Żywność i jej wpływ na równowage kwasowo-zasadową organizmu
Tabelka zawiera kilka dziesiąt pokarmów i ich wpływ na równowage kwasowo-zasadową
http://img825.imageshack.us/img825/3951/zywnocijejwpywnarwnowag.jpg
pH KOMÓREK: KWASOWOŚĆ UTRUDNIA SPALANIE TŁUSZCZU- fragment książki “Pożegnaj się z nadwagą” Raymonda Francis’a
Odczyn pH wyraża stopień kwasowości i zasadowości. Nieprawidłowy odczyn pH komórek jest następną cechą wspólną niewydolności komórek, chorób i nadwagi. Komórki źle funkcjonują przy nieodpowiednim pH, ponieważ istotne reakcje chemiczne w organizmie zależą od substancji zwanych enzymami. Działają one w wąskim przedziale pH. Jeśli pH komórek zmienia się z jakiegoś powodu, enzymy nie mogą pracować i nie dochodzi do wielu ważnych reakcji chemicznych. Wiekszość z nas ma
zbyt zakwaszony organizm, co powoduje spowolnienie pracy enzymów, które spalają tłuszcz, a więc przyczynia się do nadwagi.
Skala pH ma czternaście stopni, przy czym 7,0 jest wartością neutralną, O jest wartością najbardziej kwaś-ną, natomiast 14
- najbardziej zasadową. Prawidłowy odczyn pH komórek jest lekko zasadowy i wynosi około 7,4. Kiedy wartość pH staje się
zbyt kwaśna, praca komórek jest zakłócona, a różne układy organizmu słabną. W takim środowisku nie da się uniknąć rozwoju choroby. W zdrowym ciele znajdują się zasadowe zapasy, które są używane do zobojętniania nadmiaru kwasów. Jednak gdy w codziennym pożywieniu dominują produkty kwasotwórcze (jak w przypadku typowej współczesnej diety, rezerwy się wyczerpują.
Stajemy się wtedy podatni nie tylko na tycie, przedwczesne starzenie się i zmęczenie (mamy mniej energii), lecz także na raka, uszkodzenia układu krążenia, cukrzycę, osteoporozę, obniżoną odporność i wszelkiego rodzaju niewydolność narządów wewnętrznych. Nawet niewielkie zakwaszenie organizmu może prowadzić do przemęczenia i ogólnie gorszego samopoczucia. W środowisku zbyt kwaśnym komórki zwalniają tempo przemiany materii, zatrzymując proces spalania tłuszczu. W książce Próbowałam już tylu diet. Przełomowy program uzdrawiający – cud równowagi pH Robert Young pisze:
| Cytat: |
| Możesz podziękować swemu zbyt zakwaszonemu środowisku wewnętrznemu za wszystkie dodatkowe kilogramy, które dźwigasz. W celu obrony ciało wytwarza komórki tłuszczowe, by zabrać kwasy z najważniejszych narządów i próbować je chronić. W tym sensie tłuszcz ratuje ci życie! Dlatego twój organizm nie chce się go pozbyć. Gdy jesz, aby zapewnić ciału odczyn bardziej zasadowy, nie będzie ono już potrzebowało zatrzymywać tłuszczu. |
Co jest przyczyną zakwaszenia organizmu? Przede wszystkim dieta, która obfituje w pokarmy kwasotwórcze, takie jak mięso, jaja, przetwory mleczne, biała mąka, cukier, kawa, sztuczne słodziki, napoje zwykłe i owocowe (żaden z tych produktów nie jest obecny w programie „Pożegnaj się z nadwagą”). W coli cukier miesza się z kwasem fosforowym, w rezultacie zakwaszając organizm. Podobnie działa stres emocjonalny, fizyczny, a także biochemiczny, następujący pod wpływem choroby i reakcji alergicznych. Stres w połączeniu z zakwaszającą dietą potęguje problem. Bardziej zasadowemu odczynowi pH w organizmie sprzyjają świeże owoce i warzywa, sen, medytacja i wszelkie formy relaksu oraz odpowiednie ilości minerałów.
Tabela na stronach 158-159 przedstawia pokarmy zasadotwórcze i kwasotwórcze.
Swój odczyn pH możesz zmierzyć w domu, badając pierwszy poranny mocz przynajmniej po sześciu godzinach snu. Oderwij czterocentymetrowy kawałek papierka lakmusowego i podstaw pod strumień moczu. Żółty papierek zmieni barwę, której znaczenie możesz sprawdzić w tabelce zamieszczonej na opakowaniu. Odczyn i pH moczu powinien wynosić 6,5-7,5, przy czym najlepiej w granicach 6,8-7,4. (Choć wykonywanie badania wciągu dnia jest ciekawe – widzisz natychmiastowe reakcje organizmu na konkretne pokarmy i działania – odczyn pierwszego porannego moczu najdokładniej pokazuje stan komórek) .
