Nasza Galaktyka

Pr0meteusz

Fajne

http://workshop.chromeexperiments.com/stars/

Pr0meteusz

http://www.solarsystemscope.com/

Pr0meteusz

Pr0meteusz

Galaktyka Drogi Mlecznej, w której znajduje się nasz Układ Słoneczny jest galaktyką spiralną. Ma ona postać białawej wstęgi, tworzonej przez miliardy gwiazd. Oprócz nich nasz Układ Słoneczny tworzy również Słońce, Ziemia wraz z innymi planetami oraz materia międzyplanetarna. Według nas zajmuje ona ogromne przestrzenie jednakże z astronomicznego punktu widzenia jest ona niewielkich rozmiarów. Ma ona kształt dysku o średnicy około 100 000 lat świetlnych a jądro zaś posiada średnicę wielkości 15 000 lat świetlnych. Grubość średnicy mierzona jest na 3000 lat świetlnych. Pełny obieg całej galaktyki - czyli rok świetlny - trwa aż 225 mln lat świetlnych.

Dystans we Wszechświecie mierzony jest za pomocą największej znanej prędkości, jaką jest prędkość światła. Ma ona wartość 300 000 km/s. Jednostka używana zaś przez astronomów to rok świetlny, będący równowartością odległości, jaką musi pokonać światło w czasie jednego roku. Ma ona wartość około 9,46 bilionów kilometrów.

Nasza galaktyka nie jest jedyną galaktyką we Wszechświecie. Jest ich niezliczona ilość, współcześnie rozpoznano już około miliarda galaktyk, posiadających miniony gwiazd.

Gwiazda to potężna gazowa kula, emitująca znaczne ilości energii świetlnej oraz ciepła. Przykładem gwiazdy jest Słońce, które posiada około 1,4 mln km średnicy. Jest ono położone na takiej odległości, która umożliwia nam dostrzeżenie jego kulistego kształtu. Pozostałe gwiazdy leżą w znacznym oddaleniu, co umożliwia nam jedynie oglądanie ich jako niewielkich punkcików na sklepieniu niebieskim.

Ziemia wraz z innymi planetami tworzy Układ Słoneczny. Jednakże jeszcze 450 lat temu wszyscy sadzili, że jest ona "centrum Wszechświata". Ale tak nie jest - centralnym punktem Wszechświata jest Słońce, a wokół niego krążą pozostałe ciała niebieskie. Tak głosi teoria heliocentryczna, przedstawiona i udowodniona przez polskiego astronoma Mikołaja Kopernika w 1543 roku. To on doprowadził swą teorią do obalenia teorii geocentrycznej, tak popularnej i wyznawanej do tej pory.

Na Układ Słoneczny składa się: Słońce, planety oraz pozostałe ciała niebieskie, które utrzymywane są siłami grawitacyjnymi Słońca. Pozostałą przestrzeń wypełniają obłoki pyłu i gazu, niezliczona liczba planetoid, komety i meteoryty. Słońce samo w sobie skupia prawie całość masy Układu Słonecznego, bo aż 99,97%

Każda planeta okrąża Słońce w innej odległości od niego, swoim tempem i swój właściwy sobie sposób. Najbliżej Słońca znajduje się Merkury, a kolejnymi planetami są: Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun i Pluton. Łączna wartość sił grawitacji wszystkich planet jest około 750 razy mniejsza niż grawitacja Słońca. 4 pierwsze planety charakteryzują się stosunkowo niewielką masą i rozmiarami ale posiadają za to znaczną gęstość. Kolejne z nich, ale bez Plutona zwane są olbrzymami, posiadają więc ogromne rozmiary i masy, zaś niewielką gęstość. Budują je głównie gazy - przeważającą część to wodór.

