Wysłany: 14:08, 16 Sty '10
Temat postu: Zima w rozkwicie, państwo w zaniku
Coś łonet ostatnio rzuca ciekawe teksty. Autor podsumowuje twór zwany jako Państwo Polskie. Konkretnie i dosadnie. Wklejam bo warto aby takie teksty trwały co by odpowiednia perspektywa była.
Zima w rozkwicie, państwo w zaniku
15 stycznia 2010
Fot. Paweł Supernak/PAP
Rządzący coraz częściej powtarzają: „państwa musi być jak najmniej”. Państwa unijnego mamy i będziemy mieli u nas coraz więcej. Nasi liberałowie coraz głośniej mówią: „Skoro mamy Unię, to po co nam państwo?”. Polacy jednak wręcz tęsknią za silnym państwem. To właśnie najbiedniejsi i najsłabsi najbardziej potrzebują silnego Państwa Polskiego.
Tzw. ekonomiczne autorytety i ulubieńcy salonów wmawiają polskiej opinii publicznej, że państwo to praktycznie to samo co spółka prawa handlowego, a budżet państwa to odpowiednik biznesplanu spółki z o.o. Za żadne skarby nie chcą i nie potrafią zrozumieć, że jest zupełnie inaczej. Niestety dla wielu polskich decydentów Państwo Polskie to bardziej wypadkowa rywalizacji różnych grup, koterii, lobbystów czy różnego rodzaju służb, a nie zbiorowość powstała dla realizacji dobra wspólnego – polskiej racji stanu. Państwo w tym pierwszym rozumieniu bardzo szybko przekształca się w bandę rozbójników, rabujących, dosłownie i w przenośni, swoich obywateli, w państwo nie mające żadnych dalekosiężnych celów i hierarchii wartości. Jak na razie celem władzy państwowej w naszym kraju są jedynie kolejne wybory – głównie wybory prezydenckie. Jaka jest dzisiaj polska racja stanu? Jaki jest długofalowy cel Państwa Polskiego? Jak najszybsze przejęcie euro a może budowa dróg i autostrad? Czy może to, by leczyli nas dobrze opłacani lekarze, a nasze dzieci były uczone przez nauczycieli, otrzymujących godne wynagrodzenie? Czy my, Polacy mamy dziś dobrze funkcjonujące i zorganizowane państwo, mające jasno zdefiniowane długofalowe cele? To przecież władza publiczna, w ramach nowoczesnego państwa, winna zapewniać uporządkowany i nowoczesny sposób funkcjonowania wspólnoty, nakierowany na realizację dobra wspólnego w granicach pewnego porządku etycznego oraz sprawne wykonywanie swych podstawowych obowiązków wobec obywateli. Czy gdy wszystko sprywatyzujemy: służbę zdrowia, bezpieczeństwo, własność gospodarczą, edukację, będzie nam potrzebne w ogóle takie państwo? Takie jak nasze – dzisiaj. Czy w związku z tym, co widzimy na co dzień: tasiemcowe korki z powodu opadów deszczu czy śniegu, brudne, opóźnione i zatłoczone pociągi, szpitale odsyłające kobietę w ciąży z powodu braku izolatki, pacjentów kierowanych na chemioterapię, dla których brakuje pieniędzy na leczenie, niepełnosprawne, ciężko chore dzieci, którym nie należy się pomoc finansowa i medyczna, gdyż rodzice przekroczyli próg dochodowości powyżej 500 zł/ os., armię, która zmieściłaby się na średniej wielkości stadionie, możemy powiedzieć, że to jest jeszcze państwo? Państwo poddaje się dzisiaj w walce z zimą, bo pada śnieg i jest 10 stopni mrozu.
Skoro jest tak dobrze, to dlaczego jest tak źle?
