sukces w zyciu człowieka-jak mozna go osiągnąć?

respondent

Wielu z nas poszukuje szczęścia i zapewne dla każdego inna jest na niego recepta.Co więc sprzyja osiagniecia sukcesu...?

Wyspa

Powierzenie sie Bogu i aby Jego wola sie działa! nie tworzenie karmy stosując the secret oraz znoszenie wszystkiego co na nas spadnie niczym Hiob Smile

Wazne aby nie dążyć do płytkich rzeczy jak pieniądze, kariera czy sukces materialny Smile

bo to tylko zniza nasze wibracje ze tak to okresle Cool

Tomkiewicz

Wyspa napisał:

Powierzenie sie Bogu

Czemu nie chcesz powierzyć się sobie ?

respondent

Tomkiewicz napisał:

Wyspa napisał:

Powierzenie sie Bogu

Czemu nie chcesz powierzyć się sobie ?

Możesz to jakos rozwinąć? BO nie kumam Idea

camera

hiob napisał:

Możesz to jakos rozwinąć? BO nie kumam Idea

Myślę, że chodzi o wzięcie życia we własne ręce a nie proszenie boga o nowy samochód.

respondent

camera napisał:

hiob napisał:

Możesz to jakos rozwinąć? BO nie kumam Idea

Myślę, że chodzi o wzięcie życia we własne ręce a nie proszenie boga o nowy samochód.

Uważasz że biorąc życie we własne ręcę mozna byc do końca szczęśliwym?Najczęsciej nasze zycie jest obrazem naszych słabości wynikających z niedoskonałości i ograniczeń chociażby cielesnych Shocked

respondent

Dla wiekszości ludzi miarą sukcesu jest bogactwo i dojście na sam szczyt.Tylko czy zabieganie o sukces w taki sposób "po trupach" nie powoduje, że siła rzeczy bierzemy na siebie coraz większa odpowiedzialność? To brzemię w pewnym momencie może nas za bardzo przytłoczyć,przeprowadzono niedawno w Chinach sondaż, który pokazał że mimo wzrostu dochodów o 250 % społeczeństwo stało się mniej zadowolone z życia.Czyli w takim razie co?O jakim sukcesie można tutaj mówić?

dr02d2u

hiob napisał:

Co więc sprzyja osiagniecia sukcesu...?

Ogólnie rzecz biorąc, można powiedzieć, że sprzyja temu myślenie.

Tomkiewicz

Widzisz Hiob, "John Cleese" wie od razu, o co chodzi.
I czemu od razu myślisz, że chodzi o bogactwo ? Człowiek, moim zdaniem, traci siebie przy pierwszym choćby zetknięciu z religią. Wtedy powierza się Bogu (bogom, energii czy jakimś innym mirażom) i giną mu z horyzontu - najpierw on sam, potem inni. Ostatecznie nabywa sporego zajoba. Zabrzmiało nieco wulgarnie, ale w ilu wątkach można tłuc o świadomym siebie życiu.

dr02d2u

Tomkiewicz napisał:

Człowiek, moim zdaniem, traci siebie przy pierwszym choćby zetknięciu z religią.

Myślę, że wcześniej czyni to szkoła. Obowiązek szkolny był od 7 a obecnie 6 roku życia. Religia to właściwie zaczyna robić swoje dopiero od sakramentu komunii (spowiedź!), która jest około 9 roku życia.

Filjan

Co nazywasz sukcesem? Chodzi o sukces materialny typu samochód i pieniądze czy duchowy?

Nie ma boga jako takiego powszechnie uważanego. Bóg jest w nas, bogiem jesteśmy my. Każdy jest bogiem. To ludzie stwarzają świat, i ludzie mogą go niszczyć, my stwarzamy życie, nasze świadomość, bóg, duch, energia (czyli ty) panuje nad materią. Ten świat to tylko matrix, ty jesteś programistą, i ty możesz go zmieniać.

detro · Dołączył: 06 Mar 2008 Posty: 163 Post zebrał 0 sat Podarowałeś sat

dr02d2u napisał:

Tomkiewicz napisał:

Człowiek, moim zdaniem, traci siebie przy pierwszym choćby zetknięciu z religią.

