Ks. Dr. Stanislaw Trzeciak
Profesor Akademii Duchownej w Petersburgu
PROGRAM SWIATOWEJ POLITYKI ZYDOWSKIEJ
(Konspiracja i Dekonspiracja)
„Syn Dawida (Mesjasz) nie przyjdzie wpierw, dopóki nie ustanie nawet najmniejsze panowanie nad Izraelem"
(Sanhendrin DK.e.)
WARSZAWA 1936
SKLAD GLÓWNY - KSIEGARNIE W WARSZAWIE
GEBETHENER I WOLFF, UL. ZGODA 12.
PRABUCKI, UL. MIODOWA 1
SPIS RZECZY:
WSTEP
I. Zakonspirowani autorzy pism zydowskich w starozytnosci.
II. Nadzwyczajne proroctwo albo programowa praca.
III. Mesjanizm praktyczny.
IV. Cel marzen zydowskich
V. Srodki ulatwiajace osiagniecie celu
VI. Wlasnosc ziemska z zydzi
VII. Rewolucja a zydzi
VIII. Przygotowanie i przebieg rewolucji.
IX. Zródlo ustawodawstwa bolszewickiego
X. Dekonspiracja
XI. List Ksiecia zydow w Konstantynopolu do zydów w Arles w 1498 i jego wyjasnienie wypadkami rewolucyjnymi w Hiszpanii
XII. Podloze rewolucji w Rosji
XIII. „Protokoly Medrców Syonu" w swietle moralnosci zydowskiej.
XIV. I Kongres Syonistyczny w Bazylei w r. 1897 w oswietleniu XVIII Kongresu w Pradze w r. 1933.
XV. Wartosc przysiegi zydowskiej
XVI. „My" i „Wy" czyli otwarte przyznanie sie do konspiracyjnej walki zydostwa ze swiatem aryjskim.
XVII. Pisma pokrewne: Rabin o gojach. Mowa rabina we Lwowie
XVIII. Realizacjw w swietle historycznych wypadków.
XIX. Podwójna etyka i podwójna polityka.
XX. Zakonczenie.
WSTEP
Zagadnien z dziedziny zydoznawstwa nie mozna oceniac oderwanie od historii, czy psychiki lub caloksztaltu zycia narodu zydowskiego, bo naród ten, zyjacy tradycja, przechowuje skwapliwie podania ojców jako skarb narodowy. Przyswoiwszy sobie ciaglosc mysli narodowej, pracuje w pokoleniach calych, a nawet w tysiacach lat, nad urzeczywistnieniem swoich idealów.
Uwazajac sie nadal za „naród wybrany", za „nadnaród", przypisuje sobie szczególna misje w swiecie, która, wedlug Ahad-Haama, tajnego wodza zydowskiego narodu, z konca 19-go i z poczatku 20 wieku, „polega na tem, zeby byc „nadnarodem", „narodem proroków", wcielajacym w siebie z pokolenia na pokolenie najwyzszy typ moralnosci, by niesc najtrudniejsze moralne zobowiazania, bez jakiejkolwiek mysli o tem, czy przynosi on przez to szkode, czy pozytek ludziom, a wylacznie tylko w imie istnienia tego wyzszego typu" (1).
Tak w "Zydowskiej Encyklopedii" przedstawiono idealy narodowe Aszera Gincberga, wystepujacego pod pseudonimem Ahad-Haama, ur. 1856 w gub. Kijowskiej, zmarlego w 1927 roku zaznaczajac, ze „jako pisarz i jako dzialacz odegral on ogromna role w umyslowych i kulturalnych daznosciach zydostwa rosyjskiego".
„Niektóre elementy jego narodowo-historycznej nauki, staly sie ogólna wlasnoscia, a przyswoili je sobie nawet liczni jego przeciwnicy ideowi, uznajac jego autorytet, jako niezmordowanego bojownika idei narodowego odrodzenia... On wystepuje jako najwiecej centralna i najwybitniejsza osobistosc w zydowskiej literaturze ostatnich dwóch dziesiecioleci.
Te sama bezwzglednosc w dazeniu do wytknietego celu, nie zwazajac na to, czy to przyniesie zlo czy dobro dla ludzi, ten sam slepy fanatyzm, uwazajacy naród zydowski za „nadnaród", i to samo usprawiedliwianie swoich wlasnych wymyslów przepowiedniami proroków, spotykamy równiez w „Protokolach medrców Sjonu".
Juz w pierwszych wypadkach rewolucji rosyjskiej, jakkolwiek, jak sam Ahad-Haam mówi, mial on o nich tylko krótkie informacje, przebywajac w Londynie, gdize byla tajna siedziba rzadu zydowskiego, to jednak te wypadki nazywa cudownymi i uwaza je jako poczatek rewolucji swiatowej. Z listów jego wyczuwa sie tajnego wodza, kierujacego cala ta akcja, dla którego rewolucja w Rosji nie jest niespodzianka, ani tez powodem do wystarczajacej radosci, bo on wie dobrze, ze rewolucja wybuchnie i w innych krajach, a w Rosji rozwinie sie w kierunku zydowskim i wtedy dopiero bedzie czas na prawdziwa radosc.
Do swego przyjaciela Lubarskiego w Nowym Jorku pisze z Londynu w dniu 2 kwietnia 1917 roku:
„Bedziecie sie zapewno dziwili, ze w tak duzym liscie nie znalazlem miejsca, aby wyrazic swoja radosc z powodu wielkiego przewrotu w kraju naszych urodzin? Moja odpowiedz jest akurat taka, jak tej matki narzeczonego, która nie chciala brac udzialu w tancach w dzien jego slubu: „lepiej zaczekac na obrzezanie". Tymczasem zydzi sa, „tancerzami", t.j., ciesza sie zarówno w Rosji, jak i tutaj, a zapewno i u was"...
O tej samej sprawie pisze w dniu 6 kwietnia 1917 roku, do Jehoszuy Eisenstadta w Genewie:
„Wiem jedno tylko, ze nalezy obecnie zyc, gdyz jeszcze wieksze cuda oczekuja nas. Bedzie wielka niesprawiedliwoscia opatrznosci, jezeli ja i wy i nam podobni, którzysmy zyli wsród trosk, nie doczekamy sie radosci. A wiec mój drogi jest tutaj nadzieja. Nie moge wam pisac szczególowo, lecz naogól wypadki rozwijaja sie w sposób pomyslny dla nas. Równiez przewrót w Rosji, jezeli sie utrzyma, jak mozemy spodziewac sie, przyniesie dla nas tylko dobre"... (4)
W tym samym dniu równiez z Londynu pisal do Dr. Czernowicza:
„W kraju naszych urodzin jest obecnie radosc. Jak mozna zorjentowac sie na podstawie krótkich informacji, które tutaj dochodza, wierzymy, ze nadszedl koniec „królestwa niesprawiedliwosci", ze zydzi równiez odetchna. Ciezko jest przewidziec wynik cudownych wypadków nietylko w Rosji, lecz równiez w calym swiecie. Moze byc, ze zobaczymy jeszcze wieksze od tego cuda jeszcze w innych krajach"...
Tak mógl pisac tylko, albo wódz tajnego sprzysiezenia, albo jeden z jego najblizszych wspólpracowników, znajacy cele i plany konspiracji. Dla niego rewolucja w Rosji byla tylko poczatkiem, sygnalem rewolucji swiatowej. Zgadza sie to zupelnie z tem co czytamy o takiej rewolucji w „Protokolach medrców Sjonu": „Kiedy nareszcie zapanujemy niepodzielnie przy pomocy przewrotów panstwowych, przygotowanych wszedzie na ten sam dzien, po ostatecznem uznaniu nieuzytecznosci wszystkich rzadów istniejacych...wówczas postaramy sie, by przeciw nam nie bylo spisków"...
Jakkolwiek coraz powszechniej utrzymuje sie zdanie, wykazane w pismie „La Vieille France", ze autorem tych „Protokolów" jest Ahad-Haam, i jakkolwiek z drugiej strony zydzi, zaprzeczajac temu, przedstawiaja owe „Protokóly" jako falsyfikat i jako taki oglosil je sad w Bernie, 14 maja 1935 roku, to jednak zaznaczyc nalezy, ze rozpatrywanie tego zagadnienia z punktu widzenia autentycznosci, czy falszerstwa „Protokólów" wskazuje, ze nie docenia sie tutaj donioslosci sprawy w tem pismie przedstawionej i nie wchodzi sie w jej „meritum".
Zagadnienie autentycznosci, czy falszerstwa „Protokólów medrców Sjonu" nie wyczerpuje istoty kwestji i nie ma glebszego, ani praktycznego znaczenia i jest kwestja szkolna, czysto naukowa.
Cóz to moze szerszy swiat obchodzic, ze jakis fanatyk obmyslil i przedstawil innym fanatykom plan podbicia swiata przy pomocy jakiegos narodu, jesli jego naród nic wspólnego z nim nie ma, ani nie uznaje jego planu, czy programu, a przeciwnie, jesli tego planu sie wyrzeka.
Wtedy za ten program odpowiada sam autor, a jesli go nie ma, to wtedy pismo takie z pogarda sie odrzuca, bo naród, któremu przypisywano ów program, calem swojem postepowaniem i zachowaniem sie wykazuje bezpodstawnosc i smiesznosc podsuwanych mu zamierzen. Wtedy takiego narodu nikt posadzac nie bedzie o wrogie konspiracje, chociazby wykazano autentycznosc takiego programu i chociazby wskazano nawet na grono konspiratorów, z jego lona pochodzacych.