Jeśli twoja dieta składa się z pokarmów zasadotwórczych, a mimo to wskaźnik pH jest kwaśny, sprawdź, czy nie masz alergii (reakcja alergiczna może powodować kilkudniowe zakwaszenie organizmu), ewentualnie ją wyeliminuj i staraj się unikać stresu.
NA TEMAT ŚLUZU WIĘCEJ, NIŻ KIEDYKOLWIEK CHCIAŁEŚ WIEDZIEĆ
fragment
Próbowałam już Tylu Diet... Przełomowy Program Uzdrawiający
Chociaż skłonni jesteśmy wiązać go z katarem czy gorszymi przypadłościami, śluz jest w istocie zwykłą wydzieliną. Tę przezroczystą, śliską substancję organizm wytwarza po to, aby chronić powierzchnie śluzówek. Jednym ze sposobów jest pokrywanie nim wszystkiego, co przełykasz, nawet wody. Oblepia on więc wszystkie toksyny, które zdarzy ci się wchłonąć, i staje się wtedy gęsty, lepki i mętny (co widać, gdy mamy katar), aby móc „schwytać" te trujące substancje i wydalić je z ciała.
Większość produktów najczęściej spożywanych przez ludzi Zachodu powoduje, że tworzy się ten zgęstniały śluz. Produkty te albo same zawierają toksyny, albo rozkładają się w układzie trawiennym w sposób zatruwający organizm (albo i jedno, i drugie). Najgorsze są produkty nabiałowe, a po nich białka zwierzęce, biała mąka, pokarm przetworzony, czekolada, kawa i napoje alkoholowe. (Warzywa nie powodują powstawania tego lepkiego śluzu, co jest jeszcze jednym argumentem na rzecz jak najczęstszego ich spożywania). Po pewnym czasie wszystkie te produkty mogą oblepić nasze trzewia grubą warstwą śluzu, kału i innych odpadów. Ten szlam już sam w sobie jest wystarczająco paskudny, a oprócz tego tworzy on środowisko, które sprzyja również rozwojowi szkodliwych drobnoustrojów.
Napięcie emocjonalne, zatrucie środowiska, brak gimnastyki, niedobór enzymów trawiennych i nieobecność probiotyków w jelicie cienkim i grubym - wszystko to przyczynia się do osiadania na ściankach okrężnicy coraz grubszej warstwy szlamu. Wraz z jego nawarstwianiem się coraz więcej czasu zajmuje przesuwanie się strawionego pokarmu przez niższe partie jelita. Niski coraz głębiej w tkanki i narządy, w centralny układ nerwowy, układ kostny, limfatyczny i szpik kostny.
Nie jest to tylko kwestia drożności kanałów. Tego rodzaju przenikanie drobnoustrojów może szkodliwie wpływać na wszystkie części ciała, ponieważ utrudnia to, co powinno być odruchami automatycznymi, i wysyła własne, nieprawdziwe informacje. Odruch to ścieżka nerwowa, po której impuls przechodzi od punktu stymulacji do punktu reakcji, nie przebiegając przez mózg - tak jak dzieje się to wówczas, gdy lekarz stuka w kolano małym gumowym młotkiem, a twoja łydka podskakuje do góry. Odruchy mogą też korespondować z miejscami innymi niż te, które są w danej chwili stymulowane. Twoje ciało jest mnóstwem odruchów. Niektóre najważniejsze występują w jelitach, połączone za pośrednictwem nerwów ze wszystkimi układami ciała. Uciskająca kiszkę stolcową zawartość jest jak szwadron łomoczących tam gumowych młoteczków które wysyłają przerywane impulsy do innych części orgąnizmu. (To na przykład jest główną przyczyną bólów głowy). Już samo to wystarczyłaby zaszkodzić jakiemukolwiek narządowi i go osłabić.
Organizm wytwarza śluz jako naturalną ochronę przeciw kwasom, jako sposób ich związania i wydalenia z ciała. Tak więc śluz nie jest właściwie niczym złym. W gruncie rzeczy ratuje ci życie! Gdy na przykład jesz nabiał, wówczas cukier zawarty w laktozie fermentuje i zamienia się w kwas laktozowy, który następnie wiąże się ze śluzem. Gdyby nie śluz, kwas ten wypaliłby dziurę w twych komórkach, tkankach lub narządach. (Gdyby nie produkty mleczne, nie byłoby zapotrzebowania na śluz!). Jeżeli dieta przez dłuższy czas jest nadmiernie kwasowa, powstaje zbyt dużo śluzu i mieszanina kwasowo-śluzowa staje się lepka i gęsta, czego rezultatem jest złe trawienie, zimne dłonie, zimne stopy, zawroty głowy, zatkany nos, przekrwienie płuc (jak przy astmie) i ciągłe odchrząkiwanie.
