Mikołaj Kopernik, uważany był m.in. za Polaka.
Również i jego ostatni przeciwnik był Polakiem i podobnie jak on był księdzem.
Zapraszam do krótkiej lektury, której nie znajdziecie nigdzie indziej:
| Cytat: |
Ostatni przeciwnik Kopernika
Zdawać by się mogło, że z chwilą, gdy Kościół katolicki po cichu skreślił w roku 1835 z indeksu ksiąg zakazanych dzieło Mikołaja Kopernika „O obrotach sfer niebieskich", teoria heliocentryczna wielkiego astronoma polskiego została już przez wszystkich przyjęta bez zastrzeżeń i uznana jako coś oczywistego i nie podlegającego dyskusji
Ze smutkiem i zdziwieniem trzeba stwierdzić, że tak się jednak nie stało i ze nadal istnieli i do dziś istnieją ludzie powątpiewający w prawdziwość teorii Kopernikańskiej, próbujący wykazać jej fałszywość i bezpodstawność. W drugiej połowie XIX wieku znalazł się w Berlinie pewien oryginał, pastor Knack, który publicznie ogłosił, że system Kopernika jest wielkim błędem i pomyłką astronomiczną, bo w Piśmie Świętym napisano, że Jozue zawołał: „Stój Słońce!".. Na taki dowód ktoś dał Knackowi bardzo trafną odpowiedź: „Tak, to prawda, że Jozue zawołał: »Stój Słońce ! — więc też Słońce stanęło i od owego czasu w tym samym miejscu stoi, nigdzie bowiem nie znajdujemy w Piśmie Świętym, żeby Jozue lub ktokolwiek inny kazał mu znów ruszyć w niezmierzo¬ne przestworza, a zatem system Kopernika jest z Pismem Świętym w najzupełniejszej -zgodzie". W tak dowcipny sposób został wyszydzony pastor Knack, który w swym saraodurstwie był najmocniej przekonany, że obalił system-heliocentryczny Kopernika przyjęty już za dogmat astronomii
W Polsce, ojczyźnie Mikołaja Kopernika, szerokie masy ludności nadal hołdowały teorii geocentrycznej, wierząc po dawnemu, te Słońce wschodzi i zachodzi na niebie, obiegając dookoła Ziemię. Z. ironią wytknął to rodakom znakomity powieściopisarz Bolesław Prus - w „Kronice tygodniowej"; opublikowanej w nr. 37 „Kuriera Codziennego" w 1888 roku: „Z 15 milionów Polaków, z których przynajmniej 14 i pół miliona jeszcze wierzą, że Ziemia jest płaska i że Słońce krąży naokoło niej, jeden jedyny Jan Jędrzejewicz (lekarz-astronom) nie tylko z pożytkiem pracował dla astronomii, ale po prostu — tworzył ją u nas. Bez jego prac bodaj czy figurowalibyśmy w naukowych rocznikach siódmego dziesiątka naszego wieku".
Jakby potwierdzeniem tych drwiących uwag Prusa o polskich przeciwnikach teorii Kopernikańskiej był fakt, że współcześnie z nim działał w Tarnowie zaciekły wróg teorii heliocentrycznej Kopernika, ksiądz Józef Lenartowicz, który słowem i piórem zwalczał namiętnie system astronomiczny Kopernika, sprowadzający rzekomo na manowce całą astronomię światową; Ksiądz Lenartowicz był wielkim oryginałem, dziwakiem, choć niewątpliwie był człowiekiem o szerokiej skali zainteresowań, prekursorem wszechstronnie uzdolnionym, „w którego głowie” — zdaniem profesora Władysława Czaplińskiego — nastąpił niemały zamęt” i tym należałoby tłumaczyć jego dziwaczne teorie i poglądy.
Urodził sie on 5 marca 1852 r. w Wieliczce, jako syn górnika Tomasza Lenartowicza. Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej studiował teologię w Seminarium Duchownym w Tarnowie - i w roku 1877 przyjął święcenia kapłańskie, po czym do roku 1883 pracował jako wikariusz w Pilźnie. W roku 1883 był administratorem parafii w Bruśniku. Od roku 1884 do 1909 pracował jako proboszcz w parafii Lubcza koło Tarnowa. Jego dziełem jest obecny kościół w Lubczy, wzorowany na bazylice w Lourdes, Znał się bowiem na architekturze, a także na muzyce. Znany tarnowski kompozytor muzyki kościelnej, ' ksiądz Franciszek Walezyński, jemu dedykował niektóre swoje kompozycje, jak na przykład „Pieśń do św. Józzefa". Sam ks. Józef Lenartowicz również komponował. W roku 1916 wydał nakładem księgarni Józefa Pisza w Tarnowie „Pastorałkę domową, czyli kolędę na rok 1915 i 1916" z własnym tekstem i melodią. Był też niezłym malarzem, namalowany przez niego portret księdza biskupa Ignacego Łobosa i jego własny autoportret do dziś zdobią ściany jadalni w plebanii w Lubczy.
W roku 1909 widzimy go na probostwie w Kochawinie. W roku 1911 przeszedł z diecezji tarnowskiej do archidiecezji lwowskiej i pełnił funkcje kapelana w zakładzie sióstr szarytek w Czortkowie. Następnie powrócił do Tarnowa i tu pełnił funkcję katechety w szkole ćwiczeń. Jako emeryt zamieszkał w charakterze księdza mansjonarza w Zakładzie dla Nieuleczalnie Chorych w Tarnowie, prowadzonym przez siostry józefitki, położonym przy ulicy Starodąbrowskiej w dzielnicy Pogwizdów. Piszący te słowa pamięta go z lat dziecięcych, jak spacerował z brewiarzem w ręku po dużym sadzie i ogrodzie należącym do tego zakładu. Był on postrachem chłopców pogwizdowskich, którzy wieczorem wybierali się „grandzić" owoce z tego sadu. Chodziły słuchy, że opiekun zakładu, ksiądz Lenartowicz, zamienia wtedy brewiarz na wiatrówkę i pali z niej solą w pośladki „grandziarzy", przydybanych na drzewach w czasie „grandzenia" owoców. Ale może i były to tylko plotki. Ksiądz Lenartowicz zmarł w tym zakładzie 9 czerwca 1926 roku.
Stanisław Wałęga |
Niestety nie potrafię przytoczyć źródła. Wiem tylko że tekst jest autorstwa doktora Wałęgi, i ukazał się w jednej z gazet.
Dzieło astronomiczne księdza Lenartowicza znajdują się obecnie na bibliotece uniwersytetu Jagiellońskiego, i wbrew pozorom jest dosyć obszerne.
Niestety nie potrafię z pamięci przytoczyć łacińskiego tytułu tej księgi, jednak po autorze łatwo odszukać.
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