Jesli jednak jest przeciwnie, jesli naród wypiera sie podsuwanego mu programu, twierdzac, ze jest on falsyfikatem czy plagjatem, ze pochodzi z wrogiego mu obozu, cele znieslawienia, ale w praktyce i w calem postepowaniu tego programu sie trzyma i wedlug niego planowo dziala, to przeciez nie zmienia to istoty rzeczy i zbrodnia zbrodnia zostaje, bez wzgledu na to, czy wykona wedlug wlasnego, czy wedlug cudzego planu...
Wtedy naród za to odpowiada.
Tak wlasciwie powinno sie sprawe „Protokólów" pojmowac. O ile swiatowa polityka zydowska nie zgadza sie z zasadami, podanemi w „Protokólach medrców Sjonu", to powinno sie to pismo napietnowac i odrzucic, o ile zas przeciwnie, to uwazac je nalezy jako dekonspiracje zydostwa i odpowiednio zawczasu postapic.
Stad zagadnienie to nabiera nadzwyczaj wielkiej wagi i nalezy je sumiennie i gruntownie rozwazyc bez jakiejkolwiek przymieszki uprzedzen religijnych, czy narodowosciowych.
Nie wolno nikomu wyrzadzac krzywdy, ani tez nie wolno do nikogo nabierac z góry uprzedzenia. - Z drugiej jednak strony byloby samobójstwem nie przedsiebrac zadnych srodków samoobrony, wiedzac, ze sie ma w swojem otoczeniu wrogów, czyhajacych na nasza zgube. Karygodna byloby lekkomyslnoscia nie starac sie poznac zamiarów i planów tych ludzi, którzy sa podejrzani o wrogie dla nas cele.
Pot tym katem rozwazac bedziemy „Protokóly medrców Sjonu".
Dla unikniecia zas zarzutu jakiejkolwiek stronniczosci, zestawiac je bedziemy z pismami zydowskimi z róznych epok i z róznych krajów i z praktyka zydowska, szukajac przede wszystkiem terenu, na którym moznaby znalezc urzeczywistnienie przez zydów tego, co zalecaja wspomnianie „Protokóly"...
To bedzie mysla przewodnia niniejszego badania.
Wystepowac tu beda sami tylko zydzi, przemawiajac w swych pismach z róznych epok i róznych krajów.
Mysli zas ich i ich dazenia zestawiac bedziemy z zasadami „Protokólów".
Oileby w tych „Protokólach" nie bylo wspólnych mysli z odwiecznymi marzeniami zydostwa i oileby sie okazaly róznice i przeciwienstwa z temi marzeniami, albo oileby plan zapanowania nad innymi narodami, przedstawiony w „Protokólach", byl tak oderwany od idealów zydowskich i tak obcy duszy tego narodu, ze nie znajdowalby ani w literaturze, ani w praktyce zydostwa zadnego uzasadnienia, to wtedy to pismo nazwiemy falsyfikatem. Wtedy pierwszymi beda w szeregu tych, którzy przylacza sie do wszystkich ludzi uczciwych w obronie niewinnie szkalowanych zydów.
Zadam jednak nie ogólników ani lamentacji, ale scislego i naukowego przedstawienia dowodów.
Oileby jednak w tych „Protokólach" znalazlo sie odbicie tych samych mysli i dazen znanych nam z literatury i pism zydowskich, a nadto i z polityki zydów i oileby w ich zyciu i w postepowaniu znalazlo sie wykonanie tego, co polecaja „Protokóly", to musimy je przyjac jako program polityki zydowskiej, bez wzgledu na to, kto, i kiedy, i gdzie ten program ulozyl, bo to sa zagadnienia juz drugorzedne i obojetne.
W tem oswietleniu wystepuje wielka donioslosc sprawy omawianej, od rozwiazania której zalezy dobre imie narodu zydowskiego lub przyszlosc innych narodów swiata.
Naturalnie autentycznosc, czy falszerstwo owych „Protokólów", jakkolwiek jest zagadnieniem naukowem i drugorzednem, moze nam oddac wielkie uslugi i dlatego i z tego punktu jako pomocniczego to zagadnienie najpierw rozwazac bedziemy.
Zaznaczyc tu nalezy, ze przy uwaznem czytaniu „Protokólów medrców Sjonu", dochodzi sie do przekonania, ze nie sa one protokólarnym zestawieniem obrad, czy dyskusji jakiegos zebrania, ale przedstawiaja raczej scislei drobiazgowo obmyslany referat, odczytany wsród grona wybitnych osób przez osobistosc, majaca wielki autorytet.
Sadzac zatem tylko z zewnetrznej i literackiej strony owego pisma, nalezaloby je raczej nazwac „Programem zawojowania swiata przez zydów", jak je nazwal Hipolit Lutostanski jeszcze w 1904 r., a nie „Protokólami".
Autor ten w trzecim wydaniu swego czterotomowego dziela „Talmud i jewreji" w drugim tomie, str. 281 - 285, wydanem w Petersburgu w 1904 roku podaje w tlumaczeniu z francuskiego, „wyjatki z masonsko-sjonistycznych protokólów, zydowskie tajemnice", Protokól I", który w calosci pochodzi z pisma znanego nam pt.: „Protokóly medrców Sjonu".
Autor nie wykazuje zadnej naukowej metody, anie nie zdaje sobie sprawy z donioslosci owego pisma, nie podaje skad je zaczerpnal, wszywa niejako caly pierwszy rozdzial z „Protokólów medrców Sjonu" do swojego zlepku rozmaitosci, nie cytujac nigdzie zródel.
Zestawiajac ten rozdzial z praca Jerzego Butmiego, wydana w Petersburgu, w grudniu 1901 r., w przekladzie rosyjskim z francuskiego, widzimy, ze pochodzi on w zupelnosci od Butmiego.
Butmi wydal w 1907 r., juz IV wydanie swego opracowania pt: „Wrogowie rodzaju ludzkiego", ale praca ta nie dostawala sie do szerszej publicznosci, znikala zaraz po wyjsciu z druku, podobnie jak dzielo Sergjusza Nilusa, emerytowanego prezesa sadu okregowego w Moskwie, który osiadlszy w prawoslawnym klasztorze, jakis czas marzyl o przyjeciu swiecen kaplanskich, by w charakterze kapelana na dworze carskim módz swa rada sluzyc carowi i przestrzegac go przed grozacem niebezpieczenstwem ze strony masonerji i zydów.
W roku 1905 wydal Nilus dzielo pt: „Wielkie w malem, albo antychryst jako blisko nadchodzaca polityczna mozliwosc", wskazujac na zblizajace sie panowanie antychrysta.
W pracy tej jako dodatek zamiescil rozprawe „Protokóly medrców Sjonu", która otrzymal w roku 1901 w rekopisie we francuskim jezyku od Aleksego Mikolajewicza Suchotina, marszalka szlachty czernichowiskiej gubernji, pózniejszego wicegubernatora Staworopola.
Drugi egzemplarz tego rekopisu doreczono Siplaginowi, rosyjskiemu ministrowi spraw wewnetrznych, którego wkrótce zamordowano...
W roku 1911 wyszlo II, w roku 1912 III, a w roku 1917 IV wydanie pracy Nilusa, w której Protokóly" byly zawsze jako dodatek. Naturalnie przy apokaliptycznej zewnetrznej stronie i przy metnym tytule praca nie znalazla oddzwieku. Zreszta spoleczenstwo rosyjskie, tonac w dobrobycie, rozbawione, szukalo „zabicia czasu" w spirytyzmie i w kartach, a nie czytaniu ksiazek Butmiego i Nilusa znikaly, wykupywane przez zydów.
Przy wydaniu Nilusa w roku 1917 jego pracy „Bliz jest pridwieriech", ukazala sie osobna odbitka. Z tej pracy pochodzi polski przeklad pt: „Protokóly posiedzen medrców Sjonu" w grudniu 1919 r. Na tytulowej kartce napis: „Bacznosc"! Przeczytaj i daj innym. Rok 1897 - 1920 - Bez zaznaczenia miejsca wydania. Cala zewnetrzna strona, tajemniczosc dziwna i brak naukowego podkladu nie budzil zaufania.
Drugie wydanie pt: „24 Protokóly posiedzen medrców Sjonu" A.G. 1926 podaje dla latwiejszej orjentacji podzial na paragrafy, ze wzgledu, ze rozdzialy sa zbyt dlugie. Dlatego to wedlug tego wydania przytaczac bede owe „Protokóly".
III wydanie, wyszlo pt: „Wróg przed brama". „Protokóly posiedzen medrców Sjonu". W.C. i A.K. Bydgoszcz 1930 str. 64.
W roku 1934 ukazalo sie w Warszawie IV wydanie tlumaczone z angielskiego z wydania r. 1919 w Londynie, a te znów tlumaczone z I wydania Nilusa, wydanego w r. 1905 w Carskim Siole.
Tlumacz angielski zaznacza, ze „czytajac jakakolwiek czesc tej ksiazki niemozliwem jest, nie byc uderzonym nieslychanie proroczym tonem, który widac we wszystkich notatkach, nie tylko w stosunku do tzw., swietej Rosji, lecz takze w stosunku do pewnych groznych wypadków, które mozna zauwazyc w chwili obecnej na calym swiecie.
Niemieckie wydanie w roku 1919 tlumaczone przez Godfrieda Beeka z rosyjskiego wydania Nilusa z roku 1911 -
We francuskim jezyku opracowal gruntownie i wszechstronnie Ks. Jouin, w dziele pt: „Le Peril judeomaconnique Paris 1922.
W pierwszym tomie, umiesciwszy „facaimille" pierwszej i ostatniej strony dziela Butmiega, obejmujacego 101 stron z 27 posiedzeniami w jezyku rosyjskim, z uwaga: „przeklad z francuskiego 1901 r., 9 grudnia", przytacza cale to dzielo, tlumaczac je znów z rosyjskiego na francuski, podaje krytyczne opracowanie i wykazuje autentycznosc „Protokólów medrców Sjonu", zestawiajac je z wydaniem Nilusa, majacego 24 posiedzen.