(…)
Nadkwasota płynów ustrojowych i tkanek jest źródłem każdej choroby, jak również ogólnego dyskomfortu. Po pierwsze, tylko w przypadku nadmiernej kwasowości ciało nie jest odporne na zarazki – gdy zachowana jest zdrowa harmonia, nie mają one w organizmie punktu zaczepienia. Po drugie, kwasowość jest wskaźnikiem wszelkich niedomagań i chorób. Krótko mówiąc, dobry stan zdrowia zależy od równowagi kwasowo-zasadowej. Odpowiednia dieta (jak ta opisana w tej książce) to jedyny sposób, by tę równowagę zapewnić.
W kategoriach naukowych równowagę kwasowo-za-sadową mierzy się w skali od l do 14 i oznacza skrótem pH. Na tej skali cyfra 7 oznacza odczyn obojętny, cyfry wyższe oznaczają odczyn zasadowy. W sensie technicznym pH odzwierciedla stężenie jonów wodorowych (dodatnio naładowanych cząsteczek) w danym roztworze. Nie musisz rozumieć szczegółów chemicznych; zapamiętaj tylko, że te dwa rodzaje substancji chemicznych kwasy i zasady są sobie przeciwne i gdy spotykają się ze sobą w określonym stosunku, znoszą się wzajemnie, wytwarzając naturalny poziom pH. Jednak we krwi potrzeba dwudziestokrotnie więcej zasady, aby zneutralizować odczyn kwaśny, lepiej więc i łatwiej zachować równowagę, niż ją przywrócić.
KREW
Podobnie jak temperatura naszego ciała ma wynosić 36,6 stopni Celsjusza, krew powinna mieć poziom pH 7,365 – odczyn lekko zasadowy. (Tradycyjny lekarz zaakceptowałby liczbę 7,4, ale jest ona problematyczna,
i jak zobaczymy później). Można też zmierzyć pH moczu i śliny, lecz krew jest najważniejsza i jej odczyn musi pozostawać w ściśle określonym zakresie. Jednak różne okolice ciała mają różne wymagania pod względem pH. Na przykład krew i tkanki powinny być obojętne, ale dolna część brzucha lekko kwaśna, a mocz lekko kwaśny lub obojętny. Odczyn śliny stale się zmienia. Natomiast pH moczu może być najlepszym wskaźnikiem tego, co dzieje się w tkankach, jednak nie zawsze jest dokładne. Bardziej można polegać na pH krwi, które wiarygodniej wskazuje wewnętrzny stan organizmu.
Choroba fizyczna prawie zawsze jest wynikiem zbytniego stężenia kwasu, co zakłóca równowagę pH do momentu, w którym ciało zostaje pobudzone do wytwarzania objawów choroby. (Choroba bywa również zwykłym rezultatem zatrucia organizmu ze źródła zewnętrznego, lecz zdarza się to o wiele rzadziej). Oznaki choroby są objawem zaburzenia równowagi, lecz zarazem świadczą o wysiłku organizmu, który dąży do jej przywrócenia. W zależności od stopnia i zasięgu tych zakłóceń objawy mogą być zauważalne lub nie. Pułapka polega na tym, że nadkwasowość jest czymś, do czego sami się przyczyniamy wskutek naszych wyborów. Pocieszające jest więc to, że gdy już zdamy sobie z tego sprawę, możemy dokonać innego wyboru.
Wszystkie mechanizmy regulujące (w tym oddychanie, krążenie, trawienie i wytwarzanie hormonów) pracują nad bilansowaniem tej delikatnej wewnętrznej równowagi kwasowo-zasadowej. Nasz organizm nie toleruje przedłużających się zaburzeń kwasowości. We wczesnych stadiach zachwiania równowagi objawy nie są bardzo intensywne i mogą przybierać formę wysypek, bólów głowy, alergii, przeziębień i problemów z zatokami. Osłabione narządy i układy zaczynają tracić odporność, czego rezultatem są zaburzenia pracy tarczycy, nadnerczy, wątroby i tak dalej. Jeśli poziom pH w tkankach zbytnio przechyla się w stronę kwasowości, obniża się poziom tlenu i ustaje metabolizm komórkowy. Inaczej mówiąc, komórki umierają. Ty umierasz.
Nie można więc dopuścić do zakłócenia pH. Aby temu zapobiec, krew, w sytuacji dużego napływu do organizmu produktów kwasowych, zaczyna w ramach wyrównywania bilansu pompować do naszych tkanek więcej minerałów zasadowych. Istnieje grupa minerałów szczególnie przydatnych w neutralizowaniu, czyli detoksykacji, silnych kwasów, a wśród nich sód,potas wapń i magnez.
Kiedy wchodzą one w reakcję z kwasami, wytwarzają o wiele mniej szkodliwe substancje, które następnie organizm wydala.
Zdrowe ciało przechowuje więc zapas tych minerałów zasadowych, aby móc się ratować w razie potrzeby. Gdy jednak w naszej diecie i w owych zapasach składników tych jest za mało, są one pobierane z innych źródeł; mogą być wypłukiwane z kości (wapń) lub mięśni (magnez), gdzie oczywiście też są potrzebne. Łatwo prowadzi to do niedoborów i do wielu rozmaitych chorób.
Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Jeżeli przeciążenie kwasem staje się zbyt duże, aby krew mogła je neutralizować, to nadwyżka kwasu zostaje usuwana do tkanek i tam się gromadzi. Wówczas układ limfatyczny (odpornościowy) musi neutralizować to, co może, i stara się pozbywać wszystkiego innego. Niestety „pozbywanie się” kwasu z tkanek oznacza usuwanie go z powrotem do krwi, a więc tworzy się błędne koło: jeszcze większa ilość podstawowych minerałów zostaje odciągana od swoich zwykłych funkcji i obciążeniu ulegają nerki i wątroba. Poza tym jeśli układ limfatyczny jest przeciążony lub jego naczynia nie funkcjonują właściwie (stan ten często spowodowany jest brakiem ruchu), to w tkankach gromadzi się kwas.
Takie zaburzenie pH krwi prowadzi do podrażnień i zapaleń i powoduje podatność na choroby. Choroba ostra lub nawracająca jest rezultatem dążenia organizmu do mobilizacji zapasów minerałów, by zapobiec zakłóceniom procesów komórkowych, albo wynika z ratunkowych prób odtrucia ciała. Na przykład ciało może pozbywać się kwasów przez skórę, wywołując objawy w rodzaju egzemy, trądziku, czyraków lub powodując bóle głowy, skurcze mięśniowe, obrzęki, podrażnienia, zapalenia i ogólny dyskomfort. Objawy długotrwałe pojawiają się wówczas, gdy wyczerpią się wszystkie możliwości neutralizowania lub eliminowania kwasów.
Gdy niepotrzebne nadwyżki kwasu gromadzą się w ciele i przedostają do krwi, układ krążenia będzie próbował się ich pozbyć w formie płynnej, przez płuca lub nerki. Jeżeli tych nadwyżek jest zbyt dużo, zostają zmagazynowane w różnych narządach, takich jak serce, trzustka, wątroba i okrężnica, lub odkładają się w tkance tłuszczowej, na przykład na piersiach, biodrach, udach, brzuchu i w mózgu. Ten proces nadmiernego gromadzenia się kwasu można by też nazwać procesem „starzenia się”.
DROŻDŻE
Odkładanie się nadmiaru kwasu może skutkować niszczeniem mnóstwa drobnoustrojów żyjących w twoim ciele, począwszy od candida. Tym łacińskim słowem określa się powszechnie znane drożdżaki występujące w organizmie ludzkim, lecz w rzeczywistości jest to rodzaj grzyba.
Drożdże i grzyby (oraz blisko z nimi związane pleśnie) to jednokomórkowe formy roślinne żyjące na lądzie, w powietrzu i wodzie. Znajdują się absolutnie wszędzie. Na przykład candida zwykle występują w naszym układzie trawiennym. Bez nich byśmy umarli. Jednak łatwo może dojść do ich drastycznego rozrostu, co powoduje szereg objawów, od dokuczliwych do przewlekłych i fatalnych w skutkach. Jest to przekleństwo znane aż nazbyt wielu kobietom jako „drożdżyca”, a rodzice mogli się z tym zetknąć, gdy ich niemowlę miało kiedyś
pleśniawki (skutek nadmiernego rozwoju candida w gardle).
Chociaż w medycynie candida są znane, a drożdże i grzyby stanowią przyczynę mnóstwa różnych problemów zdrowotnych, prawda jest taka, że ludzie odżywiający się w typowo zachodni sposób dopuszczają do niekontrolowanego wzrostu candida w swym ciele skutki zaś są katastrofalne. Ale nadmiar drożdżaków to tylko jeden z winowajców. Żyjemy wśród całej plagi drobnoustrojów, takich jak drożdże, grzyby,
pleśnie oraz bakterie i wirusy. Co gorsza, jesteśmy ofiarami nie tylko samych drobnoustrojów, ale również ich trujących odchodów, czyli mykotoksyn i egzotoksyn (myko oznacza „grzyb”, egzo „bakteryjny”, a toksyna „trucizna”). Drobnoustroje wytwarzają niepotrzebny kwas, kiedy trawią (właściwie: powodują fermentację) glukozę, białka oraz tłuszcze składniki, których nasze ciało potrzebuje do wytwarzania energii.
Candida i inne drobnoustroje wykorzystują słabsze okolice ciała, zatruwając je i przeciążając pracą. W środowisku kwaśnym mają świetne warunki, aby zakłócać funkcjonowanie tkanek i procesy organizmu. Odżywiają się naszą glukozą, dzięki której nabierają energii, i korzystają z naszych tłuszczów i białek (nawet z naszej materii genetycznej: kwasów nukleinowych!), aby rozwijać się i mnożyć. Organizmy te dosłownie zjadają nas żywcem! Następnie odprowadzają swoje zbędne produkty (kwasy) do krwi, jak również do komórek, jeszcze bardziej
zatruwając cały organizm.