Jowisz jest największą planetą w naszym Układzie Słonecznym. Posiada średnicę równą 142 88 km a więc przewyższa położoną najdalej od Słońca średnicę Plutona, która wynosi jedynie 2 284 km. To daje mu ostatnie miejsce w rankingu wielkości planet. Cecha charakterystyczna planet: Jowisza, Saturna, Uranu oraz Neptuna jest to, że tworzą one same w sobie centra układów ciał niebieskich, które wokół nich krążą. Saturn posiada dotychczas odkrytych około 23 księżyców, Jowisz 16, uran zaś 15 a Mars 2. Ziemia i Pluton posiadają jedynie jednego naturalnego satelitę.

Jowisz jest zaskakująco oddalony od Marsa, co dawało podstawę do twierdzeń, iż miedzy nimi występuje jednak jeszcze jakaś inna, nie odkryta planeta. Później po zbadaniu odnaleziono na tej przestrzeni około 2 500 niewielkich rozmiarów ciał niebieskich, nazywanych planetoidami lub asteroidami. Prawdopodobnie buduje je pierwotna materia, taka sama, z której powstały planet. Wiele z nich budują skały a rozmiarami sięgają około kilku kilometrów średnicy. Asteroidy okrążają Słońce wokoło pomiędzy planetami Marsem a Jowiszem. Jednakże mogą one wyrwać się spoza działania grawitacji tego pasa i dostać się w atmosferę Ziemi. Asteroidy jednak swymi rozmiarami uniemożliwiają dostrzeżenie ich gołym okiem. Ale zauważyć można za to komety, przecinające niebo świetlistym warkoczem. Budują je okruchy skalne, zespolone lodem, amoniakiem oraz metanem. W niedalekiej odległości od Słońca świeci, a jest to wynikiem odparowania zespolonych gazów. Dochodzi do uwolnienia chmur pyłowych, które mają zdolność od odbijania promieni słonecznych.

Prawie każdego dnia możemy obserwować na niebie "spadające gwiazdy", będące w rzeczywistości meteorami. Dają one na niebie wrażenie krótkotrwałego błysku jako efektu spalania się w wyniku przejścia do odmiennego ośrodka - tu atmosfery ziemskiej - meteoroidów. Czasami może wystąpić sytuacja, że duże pomiarowo ciało niebieskie nie jest w stanie całkowicie ulec spaleniu, wtedy to ciało takie nie do końca spalone uderza o powierzchnię ziemi, pozostawiając na niej ślad w postaci kraterów pometeorytowych. Każdego roku o powierzchnię Ziemi uderza około miliona ton drobnych materiałów, genezy kosmicznej.

Między gwiazdami, tworzącymi naszą galaktykę zaobserwowano występowanie ogromnych chmur pyłowo - gazowych - mgławic. To właśnie taka mgławica mogła być skupiskiem pramaterii, z której powstał Wszechświat i nasz Układ Słoneczny.

Ukształtowanie się Układu Słonecznego nie było ewenementem. Wszechświat każdej chwili doświadcza tworzenia się nowych gwiazd i ich układów. Astronomowie są zdania, że oprócz naszego Słońca jeszcze inne gwiazdy okrążane są przez swe planety. Przykładem może być gwiazda Bernarda - jej ruch prawdopodobnie zakłócony jest krążeniem naturalnych satelitów. Tak jak w przykładzie gwiazdy Vega - wokół niej również krąży materia, prawdopodobny jej układ planetarny. Może to stać się teorią, tłumaczącą i dowodzącą istnienia niezliczonej ilości układów słonecznych we Wszechświecie.

kacdor

Tekst wygląda na wklejony bez czytania (pierwszy akapit bez sensu) i nie podałeś źródła. Wstydź się!

Pr0meteusz

ciekawostki

Żeby nie było za nudno wstawiam tutaj ciekawostki o drodze mlecznej oraz innych planetach naszego Układy Słonecznego ;D :

Liczba gwiazd w naszej galaktyce - Drodze Mlecznej wynosi około 200 miliardów. Liczbę galaktyk w całym Wszechświecie szacuje się na 150 miliardów.

Na dziś liczbę wszystkich księżyców w Układzie Słonecznym szacuje się na 102. Tylko Merkury i Wenus nie mają żadnych księżyców, a rekordzista - Saturn ma ich aż 33. Co ciekawe, największy z księżyców Saturna - Tytan jest większy od planety Merkury.

