O tym jak USA ukradło raj

AQuatro

Bardzo mocny artykuł na temat Stanów Zjednoczonych,
a konkretnie tego, jak potrafią wysiedlić całe narody dla swoich celów, jeżeli chcą.
Są tam przedstawione praktyki manipulacyjne, stosowane przez rząd USA,
które zmuszają ludzi do opuszczenia swojego miejsca zamieszkania.

Cytat:

O tym jak USA ukradło raj

Diego Garcia to jedno z takich miejsc, które opisalibyśmy jako rajską wyspę. Dla ścisłości - to było jedno z takich miejsc. Dziś jest to amerykańska baza wojskowa, która z rajem nie ma wiele wspólnego – startowały z niej m.in. samoloty, które bombardowały Afganistan i Irak. Zanim Amerykanie rozpoczęli budowę kompleksu, musieli jednak wysiedlić mieszkających tam tubylców. Zrobili to bez wahania, w tajemnicy przed światem.

Widziana z lotu ptaka może zachwycić. Koralowa wyspa w kształcie podkowy otaczającej lagunę wydaje się być ostatecznym dowodem na to, iż Matka Natura wie, co to piękno. Z bliższej perspektywy widok jest podobnie oszałamiający – turkusowe fale podmywają piaszczystą plażę, za którą wyrastają wysokie palmy kokosowe. Widok niczym ze snu. Lub pocztówki.

To jednak tylko jedna strona wyspy. Czar pryśnie, gdy zobaczymy koszary, pasy startowe, doki i wielkie talerze satelitarne. Amerykańskie bombowce B-52 i B-1, samoloty P-3 i liczne okręty bojowe i transportowe również nie dodają temu miejscu uroku. Baza wojskowa w pełnym tego słowa znaczeniu. To jest druga strona Diego Garcia. Ta, która powstała kosztem byłych mieszkańców wyspy.

Żółwie a ludzie

W trakcie zimnej wojny Amerykanie desperacko potrzebowali strategicznie ulokowanej bazy na Oceanie Indyjskim. Idealnym wyborem wydawał się archipelag Czagos, składający się z 65 niewielkich wysepek nienarażonych na działanie cyklonów. Administracyjnie należały one do Mauritiusa, brytyjskiej kolonii.

Na podstawie umowy z Wielką Brytanią z 1965 roku, Mauritius ogłosił niepodległość. Za trzy miliony funtów zrzekł się jednak swoich praw do archipelagu. Wyspy nazwano Brytyjskim Terytorium na Oceanie Indyjskim. W tym czasie Brytyjczycy potajemnie pertraktowali z Amerykanami w sprawie wydzierżawienia im tych ziem na bazę wojskową. Umowę podpisali w 1966 roku. Zapłatą miał być upust 11 mln dolarów przy zakupie nuklearnych rakiet Polaris dla brytyjskich okrętów podwodnych.

Kwestią do uzgodnienia pozostała dokładna lokalizacja bazy. Pierwotnie wybór padł na koralową wyspę Aldabra. Jak się jednak okazało, była zamieszkała przez unikatowy gatunek ogromnych żółwi. Z ekologami Amerykanie zadzierać zamiaru nie mieli.

Zdecydowano się zatem na Diego Garcie, największą z wysp archipelagu. Ta zamieszkana była przez blisko 2000 osób, w większości potomków niewolników przywiezionych tam z Afryki przez Francuzów w XVIII wieku. Był to lud prowadzący proste życie w izolacji, w większości niepiśmienny, utrzymujący się głównie z rybołówstwa i zbierania orzechów kokosowych. Posługiwali się specyficznym językiem Creole. Podróżnik Robert Scott opisywał, iż zobaczył tam „trzy lub cztery wioski urządzone w nadmorskim francuskim stylu i liczne mniejsze osady”.

Amerykanie nie chcieli jednak, by na którejkolwiek z wysepek archipelagu mieszkali tubylcy. Ludzcy mieszkańcy tego zapomnianego przez świat miejsca nie mieli swoich ,,ekologów”.

Realizacja planu

Wyludnienie wysp przebiegało stopniowo. Na początku robiono to bardzo podstępnie. Co jakiś czas do archipelagu dopływały statki, które zabierały ładunek kokosów na Mauritius i Seszele. Niektórzy Czagosi płynęli się z nimi, by po paru tygodniach lub miesiącach wrócić z upominkami przywiezionymi z ,,nowoczesnego świata”. Jednak gdy umowa między Brytyjczykami a Amerykanami została podpisana, mieszkańcy Czagos, którzy wyruszyli z transportami usłyszeli… że nie mogą wrócić do domu. Gdy zaniepokojone ich nieobecnością rodziny wsiadały na kolejne statki, by odnaleźć swoich bliskich, również dla poszukujących droga powrotu okazywała się zamknięta.