Żeby przybliżyć sobie nieco obraz tych ogromnych potencjalnych zniszczeń, zważ, co następuje. Przez setki milionów lat istnienia na Ziemi drożdże, grzyby i pleśnie rozwinęły się w ponad pięćset tysięcy różnych form. I przeszły tylko niewielką przemianę genetyczną. Najwyraźniej nie było im to potrzebne, gdyż są wielkimi oportunistami i bytami nastawionymi głównie na przetrwanie, idealnie przystosowanymi do tego, co robią. Mogą przejść z okresu burzliwego rozwoju do trwającego tysiące lat stanu uśpienia. (W niedawno odkopanych grobowcach ze starożytnego Egiptu odkryto żywe zarodniki). Poza tym drożdże, grzyby i pleśnie wytwarzają ponad tysiąc
rodzajów toksyn.
Bakterie, drożdże, grzyby i pleśnie same nie powodują objawów w ciele robią to ich toksyczne odchody. Nie wywołują one też choroby. Powstają, gdy zaistnieje sprzyjające środowisko. Rudolf Yirchow napisał:
„Komary szukają stojących zbiorników wodnych, a nie powodują, że staw staje się nieruchomy”.
Organizmy te oraz ich wydzieliny przyczyniają się pośrednio lub bezpośrednio do występowania mnóstwa objawów chorobowych. Większość chorób, zwłaszcza tych przewlekłych i zwyrodnieniowych, wynika z nadmiernego rozwoju drobnoustrojów. Między dwiema skrajnościami, jakimi są grzybica międzypalcowa i AIDS, znajdują się dolegliwości, których podłożem jest rozrost drożdży i grzybów, a więc cukrzyca, rak, miażdżyca tętnic, osteoporoza, chroniczne zmęczenie i tak dalej w tym infekcje zakaźne. Ogólne oznaki tego namnożenia się mikroorganizmów to ból, zapalenie, znużenie oraz takie zaburzenia funkcji jak niewydolność nadnerczy lub tarczycy, niestrawność,
biegunka, wzmożone łaknienie, ból jelit, depresja, nadpobudliwość, zachowania antyspołeczne, astma, hemoroidy, przeziębienia i grypy, kłopoty z oddychaniem, gruczolistość, suchość skóry i swędzenie, pleśniawki, paradontoza, grzybica paznokci, zawroty głowy, bóle stawów, nieświeży oddech, wrzody, zapalenie okrężnicy, zgaga, suchość w ustach, zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS) i problemy z miesiączkowaniem, nerwowość, podpuchnięte oczy, oziębłość płciowa, wysypka skórna i pokrzywka, toczeń, huśtawka nastrojów, zaburzenie
równowagi hormonalnej, grzybicze zapalenia pochwy, cysty czy guzy, reumatoidalne zapalenie stawów, drętwienie, katar sienny, trądzik, wzdęcia, zaparcia, niski poziom cukru, przepuklina przełykowa, migreny, apatia, bierność, bezsenność, skłonności samobójcze, marznięcie, dreszcze, infekcje, nadwaga lub niedowaga, uczulenia na środki chemiczne, kłopoty z pamięcią, bóle mięśniowe, alergie pyłkowe lub pokarmowe, pieczenie oczu, stwardnienie rozsiane, złe wchłanianie pokarmu, zapalenie pęcherza (uffl). A nie wymieniliśmy jeszcze tego
ogólnego złego samopoczucia, tak powszechnego w dzisiejszych czasach.
O to wszystko można winić właśnie drobnoustroje, które wyrwały się spod kontroli, oraz ich toksyczne kwasowe produkty.
TO WSZYSTKO ZAPROWADZI NAS ZNÓW DO… KWASU
Drobnoustroje rozkwitają na… kwasocie! Uwielbiają pływać we własnych produktach. Lubią też niski poziom tlenu, który występuje wraz z kwasotą. Co najistotniejsze, same ich wydzieliny to silne kwasy. Jeśli więc potrzebujesz jeszcze dalszych argumentów przemawiających za koniecznością przywrócenia twemu organizmowi odczynu zasadowego, wyobraź sobie, jak w twoim ciele roi się grzyb i pleśń.
Jednak pocieszające jest to, że wystarczy prawidłowe odżywianie się i rozsądne przyjmowanie suplementów, aby twoje ciało mogło wykorzystywać i kontrolować, drobnoustroje, bez ryzyka nadmiernego rozrostu ich samych oraz ich groźnych postaci. Zachowywanie równoagi kwasowo-zasadowej dzięki odpowiedniej diecie stwarza optymalne środowisko, w którym drobnoustroje będą się rozwijać tylko do określonego
zdrowego poziomu
Każdy człowiek musi interesować się drobnoustrojami, jeśli nawet nie doświadczył (jeszcze) zewnętrznych objawów ich nadmiernego rozwoju. Rozwój ten przebiega w dwóch etapach. W pierwszej, początkowej fazie drobnoustroje mnożą się w niewielkich koloniach i mimo że są już prawdopodobnie dostrzegalne we krwi, nie odczuwa się z ich powodu żadnych objawów fizycznych. W drugiej, ostrej i przewlekłej fazie komplikacje i dolegliwości stają się oczywiste. Jest już naprawdę źle, gdy ciało się skarży, wysyłając znaki ostrzegawcze i prośby o
pomoc. Rozwój drobnoustrojów w drugim stadium może następować stosunkowo szybko albo trwać latami.