Myślę, że wcześniej czyni to szkoła. Obowiązek szkolny był od 7 a obecnie 6 roku życia. Religia to właściwie zaczyna robić swoje dopiero od sakramentu komunii (spowiedź!), która jest około 9 roku życia.

dr02d2u nie musisz wysyłać swoich dzieci do kościoła. Moga nie chodzić na lekcje religii, nie rozwijać sie wraz z taką instytucją jak kościół - słuchac tylko wykladów swoich rodziców bądz innych starszych osób które będą im mowiły co to dobro i zło itd
tylko ciekawe czy by sie odpowiednio wychowało i wyrosło potem na rozumnego człowieka Question

Oponamotopek

Ha, dro2d2u ma rację. Nie bez powodu "edukacja" zaczyna się we wczesnych latach. Zapewne, gdyby nie pewne czynniki, nadal wierzyłbym w chrześcijaństwo, a świat przyjmował takim, jakim ktoś chce żebym widział. Sztuką jest zdjęcie tych iluzyjnych okularów.

przebudzony

Najpierw trzeba by się zastanowić co należy rozumieć pod pojęciem sukces.
Czy autor tematu ma na myśli samo bycie szczęśliwym z tego co się ma i kim się jest ?

Czy może chodzi o kasę, super auto, sławę i wszystkie piękności chętne do przespania się z tobą ?
_________________
Nie sprzeczaj się z Bimim. Nie krytykuj tego tego co mówi Bimi. Zawsze zgadzaj się z tym co mówi Bimi. Kochaj gejów tak jak Bimi. Nie krytykuj gejów. Inaczej dostaniesz 1 post na dzień. To się nazywa wolność słowa w rozumieniu Bimiego.

Tomkiewicz

Człowiek traci najbardziej - w domu. Rodzice w przeważającej mierze, to kaci swoich dzieci. Niszczenie człowieka w domu odbywa się na tysiące sposobów. Ale zawsze z jednej przyczyny - bo tych rodziców też niszczono - w imię najbardziej ohydnego nakazu "czcij ojca i matkę swoją". Ja dodam, że poza bzdurnością samej formy nakazującej, przydałoby się dodać - czcij, o ile oni czczą ciebie.
Denerwująca sprawa, bo sukces jest postrzegany różnie. Dla przykładu, wielu ludzi osiąga pozycję w zarządach spółek. Nie ma ich w domach przez cały tydzień, stają się pracoholikami - robią wszystko, byle tylko jak najmniej przebywać z bliskimi. Boją się siebie, własnych myśli i emocji. Muszą przestać czuć i być sobą , bo się nie przepchną na stołek i na nim nie utrzymają. Boją się rozmawiać o rzeczach innych niż praca. A już na pewno nie poszperają w sobie, w którym miejscu coś nie zagrało. Za każdym razem przekonują siebie, że sukces zawdzięczają rodzicom, którzy mieli pasek w szafie i łapę w pogotowiu. Ale pytanie, jaki sukces ???? Ta wieczna ucieczka od siebie w pracę, a na weekendy w hałaśliwe miejsca (by zagłuszyć myśli) ? Najczęściej pochodzą z tradycyjnych domów - wiecie szacunek za bat i klaps, perfekcjonizm, równo poukładane papucie pod łóżkiem. Często "sukces" jest jedynie kolejnym spełnieniem żądań rodziców-katów. Spełnieniem ich niespełnienia.
Wątek raczej nie pasuje do tego forum. Bardziej skupiać powinien na sobie osoby zainteresowane psychologią. Chyba tracę ochotę na dalsze pisanie.

respondent

Tomkiewicz napisał:

Ale pytanie, jaki sukces ???? Ta wieczna ucieczka od siebie w pracę, a na weekendy w hałaśliwe miejsca (by zagłuszyć myśli) ? Najczęściej pochodzą z tradycyjnych domów - wiecie szacunek za bat i klaps, perfekcjonizm, równo poukładane papucie pod łóżkiem. Często "sukces" jest jedynie kolejnym spełnieniem żądań rodziców-katów. Spełnieniem ich niespełnienia.
Wątek raczej nie pasuje do tego forum. Bardziej skupiać powinien na sobie osoby zainteresowane psychologią. Chyba tracę ochotę na dalsze pisanie.

Co do samego watku to byc moze masz rację, z drugiej strony warto podyskutować na rózne tematy które sie tutaj pojawiają.

Zgadzam sie z Toba odnośnie tego "pędu owiec" który ma juz początek w domu.Bardzo wiele zależy od rodziców ale badzmy szczerzy nie wszystko.Zarówno z rodzin biednych a wręcz patologicznych ludzie osiagają sukces,jak i odwrotnie ,ci z dobrego domu spadają na dno.Tak naprawdę wszystko leży gdzieś w naszych głowach i sercach.
powiem szczerze że dla mnie osobiście bardzo wazną role w zyciu odgrywa Biblia , gdzie znalazłem wskazówki zdrowego podejścia do pojecia sukcesu.