W drugim tomie (str. 69-130) omawia stosunek zydów do „Protokólów", w czwartym podaje krytyczny rozbiór i bogaty materjal dowodowy. Najbogatszy jednak materjal w sprawie „Protokólów medrców Sjonu" znajduje sie w dziele Ulricha Fleischhauera: „Gerichts-Gutachten zum Berner Prozess - Erfurt 1935" (416 S) („Die echten Protokolle der Weisen von Zion").
Dzielo to zbiorowe jest wynikiem opracowan autora z róznych krajów, które Ulrich Fleischhauer, wystepujacy jako rzeczoznawca zlozyl w sadzie w Bernie (Szw) ze strony oskarzonych, z ruchu narodowego mlodych Szwajcarów, pozwanych przez „Zwiazek gmin izraelskich w Szwajcarii" i przez „Gmine wyznaniowa zydowska w Bernie", za rozszerzanie pisma „Protokóly medrców Sjonu".
Ze strony oskarzonych zwrócono sie i do mnie o wyrazenie mej opinii o „Protokólach". Mialem jednak zaledwie 8 dni czasu na opracowanie kwestji, która poruszalem juz czesto w mej pracy „Mesjanizm a kwestja zydowska".
Po przeslaniu opinji, która sie znajduje w „Gericht-Gutachten" str. 186-201, pt: „Die Protokole der Weisen von Zion - der Politische Katechsmus des Judentuma", oskarzeni zaprosili mnie na swiadka na glówna rozprawe, ale sad zadnych swiadków prócz Fleischhauera ze strony pozwanej nie dopuscil.
Proces ciagnal sie dlugo, skarga wplynela jeszcze 26 czerwca 1933 roku. W posiedzeniach sadu byly przerwy, wreszcie wyrok zapadl 14 maja 1935 roku, orzekajacy, ze wymienione pismo jest plagjatem i skazujacy na drobne grzywny oskarzonych.
Od wyroku tego zlozono apelacje. W zwiazku zas z tym wyrokiem wydal Dr., praw Stefan Vasz z Budapesztu rozprawe: „Das Berner Fehlurteil uber die Protokolle der Weisen von Zion - Erfurt 1935, (S. 136), gdzie w przedmowie oswiadcza: „Jako naoczny swiadek i jako bioracy udzial na rozprawach, jakkolwiek jako prawnik wystepowalem w wielu procesach i przezylem niejedna krzywde i stronniczosc, nie móglbym jednak nigdy uwazac za mozliwe to, co sie rozegralo w Bernie. Wiarygodnosc i wiara byla usunieta, a dyktatura Judy stanowila o wszystkich drobnostkach postepowania procesowego.
Wyrok byl bledny, poniewaz on tylko wskutek tego mógl zapasc:
1. Ze pelne bledów opinje obydwóch szwajcarskich rzeczoznawców Looslego i Baumgartena, jako jedynie miarodajne ogloszone zostaly;
2. ze wypowiedzenia swiadków ze strony zydowskiego oskarzyciela jako prawdziwe uznano:
3. ze przedstawionych swiadków ze strony oskarzonych sad nie dopuscil i dlatego wogóle do slowa przyjsc nie mogli;
4. ze przedlozonego bogatego materjalu dowodowego ze strony rzeczoznawcy Fleischhauera nie poddano powaznemu badaniu.
Celem tego pisma jest udowodnic, ze wywody szwajcarskich rzeczoznawców i swiadków, postawionych przez zydów, byly niesluszne, wzglednie niewiarygodne, a postepowanie sadowe bylo wadliwe".
Zaznaczyc tu jeszcze nalezy, ze zydzi w Szwajcarii pozwali narodowców do sadu, o rozszerzanie „Protokólów medrców Sjonu", a równoczesnie, reklamowali glosno i halasliwie toz samo pismo, wydane w zargonie w Warszawie w r. 1934.
Dzieki zatem bernejskiemu procesowi „Protokóly" nabraly swiatowego rozglosu. Totez i z tego wzgledu nalezy je gruntownie zbadac i dokladnie poznac.
Sa one juz dzis tlumaczone na wszystkie wybitniejsze jezyki i budza wszedzie wielkie zainteresowanie.
I. ZAKONSPIROWANI AUTORZY PISM ZYDOWSKICH W STAROZYTNOSCI.
Autentycznosc jakiegos pisma poznajemy przy pomocy argumentów zewnetrznych, a o ile tych brak przy pomocy argumentów wewnetrznych. W literaturze zydowskiej mamy caly szereg pism, których autorowie tak sie ukrywali, ze podszywali sie pod inne obce nazwiska. Zalezalo im jedynie i wylacznie na obronie swojego narodu albo tez na rozszerzeniu swoich ideji narodowo-politycznych wsród narodów obcych czy tez na podtrzymaniu ducha w swoim narodzie przez pocieszanie go obietnica przyjscia Mesjasza, który pomsci sie nad nieprzyjaciólmi narodu zydowskiego, zdruzgocze ich potege, zapanuje nad calym swiatem, zakladajac wszechswiatowe królestwo izraelskie, gdzie zydzi beda narodem rzadzacym i oplywajacym we wszystko.
Do tego rodzaju pism w starozytnej literaturze zydowskiej naleza: „III Ksiega Sibilli, Ksiega Henocha, Psalmy Salomona, Ksiega Jubileuszów, Wniebowziecie Mojzesza.
Z koncem czwartego wieku po Chr., na przelomie ustroju poganskiego, ustepujacego ustrojowi chrzescijanskiemu, kiedy zaczeto ograniczac przywileje zydów i odejmowac im autonomje sadownicza, ukazalo sie anonimowe pismo pt: „Collatio Legum Mosalcarum et Romanarum", które z punktu widzenia polityczno-prawnego stara sie wykazac zupelna zgodnosc prawa cywilnego zydowskiego z ustawodawstwem rzymskim. Nie tylko stare urzadzenia poganskie, ale takze i nowe chrzescijanskie sa wedlug niego zupelnie zgodne z zasadami prawa mojzeszowego. Chrzescijanskie zas prawo odpowiada calkowicie duchowi prawodawstwa mojzeszowego.
Autor tak potrafil sie w swem pismie ukryc, ze uwazano go za chrzescijanina a nawet biskupa, juzto przypuszczano, ze jest nim wybitny pisarz Koscielny Lieinius Rufinus, a wedlug innych nawet sw. Ambrozy.
Zagadnienie to ma swoja bogata literature. W ostatnich jednak czasach, kiedy stalo sie tylko zagadnieniem naukowem, wyswietlaja je zydzi, wykazujac na podstawie argumentów wewnetrznych, ze autorem tego pisma jest zyd, pochodzacy z domu patryarchy, który zadal sobie tyle trudu, by wykazac tak dumnie prawnikom i tak zuchwale adwokatom rzymskim, ze prawo mojzeszowe nie tylko zgadza sie zupelnie z prawem rzymskim, ale jeszcze, ze pierwszenstwo bezprzecznie nalezy sie pierwszemu.
Dla przeprowadzenia tej tezy uzywa Izrael Ostersetzer wyzej wspomnianej metody i opiera sie na argumentach wewnetrznych i na duchu apologetycznych pism zydowskich, których, jak slusznie mówi, nigdy nie braklo u zydów.
Obojetna jest rzecza, dodaje, imie autora, czy miejsce powstania tego pisma, „które prawdopodobnie pozostana na zawsze nieznanemi", bo to naturalnie do istoty rzeczy nie nalezy.
Zgadzajac sie najzupelniej w wywodami Izraela Ostersetzera, uzywac bedziemy tej samej metody, by wykazac autentycznosc innego wprawdzie rodzaju pisma, ale równiez bardzo donioslego znaczenia, którego autentycznoscia zajmowal sie sad w Bernie. (Szwajcaria), gdzie zeznajac jako glówny swiadek nadrabin ze Sztokholmu Ehrenpreis, wypowiedzial z patosem: „Szesnascie miljonów zydów oczekuje wyroku z trwozliwemi uczuciami", bo jak inny oswiadczyl: „Rozchodzi sie tu o czesc Izraela".
Przedmiotem tych dochodzen byly „Protokóly medrców Sjonu", które bedac pismem najscislej konspiracyjnym, nie moga z natury rzeczy ujawnic swego autora. Srodowisko zas, na które to pismo wskazuje, musi wszelkie slady zacierac za autorem i wskazywac raczej na autora z przeciwnego obozu, podobnie jak to bylo z autorstwem „Collatie legum Mosalcarum et Romanum", jakkolwiek tu i tam na pozór wprawdzie z odmiennych pobódek, jednak dla wspólnego dobra narodu zydowskiego.
Zydzi byli i sa narodem, zyjacym zyciem odrebnem, ekscentrycznem, a zatem podatnem do konspiracji lub tez najzupelniej konspiracyjnem.
Wsród nich sa skrajne kola wtajemniczonych, które sa nieznane ogólowi zydostwa, oddzialowuja one jednak na bieg jego zycia, bo niem kieruja i rzadza. Przypuszczenie, ze kazdy, nalezacy do partji konspiracyjnej, zna jej tajniki, byloby gruba nieznajomoscia rzeczy.
To samo dotyczy sie i zydostwa jako narodu zakonspirowanego. Posiada ono wlasny swój ustrój rzadowy, który jest rzadem w rzadzie, a naród zydowski tworzy panstwo w panstwie, o którem mówi filozof i teolog zydowski Hans Kohn, ze zydzi „z wewnetrznej wolnosci tylko zbudowali sobie panstwo, które dwa tysiace lat przetrwalo bez zadnej zewnetrznej podstawy, bez wspólnego lacznika ziemi.