Nawet w tym drugim, poważniejszym stadium, możesz odwrócić ten proces, jeśli tylko wytworzysz w swoim ciele środowisko, które nie będzie sprzyjać drobnoustrojom. Wystarczy zrównoważyć pH krwi i tkanek, przyjmując suplementy odżywcze i stosując dietę zasadową w rodzaju tej opisanej w dalszych rozdziałach. Oczywiście lepiej byłoby powstrzymać ich rozwój, zanim zdążą wyrządzić szkody, i dlatego każdy powinien skorzystać z przedstawionego tu programu.Kiedy twój organizm odwróci się od kwasów i znów zbliży do zasad, wówczas drożdże, grzyby i pleśnie nie będą się już rozwijać i stracą swoją niszczącą moc. Resztki toksyn zostaną związane przez określone tłuszcze i minerały, po czym wyeliminowane z organizmu.
KIEDY RYBY SĄ CHORE, ZMIEŃ WODĘ
Pomyśl o swoim ciele jak o zbiorniku do przewożenia ryb. Wyobraź sobie, że twoje komórki i narządy to ryby zanurzone w płynach (także we krwi) transportujących pokarm i odprowadzających odpadki. Przypuśćmy teraz, że cofam samochód i rura wydechowa zatyka filtr poboru powietrza, który dostarcza tlen do zbiornika. Woda napełnia się tlenkiem węgla i staje się kwaśna. Po pewnym czasie wrzucam tam zbyt dużo pokarmu albo nieodpowiednie pożywienie i ryby nie mogą go w całości spożyć lub przetrawić; pokarm zaczyna się więc rozkładać. W rezultacie gromadzą się toksyny, produkty wydalania i substancje chemiczne, woda staje się coraz kwaśniejsza.
Ile minie czasu, zanim ryby zakończą życie? Nigdy byś tak nie postąpił nawet w stosunku do najzwyklejszej złotej rybki, lecz my, ludzie, na co dzień robimy ze swoim ciałem, z krwią, coś bardzo podobnego, zanieczyszczając je truciznami, nadmierną ilością pożywienia, produktami kwasowymi i tak dalej. Ryba pływa do góry brzuchem, ale my albo w ogóle tego nie dostrzegamy, albo nie wiemy, co to oznacza. Wróćmy do naszego zanieczyszczonego zbiornika. Gdybyś zobaczył, jak zła jest sytuacja, co byś zrobił? Czy leczyłbyś ryby z choroby, na którą niewątpliwie zapadną? Nie. Zmieniłbyś wodę
Wyświadcz swemu ciału taką samą przysługę. Zmień wodę. Oczyść środowisko. A potem utrzymuj je w czystości.
HISTORIA, ZAPOZNANA I ODNALEZIONA
Tradycyjna biologia, oparta na odkryciach Ludwika Pasteura z dziewiętnastego wieku, wyznaje tezę, że źródłem chorób są zarazki, które przedostają się do organizmu z zewnątrz. Jednakże studiując wspaniałą, lecz haniebnie niedocenioną pracę współczesnego Pasteurowi uczonego Antoine’a Bechampa i jego zwolenników, w tym Gunthera Enderleina, Claude’a Bernarda, Wirginii LMngston-Wheeler i Gastona Naessensa, dowiedziałem się, że w środowisku kwaśnym bakterie i inne drobnoustroje mogą pochodzić z naszych własnych komórek.
Omawiane przez Pasteura „zarazki z powietrza” mogą przyczyniać się do chorób, ale w przeciwieństwie do powszechnego przekonania ich obecność nie jest konieczna, aby choroba się rozwinęła. Ich szkodliwy wpływ tylko pogarsza stan zaburzonego środowiska, jakie istnieje już w organizmie.
Oprócz tego, że dopuszczamy do powstawania w ciele różnego rodzaju drobnoustrojów, to jeszcze pozwalamy im przedostać się do układu oddechowego i trawiennego (często za pośrednictwem pokarmu ale o tym później). Atakujące bakterie wydają się mnożyć w ciele, siejąc spustoszenie. W rzeczywistości jednak ich obecność inicjuje podobny rozwój bakterii istniejących już w żywicielu znów, w zależności od środowiska.
