Państwa już bankrutowały

Voltar

świetny artykuł m.in. o kryzysach finansowych i bankructwach w XIX i XX wieku i nie tylko

Cytat:

A jeśli Stany przestaną być wypłacalne
Witold Gadomski
2010-01-04, ostatnia aktualizacja 2010-01-03 22:29

Nieprawdopodobne? Niemcy bankrutowały w 1807, 1812, 1813, 1814 i 1850, a w XX w. - dwukrotnie. W ostatnich dwóch stuleciach państwa bankrutowały aż 170 razy.

Bankrutuje Dubaj! - krzyczały 25 listopada pierwsze strony gazet na całym świecie.

Dubaj, jeden z siedmiu emiratów tworzących Zjednoczone Emiraty Arabskie, w odróżnieniu od swych sąsiadów jest mało zasobny w ropę i gaz. Większość dochodów osiąga z turystyki, usług finansowych i nieruchomości - ogromnych wieżowców budowanych na sztucznych wyspach. Największą firmą Dubaju jest powiązany z państwem holding Dubai World kontrolujący dziesiątki spółek. W okresie boomu Dubaj korzystał z łatwego kredytu, realizując zapierające dech projekty architektoniczne - wyspy w kształcie palm i kryte dachem kurorty narciarskie. Ambitny władca emir Muhammad ibn Raszid Al-Maktum marzył o przekształceniu dawnej rybackiej wioski w najnowocześniejszą stolicę świata arabskiego. Gorączka na rynkach finansowych generowała fenomenalny wzrost gospodarczy emiratu, który stał się ważnym centrum operacji bankowych. Światowy kryzys nie ostudził zapału menedżerów znad Zatoki Perskiej. Już po katastrofie banku Lehman Brothers, gdy banki finansujące inwestycje budowlane wpadły w panikę, Dubai World przedstawił plany budynku wysokiego na kilometr.

Jednak w końcu listopada holding poprosił inwestorów finansujących jego pomysły o zgodę na odroczenie spłaty długów. 1 grudnia minister finansów Abdulrahman Al-Saleh oświadczył, że rząd Dubaju nie zamierza gwarantować długów holdingu. - Wierzyciele odpowiadają za swoje decyzje i powinni umieć rozróżnić między spółką a państwem - dodał.

Rząd Dubaju umywa ręce - udaje, że nie ma nic wspólnego z pożyczkami zaciąganymi przez Dubai World. Nie po raz pierwszy naiwność wierzycieli została obnażona. Inwestorzy byli przekonani, że państwo weźmie na siebie całość zobowiązań powiązanych z nim spółek. A agencje ratingowe wprawdzie ostrzegały przed nadciągającym kryzysem, ale dług państwa i powiązanych z nim spółek traktowały jako całość. Dubaj ma bogatych krewnych w sąsiednich emiratach, na pewno mu pomogą - myśleli inwestorzy, którzy uważali państwa nad Zatoką Perską za bezpieczną przystań.

Państwa padają, nie znikają

Kraje wprawdzie znikają z politycznej mapy znacznie rzadziej niż korporacje, ale całkiem często ogłaszają niewypłacalność. W świecie finansów nazywa się to bankructwem. Najczęstszym powodem - obok wojen i rewolucji - są kryzysy finansowe.

Finansowe upadłości zaliczyły państwa, które dziś uchodzą za wzór stabilności. Hiszpania między rokiem 1500 a 1900 ogłaszała niewypłacalność 13 razy, Francja bankrutowała ośmiokrotnie. Niemcy w XIX w. bankrutowały w latach 1807, 1812, 1813, 1814 i 1850, a w XX w. dwukrotnie. Bankructwa zaliczyły Austria i Holandia, nie mówiąc już o znacznie słabszych: Grecji, Portugalii, Bułgarii, które wielokrotnie ogłaszały niewypłacalność.

Nawet Stany Zjednoczone mają na swym koncie dwa przypadki, które można nazwać niewypłacalnością. Jeszcze na początku XX w. papierowe banknoty z portretami prezydentów były kwitami dłużnymi, które bank centralny zobowiązywał się wymienić na życzenie posiadacza na złoto. W 1934 r. administracja Roosevelta zawiesiła wymianę papierowych dolarów na złoto, a w 1971 r. Nixon to samo uczynił w stosunku do należności innych rządów wobec USA. Nie były to bankructwa klasyczne, ale mimo wszystko nastąpiło złamanie przyjętych wcześniej wobec wierzycieli zobowiązań.

