruchu syjonistycznego poparcia ważnych polityków, takich jak Winston Churchill, bardzo wzmacniało szansę stworzenia państwa żydowskiego. Ojcem Churchilla był brytyjski szlachcic, a matką córka Żyda i nie-Żydówki. Pozyskanie Churchilla stanowiło przykład głębokiej penetracji elity brytyjskiej przez Żydów. Sam Churchill otwarcie twierdził, że jest syjonistą. A wpływy judaizmu w Anglii wzmagały się od czasu zaprowadzenia tam protestantyzmu, który wymagał gruntownego czytania Starego Testamentu.

Ważna rola, jaką odegrał Churchill w tworzeniu państwa Izrael, została opisana m.in. w książce Michaela Makovsky’ego, Churchill’s Promised Land. Deklaracja Balfoura z 1917 roku stanowi przykład interwencji politycznej wpływowego bankiera żydowskiego. Została sformułowana w prywatnym liście brytyjskiego ministra spraw zagranicznych do głównego syjonisty w Londynie, lorda Waltera Rothschilda. Deklaracja ta stwierdzała, że rząd brytyjski popiera stworzenie w Palestynie ojczyzny Żydów, zgodnie z życzeniami syjonistów, mimo że wówczas Palestyna należała do Turcji.

Brytyjczycy zastrzegali się, że deklaracja ta gwarantuje również prawa cywilne i religijne nie-żydowskich mieszkańców Palestyny. Oraz że nie może być podstawą jakichkolwiek zmian w stanie prawnym Żydów w innych krajach.

Nie wszyscy wpływowi Żydzi brytyjscy popierali Deklarację Balfoura. Według niektórych historyków, deklaracja miała być wynagrodzeniem ze strony rządu brytyjskiego za udział syjonistów w doprowadzeniu do udziału w pierwszej wojnie światowej Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Stało się to, kiedy W. Brytania, wyczerpana wojną przeciwko Niemcom, była bliska zapaści ekonomicznej.

Tymczasem utrata przez Niemcy kredytów od międzynarodowych banków żydowskich oraz bardzo liczne strajki w Niemczech paraliżowały produkcję w niemieckim przemyśle zbrojeniowym. Strajki te były często inicjowane przez żydowskich działaczy związkowych i w sposób decydujący przyczyniły się do klęski Niemiec w pierwszej wojnie światowej.

Niemcy zamierzali się ratować przez przerzucenie wojsk z frontu wschodniego na zachodni i w tym celu zwerbowali Lenina, zamieszkałego wówczas w Szwajcarii, by za pomocą rewolucji w Rosji zlikwidować swój front wschodni i móc przerzucać wojska na zachód. Lenin otrzymał w Niemczech 6 milionów dolarów w złocie, podczas gdy Trocki odebrał od bankierów żydowskich w Nowym Jorku 20 milionów dolarów.

Kiedy obaj rewolucjoniści spotkali się w Petersburgu, użyli tych pieniędzy na przekupstwo i zapłatę gangom zbrodniarzy, żeby dokonać puczu bolszewickiego. Wbrew propagandzie bolszewickiej, w tym czasie robotnicy w Petersburgu byli lepiej opłacani i mieszkali w znacznie lepszych warunkach niż robotnicy w Londynie. Zostało to dobrze opisane w pamiętnikach Mieczysława Jałowieckiego i innych.

W ówczesnej Rosji obydwaj ci rewolucjoniści nie byli ani znani, ani oczekiwani. Żeby utrzymać się przy władzy, bolszewicy musieli stosować okrutny terror, ponieważ ponad 90 proc. ludności było im przeciwne. Rząd Lenina zwrócił żydowskiemu bankowi nowojorskiemu Kuhn, Lob & Co, na ręce prezesa, J. H. Schiffa, 100 milionów dolarów w złocie z rosyjskiego skarbca państwowego. Najwyraźniej żydowscy bankierzy nie obawiali się komunizmu, mając nadzieję go kontrolować i manipulować nim dla swoich celów.

W dużej mierze w reakcji na zdominowanie przez Żydów Republiki Weimarskiej Hitler doszedł do absolutnej władzy. Stało się to dzięki większości 80 proc. głosów wyborców niemieckich w plebiscycie przeprowadzonym 2 sierpnia 1934 roku, po przejęciu przez Hitlera władzy. Wówczas najliczniejszą organizacją faszystowską w Polsce był żydowski Bejtar. Faszystowscy Żydzi salutowali tak jak kiedyś czynili to Rzymianie, a później naziści. Niektórzy członkowie Bejtaru byli ćwiczeni w obozach hitlerowskich.

Objęcie władzy przez Hitlera i jego programy deportowania Żydów z Europy do Palestyny były witane przez działaczy Bejtaru z entuzjazmem. To z Bejtaru powstały takie organizacje, jak Haganah, Likud etc. Liczne akty terroru na terenie Palestyny były organizowane przez byłych członków Bejtaru.

W lecie 1941 roku Abraham Stern, przywódca Irgun Zwei Leumi (do której to organizacji należał późniejszy premier Izraela, Icchak Shamir), wysłał przez Bejrut ofertę do rządu w Berlinie z propozycją „utworzenia narodowego państwa żydowskiego o ustroju totalitarnym nacjonalistycznym, związanego traktatem z rządem niemieckim, zgodnie z utrzymywaniem i wzmacnianiem przyszłej pozycji Niemiec na Bliskim Wschodzie”. Ofertę tę powtórzono w grudniu 1941 roku. Abraham Stern został zabity przez Brytyjczyków w Tel Awiwie w lutym 1942 roku.