Środowisko kwaśne daje temu procesowi zielone światło. Aby zapaść na jakąś infekcję, musisz być do tego predysponowany wewnętrznie. Musisz mieć już w organizmie pewne zarazki oraz kwaśny odczyn sprzyjający ich rozwojowi. Dlatego niektórzy ludzie narażeni są na przeziębienia i inne wirusy, a inni nie. Weźmy na przykład epidemię grypy z 1918 roku. Spustoszyła naszą planetę, uśmiercając około trzydziestu milionów osób na całym świecie. Ale pojawiała się w jednym domu, a w sąsiednim nie u jednego członka rodziny, a u drugiego nie. Dlaczego? Gdy rzucisz ziarna na beton, nie wzejdą. Muszą paść na żyzną glebę. Podobnie z zarazkami. Nawet jeśli dostaną się do twojego ciała, to kiedy będzie ono czyste i niezbyt kwaśne, nie będą mogły się rozwijać, mnożyć, sprowadzać na ciebie choroby ani cię zabić.
WIELE FORM
A oto inny ważny fakt dotyczący drobnoustrojów: mogą one szybko zmienić swoją formę lub funkcję. Bakterie mogą zmienić się w drożdże, drożdże w grzyby, a grzyby w pleśń. Jeśli chodzi o tę naukę usuniętą w cień przez teorie Pasteura, to ponad sto lat pozbawieni byliśmy owej tak istotnej wiedzy, iż choroba jest stanem wywodzącym się z naszego własnego środowiska wewnętrznego, a nie spowodowanym atakiem ciał obcych.
Ten zagubiony rozdział historii mówi, że istnieje coś, co żyje niezależnie w komórkach i płynach ustrojowych i co ma zdolność rozwijania się w bardziej złożone formy. Elementy te noszą nazwę mikrozymów (mikro oznacza “mały”, zyma to „byt”) i występują we wszystkich istotach żywych. Stanowią podłoże zarówno degeneracji, jak i regeneracji. Przede wszystkim z nich rozwijają się wszystkie komórki. W odpowiednich warunkach i środowisku mikrozymy ewoluują w bardziej złożone formy żywe, w tym bakterie i grzyby. Jest to proces dwukierunkowy, bakterie bowiem mogą znów stać się mikrozymami. Od mikrozymów wszystko się zaczyna i na nich się kończy. To, co dzieje się w trakcie, zależy od środowiska.
Zdolność drobnoustrojów do ewolucji, do zmiany formy i funkcji, zależnie od środowiska, znana jest jako pleomorfizm (pleo „wiele”, a morphe – „forma”). Według mojej teorii czerwone komórki krwi też mają taką zdolność: mogą cofać się w procesie ewolucji i znowu rozwijać w dowolny rodzaj komórek potrzebnych organizmowi w komórki kostne, mięśniowe, skórne, mózgowe, wątrobowe, sercowe itd. W podobnym procesie bakterie, drożdże, grzyby i pleśnie stają się wytworami zaburzonej ewolucji komórek zdrowych (w tym krwinek czerwonych, komórek mózgu i wątroby).
Znany jest ci chemiczny przykład pleomorfizmu: przemiana wody w parę lub w płatki śniegu. Struktury chemiczne nie zmieniają się nadal jest to H2O – lecz zmienia się forma, zależnie od środowiska.
Zapewne wiesz już, jakiego rodzaju środowisko sprzyja chorobotwórczym zmianom drobnoustrojów obecnych w ludzkim ciele. Tak, kwasowość. Mikrozymy nie zawsze stają się bakteriami, bakterie nie zawsze rozwijają się w grzyby, a grzyby w pleśń warunkiem jest środowisko kwaśne. Szkodliwe organizmy pleomorficzne nie mogą się rozwijać w zdrowym środowisku zasadowym.
Korzystając z silnie powiększającego mikroskopu, magnetowidu i drukarki, mogłem śledzić przemianę organizmów pleomorficznych z bakterii pałeczkowych (bacilty w kuliste (cocci) i na końcu w drożdże, grzyby i pleśnie a następnie z powrotem. Ostatnio pleomorfizm zauważono także na obrazach tkanki zwierzęcej, którą badano pod mikroskopem elektronowym.
Przełomowe eksperymenty pokazały, jak duży bywa zasięg tych przemian. Na przykład pewien rodzaj ameby (organizmu jednokomórkowego) żywi się bakteriami, a inny (ameba czerwonki) ryżem. Oba rodzaje mają wyjątkowe, właściwe sobie DNA. Dzieje się jednak coś zdumiewającego, gdy zamieni się ich dietę, stopniowo przestawiając pierwszy rodzaj ameby na spożywanie ryżu, a amebę czerwonki na żywienie się bakteriami: wówczas zmianie ulega ich materiał genetyczny! Dosłownie następuje odwrócenie. W rezultacie pleomorfizm drobnoustrojowy staje się zjawiskiem jeszcze bardziej istotnym niż przemiana gąsienicy w motyla i jeszcze bardziej fantastycznym, ponieważ może nastąpić niezwykle szybko, czasem w ciągu kilku sekund.