Zarówno media, jak i ministrowie z nieukrywaną radością informują nas o kolejnych sukcesach naszego państwa. Brniemy wręcz od jednego sukcesu gospodarczego do drugiego. Jesteśmy ponoć jedyną zieloną wyspą w morzu kryzysowej czerwieni. Jesteśmy według polskiego ministra finansów Jana Vincenta-Rostowskiego, najlepszego ministra Europy w ocenie propagandowej tuby świata spekulantów walutowych i Londyńskiego City – magazynu „The Banker”, wzorcem do naśladowania, jak walczyć z kryzysem. Co prawda, minister finansów zapomina, że gdyby nie mocno wyprzedzające i dokonane na wyrost obniżenie obciążeń fiskalnych za jego poprzedników, kryzys mielibyśmy już w 2009 r. A tak, dzięki pozostawionym 20 mld zł w kieszeniach podatników, skutki kryzysu zobaczymy w 2010 r. i 2011 r. Wskaźniki makroekonomiczne poprawiają się, statystycznie jest nieźle, realnie króluje kreatywna księgowość, a przysłowiowa bieda dopiero się zbliża. Skoro jest tak dobrze, a Państwo Polskie jest gospodarczym tygrysem, to dlaczego jest tak źle? Dlaczego na wszystko brakuje pieniędzy: na chorych, zdrowych, młodych i starych? Dlaczego, gdy przejdziemy do wskaźników poziomu życia, komfortu zabezpieczeń socjalnych i społecznych, poziomu dobrobytu, warunków mieszkaniowych, dostępności infrastruktury, edukacji, sportu, kultury, dostępu do leczenia, ochrony i usług prawnych, jesteśmy ciągle na szarym końcu Europy – wyprzedzamy nieznacznie zaledwie Bułgarię i Rumunię. By osiągnąć poziom życia dużych krajów Eurolandu, będziemy je gonić przez najbliższe 45 lat, choć ich ceny już dogoniliśmy, a niekiedy nawet przegoniliśmy. Skoro rok 2010 r. ma być kolejnym rokiem sukcesów gospodarczych Państwa Polskiego, a polskie finanse publiczne mają pozostać pod pełną kontrolą najlepszego ministra finansów Europy Jana Vincenta-Rostowskiego, to dlaczego władza publiczna, a więc i Państwo Polskie tak fatalnie wywiązuje się ze swych podstawowych obowiązków wobec obywateli?
Wbrew temu, co ciągle powtarza prof. Leszek Balcerowicz, mamy jedne z najniższych w Europie świadczeń socjalnych, gdy idzie, np. o minimalne renty i emerytury. To kwoty liczące około 500-670 zł, czyli około 120-160 euro na osobę. Mamy jedne z najniższych w Europie zasiłków rodzinnych rzędu około 15 euro i to tylko dla najbiedniejszych – w Niemczech taki zasiłek od nowego roku będzie wynosił 204 euro. To u nas są najniższe renty i emerytury z tytułu całkowitej niezdolności do pracy czy też renty rodzinne wynoszące zaledwie około 675 zł, czyli po przeliczeniu ok. 160 euro. To Polacy otrzymują najniższe renty przy całkowitej niezdolności do pracy z powodu wypadku czy choroby zawodowej, czyli zaledwie 810 zł, tj. około 200 euro. Mamy także najniższy dodatek do sieroty zupełnej w wysokości 325,36 zł, czyli niecałe 80 euro, skandalicznie niski dodatek pielęgnacyjny dla inwalidy wojennego niezdolnego do samodzielnej egzystencji wynoszący zaledwie 259 zł, a więc około 60 euro. Nie mówiąc już o płacach, które średnio realnie osiągają poziom 1 500-2000 zł, tj. w granicach 300-500 euro. To właśnie nasze państwo fatalnie wywiązuje się ze swych obowiązków w służbie zdrowia, edukacji, transporcie publicznym, bezpieczeństwie, ochronie prawnej, ale również kulturze, oświacie, pomocy społecznej i socjalnej. Sprzedaliśmy już blisko 70 proc. naszego majątku narodowego – powinniśmy opływać w dostatki jako państwo i naród. Dostaliśmy za to zaledwie ok. 83 mld zł, czyli tyle, ile dziś trzeba by zapłacić za jeden duży bank. Zamiast luksusów jesteśmy – jako naród i państwo – totalnie zadłużeni. Już wkrótce zadłużenie wyniesie 700 mld zł, a nadal pożyczamy na wszystko, m.in. na budowę dróg. Mamy skandalicznie niskie wynagrodzenia, ale za to ceny jak w najbogatszych krajach Europy. Polacy coraz częściej zastanawiają się, jak to jest, że kasjerka w Lidlu w Słubicach zarabia około 250 euro jako odpowiednik w złotych, a za mostem, 500 m dalej, we Frankfurcie nad Odrą, kasjerka zarabia już 1 280 euro. Jak to jest, że w dopadniętej przez kryzys Irlandii pracownik może średnio kupić 1 300 l paliwa, a w Polsce zaledwie około 200 l? Jak to jest, że płaca minimalna w 2010 r. wynosi w naszym kraju 1 317 zł, czyli około 320 euro, a w wielu krajach Unii jest to kwota w okolicy 1 000 euro? Dlaczego ulga podatkowa na dziecko w Polsce to zaledwie 1 100 zł, czyli ok. 270 euro, a w Niemczech od 1 stycznia to 7 000 euro? Od nowego roku zasiłek na dziecko w Niemczech będzie wynosił nie 15 euro tak jak w Polsce, ale 204 euro.