Polska prawdopodobnie uratowała od klęski Związek Sowiecki w dniu 26 stycznia 1939, kiedy odmówiła przystąpienia do Paktu Anty-Kominternowskiego z Niemcami, który to pakt podpisała Japonia w 1936 roku i wkrótce po tym rozpoczęły się walki sowiecko-japońskie. W czasie tych walk odbyły się, największe w historii świata do owych czasów, bitwy lotnicze na froncie rosyjsko-japońskim.

Obawa Moskwy przed klęską w wojnie na dwa fronty, przeciwko Niemcom i Japonii, została opisana przez generała NKWD Pawła Sudopłatowa w jego wspomnieniach wydanych w książce Special Tasks. Wówczas Sowietom brakowało ponad 44.000 doświadczonych oficerów Armii Czerwonej, wymordowanych podczas czystek stalinowskich w latach 30. minionego wieku.

Japonia protestowała przeciw paktowi Ribbentrop-Mołotow w sierpniu 1939 roku i uznawszy Hitlera za zdrajcę, rozpoczęła starania o zawieszenie broni z Sowietami. Pakt ten został podpisany 15 września i wszedł w życie 16, po czym 17 września 1939 roku Armia Czerwona dokonała inwazji na Polskę. Przy pomocy lewicowych Żydów, Sowieci wymordowali więcej obywateli polskich na okupowanych przez siebie ziemiach polskich, niż uczynili to Niemcy do wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w roku 1941.

We Lwowie w 1939 roku Ben Gurion dostał się w ręce NKWD i był traktowany jako ważny atut w rozgrywkach międzynarodowych, ponieważ Moskwa chciała wykorzystać dla swoich celów starania Żydów o stworzenie państwa żydowskiego w Palestynie. Fakt ten jest wspomniany w książce Romana Brackmana pod tytułem Isarel At High Noon: From Stalin’s Failed Satellite to the New Crisis In the Middle East (ISDN 1929631642), w której autor nazywa Izrael „nieudanym satelitą Stalina”.

Wczesne zabiegi w tej sprawie opisuje generał Sudopłatov, podając szczegółowo, jak zorganizował zabójstwo Lwa Trockiego oraz jak z pomocą Żydów pozyskał dokładne informacje o budowie amerykańskiej bomby atomowej w ramach „Manhattan Projekt”. Wówczas Robert Oppenheimer (1904-1967), znany jako „ojciec bomby atomowej”, odpowiadał na szczegółowe pytania uczonych sowieckich, takich jak Andriej Sacharow i Igor Kurczatow. Sudopłatow opisuje dokładnie sposób przekazywania tych informacji z USA do Moskwy.

W rezultacie pierwsza bomba wystrzelona przez Sowiety w 1949 roku była bliźniaczo podobna do bomby amerykańskiej, co w krótkim czasie stwierdził wywiad USA. Z tego powodu Robert Oppenheimer oficjalnie stracił dostęp do państwowych sekretów amerykańskich, a po długich przewodach sądowych w 1953 roku Juliusz i Ethel Rosenbergowie zostali straceni.

Tak zwane window of opportunity czyli „sposobność chwili” stworzenia państwa Izrael była dziełem Stalina na początku zimnej wojny, kiedy to Sowiety starały się kontrolować zasoby ropy naftowej i gazu ziemnego na Bliskim Wschodzie i zdobyć możność blokowania eksportu tego paliwa na Zachód.

W tym celu w latach 1944-1948 władze sowieckie za pomocą NKWD dokonały kilkunastu pogromów na terenach państw satelickich, wypędzając przez „żelazną kurtynę” 711.000 Żydów, z których do Palestyny dotarło 321.000, w tym wielu weteranów drugiej wojny światowej. Ludzie ci na rozkaz Sowietów otrzymali czeską broń. Ostatni z kilkunastu wielkich pogromów w państwach satelickich miał miejsce w Bratysławie, wówczas w Czechosłowacji, w sierpniu 1946 roku.

Pierwszy wniosek o uznanie państwa żydowskiego w Palestynie został złożony w marcu 1947 roku na forum ONZ przez Andrieja Gromykę, oficjalnego reprezentanta Związku Sowieckiego przy Narodach Zjednoczonych. Kampania terroru syjonistów na ziemiach palestyńskich spowodowała koniec władzy Brytyjczyków nad Palestyną w listopadzie 1947 roku. Po utworzeniu państwa Izrael, 14 maja 1948 roku, Sowiety zaczęły grać kartą arabską w konflikcie palestyńskim, który wkrótce stał się zarzewiem niegasnącego konfliktu na Bliskim Wschodzie.

Jeszcze za życia Józefa Stalina, ok. 1950 roku, odbyły się pogromy Żydów w państwach arabskich, tym razem organizowane przez syjonistów. W sumie celem zaludnienia Palestyny Żydami, na rzecz utworzenia państwa Izrael, wygnano z domów ponad 1,25 miliona Żydów z europejskich krajów satelickich i z krajów arabskich w północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie. Około połowy tych wygnańców dotarło do Palestyny. Reszta wolała pozostać we Francji lub emigrować do USA i Ameryki Południowej. Tak w dużym skrócie przebiegła gra o utworzenie państwa Izrael, poczynając od czasów Napoleona do czasów Hitlera i Stalina.

http://www.pogonowski.com/display_pl.php?textid=918