Klasyczną upadłość przeżyło natomiast kilka stanów. W latach 20. i 30. XIX w. stanowe rządy w USA podjęły ogromne prace nad budową infrastruktury, inwestując w budowę dróg, kanałów, kolei żelaznych. Wydatki finansowano pożyczkami, których łączna wartość sięgnęła 198 mln dol. Na początku lat 40. dziewięć stanów ogłosiło, że nie jest w stanie spłacać długów. Ich bankructwa przyspieszyła panika na rynkach finansowych w 1837 r. Cztery stany po prostu odmówiły spłaty zobowiązań, a inne przystąpiły do ich renegocjacji. Wśród bankrutów były takie szacowne stany, jak: Floryda, Luizjana, Maryland, Pensylwania. Ta ostatnia miała dług największy - 33 mln ówczesnych dol. - którego duża część zaciągnięta była za granicą, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii.

"Gdy spotykam mieszkańca Pensylwanii na przyjęciu w Londynie, nie mogę oprzeć się pokusie, by podejść do niego i zapytać, jak czuje się przy angielskim stole, wiedząc, że jest winny każdemu z obecnych 1 lub 2 funty" - cytuje Max Winkler w książce "Foreign Bonds. An Autopsy: A Study of Defaults and Repudiations of Government Obligations" wypowiedź pewnego inwestora.

Tylko w ostatnich dwóch stuleciach - od 1800 r. do dziś - zdarzyło się około 170 przypadków ogłaszania niewypłacalności krajów zarówno w stosunku do wierzycieli wewnętrznych, jak i zagranicznych. Przeszły cztery fale bankructw. W latach 20. XIX w. bankrutowały młode państwa, które dopiero co uzyskały niepodległość: Kolumbia, Chile, Peru, Prowincja Buenos Aires, Brazylia, Meksyk, Gwatemala i Grecja. Kolejna fala w latach 70. XIX w. pogrążyła m.in. Egipt i Turcję. Lata 20. i 30. XX w. to okres zamieszania na rynku długu państwowego, wynikającego z upadku czterech imperiów, pojawienia się kilkudziesięciu nowych państw i kryzysu finansowego lat 30. Wreszcie lata 80. XX w. to kryzys zadłużenia krajów Ameryki Południowej, a także Polski i kilku innych państw obozu sowieckiego.

Obecny kryzys finansowy spowodował ogromne straty w sektorze bankowym, ale jak na razie nie doprowadził do fali bankructw. Tyle że rządy, ratując swoje gospodarki, zaciągnęły ogromne długi, czego skutki poznamy za jakiś czas.

Uwaga, król bywa goły

Gdy firma ogłasza, że nie jest w stanie spłacić długów, wierzyciele przejmują jej majątek i zostaje ona wykreślona z rejestrów. Procedury upadłości pilnuje sąd i aparat państwowy. Ale kto ma do oddania długów zmusić państwo? Wkraczamy w obszar czystej polityki, która bywa niebezpieczna.

Rządzona przez Kapetyngów średniowieczna Francja byłaby krajem szczęśliwym i zamożnym, gdyby jej władcy nie mieszali spraw ziemskich z duchowymi. W grudniu 1244 r. król Ludwik IX, który przeszedł do historii jako Ludwik Święty, zachorował na malarię. Obawiając się rychłej śmierci, złożył ślubowanie, że w razie powrotu do zdrowia uda się na wyprawę krzyżową. Gdy tylko stanął na nogach, przystąpił do przygotowań. Próbując zdobyć twierdzę Al-Mansura, wraz z kwiatem rycerstwa francuskiego dostał się 6 kwietnia 1250 r. do niewoli. Wykupienie go kosztowało jego żonę Małgorzatę 400 tys. liwrów, gdy roczne dochody skarbu wynosiły zaledwie 250 tys. (liwr zawierał 8,271 g czystego złota). Już w 1270 r. Ludwik zorganizował następną wyprawę, która zakończyła się epidemią dżumy, a ofiarą padł sam król.

Jego syn Filip III wziął udział w tzw. krucjacie aragońskiej, zorganizowanej za namową papieża Marcina IV przeciwko królowi Aragonii. Kosztowała ona królewski skarbiec ponad milion liwrów - wielokrotność rocznych dochodów.