To nie jest kraj dla starych ludzi
Dzisiaj podstawowym problemem Państwa Polskiego jest kwestia finansowania służby zdrowia, a raczej jej niedofinansowania – odczłowieczenia, powszechnej znieczulicy i fatalnej organizacji. W środku Europy, w dużym unijnym kraju, mamy skandaliczny brak dostępności obywateli do świadczeń i usług medycznych, leków i nowoczesnych metod leczenia. Czy może być coś bardziej kompromitującego dla państwa, odnoszącego rzekomo epokowe sukcesy gospodarcze, niż fakt, że blisko 40 proc. emerytów musi zrezygnować z zakupu lekarstw w aptece? To nie tylko dowód na polskie ubóstwo ludzi starszych, którzy stanowią 1/4 naszej populacji, ale wyraz bezradności i braku jakiejkolwiek koncepcji ze strony polskiego państwa w rozwiązaniu tego problemu. Przykładów takiej totalnej nieudolności naszego kraju, lekceważenia najistotniejszych potrzeb swych obywateli jest znacznie więcej. Ot, choćby ciągłe problemy szpitali z finansowaniem kontraktów. Niektóre szpitale nadal nie podpisały kontraktu, bo proponowane przez NFZ kwoty są niewystarczające. Rząd obiecywał podniesienie składki na ubezpieczenie zdrowotne o 1 pkt procentowy, ale były to przysłowiowe gruszki na wierzbie. NFZ oszczędza gdzie tylko się da i jak się da. Ostatni skandal z leczeniem chorych chemioterapią skończył się publicznymi przeprosinami, ale co z chorą kobietą w ciąży, podejrzewaną niesłusznie o grypę AH1N1, którą wożono między trzema szpitalami na terenie Wielkopolski, a która zmarła, bo nie było dla niej izolatki? Tu nie wystarczą przeprosiny – ktoś powinien odpowiadać za śmierć dwojga ludzi. Państwa polskiego nie stać już nie tylko na akcję „Szklanka mleka” dla polskich dzieci, nie mówiąc już o obiedzie dla tych dzieci, które są głodne, ale nawet na leczenie pojedynczych, bardziej skomplikowanych chorób dzieci: mukowiscydozy, nowotworów, autyzmu i innych. Dlaczego w zbankrutowanej Islandii jest to nie do pomyślenia? Dlaczego w uginającej się pod ciężarem kryzysu Irlandii dopłaca się do prowadzenia małych szkół? U nas po prostu się je zamyka. Dramatyczne rzeczy od lat dzieją się w transporcie publicznym – władza uznała, że wszyscy Polacy będą jeździli samochodami, choć po 20 latach nie mają ani dróg, ani autostrad. Zamiera polska kolej z pięknymi historycznymi tradycjami – to, co mogłoby być remedium na polskie korki oraz co mogłoby uratować wiele ludzkich istnień, upada. Likwidowane są połączenia kolejowe w małych ośrodkach. Stacje i dworce kolejowe w Polsce przypominają pustostany z amerykańskich slumsów. Ludzie, którzy w 2010 r. wracają na stojąco z Krakowa do Zakopanego w brudnych, nieogrzewanych wagonach, złorzeczą właśnie państwu. To pokazuje nasze prawdziwe miejsce w Europie. Zwykła przeciętna zima obnaża słabość Państwa Polskiego w sposób kompromitujący. I znowu nasi rodacy całą nadzieję pokładają w obcych, licząc, że jak niemiecki DB wejdzie na polskie tory, to problem automatycznie się rozwiąże. Tak jak myśleli, że polskie problemy i bolączki dnia codziennego znikną, gdy tylko wejdziemy do Unii Europejskiej. Niestety, jak widać, nie zniknęły. Również w edukacji i szkolnictwie mamy regres – olbrzymi wzrost kosztów przerzucany jest na obywateli i samorządy. Zamykane są małe szkoły, placówki specjalistyczne; likwidowane są zajęcia pozalekcyjne, domy