Naturalnie w panstwie tem musi byc ktos do sprawowania wladzy ustawodawczej i wykonawczej, musi ktos nadawac kierunek temu narodowi. Taka instytucja byl „Sanhedrin", najwyzsza rada zydowska. Talmud mówi bardzo czesto o „medrcach", których opinje w sprawach spornych wposród rabinów podaje jako decydujaca. Blizszych jednak szczególów o tych „medrcach", kto oni lub gdzie byli, nie podaje nigdy. Nalezeli oni zapewne do Sanhedrinu i stad ich wladza i znaczenie. Talmud mówi o nich jako o instytucji tak znanej, ze nie uwaza za potrzebne podawac jakichkolwiek wyjasnien. „Medrcy mówia", czy „medrcy powiedzieli", to wystarczalo. Nikt nigdy sie nie pytal, ani nie badal, na jakim posiedzeniu lub kiedy bylo to posiedzenie, albo którzy to byli owi medrcy.
Dzisiaj jeszcze nazywaja zydzi swoich uczonych lub uczonych jakiegos okresu „medrcami pokolenia" hakme adeir. Uczonych zas swojej najwyzszej rabinackiej szkoly w Lublinie nazywaja „medrcami Lublina" hakme Lublin, a przeciez nikt, nawet i przecietny zyd nie zna ich nazwiska, ani sie o nie nie pyta.
Co wiecej na 63 traktatów Talmudu, ani jeden nie wymienia swojego autora. Dlaczego wiec nowoczesne pismo „medrców Sjonu" mialoby wymieniac swojego autora? Dlaczego mialoby tworzyc wyjatek?
Przeciez u zydów nic sie nie zmienilo w ich postepowaniu ani w ich pojeciach, bo jak zapewnia Hans Kohn „nie powstaly tu zadne nowe ideje, ale tez zadnej ze strychu nie zarzucono. One zostaly tylko jeszcze scislej objete. To objecie jednak bylo tak scisle i gwaltowne, ze je jeszcze znieksztalcono i scisnieto.
Gdyby wiec owemu pismu dano jakas forme w nowozytnym stylu, toby je slusznie mozna o falszerstwo posadzic.
Nie mozna zatem domagac sie od tego pisma jako nawskros konspiracyjnego blizszych szczególów, ani co do autorstwa ani co do czasu, czy miejsca powstania, bo w pracy konspiracyjnej jest to rzecza zupelnie nie mozliwa. Jedynie tylko wtedy wychodzi to na jaw, o ile sie urzeczywistnia zabiegi konspiracyjne, wtedy wychwala sie autora i wynosi jako mistrza.
Wszelkie jednak obecne dociekania w tym kierunku nie tylko nie wyjasnia niczego, ale przeciwnie cala sprawe zaciemnia. W tym jednak kierunku zaciemnienia poszly czesciowo stawiane pytania przez sedziego, a juz w zupelnosci wszystkie pytania stawianych przez skarzacych na procesie w Bernie.
To tez otrzymuje sie wrazenie z przebiegu juz tylko postawionych pytan, ze sa to manewry, by przeciwnika na manowce sprowadzic i odwrócic jego uwage od istoty calego zagadnienia.
Dlatego to jedyna droga, prowadzaca do prawdy jest zestawienie tych „Protokólów" z pismami zydowskimi tak starozytnymi jak i nowoczesnymi i porównanie ich z praktyka i postepowaniem dzisiejszego zydostwa w zyciu miedzynarodowem i w jego polityce swiatowej.
II. NADZWYCZAJNE PROROCTWO ALBO PROGRAMOWA PRACA.
Kiedy w mej pracy „Talmud, bolszewizm i Projekt prawa malzenskiego w Polsce" (Warszawa 1932) wskazalem na „Protokóly medrców Sjonu", jako na pismo wywrotowe, polecajace dzialalnosc rozkladowa wsród narodów rdzennych, odpowiedziano mi ze strony zydowskiej, ze to „dawna bajka".
Na to w mej replice zaznaczylem, ze zacieklosc, z jaka staraja sie zydzi wprowadzic swoje ustawy malzenskie do prawodawstwa w narodzie katolickim, które rozbilyby rodzine polska i podwazylyby byt narodu, dowodzi, ze zydzi dzialaja tu w mysl wymienionych „Protokólów", gdzie powiedziano:
„Z zupelna sumiennoscia mozna stwierdzic, ze w danym momencie my jestesmy prawodawcami, my rozsadzamy i decydujemy sprawy, my karzemy lub uniewinniamy, my jako dowódca wszystkich wojsk naszych usadowilismy sie na koniu wodza naczelnego. Rzadzimy wola niewzruszona, w naszych bowiem rekach pozostaja szczatki partji niegdys silnej, obecnie ujarzmionej przez nas. Wladamy niepohamowanemi ambicjami, zacieklemi zemstami, nienawisciami zajadlemi.
Wtracilismy sie do prawodawstwa, do systemu wyborczego, do prasy, do wolnosci osobistej, a przede wszystkiem do wyksztalcenia i wychowania jako kamieni wegielnych, wolnego bytowania".
Wykazalem wtedy, ze jesli te „Protokóly" sa „bajka", to ten, który je w r. 1897, napisal, a w r. 1901 drukiem oglosil, byl nadzwyczajnym prorokiem, bo dzisiaj to sie wszystko spelnia, co tam powiedziano. Niechze wiec zydzi nie „wtracaja sie do ustawodawstwa" polskiego, a tem mniej do ustawodawstwa malzenskiego w narodzie katolickim, niech nie bronia z taka zajadloscia, jak to czyni Dr Akerberg, talmudycznego „Projektu prawa malzenskiego w Polsce", a wtedy wykaza, ze co do ustawodawstwa przynajmniej ów prorok sie pomylil i pod tym wzgledem sa jego uchwaly zmyslone".
Argumentami rzeczowymi przygwozdzeni zydzi nic nie odpowiedzieli, czyli musieli uznac racje.
W nastepnej mej pracy „Mesjanizm a kwestja zydowska", (Warszawa 1934), przedstawilem oczekiwania Mesjasza u zydów od czasów Chrystusa Pana, az do dni naszych i wykazalem na podstawie pism zydowskich, ze zydzi oczekiwali i oczekuja, iz Mesjasz przyjdzie jako król potezny, zniszczy narody - gojim - i zalozy wszechswiatowe królestwo zydowskiej.
W pracy tej wskazywalem bardzo czesto na harmonje, jaka znachodzi sie miedzy wypowiedziami pisarzy i dzialaczy zydowskich, a „Protokólami medrców Sjonu". Glównie zas stwierdzilem, ze przebieg rewolucji w Rosji, na Wegrzech i w Hiszpanii wykazuje, ze dzialano tam na podstawie jednej i tej samej metody, a te metode znajdujemy w „Protokólach". Historja zas wykazuje, ze rewolucje te glównie przeprowadzili zydzi, czego sie nawet nie wypieraja, przeciwnie przechwalaja sie jeszcze. Wszystkie moje wywody opieralem na pismach prawie wylacznie zydowskich.
Totez i na te prace nie moglo byc zadnej odpowiedzi ze strony zydowskiej. Jedynie tylko „Nowy Dziennik" zydowski z gorycza robi wymówki „Czasowi", iz ksiazke te „podpisuje obiema rekami", „polecajac ja goraco swoim czytelnikom".
Nie podoba sie ona zydom, jakkolwiek jest to tylko produkt ducha zydowskiego, oparta na pismach zydowskich, przedstawia ich mesjanskie nadzieje i dazenia. Po zwodniczych doswiadczeniach wiekowych, odstapilo zydowstwo od marzen i uludy, a przystapilo do pracy realnej, pragnac wykonac to, co nalezalo, wedlug jego pojec, do zadan mesjasza, bo obecnie Izrael, naród sam, jak mówi Hans Kohn, staje sie mesjaszem".
Tu wylania sie wiec idea mesjanizmu praktycznego.
III. MESJANIZM PRAKTYCZNY
Te mysl porusza wielki rebe francuski Juljusz Weill, mówiac o mesjanicznem napieciu u nowoczesnych zydów:
„Obowiazek mesjanizmu praktycznego jest tem, co wiecej niz kiedyindziej puka do domu Izraela", czyli pobudza lud izraelski do czynu i do dzialania w kierunku wytknietym, by przygotowac droge królestwu mesjanskiemu czyli panowaniu zydów nad swiatem pod berlem mesjasza, syna Dawida. To jest mesjanizm realny i praktyczny, bo prowadzi do urzeczywistnienia tego, co ma mesjasz dokonac, czego od mesjasza oczekiwano przed 19 wiekami i czego dzisiaj oczekuje sie jeszcze.
Program praktycznego mesjanizmu znajdujemy równiez w „Protokólach medrców Sjonu". Pismo to wykazuje uderzajaca harmonje co do mysli i celów zydowstwa z wynurzeniami wybitnych autorów i dzialaczy zydowskich. W szczególny zas sposób charakteryzuje idee mesjanizmu praktycznego. - Ta idea jest tutaj osia, na okolo której obracaja sie wszystkie wypowiedzenia tych „Protokólów"
Wszystkie pragnienia i nadzieje narodu zydowskiego, jakie spotykamy w starozytnej jego literaturze, znajduja w „Protokólach" swój oddzwiek, a raczej daznosc do ich urzeczywistnienia.
Totez jedne z tych uchwal wskazuja na srodki, jakich uzywac nalezy, by dojsc do cel, a inne mówia o prawach, majacych zastosowanie, gdy sie juz cel osiagnie, lub podaja przepisy, zmierzajace do utrzymania wladzy w swych rekach.
IV. CEL MARZEN ZYDOWSKICH
Celem, o jakim mówia „Protokóly medrców Sjonu" jest panowanie zydów nad swiatem przez zalozenie królestwa izraelskiego.