Wnuk Ludwika Świętego Filip IV Piękny dostał w spadku ogromny dług, którego dużą część stanowiły zobowiązania wobec zakonu templariuszy. Była w tym jakaś ironia i niesprawiedliwość - zakon założono dwa wieki wcześniej dla obrony pielgrzymów zmierzających do Ziemi Świętej, rycerze-zakonnicy ślubowali życie w ubóstwie i czystości. Ale w wyniku wypraw krzyżowych i nadań przez licznych władców stali się potęgą militarną i finansową, podczas gdy królewskie skarbce były puste.

Filip próbował łatać dziury w budżecie, rekwirując w 1306 r. wszystkie nieruchomości należące do Żydów, wśród których byli bogaci kupcy i finansiści wspomagający królewski skarb pożyczkami. Król za namową doradców wpadł też na całkiem nowoczesny i zupełnie nieuczciwy pomysł oddłużenia. Postanowił dług zdewaluować, bijąc monety z mniejszą zawartością kruszcu. Wreszcie postanowił rozprawić się z głównym wierzycielem. W piątek 13 października 1307 r. na rozkaz króla aresztowano członków militarnego zakonu. Na pamiątkę tej daty do dziś piątek trzynastego jest uważany za datę pechową. 54 templariuszy z wielkim mistrzem Jakubem de Molay spłonęło na stosie, a wraz z nimi długi Filipa Pięknego.

Niemcy bagnetami zmuszają Francję do płacenia

Skoro poddani wiedzą, że władca, zamiast oddać dług, może ich skrócić o głowę - a w każdym razie dług będzie trudny do wyegzekwowania - to dlaczego pożyczają mu pieniądze? Wybitny francuski historyk Ferdynand Braudel, który dokładnie badał finansowe problemy króla hiszpańskiego Filipa II (panował w latach 1556-98 i w czasie jego rządów imperium hiszpańskie znajdowało się u szczytu świetności), uważał, że prowadził on z bankierami grę, w którą bankructwo było z góry wkalkulowane. Gdy zniechęcili się do niego Niemcy, pożyczał od Włochów, potem od Hiszpanów, wreszcie od Portugalczyków. Dlaczego jednak kolejne bankructwa nie uczyły bankierów większej ostrożności? Pewnie dlatego, że chciwość i nadzieja na dobre kontrakty zawsze biorą górę nad ostrożnością.

Nieco inna sytuacja jest wówczas, gdy bankrutuje słaby kraj, a wierzyciele znajdują możnych protektorów wymuszających na bankrucie rekompensaty. W historii to niezbyt częste przypadki. Lord Palmerston, wielokrotny brytyjski premier i minister spraw zagranicznych, sformułował w połowie XIX w. doktrynę odnoszącą się do zagranicznych pożyczek. "Jeżeli inwestorzy wolą kupować zagraniczne obligacje oprocentowane na 10 proc. zamiast niżej oprocentowanych, ale bezpiecznych rządu brytyjskiego, nie powinni się spodziewać, że rząd będzie się czuł zobowiązany interweniować na ich korzyść w przypadku bankructwa dłużnika". Doktryna Palmerstona nie jest jednak powszechnie obowiązująca.

Gdy dłużnik jest znacznie słabszy, niż wierzyciel, rodzi się pokusa, by długi wyegzekwować siłą. W 1871 r. Niemcy wymusiły na Francji zapłatę 5 mld złotych franków kontrybucji - zobowiązania, wynikającego z przegranej przez Francję wojny. Tylko pod tym warunkiem zgodzili się wycofać z Francji okupacyjne wojska. Był to największy w historii transfer pieniędzy z jednego państwa do drugiego - suma warta 25 proc. PKB Francji. Pieniądze te szczęścia Niemcom nie dały: napływ zdobycznych sum przyspieszył wybuch kryzysu finansowego w 1873 r., który doprowadził do fali upadłości w niemieckim przemyśle i w całej Europie Środkowej. Francuskie pieniądze znalazły się na kontach banków niemieckich, podgrzewając gorączkę spekulacyjną. Skończyło się jak zawsze pęknięciem bąbla. Finansowe tsunami przeszło przez Austro-Węgry i doszło do Turcji i Egiptu. Zadłużony wobec Francji i Wielkiej Brytanii Egipt został zmuszony do sprzedaży Kanału Sueskiego, a wreszcie stał się nieformalną kolonią brytyjską.