Druga faza wysiedlenia nie była już tak subtelna. W lipcu 1971 roku pierwsi amerykańscy żołnierze zaczęli pojawiać się na Diego Garcia. Czagosi otrzymali krótkie polecenie: pakować się i wchodzić na statki. Dostali na to kilka godzin; zabrać mogli tylko po jednej walizce z ubraniami. Opornym grożono zagłodzeniem, a nawet… bombardowaniem. Mieszkańcom odebrano zwierzęta, które potem zagazowano spalinami samochodowymi. Lizette Tallatte wspominała potem Johnowi Pilgerowi: „Kiedy psy były zabierane na ich oczach, nasze dzieci krzyczały i płakały”.

Do 1973 roku nie było na wyspie żadnego tubylca, nie zatrudniano ich nawet w charakterze robotników fizycznych. Preferowano Filipińczyków i Lankijczyków – oni nie zadawali niewygodnych pytań o odebrane domy.

Czagosi, którzy niekoniecznie pojmowali politykę światowych mocarstw, widząc karabiny i wielkie okręty doskonale zrozumieli jedną rzecz: sprzeciw skończyłby się jeszcze większą tragedią.

Nowy dom, obcy dom

Mieszkańcy Czagos zostali pozostawieni w portach na Mauritiusie, mniejsza część trafiła na Seszele – ponad 1000 mil morskich od domu. Tam musieli sami zadbać o siebie. Zagubieni, w znacznej części nieznający miejscowego języka, wylądowali na ulicy. Zderzenie z nowoczesną cywilizacją było dla wielu z nich szokiem. Niektórzy nie mogli pogodzić się z takim losem i popełniali samobójstwo. Część popadła w alkoholizm i narkomanię, inni utrzymywali się z prostytucji lub dołączyli do ulicznych gangów. Mauritius, który już przed przebyciem wyspiarzy borykał się z bezrobociem, nie mógł zapewnić im pomocy.

Mieszkańcy cierpieli z tęsknoty. Na Diego Garcia zostały ich domy i groby przodków. Nowy świat był zupełnie inny od rajskiej wyspy. Czuli się wyobcowani. Chociaż Mauritius jest państwem wieloetnicznym, Czagosów łatwo można rozpoznać – ich skóra jest zazwyczaj ciemniejsza od innych obywateli o afrykańskich korzeniach.

Dzisiaj kolejne pokolenie wygnanego ludu dorasta w maurytyjskich slumsach. Aktualną liczbę Czagosów szacuje się na 8600 osób. Podobnie jak ich rodzice, nie mają zbyt wielu perspektyw. Nauczyli się już miejscowego języka, jednak nigdy nie mieli szans na zdobycie wykształcenia. Niektórzy odważyli się wykorzystać swoje brytyjskie paszporty i wyemigrowali do Wielkie Brytanii, by tam szukać szczęścia. Reszta wegetuje licząc, że może jeszcze kiedyś zobaczą swój ukochany dom.

Tymczasem baza wojskowa na Diego Garcia, zwana czasami Camp Justice (Obóz Sprawiedliwość), stała się jednym z najważniejszych punktów dla amerykańskiej marynarki i lotnictwa. Rezyduje tam ponad 2000 żołnierzy, dokuje do 30 okrętów, ląduje wiele ciężkich samolotów. Jest to również jeden z pięciu punktów operacyjnych systemu GPS.

Baza była wyjątkowo przydatna podczas wojen w Iraku od 1991 roku i Afganistanu od 2001, gdyż mogą z niej startować nawet bombowce strategiczne. Według doniesień prasowych i niektórych brytyjskich i amerykańskich polityków, kompleks był również wykorzystywany jako tajne więzienie CIA, w którym przesłuchiwano rzekomych terrorystów.

Stany Zjednoczone rezerwują sobie także prawo do rozmieszczenia tam broni atomowej.

Tak oto rajska wyspa stała się ważnym elementem potężnej machiny wojennej, a jej mieszkańcy – szmaciarzami.

Przemilczana zbrodnia

To, że świat nie słyszał o tragedii Czagosów, nie jest zaskoczeniem – znacznie większe kryzysy pozostawały niezauważone. Zadziwiające jest natomiast to, że nawet wielu Maurytyjczyków nigdy nie dowiedziało się o sprawie swoich wyspiarskich kuzynów. Jest to ,,zasługą” rządów USA i Wielkiej Brytanii.