Podczas reakcji syntezy jądrowej zachodzącej na Słońcu, w każdej sekundzie 5 milionów ton materii zamienianych jest na energię fotonów.

Huragany wiejące na Neptunie są rekordowo gwałtowne. Wiatr potrafi tam wiać z prędkością 2000 km/godz.

Wszystkie 9 planet Układu Słonecznego stanowi mniej niż 1% masy Słońca. Największa planeta - Jowisz jest tak duża, że zmieściłaby w sobie pozostałe 8 planet wraz z ich księżycami.

Na Marsie znajduje się wygasły wulkan o nazwie Olympus Mons, który jest najwyższym wzniesieniem Układu Słonecznego. Mierzy on około 26 000 metrów wysokości, czyli jest prawie 3 razy wyższy od Mt. Everestu.

Pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza znajduje się pas planetoid. Jest ich tam dziesiątki tysięcy. Przypuszcza się, że w wyniku silnej grawitacji Jowisza nie powstała z tego pasa jedna planeta. Największą z tych planetoid jest Ceres o średnicy 947 km.

Tytan - księżyc Saturna to jedyny księżyc Układu Słonecznego posiadający gęstą atmosferę.

Cztery największe księżyce Jowisza, tzw. księżyce galileuszowe to Io, Europa, Ganimedes i Kalisto. Najbliżej Jowisza znajdują się Io i Europa i w nich przypadku najbardziej zaznacza się działanie sił pływowych Jowisza. Siły te zgniatają i rozciągają te księżyce. Wzrost temperatury ich wnętrza na Io objawia się intensywną działalnością wulkaniczną, a na Europie, pod skorupą lodu, przypuszczalnie znajduje się woda.

Najbliżej naszej galaktyki położona jest galaktyka o nazwie Wielki Obłok Magellana. Dzieli ją od nas odległość 170 000 lat świetlnych. Trochę dalej znajduje się Mały Obłok Magellana: 190 000 lat świetlnych. Znacznie dalej (2,3 mln lat śwtl.) położonajest bliźniaczo podobna do naszej galaktyka Andromedy M31.

Średnica naszej galaktyki - Drogi Mlecznej wynosi 100 000 lat świetlnych. Słońce położone jest ok.
30 000 lat świetlnych od jej środka.

Gwiazdą położoną najbliżej Słońca jest Proksima Centauri. Jej odległość od Słońca wynosi tylko 4,24 roku świetlnego.

W galaktyce Kil (Carina) oddalonej od naszej o 300 000 lat świetlnych znajduje się najjaśniejsza gwiazda jakąznamy (pomijamy supernowe). Nazywa się Eta Carinae i w jednostce czasu wypromieniowuje 6,5 mln razy więcej energii niż Słońce. Jak się przypuszcza Eta Carinae jest także najcięższa. Jej masa szacowana jest na 150 - 200 mas Słońca.

Nasza galaktyka - Droga Mleczna wraz z 30 innymi (w tym z galaktyką Andromedy M 31, Wielkim i Małym Obłokiem Magellana i galaktyką Carina) tworzy skupisko galaktyk - gromadę o nazwie Układ Lokalny.

Słońce wykonuje pełny obrót wokół środka naszej galaktyki w ciągu 225 mln lat.

Na pełne okrążenie swej orbity planeta Wenus potrzebuje 225 ziemskich dni. Pełen obrót wokół własnej osi wykonuje w przeciągu 243 ziemskich dni. A więc wenusjański dzień jest dłuższy niż wenusjański rok.

Jeden z księżyców Jowisza - Ganimedes jest większy od planet Merkury i Pluton. Z kolei inny księżyc Jowisza - Io jest jedynym w Układzie Słonecznym miejscem poza Ziemią, gdzie znajdują się czynne wulkany. Ma ich on około 300.

Najdalsze galaktyki, jakie potrafimy na dzień dzisiejszy dostrzec są oddalone od Ziemi o 13 miliardów lat świetlnych.