„Kiedy król izraelski wdzieje na swoje swiete czolo korone, zaofiarowana mu przez Europe, z ta chwila stanie sie patryarcha swiata".
„Wladca, który zastapi istniejace obecnie rzady, wegetujace wsród spoleczenstw, zdemoralizowanych przez nas, burzacych sie nawet przeciwko wladzy Boskiej, dotknietych pozarem anarchji, powinien przedewszystkiem zajac sie gaszeniem tego ognia, trawiacego wszystko. Dlatego tez powinien zabic takie spoleczenstwo, chociazby zatopiwszy je w ich wlasnej krwi, aby je wskrzesic pod postacia prawidlowa zorganizowanego wojska, walczacego swiadomie z wszelka zaraza, mogaca dotknac organizm panstwowy. Ten wybraniec Bozy przeznaczony jest do zlamania sil szalonych, rzadzonych przez instynkt, nie zas przez rozum, przez zwierzecosc, lecz nie przez czlowieczenstwo. Sily te tryumfuja obecnie w przejawach grabiezy i wszelkich gwaltów pod maska zasad wolnosci i prawa. Zburzyly caly porzadek spoleczny, by na nim wzniesc tron króla zydowskiego, lecz rola ich sie z konczy z chwila, kiedy on obejmie wladze. Wówczas potrzeba bedzie je zmiesc z jego drogi, na której nawet pylek nie powinien zostac".
„Przejde obecnie do sprawy umocnienia podstaw dynastji króla Dawida, które bedzie polegalo na tem przedewszystkiem, co zawieralo w sobie sile niezbedna do utrzymania przez medrców naszych, kierownictwa spraw wszechswiatowych dla kierowania i ksztalcenia mysli ludzkiej calej".
Punkt oparcia ludzkosci, jakim bedzie wladca wszechswiata ze swietego nasienia dawidowego, winien zlozyc ludom w ofierze wszelkie sklonnosci osobiste".
Te pojecia nurtowaly juz w czasach makkabejskich t.j., w polowie II wieku przed Chrystusem. Pocieszano sie, ze Jahwe „zalozy królestwo na wszystkie czasy nad wszystkimi ludzmi. On, który niegdys nadal swiete prawo poboznym, którym on przyrzekl cala ziemie otworzyc i swiat i bramy blogoslawionych i wszystkie radosci".
Te same nadzieje wystepuja w tzw. „Psalmach Salomona, pochodzacych z polowy I wieku przed Chr. (63-4
, spiewanych w synagogach, a wiec przedstawiajacych pojecia mesjanskie u zydów w czasach Chrystusa Pana. Autor, pochodzacy ze sfer faryzejskich, wola do Jahwe: „Ty Panie wybrales Dawida królem nad Izraelem i Ty mu przysiegles co do jego pokolenia na wieki, ze jego królestwo nie ustanie przed Toba".
„Spojrzyj o Panie i pozwól dla nich powstac ich królowi, Synowi Dawida w owej chwili, która Ty znasz o Boze!, aby królowal nad Izraelem synem Twoim. I uzbrój go w sile, aby zmiazdzyl niesprawiedliwych wladców".
„Jak naczynia gliniane zelazna rózga niech rozbije cala ich istote. Niech zniszczy bezboznych pogan (gojim) slowem ust swoich. Aby na grozbe jego uciekli przed nim poganie i aby zlajal grzeszników dla mysli ich serca (26). Wtedy zgromadzi lud swiety zydowski, którym bedzie rzadzil sprawiedliwie (29). I rozdzieli ich wedlug ich pokolen po ziemi i ani przychodzien ani cudzoziemiec nie moze nadal z nimi mieszkac (31). On trzyma ludy narodów (gojim) pod swoim jarzmem, aby mu sluzyly...(35). „Król zas sam sprawidliwy ustanowiony od Boga nad nimi. I niema niesprawiedliwosci w dniach jego w posród nich, poniewaz wszyscy sa swietymi i król ich Chrystus Pan". 38
„Pan sam jest jego królem...i postawi wszystkie narody przed nim drzace. Rozbije bowiem ziemie slowem ust swoich na wieki".
Powyzsze pojecia nietylko podzielal lud, ale przejeci niemi byli równiez i uczeni, jak swiadcza ich „Targumim" t.j., objasnienia Tory i Proroków. Wedlug rabi Jonatana ben Uziel, w jego Targum z I wieku po Chr., slowa: „wywyzszy róg swego Pomazanca", nalezy rozumiec: uczyni wielkim królestwem swego Pomazanca Swego Mesjasza".
Slowa zas Izajasza Proroka: „przez oliwe bedzie zniszczone jarzmo, oznaczaja: przez Mesjasza beda zmiazdzone narody".
„Z niego (z Judy) wyjdzie kazdy wyciagacz spolem", wedlug Jonatana: „z niego wyjdzie jego Król, jego Mesjasz".
Pojecia te podzielal wraz z ludem i uczonymi rabinami takze i wielki filozof zydowski Filo Aleksandryjski, który w polowie I wieku po Chr., mówiac o szczesliwych czasach mesjanskich zaznacza: „wynijdzie czlowiek, mówi przepowiednia, który jako bojownik i wódz podbije liczne i wielkie narody".
Wprawdzie moznaby tu podac wiele jeszcze dowodów na to, ze zydzi juz przed Chrystusem Panem oczekiwali Mesjasza jako poteznego króla, który zniszczy wszystkie narody i zalozy wszechswiatowe królestwo zydowskie, uwazam jednak, ze wystarczy na potwierdzenie tego przytoczyc slowa historyka zydowskiego Józefa Flawjusza, naczelnego wodza, poczatkowo przy wybuchu wielkiej wojny przeciw Rzymowi, który tak mówi: „najwiecej do wojny popychalo (zydów) pojmowanie proroctwa, ze w tym czasie jeden z nich (jako Mesjasz) zapanuje nad swiatem".
To samo powtarza wspólczesny nam zydowski historyk Graetz:
„podniecony nastrój podsycalo jeszcze przekonanie niezlomne, ze zbliza sie juz wielka doba zbawienia, która przepowiadali prorocy, ze Mesjasz tak dlugo wygladany, rychlo przybedzie i przyniesie ludowi Izraela panowanie nad swiatem".
Te nadzieje spotykamy u zydów w ciagu calej historji, w wiekszym lub mniejszym stopniu wystepujace, az do naszych czasów.
Wszyscy pseudomesjasze, a bylo ich kilkudziesieciu wiekszych, wystepowali pod haslem zalozenia królestwa zydowskiego, a w dalszej perspektywie wyjawiali zamiary podboju swiata, o ile w zarodku nie stlumiono ich porywów. Glównem zatem zadaniem Mesjasza, wedlug pojec zydowskich, bylo zalozenie królestwa izraelskiego i zapanowanie nad swiatem.
Tak wiec cel wszystkich daznosci zydowstwa, wyrazony w „Protokólach medrców Sjonu", jest ten sam, do którego zmierzaja odwieczne marzenia narodu zydowskiego.
V. SRODKI ULATWIAJACE OSIAGNIECIE CELU
Przeciw pojeciu o królestwie mesjanskiem ziemskim, wypowiada Chrystus Pan slowa: „Królestwo moje nie jest z tego swiata" - Tymczasem wspomniany rabin Francji Juljusz Weill, mówiac o mesjanizmie i wyzwoleniu Izraela, twierdzi: „Królestwo Boze jest z tego swiata, jezeli Izrael wypelni swoja role, czyli jezeli utrzyma sie na wyzynie przez swoja wlasna dyscypline i jesli czyhac bedzie, by pomagac ze wszystkich swoich sil w tem, co sie robi na swiecie w wykonaniu programu proroków".
Jaki zas jest ten program proroków, tego Weill nie mówi. Wyreczyly go juz „Protokóly medrców Sjonu", oswiadczajac: „Prorocy zapowiedzieli nam, ze wybrani jestesmy przez samego Boga do panowania nad swiatem. Bóg nam dal genjalnosc, bysmy mogli uskutecznic to zadanie. Gdyby obóz przeciwny byl genjalny, wówczas móglby walczyc z nami. Walka bylaby bezlitosna, jakiej jeszcze swiat nie widzial. Zreszta genjalnosc gojów jest spózniona".
Z tego wynika, ze Hitler jest genjalny, a genjalnosc jego jest spózniona.
Czytamy dalej w wymienionych „Protokólach", „Panstwo nasze, kroczac droga podboju pokojowego, ma prawo zastapienia okropnosci wojny przez mniej dostrzegane, ale wiecej celowe egzekucje, przy pomocy których nalezy podtrzymac terror, usposabiajacy do slepego posluszenstwa".
Jako srodek pokojowego podboju ma byc wojna ekonomiczna, która da podstawe przewadze zydowskiej.
„Wówczas nasze prawa miedzynarodowe zniwecza wlasciwe prawa narodowe.
Nadto intrygi polityczno-spoleczne i nienawisci stanowe wsród rdzennych narodów oslabia ich sily, zmniejsza ich odpornosc, ale natomiast wzmocnia zydowstwo i ulatwia mu osiagniecie zamierzonego celu. Uzbroic jednych przeciw drugim, by sie przeciwnicy sami wzajemnie niszczyli, by ten który wyjdzie zwyciesko byl juz tak oslabiony, ze musialby sie poddac wplywom zydowstwa, to srodki prowadzace do celu. Aby pobudzic zadnych wladzy do naduzywania jej, przeciwstawilismy wzajemnie sobie wszystkie sily, rozwijajac ich liberalne tendencje do niepodleglosci...uzbroilismy wszystkie partje, umiescilismy wladze jako cel dla wszystkich ambicji. Z panstw uczynilismy areny, na których rozgrywaja sie zamieszki. Niezadlugo zamieszki i bankructwa rozpoczna sie wszedzie".