Przyjaciele Pasteura sprawujący wysokie stanowiska, jego umiejętność przyciągania uwagi otoczenia, zdolność sprzedawania siebie i swojej pracy wszystko to sprawiło, że od kilkudziesięciu lat podtrzymywana jest „teoria zarazków” i do dzisiejszego dnia na niej opiera się medycyna tradycyjna. Tradycja ta jest tak silna, a rozwiązania alternatywne są tak rewolucyjne, że nawet to, co wyraźnie widać gołym okiem, pozostaje niezauważone. Mam gorącą nadzieję, że wszystko to, chociaż zbyt wolno, zaczyna, się zmieniać.
Istnieje jeszcze jeden powód, że ów zagubiony rozdział historii jest tak powoli znów odkrywany. Drobnoustroje, tak jak mogą się rozwijać,
mogą też cofać się do swego stanu pierwotnego. Na przykład w piwie, po fermentacjizboża, pozostaje tylko śladowa ilość drożdży dodanych na początku do płynu i są one niedostrzegalne gołym okiem. Wyparowuje jedynie alkohol mykotoksyna. Gdzie się one podziały? Oczywiście nie zniknęły, tylko powróciły do postaci mikrozymów. Podobnie, każdy nowotwór otoczony jest kwasem mlekowym inna mykotoksyna ale drobnoustroje mogą w nim być lub nie. Tak więc nawet ci, którzy chcą patrzeć, nie zawsze zobaczą.
Ci, którzy zechcą spojrzeć jeszcze raz, jasnym wzrokiem, zostaną nagrodzeni poznaniem sekretów trwałego zdrowia. Sami możemy siebie uzdrowić, zmieniając środowisko wewnątrz naszego organizmu. Potencjalnie szkodliwe, atakujące zarazki nie będą się miały gdzie rozwijać i staną się niegroźne.
NIERÓWNOWAGA KWASOWA JEST CAŁKIEM NATURALNA… GDY JESTEŚMY MARTWI!
Chaos spowodowany brakiem równowagi kwasowej i nadmiernym rozwojem drobnoustrojów jest procesem całkowicie naturalnym i właściwym, kiedy życie dobiega końca. Po śmierci organizm automatycznie przybiera odczyn kwaśny. Gdy ciało przestaje oddychać, spada oczywiście poziom tlenu i tworzy się środowisko beztlenowe, w którym drobnoustroje wręcz rozkwitają (a poza tym jest kwas, który tak lubią). Wówczas te małe bakcyle biorą się do pracy. Ich jedyna praca i jedyny powód, dla którego są częścią ludzkiego ciała polega na tym, że gdy umieramy, stają się one głównymi „podwykonawcami”. Zadaniem tych mykotosyn jest rozkładanie naszego martwego ciała. Drobnoustroje i ich toksyny mają nas zredukować do najprostszych tworzących nas komponentów znowu do mikrozymów. Biolodzy nazywają ten proces cyklem węglowym. Jest to dosłowne znaczenie słów „z prochu w proch, z pyłu w pył”. Mówiąc językiem mniej technicznym lub mniej poetyckim: one to sprawiają, że nasze ciało gnije.
Wskutek nadmiernego wzrostu drobnoustrojów w zbyt kwaśnych organizmach żywych proces ten rozpoczyna się przedwcześnie. Drożdże i grzyby zaczynają zagarniać nasze ciało, gdy jeszcze żyjemy. Po prostu gnijemy
w środku. Fermentujemy. Pleśniejemy. Wybieraj!
Pamiętaj jednak, że w samych drobnoustrojach nie ma nic złego. W rzeczywistości są dobre. Komórki w całym ciele muszą nieustannie obumierać i znów się odradzać, aby mogły być zdrowe i żywotne, Drobnoustroje zajmują się recyklingiem, dzięki czemu odpadki się nie gromadzą.
ZARAZEK – OBJAWY CZY CHOROBA?
Niestety, Pasteur mylił chorobę z jej objawami i ten zasadniczy błąd przechodził z pokolenia na pokolenie jako prawo naukowe. W rzeczywistości stanem ogólnym, zasadniczym jest choroba, a nie diagnozowane przez nas objawy. Jeśli stwierdza się obecność zarazków, one same są tylko symptomem owego podstawowego stanu. Pamiętajmy, że zarazki pochodzą z wnętrza naszych komórek i że te atakujące z zewnątrz mogą jedynie przyczyniać się do zachwiania równowagi w ciele i wywoływać kolejne objawy. To, co większość osób nazywa chorobą, jest w istocie zbiorem owych drugorzędnych objawów, Zarazki są w gruncie rzeczy odzwierciedleniem podstawowego stanu wywołującego chorobę (nadkwasowość i przerost drobnoustrojów).
W ciągu ostatniego stulecia tradycyjna myśl naukowa ustaliła konkretne przyczyny pewnych „chorób”. Jednak wiele spośród poważnych dolegliwości nadal wydaje się stanowić zagadkę… chyba że zrozumiemy, iż niezależnie od rodzaju niepokojących nas objawów, bezpośrednie przyczyny zawsze są jednakowe: kwasowość i nadmierny rozwój drobnoustrojów.
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