Zachodni politycy plany przesiedlenia trzymali w najwyższej tajemnicy. Ujawnione po latach archiwa pokazują, iż stosunek decydentów do Czagosów był bardzo pogardliwy, wręcz rasistowski – nazywano ich m.in. ,,jakimiś Tarzanami”. Prawo międzynarodowe zakazuje wysiedlania ludów z ich własnych ziem, toteż mocarstwa zrobiły wszystko, by przedstawić Diego Garcię jako ląd zamieszkały jedynie przez tymczasowych pracowników plantacji kokosowych. W materiałach prezentowanych ONZ Brytyjczycy zaniżali liczbę mieszkańców archipelagu i starali się, by nikt nie nazywał ich ,,tubylcami”. Amerykanie określali wyspy jako ,,niezamieszkałe”.

Wszystko robiono bardzo ostrożnie, aby nie przyciągnąć uwagi mediów. Pierwszy raz na Zachodzie o losie Czagosów napisał Washington Post dopiero w 1975 roku. Artykuł Davida Ottaway’a wywołał oburzenie w Kongresie USA, który powołał komisję mającą wyjaśnić, czy rząd celowo oszukał Senat i Izbę Reprezentantów w sprawie stopnia zamieszkania wyspy. Przesłuchiwani przedstawiciele Departamentu Stanu i Pentagonu bronili się, że nie było żadnej manipulacji i upierali się, bez przedstawienia dowodów, że Czagosi byli jedynie pracownikami na Diego Garcia. Część winy zrzucili także na Brytyjczyków i Maurytyjczyków, którzy „nie przedstawili bogatych informacji na ten temat” i utrzymywali, że to tamci powinni zatroszczyć się o los wyspiarzy po przesiedleniu. W tonie ,,co złego, to nie my” utrzymany był również napisany później oficjalny raport.

W następnych latach wyszło na jaw dodatkowo to, że rządy zainteresowanych stron ukryły przed kongresem i parlamentem fakt podpisania klauzuli, która wykluczała możliwość powrotu mieszkańców na którąkolwiek z wysepek archipelagu do końca trwania dzierżawy. Umowa wygasa w 2036 roku. Po 2016 USA i Wielka Brytania mają prawo do jej zerwania. Pentagon twierdzi, że powrót mieszkańców zagroziłby bezpieczeństwu bazy i prowadzonych operacji, ponieważ „mogliby zostać oni zinfiltrowani przez terrorystów”…

Starania o powrót

Niektórzy Czagosi nie pogodzili się jednak z takim losem. Swoich praw postanowili dobiegać w brytyjskim sądzie. Założona w 1983 roku Chagos Refugees Group (Grupa Uchodźców z Czagos) przez Oliviera Bancoulta, notabene elektryka, pozwała rząd Wielkiej Brytanii. Sąd najwyższy i apelacyjny trzykrotnie (w 2000, 2003 i 2006 roku) przyznały im prawo do powrotu i nakazały Brytyjczykom pokryć koszty przeprowadzki – nie na Diego Garcia, ale na inne wysepki archipelagu. Rząd Blaira zastosował jednak niezwykle rzadko używane, zapomniane już prawo dekretów królewskich, które anulowały wyroki sądów. Gdyby Londyn faktycznie przystał na żądania Czagosów, mogłoby się to nie spodobać Stanom Zjednoczonym, które o czymś takim nie chcą słyszeć.

Wygnańcy jednak nie poddają się i zapowiadają dalsze starania. W zeszłym roku złożyli pozew do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Rząd tymczasem nadal stara się uspokoić ich pięknymi słowami. - Nie staramy się usprawiedliwić tamtych akcji ani zachowania poprzednich generacji. Jednakże, prawda jest taka, że musimy patrzeć do przodu. Nie możemy cofnąć czasu – mówiła podczas kwietniowego wystąpienia przed Parlamentem Gillian Metron, podsekretarz brytyjskiego MSZ.

Byli mieszkańcy archipelagu liczyli także, że demokrata w Białym Domu wesprze ich w walce o swoje prawa. Jak na razie jednak nadzieje, które pokładali w Baracku Obamie, pozostają niespełnione.

Politycy w swojej „trosce” o Czagosów często powtarzają, że powrót nie przyniesie poprawy ich losu, ponieważ i tak będą żyć w biedzie. Bancoult odpowiada im w rozmowie z portalem allAfrica.com: „Około 25 zagranicznych firm zajmuje się rybołówstwem na wodach Czagos. Wielka Brytania dostaje od nich 1,7 mln funtów rocznie z tytułu licencji. Dlaczego nie mielibyśmy użyć tych pieniędzy, żeby stworzyć jakiś przemysł?”.