W tym wypadku doktryna Palmerstona nie działała. Wiek później Egipt odzyskał kontrolę nad kanałem, gdyż znalazł możnego protektora w postaci ZSRR. Anglia i Francja próbowały siłą odbić kanał, ale górę nad prawem własności wzięła polityka. Francuzi kanałem byli zainteresowani głównie z powodów politycznych, ale niebagatelne znaczenie miało to, że tysiące Francuzów posiadało akcje obligacje Universal Suez Canal Company. Zbrojna interwencja w 1956 r. się nie powiodła. Francja i Anglia zostały zmuszone do wycofania się z Egiptu przez silniejsze mocarstwa: ZSRR i USA.

Bolszewicy: za cara nie płacimy

Po I wojnie światowej jednym z bardziej zadłużonych krajów była Rosja, której rewolucyjny rząd (Rada Komisarzy Ludowych) w lutym 1918 r. oświadczył, że nie zamierza respektować dawnych długów carskich. Tego rodzaju postawa nie jest częsta w historii. Nawet średniowieczni władcy nie odmawiali spłacania długów bez żadnego uzasadnienia. Zwykle bankructwa wynikają z lekkomyślności rządów, a nie z ich złej woli. W przypadku bolszewików było inaczej.

W 1914 r. dług publiczny Rosji wynosił prawie 10 mld rubli (dokładnie 9 888 310 000), czyli ponad 5 mld ówczesnych dolarów. Według dzisiejszej siły nabywczej byłoby to około 100 mld dol. Podczas wojny dług, co zrozumiałe, jeszcze wzrósł i we wrześniu 1917 r. wynosił już 16,6 mld dol. Wraz z wybuchem wojny wymienialność rubli na złoto i inne waluty została zawieszona, a wartość rosyjskiego pieniądza dość szybko się kurczyła.

Jakieś 40 proc. rosyjskiego długu było w rękach inwestorów francuskich, w tym drobnego mieszczaństwa. Gdy w 1919 r. rząd francuski przystąpił do porządkowania roszczeń, zarejestrowało się 1,6 mln posiadaczy rosyjskich obligacji. Według historyków w rosyjskich papierach ulokowane było 4,5 proc. wszystkich francuskich oszczędności. O dziwo, obligacje te były notowane na giełdzie paryskiej aż do początku lat 90. XX w., choć obroty były minimalne. W lutym 1918 r., zaraz po dekrecie bolszewickiego rządu, można było je sprzedawać po kursie 55 centymów za 1 franka długu. W październiku 1919 r., gdy wojska Białych były bliskie zwycięstwa, kurs obligacji wzrósł do 62,5 centymów. Potem spadł, ale jeszcze przez wiele lat Francuzi mieli nadzieję, że dług odzyskają.

Najbliżsi byli w 1927 r., gdy ambasador sowiecki w Paryżu Krystian Rakowski zaproponował spłatę długu - 60 mln franków w złocie przez 60 lat - w zamian za kredyty handlowe dla państwa bolszewików. Delegacja francuska pod kierownictwem Anatole'a de Monzie warunki przyjęła, ale ostatecznie rząd ich nie zaakceptował. Długi carskie nie zostały spłacone, a w 1996 r. rząd Czernomyrdina zawarł z rządem francuskim porozumienie o spłacie długów zaciągniętych już po 1945 r. Chodziło tym razem o niewielką sumę około 450 mln dol. Porozumienie próbowali storpedować członkowie stowarzyszenia posiadaczy carskich obligacji, ale nic nie wskórali. Dzisiejsza Rosja jest zbyt ważnym partnerem Zachodu, by dawne długi miały ciążyć na wzajemnych stosunkach.

Czy Ameryka zbankrutuje?

Wyzwaniem dla światowej gospodarki może być niewypłacalność rządu Stanów Zjednoczonych. Taka ewentualność do niedawna wydawała się nieprawdopodobna, a papiery dłużne amerykańskiego skarbu traktowane były jako najbardziej pewna inwestycja - nieprzynosząca wprawdzie wysokich zysków, ale nieobciążona też żadnym ryzykiem. Rynki finansowe traktują amerykańskie obligacje w szczególny sposób, ale ekonomiści z coraz większym niepokojem patrzą na piętrzące się długi Ameryki. Na początku dekady wynosiły one "zaledwie" 5,6 bln dol., czyli 58 proc. amerykańskiego PKB. W tym roku, jak się szacuje, dług publiczny USA sięgnie 12,9 bln dol. i przekroczy 90 proc. PKB. Wielkości te nie uwzględniają długów tzw. przedsiębiorstw sponsorowanych, czyli zależnych od rządu instytucji finansowych zajmujących się przede wszystkim gwarantowaniem pożyczek mieszkaniowych. W 2008 r. rząd przejął ich zobowiązania wynoszące ponad 5 bln dol. I bez tego w 2015 r. dług publiczny USA zbliży się do 20 bln dol., przekraczając 100 proc. PKB. W dodatku administracja Obamy forsuje kosztowną reformę zdrowia, która deficyt zwiększy, a tym samym narastający co roku dług.