„Przy pomocy nedzy i wyplywajacej stad zawistnej nienawisci, rzadzimy tlumem i dlonmi jego miazdzymy wszystkich, którzy staja na drodze do naszych celów".
„Kiedy nadejdzie czas koronacji naszego wladcy swiata, wówczas te same rece zmiota wszystko, co mogloby stanowic przeszkode".
Te mysl podaje równiez Hans Kohn, zapowiadajac bliska walke miedzy duchem zydowskim a nie zydowskim, a raczej chrzescijanskim. Z walki tej naturalnie tak wedlug filozofa zydowskiego jak i wedlug „Protokólów medrców Sjonu" ma wyjsc zwyciesko naród zydowski, totez „Protokóly" pewne zwyciestwa mówia juz o umocnieniu podstaw dynastji króla Dawida. W tym duchu równiez, przedstawiajac tryumf imperjalizmu zydowskiego w królestwie mesjanskim,
francuski zyd Izydor Loeb mówi:
„Cale bogactwo narodów przejdzie do narodu zydowskiego, beda te narody szly poza narodem zydowskim w kajdanach, jak wiezniowie i ukorza sie przed nim, królowie beda wychowywali jego synów, a ksiezniczki beda piastowaly jego dzieci. Zydzi beda panowali nad narodami, zawolaja do siebie narody, którpych nawet nie znaja i narody, które ich nie znaja, przybiegna do nich. Bogactwo mórz i skarby narodów przejda do nich do zydów. Naród i panstwo, które nie bedzie sluzylo Izraelowi, zostanie zniszczone.
„Marzenie przyszlosci bedzie odwetem za terazniejszosc. Narody, które nie moga byc zwyciezone sila, poddadza sie same, bron wypadnie im z reki. Zydzi sa ponizeni wsród narodów sasiednich, podniosa sie i stana ponad wszystkimi narodami swiata. Zydzi utracili swa narodowosc, nie bedzie wiecej narodów, albo wszystkie narody utworza jeden naród.
Rozumieja to zydzi dobrze, ze narody same poddadza sie tylko wtedy i bron im tylko wypadnie, jesli beda rozlozone wewnetrznie przez walki klasowe, przez wywrotowa i rewolucyjna dzialalnosc, bo wtedy jedne warstwy narodu niszczyc beda drugie.
Najlepsza jednak ilustracja tak „Protokólów medrców Sjonu" jak i marzen zydowstwa, jest nastepujaca odezwa, podana w jezyku hebrajskim, znaleziona u wzietego do niewoli niejakiego Zundera, komedianta 11 pulku strzelców bolszewickich, w czasie utarczki na granicy estonskiej, w nocy 9 grudnia 1919 roku, przeznaczona dla róznych komitetów miedzynarodowej unji zydowstwa.
Oto tresc tej odezwy:
„Poufne"
„Dla prezesów sekcji miedzynarodowej ligi izraelskiej".
„Synowie Izraela"!
„Godzina naszego zwyciestwa jest juz bliska. Jestesmy u progu panowania nad swiatem, to o czem nie moglismy myslec, jak tylko w marzeniu, staje sie obecnie rzeczywistoscia.
Niedawno slabi i bezsilni, teraz podnosimy dumnie glowe, co zawdzieczac nalezy bezladowi swiatowemu.
Przez zreczna propagande podalismy krytyce i wyszydzeniu powage i wykonanie religji, która jest nam obca, zlupilismy te swiatynie, które nam sa obce, zachwialismy w ludach i panstwach ich kulture i ich tradycje, znajdujac w tych narodach wiecej ludzi, jak nam bylo potrzeba do naszej pracy. Zrobilismy wszystko, co potrzebne, by podbic naród rosyjski pod potege zydowska i zmusilismy go w koncu, by upadl na kolana przed nami - Rosja smiertelnie zraniona jest teraz na naszej lasce.
Strach przeklety przed niebezpieczenstwem nie powinien nam pozwolic ani na wspólczucie ani na litosc. Nareszcie danem nam jest patrzec sie na lzy narodu rosyjskiego.
Zabierajac mu jego dobra i jego zloto, uczynilismy z tego narodu podlych niewolników.
Lecz badzcie roztropnymi i dyskretnymi. Nalezy zniszczyc najlepsze elementy, elementy uswiadomione, aby Rosja nie otrzymala juz wiecej rzadcy. W tym celu my zniszczymy wszelka mozliwosc opierania sie na naszej sile. Wojna i walki wewnetrzne zniszcza skarby i kultury, stworzone przez narody chrzescijanskie.
Badzcie roztropnymi synowie Izraela. Nie ufajcie silom zwodniczym i tajemniczym. Bronstein, Apfelbaum, Rosenfeld, Steinberg i mnóstwo innych wiernych synów Izraela jest w komisarjatach, odgrywaja pierwsza role. Lecz nie upajajcie sie zwyciestwem. Badzcie roztropnymi, poniewaz nikt oprócz was samych nie moze nas bronic. Synowie Izraela! Zewrzejcie sie bardziej w szeregi i walczcie za wasz wieczny ideal".
Odezwa powyzsza wyjasnia nie tylko przytoczone juz orzeczenia „Protokólów", ale bedac przeniknieta nawskros ich duchem tworzy dla nich najlepszy komentarz.
Jak tu wszystko przepieknie harmonizuje ze soba!
W „Protokólach" czytamy: „Natezona walka o supermacje, wstrzasnienia w zyciu ekonomicznym wytworza, a nawet juz wytworzyly inny rodzaj spoleczenstwa zimnego, bez serca i pelnego rozczarowan. Spoleczenstwa takie przejete beda wstretem do religji i wyzszej polityki. Kierownikiem ich bedzie jedynie wyrachowanie, czyli zloto, dla którego beda mialy kult prawdziwy za uciechy materjalne, jakie ono dac moze.
Wówczas nie dla sluzenia dobrej sprawie, nawet nie dla dostatku, lecz jedynie z nienawisci do klas uprzywilejowanych nizsze sfery gojów pójda wraz z nami przeciwko naszym konkurentom o wladze, przeciwko gojom inteligentnym".
„W calej Europie, a przy jej stosunkach i na innych ladach winnismy wywolac ferment, wasnie i niezgode. Wyplywa z tego zysk podwójny, po pierwsze utrzymujemy w respekcie wszystkie kraje, swiadomie, ze od woli naszej zalezy wywolac zaburzenia lub lad zaprowadzic...po drugie przy pomocy intryg splaczemy nici, laczace nas z rzadami wszystkich panstw zapomoca polityki, traktatów ekonomicznych lub zobowiazan pienieznych.
„Na kazdy objaw przeciwdzialania musimy miec moznosc wywolania wojny z sasiadami w tym kraju, który osmieli sie sprzeciwiac naszym planom. W wypadku, kiedy i sasiedzi ci postanowia dzialac zbiorowo przeciwko nam, musimy odeprzec atak podobny przy pomocy wojny powszechnej".
„Do czynnosci pozytecznych dla naszego obszernego planu, bliskiego juz upragnionego konca, winnismy zmuszac rzady gojów przy pomocy rzekomo opinji publicznej, urobionej w tajemnicy przez nas za posrednictwem prasy, pozostajacej calkowicie w naszych rekach, z malymi wyjatkami, z którymi nie warto sie liczyc.
Poszczególnym rzadom pokazemy nasza sile przy pomocy zamachów, czyli terroru, wszystkim zas, jezeli dopuscimy do powstania przeciwko nam, odpowiemy armatami amerykanskimi, chinskimi lub japonskimi.
Podobnie równiez wypowiada sie twórca sjonizmu Teodor Herzl w swojem „Panstwie zydowskiem", twierdzac, ze nie mozna juz zniesc prawnego równouprawnienia zydów, gdzie ono istnieje. Nie tylko dlatego, ze byloby ono przeciw nowoczesnej wiedzy, ale takze, zeby to natychmiast wszystkich zydów, biednych i bogatych, zapedzilo do wywrotowych partji.
Nie mozna wlasciwie nic skutecznego przeciwko nam uczynic"...
„Na dól proletaryzujac sie na wywrotowców, tworzymy podoficerów wszystkich rewolucyjnych partji, a równoczesnie ku górze wzrasta nasza straszna potega pieniadza".
Tak samo i „Protokóly" przedstawiaja zydów jako niezwyciezonych.
„Obecnie, jako sila miedzynarodowa, jestesmy nietykalni, w razie bowiem napasci bronia nas panstwa inne".
W tym duchu takze, wielce nastrojowo bojowym, wystepuja i zydzi w Polsce:
„Jestesmy wielka sila bojowa, nawet dzis w naszem rozproszeniu, skoro tylko poczujemy, ze musimy gromadnie wystapic we wszystkich krajach diaspory. Ta sila obronna mas zydowskich i ten wojenny patos sa echem i obrazem malej Judeji, oblezonej przez potezny i zbrojny Rzym... Stara krew Hebrejów posiada wciaz jeszcze krzepka sile, ped obronny i zywiol buntu!...
Wgalezilismy sie w zawily splot interesów rozmaitych panstw. Nasza zydowska rozlozysta eksterytorialnosc polityczna moze zadac naszym wrogom dotkliwy cios".
Widzimy zatem, ze jeden i ten sam duch, jedne i te same mysli, jedne i te same cele przy uzywaniu jednych i tych samych srodków w dazeniu do tych celów wystepuja tak w „Protokólach medrców Sjonu", jak i u innych zydowskich dzialaczy z róznych krajów, a szczególniej u Herzla, twórcy sjonizmu.