Obawia się jednak czegoś innego. Już ponad połowa z około 2000 mieszkańców wysiedlonych w latach 70. nie żyje. Młodzi często nie przejawiają dużej chęci powrotu na dzikie wyspy, których nigdy nie widzieli. Jeśli rząd brytyjski nadal będzie przedłużał sprawę, Czagosi gotowi walczyć o powrót do domu mogą po prostu wymrzeć…

Nadzieja jak morfina

Mimo wszystko, starania Bancoulta wydają się mocno naiwne. Mocarstwa, a USA w szczególności, wielokrotnie udowadniały, że w obronie swoich ,,strategicznych interesów” nie cofną się przed niczym i nie pójdą na żadne ustępstwa. Dlaczego mieliby zmienić swoje zachowanie dla garstki ludzi, o których prawie nikt nie słyszał i których prawie nikt nie broni?

Słynny reporter, John Pilger, rozpoczyna swój artykuł o losie Czagos takimi słowami: „Czasami jedna tragedia, jedna zbrodnia mówi nam o działaniu całego systemu za jego demokratyczną fasadą i pomaga nam zrozumieć, jak bardzo świat sterowany jest dla korzyści potężnych i jak rządy kłamią. Żeby zrozumieć katastrofę Iraku i wszelkich innych Iraków w imperialnej historii krwi i łez, wystarczy spojrzeć na Diego Garcię”. Nie sposób się nie zgodzić. Brak humanitaryzmu, egoizm i okrucieństwo, które przez Amerykanów często są zastępowane określeniami takimi jak „dbanie o interesy narodowe” lub „straty uboczne”, to coś, do czego najpotężniejsze państwa już nas przyzwyczaiły.

Jest jednak coś, czego Czagosom odebrać nie mogą. W uzasadnieniu korzystnego dla nich werdyktu z 2006 roku, sędzia Sedley napisał ”Od czasów Babilonu wygnańców podtrzymuje na duchu myśl o powrocie do domu”. W tym samym roku setka wygnańców została zabrana na krótką wycieczkę na Diego Garcia, gdzie zobaczyli, że ich wyspa ciągle istnieje. Wracali z łzami w oczach. Czasu jest coraz mniej, lecz nadzieja na powrót do domu ciągle się tli. Dla ludu, który wymiera, to dużo.

Marne to pocieszenie, ale któż może wygrać z supermocarstwem?

Przy pisaniu artykułu korzystałem z książki Divida Vine’a „Island of Shame”, filmu dokumentalnego Johna Pilgera „Stealing a Nation”, portalu obywatelskiego History Commons oraz artykułów z Washington Post, Guardian, Znet, Sunday Times i Wikipedii.

http://bliznyswiata.bloog.pl/id,5411696,.....caid=6a482

Ordel

AQuatro mam do ciebie "żal" Smile

że na początku tego tekstu nie umieściłeś foty tej wyspy
Więc naprawię twój "błąd" Smile

Już niedługo amerykańscy żołnierze będą stacjonowac w Polsce więc lokalne komitety samoobrony przed gringos będą miały dużo roboty.
Przede wszystkim przed bazami trzeba postawic posterunki uzbrojone w sztachety tudzież siekiery, cepy i sprawdzac czy wychodzący z bazy gringos mają wizy , jak nie "delikatnie" sugerowac ,żeby wracali z powrotem, albo pobierac opłatę manipulacyjną ( tzw. wiza PJ - Przepustka Jednodniowa ), przekazywaną na rozwój lokalnej społeczności.
_________________
https://www.youtube.com/watch?v=0K4J90s1A2M

kalfas

Co do tematu raju.....

kiedys bylo tak, że czlowiek żeby znaleśc coś pieknego rozglądał sie dokoła.....

dziś coraz wiekszej liczbie ludzi pozostaje cofanie sie do środka....

coraz mniej raju na zewnatrz.

A wszystko to przez to, że kiedys zakwestionowano mozliwosc raju tu i teraz......

Coraz mniej dzikich plaz, coraz mniej ludzka twarz,
nie mile memu oku sa kawałki nieba
nie tak smakuje dzis powszednia kromka chleba.....
_________________
życie to myślnik miedzy data urodzin i śmierci. Może to wszystko co mamy? czasami nawet nie mamy tego.

Ordel

może to nie jest o USA, ale w temacie. Czyli jak europejczycy kolonizują świat, na przykładzie wysp kanaryjskich.