Jedna czwarta długu amerykańskiego jest w rękach zagranicznych instytucji rządowych (głównie banków centralnych). Największym wierzycielem są Chiny, którym rząd amerykański jest winny 800 mld dol. Niepokoi łatwość, z jaką rząd amerykański potrafi zaciągać nowe pożyczki po niskich wciąż cenach. Za obligacje 30-letnie musi płacić nieco ponad 4 proc. rocznie, za 10-letnie - 3,5 proc. Wciąż nie widać, by rynki finansowe karały Amerykę za rozrzutność, a to zachęca do dalszej rozrzutności.

Kluczowe pytanie, które muszą stawiać wierzyciele brzmi: czy istnieje groźba, że dłużnik wpadnie w pętlę zadłużenia? Tzn. nie będzie w stanie płacić kosztów obsługi długu, który będzie narastał jak kula śniegowa.

W 2009 roku odsetki od długu kosztowały amerykańskich podatników 383 mld dol., a w roku 2010 zapewne około 500 mld. Za kilka lat samo oprocentowanie długu może kosztować Amerykanów 1 bilion dolarów rocznie.

To wcale nie znaczy, że bankructwo jest prawdopodobne. Jednym ze sposobów oddłużenia (zastosowanym, jak pamiętamy już przez Filipa Pięknego) jest psucie pieniądza.

Wierzyciele Ameryki mają w portfelach obligacje nominowane w dolarach, stale tracących na wartości. Prawdopodobny jest też wzrost inflacji, który sprawi, że nominalne dochody rządu amerykańskiego szybko wzrosną, a realna wartość długu spadnie. W ten sposób Ameryka oddłużyła się po II wojnie światowej. W pewnym sensie wierzyciele zostali oszukani. Nominalnie otrzymali zwrot pożyczonych pieniędzy, które realnie warte były znacznie mniej. Ameryka jeszcze przez wiele lat będzie militarnym królem świata. A kto pożycza królom musi się liczyć ze stratą.

http://wyborcza.biz/biznes/1,101716,7416.....calne.html

erde

Po przeczytaniu tego artykulu widac jaki wydzwiek ma swiat finansowy. RZADY zaciagaja jakies dlugi nie wiadomo skad, nie wiadomo na co, a zwykli ludzie przeciez nawet w tym swiadomie palcow nie maczali Wink

Problemem dla zwyklych ludzi jest pojecie czym jest pieniadz, a co dopiero pojac te mechanizmy opisywane w tym artykule.
Dlatego jestem za zniesieniem monopolu na tworzenie pieniadza, zniesieniem egzekwowania przymusowego haraczu rzadowego i wolnym rynkiem Cool

jestesmy ludzmi damy sobie rade sami, nie potrzeba nam buta nad glowa wszystkowiedzacych, rzadzacych panow.

Voltar

zgodnie z tym artykułem zaciąganie deficytu budżetowego to świadome okradanie obywateli własnego lub innych państw

Aya Sophia

Ale to zupełnie normalne w warunkach szalejacego keynesizmu (tfu!) Neutral

_________________
"W pozornie beznadziejnej walce, rozwiązanie tych problemów jest proste. Jedyną broń jaką mają przeciwko nam jest ukrywanie przed nami wiedzy. Musicie dużo czytać, by
poznać prawdę i dostrzec korzenie zła"

Choone

Oj tam, marudzicie. Dług publiczny to życie na koszt własnych dzieci i wnuków Wink

Prawie jak I filar w ZUS Wink

Ale tak na serio to warto się chyba zastanowić, kto jest pożyczkodawcą ostatniej instancji dla państw. Jak to odkryjecie, to już będziecie wiedzieć gdzie jest szczyt masońskiej piramidy.

zainteresowany

Choone napisał:

Ale tak na serio to warto się chyba zastanowić, kto jest pożyczkodawcą ostatniej instancji dla państw. Jak to odkryjecie, to już będziecie wiedzieć gdzie jest szczyt masońskiej piramidy.