A wiec do taktyki zydowskiej w walce z przeciwnikiem nalezy wprowadzenie rozkladu w zyciu wewnetrznym przeciwnika przez rewolucje, przez podburzanie jednych warstw narodu, przeciwko drugim i przez podburzanie jednych narodów przeciwko drugim. - Jest to zatem dywersja na wielka skale.
Do niedawna podburzali zydzi we wszelki mozliwy sposób Niemców przeciw Polsce, dzis chcieliby wykorzystac Polske przeciw Niemcowi i podjudzali juz we wszelki sposób do wojny w poczatkach rzadów Hitlera.
Kiedy zas Polska zawarla z Niemcami pakt o nieagresji, zydzi nie posiadali sie ze zlosci, jak stwierdza to rabin krakowski Dr Thon, b., prezes sejmowego „Kola zydowskiego" w swej mowie podczas ogólnej dyskusji nad budzetem w Sejmie 6 listopada 1934 roku, gdzie rebe Thon powiedzial: „Otóz zdaje sie mi, ze rzad powinien sie liczyc z tem, ze ma 10 procent ludnosci zydowskiej. Czy jest z tego zadowolony czy nie, to obojetne. Ale faktem jest, ze ma 3 miljony, czyli 10% ludnosci zydowskiej w swojem panstwie. Z taka mniejszoscia nalezy sie liczyc. Nalezy sie liczyc z uczuciem, z sentymentem takiej mniejszosci i powiedziec sobie, ze nie wolno sie laczyc z zacieklym wrogiem tej mniejszosci".
Pragneliby zydzi, by Polska z ich „wrogiem" prowadzila wojne. Niechby goje przelewali swoja krew dla sprawy zydowskiej. Czuja to zbyt dobrze, ze sami sa za slabi, nawet do wojny ekonomicznej z Niemcami i dlatego przy pomocy z jednej strony masonerji w wyzszych sferach spolecznych, z drugiej zas strony przy pomocy partji socjalistycznej, staraja sie wciagnac do wojny inne narody.
„Nie ludzmy sie, przestrzega swych pobratymców Kleinbaum, upadek rezimu hitlerowskiego nastapi juz nie w bezposrednim wyniku walki zydowskiej, jeno na polu bitew lub na barykadach ulic Berlina. Celem naszej walki politycznej musi byc izolacja rasizmu hitlerowskiego, nie dopuszczenia do jego zapanowania takze poza granicami Rzeszy. W tym kierunku winna tez byc wymierzona cala w swiecie propaganda polityczna."
W angielskiej Izbie gmin „posel Janner, reprezentujacy ludnosc zydowska, apelowal do parlamentu, jako obroncy tolerancji, aby poparl zydów w ich straszliwej walce, która musieli podjac z hitleryzmem. Drugi posel liberalno-zydowski, major Nathan domagal sie od rzadu bezposredniej interwencji w Berlinie".
Podajac te wiadomosci warszawskie pismo zydowskie, zaznacza, ze „potrzebna jest zwarta i energiczna akcja na terenie miedzynarodowym przy poparciu zjednoczonego zydowstwa swiatowego".
W tym kierunku najdalej posunela sie Francja, starajac sie pociagnac za soba i Polske do wojny przeciwko Niemcom i interesie zydowstwa. Wybitny mason francuski, minister spraw zagranicznych, Bartou wystapil w roli obroncy zydów, starajac sie stworzyc koalicje przeciwko Niemcom.
Komentarzem do jego pobytu w Polsce moga byc nastepujace slowa wymienionej „Opinji" pochodzace z okresu jego pobytu w Warszawie: „Mysl wojny prewencyjnej przeciwko Niemcom hitlerowskim, jesli istniala upadla..."Glosy prasy emigracyjnej niemieckiej wskazywaly na to, ze Polska wielka oddala Niemcom przysluge, paralizujac francuski plan prewencyjnej wojny. Zyczenie bylo w tym wypadku ojcem mysli, mysli o obaleniu hitlerowskiego rezimu przy pomocy nacisku z zewnatrz, przy uzyciu przemocy miedzynarodowej".
A zatem „miedzynarodowa wojna miala bronic zydów, przeciw Niemcom. Tak wiec w teorji jak i w praktyce zydów widzimy potwierdzenie wymienionych zasad „Protokólów medrców Sjonu".
Wdzimy nadto te sama praktyke tak w postepowaniu zydowskim jak i u ich pisarzy, jaka podaja wymienione „Protokóly". Taktyka ta zas polega na wykorzystywaniu nieuswiadomienia czy ciemnoty, by podburzyc jedne warstwy spoleczne przeciwko drugim i wywolac przewroty polityczne lub podsycac antagonizmy narodowe, albo tez podburzyc jeden naród przeciwko drugiemu i doprowadzic do wojny i ciagnac z tego dla siebie korzysci.
- A zatem chytroscia, podstepem i oszukanstwem dazy sie do wytknietego celu, bo jak Talmud poucza:
„Kiedy madrosc przychodzi do czlowieka, przychodzi takze i chytrosc".
A wiec tryumfuje tu zasada: cel uswieca srodki! Te sama zasade podaje równiez wystepujacy jako mesjasz w Polsce Jakób Lejbowicz Frank Dobrucki, który powiedzial:
„Musimy krazyc ze slodkiem slowy i oszukanstwem, póki wszystko nie przyjdzie do rak naszych"...
VI. WLASNOSC ZIEMSKA A ZYDZI
Wydziedziczenie we wszelki mozliwy sposób klas posiadajacych i zajecie ich majatków przez zydów zapowiadaja „Protokóly medrców Sjonu", zgodnie z innymi autorami pism zydowskich, jak to juz widzielismy poprzednio.
„Arystokracja gojów, jako sila polityczna nie istnieje i nie mamy potrzeby liczenia sie z nia, lecz jako posiadaczka terenów, jest szkodliwa dla nas z tego powodu, ze moze byc samodzielna, co do zródla swego utrzymania. Wobec tego za wszelka cene musimy wyzuc ja z ziemi".
„Najlepszym sposobem do tego jest powiekszenie ciezarów czyli obdluzenia ziemi. Sposób ten utrzyma wlasnosc ziemska w stanie bezwzglednego pognebienia. Arystokracja gojów, dziedzicznie nie umiejaca zadowolic sie malem, szybko zbankrutuje.
Nalezy, azeby przemysl wyssal z ziemi i prace i kapitaly, oraz zeby przez spekulacje oddal w rece nasze wszystkie pieniadze swiata, a temsamem usunal wszystkich gojów do szeregów proletarjatu. Wówczas goje ukorza sie przed nami, byleby wyjednac dla siebie prawo istnienia".
„Azeby zniszczyc przemysl gojów, damy do pomocy spekulacji, zasiana przez nas wsród gojów potrzebe zbytku, pochlaniajacego wszystko". Na realizowanie tego programu „Protokólów" patrzymy dzis wszyscy, szczególniej, w Polsce.
W tym duchu równiez wydali odezwe w roku 1922: „Niezalezni socjalisci" w Polsce, bedacy partja zydowska i starajacy sie wciagnac do swych szeregów niezydowskie masy robotnicze. W odezwie swej wsród innych mówia:
„Koniecznie potrzeba wciagnac zydowskie masy do pracy produkcyjnej - do przemyslu i do gospodarstwa rolnego, by je wciagnac do walki klasowej i do budowy spoleczenstwa socjalistycznego. Walka o te zadania musi byc prowadzona lacznie z proletarjatem calego kraju".
A zatem, wyzyskujac dobrodusznosc czy brak uswiadomienia spoleczenstwa rdzennego, potrzeba je zdemoralizowac, by w ten sposób oslabic i pozbawic tak ziemi jak i warsztatów pracy, zajac nastepnie te ziemie, fabryki czy rzemiosla, by na ruinie tego spoleczenstwa zbudowac bolszewickie panstwo, w któremby zydzi mieli bezwzgledna i nieograniczona wladze, a naród rdzenny, podobnie jak w Rosji, stal sie ich niewolnikiem.
Do tego programu nalezy równiez nastepujace orzeczenie:
„Musimy dzieki kapitalowi, wypozyczanym panstwom, wykorzystac ich koleje, kopalnie, lasy, huty, fabryki, nawet wziazc w zastaw podatki. Rolnictwo jest zawsze najwiekszym bogactwem kraju. Wielcy posiadacze zawsze beda mieli powazanie i wplyw. Z tego wynika, ze dazenie musi byc skierowane, aby nasz brat w Izraelu zawladnal obszarami ziemskimi. Pod pretekstem pomocy klasom robotniczym, musimy caly ciezar podatków przerzucic na wlascicieli ziemskich".
Podobne zlecenia znajdujemy równiez w mowie na zydowskim cmentarzu w Pradze:
„Wlasnosc ziemska pozostanie zawsze zelaznym i niezniszczalnym majatkiem kazdego kraju. Ona nadaje sama przez sie potege, znaczenie i wplyw. Wlasnosc zatem ziemska musi przejsc do rak Izraela. To jest latwem, jezeli opanujemy kapital ruchomy - pierwszem zatem dazeniem Izraela musi byc, wycisnac dotychczasowych wlascicieli z wlasnosci ziemskiej. Przedewszystkiem jest niebezpieczna dla nas wielka wlasnosc ziemska.
Musi sie zatem ulatwic mlodej szlachcie w wielkich miastach zaciaganie dlugów. Z obawy przed skandalami zrujnujemy arystokratyczne majatki i oslabimy znaczenie arystokracji. Wlasnosc ziemska musi byc uruchomiona, gdy sie ja uczyni... towarem. Im wiecej my oddzialywac bedziemy na najwiecej mozliwy podzial wlasnosci ziemskiej, tam latwiej i taniej dostaniemy ja do rak naszych. W tym to celu musi sie odciagnac na dluzszy czas kapital od hipotek i rozglaszac ich niepewnosc. Pod pozorem, by ulzyc klasom biedniejszym i robotniczym, musimy nalozyc podatki i ciezary tak panstwowe jak i gminne wylacznie na wlasnosc ziemska. Jesli bedzie ziemia w naszych rekach, to wtedy musi trud i praca chrzesciajanskich dzierzawców i robotników wycisnac z niej dla nas dziesieciokrotny czynsz".