Sonda kosmiczna LunarProspector stwierdziła przy biegunach naszego Księżyca istnienie wody. Odkrycie to otwiera lepszą perspektywę do kolonizacji tego ciała niebieskiego w przyszłości.

Betelgeza - gwiazda typu czerwony nadolbrzym, znajdująca się w gwiazdozbiorze Oriona 650 lat świetlnych od nas jest największą objętościowo gwiazdą, jaką znamy. Jej średnica jest do 470 razy większa niż średnica Słońca, więc gdyby znajdowała się ona w położeniu naszej gwiazdy, jej powierzchnia znajdowałaby się daleko za orbitą Jowisza.

Największym księżycem w całym Układzie Słonecznym jest jowiszowy Ganimedes.

Astronomowie znaleźli gwiazdę bliźniaczo podobną do Słońca. Znajduje się ona w gwiazdozbiorze Skorpiona 47,5 lat świetlnych od nas. Nazywa się ona 18 Scorpii i ma bardzo podobne do naszej: wiek, temperaturę powierzchni i prędkość obrotu wokół własnej osi.

W środku Słońca panuje temperatura 16 mln stopni Celsjusza, a na jego powierzchni - tylko 5500 oC.

Słońce ma średnicę 109 razy większą niż Ziemia, więc zmieściłoby się w nim ponad milion takich planet jak nasza.

Istnieją 4 podstawowe typy galaktyk: spiralne, spiralne z poprzeczką, eliptyczne i nieregularne. Nasza galaktyka - Droga Mleczna jest galaktyką spiralną.

Astronomowie znaleźli w obszarze poza Neptunem, w tzw. pasie Kuipera obiekt o rozmiarach przekraczających 1000 km. Czyżby dziesiąta planeta (planeta X)?

Lądownik Opportunity - badacz Marsa wykrył, że dawniej istniało na jego powierzchni słone jezioro. Świadczą o tym ślady osadów i wytrącone kryształy soli na skałach.

Na Księżycu znajduje się największy krater uderzeniowy w Układzie Słonecznym. Jest to krater Aitkena i ma on średnicę ponad 2200 kilometrów.

Jest już prawie pewne, że w centrum naszej galaktyki - Drogi Mlecznej znajduje się supermasywna czarna dziura o masie 3 milionów Słońc.

Słońce zawiera około 2% pierwiastków ciężkich, co jest dowodem na to, że jest to gwiazda drugiej albo trzeciej generacji. Znaczy to tyle, że Słońce nie powstało z pierwotnej materii powstałej po Wielkim Wybuchu, ale z materii pochodzącej z innej, wcześniej żyjącej gwiazdy.

Z prawa Hubble'a wynika, że im dalej od nas znajduje się galaktyka, z tym większą prędkością się od nas oddala. Najodleglejszymi obiektami, jakie znamy są kwazaryi najdalsze z nich oddalają się od nas z zawrotną szybkością 37% prędkości światła.

W 1912 roku amerykański astronom-kobieta Henriette SwanLeavitt odkryła gwiazdy, których cykl zmian jasności zależał od ich jasności absolutnej. Te gwiazdy to cefeidy i dzięki tej odkrytej zależności posłużyły do odkrycia odległości od nas innych galaktyk zawierających cefeidy.

Odległość między Ziemią a Księżycem wynosi 384 000 km. Czyliświatło pokonuje ją w nieco ponad sekundę.

Wedle współczesnych szacunków około 4% zbadanych gwiazd ma przynajmniej jedną planetę.

Promień Układu Lokalnego - gromady galaktyk, do której należy i nasza - Droga Mleczna wynosi około 5 milionów lat świetlnych.

Okazuje się, że gromady galaktyk nie są rozmieszczone we Wszechświecie jednorodnie, ale tworzą "ściany" opasające prawie puste bąble o średnicy 300 mln lat świetlnych. Materia we Wszechświecie ma więc strukturę piany.

Agata
http://wszystko-o-drodze-mlecznej.bloog......610703[/b]