Obawiam się, że to i tak nie będzie odkrycie na miarę czasu Wink

Stosowane mogą być zasłony dymne i pokazywane tylko niektóre szczeble piramidy i to nie tej właściwej.
_________________
Myśl jest bronią.

goldbug

zainteresowany napisał:

Obawiam się, że to i tak nie będzie odkrycie na miarę czasu Wink

Stosowane mogą być zasłony dymne i pokazywane tylko niektóre szczeble piramidy i to nie tej właściwej.

Bez przesady, góry pieniędzy na taką skalę to nie są jakieś śmieci, które można schować pod dywan i nikt nie zauważy. Myślę, że nie jeden wyspecjalizowany ekspert od audytów finansowych i dochodzeń w kwestiach malwersacji finansowych bez problemu ustaliłby prominentnych graczy, którzy stanowią sam czubek piramidy przynajmniej w aspekcie kontroli finansowej lub są zaledwie poziom niżej od prawdziwej struktury decyzyjnej.
Wiadomo, że ekonomicznymi hitmenami są dwa banki inwestycyjne Goldman Sachs i JP Morgan, zaś Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy to międzynarodowe organy bankowe zadłużające całe narody i będące kanałem transferu płatności od państw do głównych beneficjentów tego przekrętu. Nad nimi stoi tylko Bank for International Settlements (BIS), czyli bank centralny wszystkich banków centralnych kontrolowanych przez tych graczy i to on właśnie będzie otwarcie centralnym bankiem światowym.

http://www.bis.org/

Namierzyć szczury z BIS i niedaleka droga do czarodzieja z OZ, którym i tak głównie jest Rothchild.

Dodam też, że w USA kluczowymi postaciami odpowiedzialnymi za zaprojektowanie kryzysu, stworzenie zaplecza prawnego i legislacyjnego itp. byli:

> Larry Summers
> Robert Rubin
> Dick Fuld
> Timothy Geithner
> Alan Greenspan
> Ben Bernanke
> Jimmie Dimon
> Lloyd Blankfein

gdzie każdy z nich ma Syjonistyczny background? Przypadek? A jak ktoś nie wierzy niech sobie sam sprawdzi na wiki ..

Szkoda tylko, że Alex Jones nigdy nie omieszka wspomnieć tego małego wspólnego denominatora architektów kryzysu Subprime, pieprząc cały czas o OFFSHORE BANKS, albo o korporacyjnej mgle oplatającej cały glob. Nie ma to jak czynienie z realnego kryminalno-mafijnego przeciwnika mglistego ducha, albo jak robią to inne dezinformacyjne freaki gadojaszczura tudzież ufoki.

zainteresowany

Dalej mam swoje obawy Very Happy

Przepływ wirtualnych , czy też pieniędzy "rzeczywistych" w postaci banknotów zapewne jest do wyłapania i jakoś można go zwymiarować i wyskalować...

A jak powiedzą tak :

Wróćmy do uczciwych układów Smile

_________________
Myśl jest bronią.

goldbug

zainteresowany napisał:

Przepływ wirtualnych , czy też pieniędzy "rzeczywistych" w postaci banknotów zapewne jest do wyłapania i jakoś można go zwymiarować i wyskalować...

A znasz coś takiego jak Follow the Money, albo jeśli nie wiadomo o co chodzi to chodzi o pieniądze. Znajdziesz czubek kredytowego źródełka, zamieniąjacej się później w spływającą do nas rzekę długu, która obecnie jest wodospadem i na 100% będą przy niej te szuje stojące za NWO. Zamiast tego "poszukiwacze prawdy" latają za latającymi spodkami i zielonymi gadoludzikami. SIC!

zainteresowany

Eee, a jak okaże się to pomyłką?
Nie podniesiesz się po tak wielkiej porażce...Ujmij z z tych %% bo NWO to nie tylko kasa, to jest "projekt" którego my jeszcze nie poznamy. Tak myślę. Od wieków istnieli ludzie poddający pod wątpliwość system, czy monetarny, czy państwowości, czy wiarę, naukę , no różne dziedziny. Rewizjonizm był chyba od zawsze...O pieniądzu i jego niewolniczych aspektach powstały "dzieła epokowe", "zebrane " i ..uj wie jakie Wink

Fakt, że 1984 idzie jakby na naszych oczach. Poszukiwacze prawdy pewnie szukają początku wszystkiego i to dopiero byłby strzał w 100% pewności....a za jakiś czas ktoś zacząłby rewizję nadzwyczajną. Może masz rację.Sam skłaniam sie do teorii że pieniądz jest złem ogólnoświatowym, tylko że to kolejna teoria.