Jesli w Polsce nawet slepy widziec moze urzeczywistnianie naszych planów, przy pomocy pokojowego podboju i nikogo nie potrzeba w tem przekonywac, to w Rosji widzimy to wszystko urzeczywistnione juz w calej pelni.
Urzeczywistnili je zydzi przy pomocy rosyjskiego chlopa i robotnika, popychajac do zagarniecia przemoca ziem wielkich wlascicieli i fabryk, by je pózniej odebrac tak od chlopa jak i od robotnika, a oddac w rece zydowskie. Przyznaja to zydzi.
„Rosyjska rewolucja spoleczna dokonana zostala przez masy rosyjskie, które zostaly podburzone przez komunistów. Chlopi rosyjscy zrabowali dwory panskie i rozdzielili pomiedzy siebie ziemie".
Nie dlugo sie jednak nia cieszyli, bo w krótce przekonali sie, ze byli tylko slepym narzedziem w rekach zydowskich i musieli te ziemie oddac zydom, a sami w marny sposób zycie konczyli wywozeni na wyspy Solwieckie czy na Syberje w nieopalanych zima wagonach, albo tez w wiezieniach, czy pod rozstrzalem jako „kulaki", „kontrrewolucjonisty".
Teraz dopiero przekonal sie chlop rosyjski, wedlug swego przyslowia „zadnim umom krepok" (tylnym rozumem silny), ze wszechswiatowe zydowstwo sprzysieglo sie na jego zgube.
Stwierdzaja to zydzi:
„Pieniadze, które amerykanscy miljonerzy daja na kolonizacje, sa przeznaczone na osiedlanie zydów na Krymie w róznych okolicach"... W ten sposób zwolniono ziemie dla kolonizacji zydowskiej.
I wlasnie na tej ziemi zamierzaja filantropi zydowscy osiedlic spora ilosc rodzin zydowskich. W rosyjskiej prasie sowieckiej, o tem nie ma ani slowa. Jest to wogóle przeciw polityce rzadu sowieckiego, który, odbierajac ziemie Tatarów i dajac ja zydom, obawia sie wzmozenia sie judofobji i tak juz dosyc silnej obecnie".
„Najlepiej odpowiedni dla zydów jest teren, znajdujacy sie w poblizu Odessy i Petrowska. Rzad sowiecki chce go oddac bezplatnie, o ile zydzi zgodza sie tam pracowac na roli...Sa tam wolne grunta dawnej arystokracji rosyjskiej, ciagnace sie na przestrzeni wielu tysiecy morgów... W czasie wojny i lat glodowych mnóstwo ludzi wymarlo na pólwyspie".
Prawda, ze duzo wymarlo z glodu w tym spichlerzu Europy pod rzadami zydowskimi, ale ile wymordowali zydzi, przygotowujac teren dla republiki zydowskiej, tego nikt nie obliczy. Sam Bela Kohn wymordowal 60 do 70 tysiecy rdzennej ludnosci.
„Pewnego razu delegowano go w celu stlumienia kontrrewolucji na Krymie. Bela Kohn popelnil wówczas takie okrucienstwa, ze moskiewska wladza centralna musiala go odwolac. Rozkazal on wówczas rostrzelac tysiace ludzi. Wtedy to rozeszla sie pogloska, ze Bela Kohn nie jest przy zdrowych zmyslach, lecz ta pogloska okazala sie nieprawdziwa".
W ten sposób cale obszary ziemi rosyjskiej, której wlascicielami byla równiez wielka liczba Polaków, przechodza w rece zydowskie. Cos podobnego, jak przy karczowaniu lasów odbywalo sie i tutaj.
Tepiono bez litosci ludnosc rdzenna, by na jej osiedlach, za olbrzymie sumy zebrane przez zydowstwo swiatowe, umiescic masy, zydowskie. Iscie zoologiczny sposób postepowania! Dla utrwalenia zas mas zydowskich na roli potrzeba bylo zapewnic im rzadowa opieke w formie naczelnej wladzy w komisarjacie rolnictwa.
To równiez przeprowadzono starannie, jak zaznacza Ben Cion Kac, historyk zydowski:
„Obecnie poczynaja zydzi pod panowaniem zyda Stalina, (ozenionego z zydówka), znowu dochodzic do wielkich stanowisk.
Wsród komisarzy ludowych zydzi zajmuja juz wplywowe miejsca i to na odpowiedzialnych posterunkach. Jako komisarz do spraw rolnictwa, dziedziny obecnie w Rosji najwazniejszej, ze wzgledu na kolektywizacje i przebudowe wielkiej Rosji wloscianskiej, które to sprawy znajduja sie wlasnie w reku tego komisarza, zostal mianowany zyd, Epstein, uzywajacy pseudonimu, Jakowlew. Wszyscy jednak wiedza, ze on jest zydem.
Jeszcze wiecej: w tym komisarjacie ludowym urzeduje trzech pomocników komisarza, a dwaj z posród nich sa zydzi: Lewin i Kalamanowicz. To znaczy, ze prawie caly komisarjat rolnictwa znajduje sie w rekach zydowskich. Jest to ministerstwo, w którem zyd w Rosji nigdy nie mial wplywu. Jednak bylibysmy zadowoleni, aby i pod panowaniem Stalina zydzi nie mieli w niem zadnego wplywu. Przyszla Rosja nie zapomni tych trzech komisarzy zydowskich.
Ruina, w która obrócony zostal kraj, zawdziecza sie w pewnej mierze kolektywizacji. Naród gloduje. Dla dzieci brak tluszczów. Dla dzieci ponad trzy lata nie ma nawet troche mleka".
Nie kolektywizacji zawdziecza sie ruine i nieszczescia Rosji, ale tylko zydom. Zreszta i kolektywizacja jest pomyslem zydowskim.
Ma zupelna racje Menachem Usiszkin, gdy mówi: „najwieksze przewroty, najciezsze i najokropniejsze, za które ludzkosc zaplacila krwia i zyciem miljonów ludzi, byly glównie wynikiem kwestji ziemi".
Tak wsród innych krajów jest obecnie w Rosji. Zydzi jako naród bezziemny, dorwawszy sie do wladzy, wytepil arystokracje i sfery ziemianskie w Rosji, obecnie tepia wloscianstwo rosyjskie. Na jego zas miejscu osiedleni kolonisci zydowscy, porzucaja socjalistyczne i komunistyczne utopje i przechodza na konserwatyzm.
Tak mówi o zydach kolonistach Ilirsz Dawid Nomberg, który w r. 1927 jezdzil do nich do poludniowej Rosji na inspekcje: „Wloscianstwo zydowskie w równej mierze, jak kazde inne wloscianstwo, nie wykazuje zadnej sklonnosci do socjalizmu. Przeciwnie, zdradza ono wszelkie oznaki masy konserwatywnej i czem wiecej wloscianie zydowscy staja sie osiedli i zakorzenieni, tem wiecej ciagnie ich w gospodarce do form samoistnych, tem wiecej z powrotem ciagnie w dziedzinie kulturalnej do starych form zydowstwa". „W poludniowej Rosji w kolonjach zydowskich, wszystkie kolektywy rozpadly sie i wszedzie zaprowadzono gospodarke indywidualna".
To tez wsród rolników zydowskich „duch komunistyczny upada w kolonjach, nawet wsród mlodziezy.
„Ogólne wrazenie jest to, ze zydowscy wloscianie sa slabymi zwolennikami budowy socjalistycznej. Nawet komsomolcy po wsiach zydowskich nie sa wytrzymali ideologicznie, gdy przychodzi do praktyk".
Tu zatem widzimy cel wlasciwy wszelkich socjalistycznych i komunistycznych teorji szerzonych przez zydów. Zdazaja oni do przewrotów polityczno-spolecznych, przy pomocy szerokich mas rdzennych narodów, by po kolei tepic jedne sfery po drugich i by wreszcie zajac ich ziemie. Wtedy wracaja do konserwatywnych form zycia i do indywidualnego gospodarowania na roli. Nie mysla juz wcale o socjalizmie czy komunizmie, bo cel osiagneli.
Manewr ten wyjasniaja nam znów „Protokóly medrców Sjonu", gdzie powiedziano:
„Psychologja gojów ulatwia nam znacznie zadanie kierowania nimi. Te z pozoru tygrysy, maja dusze baranów, a w glowach przeciagi. Dzieki nam wsiedli na konika marzen o pochlonieciu indywidualnosci ludzkiej przez jednostke symboliczna kolektywizmu. Nie pojeli jeszcze i nie pojma nigdy, ze „kolektywizm" stanowi jawne pogwalcenie najwazniejszych praw natury, która od poczatku swiata tworzyla jednostki, nie podobne do innych, majac na celu wlasnie indywidualnosc.
Jezeli bylismy zdolni doprowadzic ich do tak szalonego zaslepienia, to czyz to nie dowodzi z zadziwiajaca wyrazistoscia, do jakiego stopnia umysl gojów nie jest rozwiniety po ludzku w porównaniu z umyslem naszym. Okolicznosc ta jest dla nas glówna gwarancja powodzenia".
Socjalizm i liberalizm to tylko dla „zbaranialych gojów", a konserwatyzm dla swoich, jak to zreszta pouczaja „Protokóly medrców Sjonu". Teorja zatem zgadza sie tutaj zupelnie z praktyka, ale tylko w stosunku do swoich.
VII. REWOLUCJA A ZYDZI
Ciag dalszy-tutaj :
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