"Guanczowie byli silnie zróżnicowanym ludem żyjącym w epoce epoki kamiennej i posługującym się odmianą języka berberyjskiego. Naród ten jako pierwszy został zdziesiątkowany przez europejską ekspansję. Guanczowie, choc mieli afrykańskie korzenie, żyli od dawna na "wyspach szczęśliwych", zwanych dziś Wyspami Kanaryjskimi, utraciwszy kontakt z lądem stałym. Ich liczebnośc - przed pojawieniem się tam Europejczyków - szacowano na mniej więcej 80 tys.
Ferdynand i Izabela wysłali w 1478 roku ekspedycję wojskową z armatami i końmi na Gran Canarię. Tereny na równinach zostały zdobyte przez Hiszpanów bardzo szybko. W górach natomiast Guanczowie podjeli zaciekłą walkę partyzancką. Aż wreszcie w 1483 r. skapitulowali : 600 wojowników 1,5 tyś kobiet, dzieci i starców - to wszystko, co zostało po tak liczebnym niegdyś narodzie.
La Palma poddała sie w 1494 roku. Teneryfa broniła się do roku 1496. Aż w końcu samotna kobieta, jedna z mieszkanek wyspy, dała znak Hiszpanom , by podeszli bliżej. "Nie ma już z kim walczyc, kogo się bac - wszyscy są martwi".
Jej słowa stały się legendą. Były jeszcze żywe czterysta lat później, kiedy Cunninghame Graham pisał Higginson's Dream.
To nie konie ani działa zdecydowały o wyniku wojny. Zwyciężyły bakterie. Tubylcy nazywali tę nieznaną chorobe "madorra". Spośród 15 tys. mieszkańców Teneryfy przeżyła zaledwie garstka.
Las wycięto, florę i faunę zeuropeizowano, Guanczowie stracili swoje ziemie, a wraz z nimi źródło utrzymania. Modorra powracała jeszcze wiele razy. Dyzenteria, choroby płuc i choroby weneryczne szalały.
Ci którzy przetrwali zarazy, umierali z powodu poczucia degradacji- utraty rodziny, przyjaciół, języka i własnych tradycji. Kiedy w 1541 roku Girolamo Benzoni odwiedził La Palmę, żył tam jeden jedyny Guancza, osiemdziesięciojedno letni starzec, notorycznie pijany. Guanczowie znikneli z powierzchni ziemi.
Ten archipelag wsch. Atlantyku był swego rodzaju przedszkolem europejskiego imperializmu. Pierwsi osadnicy nabierali przekonania, że ludzie, rosliny i zwierzeta sprowadzane z Europy świetnie aklimatyzują się na terenach, gdzie nigdy ich przedtem nie było.
Nauczyli się też, że nawet jeśli ludnośc tubylcza jest liczniejsza i stawia zacięty opór, to i tak zostanie zwycieżona, a nawet wytrzebiona - choc nikt tak naprawdę nie wie, jak to się dzieje"

Fragment pochodzi z książki S.Lindqvista "Wytepic całe to bydło"
_________________
https://www.youtube.com/watch?v=0K4J90s1A2M

Pr0meteusz

Wlasnie za to za nimi nie przepadam i to nie ma nic wspólnego z wierzeniami heh.

To co oni wyprawiają jest wow niesamowite.
wzór do nasladowania prawda..

ale tak to jest że jedni widza w usa WOWy a inni inwazyjnych okupantów:podłoga-sufit.

odbiegając od tematu pochwale sie że ciekawe przygody mnie spotykają,niektórzy byli ciekawi co za persona jestem hehe i duzo sie dowiedzieli.. Smile

.ciekawi mnie tylko na jaką skale było to organizowane.(z obserwacji wioskuje ze sporą)
Tworząc postać Pr0meteusza domyslałem sie że wzbudzi ona zainteresowanie.
byłem pomocny w inspiracji jak i w naswietleniu pewnych problemów. i to za DARMO.

w sumie łatwo było sprawić aby nozyce sie odezwały.

nie strachajcie sie tam ludziska,zadnych zamachów,i pospolitego ruszenia nie bedzie.

porfirij

Pr0meteusz napisał:

odbiegając od tematu pochwale sie że ciekawe przygody mnie spotykają,niektórzy byli ciekawi co za persona jestem hehe i duzo sie dowiedzieli.. Smile

.ciekawi mnie tylko na jaką skale było to organizowane.(z obserwacji wioskuje ze sporą)

nie martw się robaczku bedzie gorzej Very Happy

niebawem stracisz pracę o ile ją masz lub klientów jeżeli masz własną działalnośc Very Happy

witaj w klubie Smile