Często słyszy się ludzi jak przestali np. palić , bo lekarz im powiedział że muszą rzucić żeby żyć.Coś w ten deseń będą musieli ludzie postanowić z kasą.
_________________
Myśl jest bronią.

goldbug

Pomyłką, nie może się okazać, co najwyżej użytecznym tropem, który w pewnym punkcie się urywa, ale grono podejarznych jest drastycznie zredukowane i poparte racjonalnym podejściem, a nie popierdułkami ezotero-ufo-freaków szukających science fiction wrażeń zamiast realnego zedmaskowania mafijnych ojców chrzestnych syndykatu New World Order. Wdrażanie kontroli i NWO realizowane jest jak najbardziej poprzez mechanizm zadłużania państw i przejmowania tym sposobem kontroli nad nimi. Całe te debaty, kto za tym stoi są oraz nazywanie grup kontroli jakimiś ezoterycznymi epitetami są zbyt ogólne. Tu trzeba listy z imienia i nazwiska skurwysynów wdrażających ten system i stojących na kluczowych stanowiskach decyzyjno-wykonawczych organów go implementujących.

zainteresowany

Czytałeś ten temat:
viewtopic.php?t=9148&postdays=0&postorder=asc&start=75
Ten post:

Bimi napisał:

mimo wszystko nie wiem w jaki sposób te link mają wykazać, że coś ci się stanie jeśli podasz na forum nazwisko gościa który cię oszukał.

no ale luz - najwyraźniej masz o wiele mniejsze jaka niż ci dwaj.
wpisywałeś już w google "wyłudzenie"?
bo widzisz - oni mimo tego się nie bali... i bardzo słusznie, bo jak widać gówno im zrobicie. nawet się boicie publicznie powiedzieć kto was wychujał Laughing

To wygląda tak.
Bimi nie poda żadnych danych gości nawet jak podadzą dane tych co im wzięli kasę i nie chcą oddać.Nawet w przypadku gdyby tamci (Prrivan i Lech ) poczuli sie chuj wie jak pomówieni, szkalowani, prześladowani etc...(tak zakłada Bimi i to forum, że jest pełna konspira prawda.php#privacy) W tym samym czasie za kasę od ludzi z forum, Prrivan i Lech mogli kupić jakieś trwałe, wartościowe środki, prawa, ruchomości, nieruchomości...użytkowników forum od których pożyczyli kasę. Very Happy

Tak wygląda obieg pieniądza dużego i małego Smile

Cytat:

Tu trzeba listy z imienia i nazwiska skurwysynów wdrażających ten system i stojących na kluczowych stanowiskach decyzyjno-wykonawczych organów go implementujących.

Taka lista nic nie da. Będziesz mógł do niej dopisać mnie , siebie i wszystkich innych używających pieniędzy, czyli płacących podatki, pracujących , pobierających zasiłki itd. itp.
Jedyną alternatywą jest odejście od pieniądza po wcześniejszym obudzeniu ludzi z konsumpcjonizmu i pędu za ciągłymi "wygodami".Nie mówię , że "wygody" są złe , ale z perspektywy czasu widać jak ogłupiające jest wprowadzanie tzw.nowinek i ulepszeń. Większość tu na forum może pamiętać "erę vhs" i słynne kasety, "odtwarzacze, kombajny video, kamery " , to było ...20 lat temu u nas ogólnodostępne? Zobacz jak technika wciągnęła w wir...Już wtedy każdy z nas napędzał ten system...Podobnie jest z samochodami, agd, nieruchomościami...
Gdyby nie było kasy to dostęp i postęp byłby szybszy.Mamy jako ludzie, już technicznie bardziej zaawansowani, do zagospodarowania całe społeczeństwa 3 i 4 świata, gdzie bieda i ciągła walka o życie dopiero musi być wyzwaniem intelektualnym...tak se dumam wieczorem Wink

_________________
Myśl jest bronią.