kultury, teatry, zespoły artystyczne – na wszystko brakuje pieniędzy, a ponoć jest tak dobrze z polską gospodarką. W kwestii bezpieczeństwa też nie jest najlepiej. Policji brakuje pieniędzy na wszystko, więc oszczędza na paliwie i długopisach. Mamy całkowicie niewydolne sądownictwo: prokuratura jest opieszała, niedofinansowana, mało nowoczesna i źle zarządzana. Krytykują ją ostro sami prokuratorzy. Skandaliczne i bardzo niepokojące są informacje dotyczące całej serii samobójstw świadków koronnych w poważnych sprawach kryminalnych, np. sprawa zabójstwa gen. M. Papały czy K. Olewnika. Pomijając już bezpieczeństwo na naszych drogach, ulicach czy na naszych stadionach. Gdzie tu jest Państwo Polskie? Prywatyzacja nic tu nie da – potrzeba silnego, dobrze zorganizowanego państwa. Nawet jeśliby rządzący do cna wszystko sprywatyzowali, do czego usilnie dążą, nie pozbędą się odpowiedzialności ani za państwo, ani za los swoich obywateli.
To najbiedniejsi najbardziej potrzebują państwa
Nie jest prawdą, że Państwo Polskie jest nadmiernie obciążone wydatkami fiskalnymi – to czysty liberalny populizm. Dziś wielu Polaków żyje i pracuje, zarabia w Anglii, Irlandii, Niemczech, Norwegii, Holandii czy Belgii. Tam też korzystają ze świadczeń socjalnych, niektórych form pomocy rodzinie, usług medycznych, edukacji, kultury. Tam rodzą się też masowo polskie dzieci, widzą więc i porównują. Często to ich nowe państwo jest bardziej szczodre niż ich „polska macocha”. Polki, które rodziły w niemieckim Schwedt, były ścigane przez prokuraturę własnego kraju, bo to Państwo Polskie miało zapłacić za ich porody. Nic dziwnego, że w ostatnich latach mamy 2-mln emigrację ludzi młodych i aktywnych zawodowo. Nie ma wątpliwości, Polska to nie jest kraj ani dla młodych, ani tym bardziej dla ludzi starszych. Ci pierwsi, dzięki bardzo kosztownej i kompletnie nieudanej reformie OFE znanej jako tzw. II filar, będą mieli niższe emerytury od nędznych emerytur swoich babć i dziadków. Waloryzacja roczna dokonywana przez Państwo Polskie w wysokości i równowartości 10-20 euro to ponury żart. Minimalne polskie renty i emerytury nie gwarantują nie tylko godnego życia, ale w ogóle przeżycia. Państwo Polskie stało się absolutnie bezsilne i bezradne po wyprzedaży swych monopoli, w tym np. dystrybucji energii elektrycznej. W ciągu ostatnich dwóch lat szwedzki Vattenfall i niemiecki RWE podniosły ceny energii o 63-70 proc., i co więcej, mogą je nadal dowolnie podnosić, nie licząc się przy tym kompletnie z polskim nadzorem, czyli Urzędem Regulacji Energetyki. Hulaj dusza, piekła nie ma. Czy to jest państwo liberalne, czy raczej brak państwa? Państwo Polskie jest całkowicie bezbronne wobec powodzi, zamieci, wichur czy gołoledzi. Dwudniowe opady deszczu czy śniegu, 10-stopniowy mróz paraliżują cały kraj. Strach pomyśleć, bo by było, gdybyśmy mieli prawdziwą mroźną zimę, która trwałaby 2-3 miesiące. Lepiej też nie myśleć o prawdziwej epidemii, nie wspominając o tajfunach czy o trzęsieniu ziemi, które przecież nawiedzają inne państwa. Dzisiaj państwo to gospodarka, ceny, koszty utrzymania, gigantyczne korki, niskie świadczenia publiczne i socjalne, a mniej tradycja, historia, polityka zagraniczna czy obronna. Polaków bardziej bulwersuje półroczne oczekiwanie na wizytę u specjalisty niż koszty wojny w Afganistanie. Dzisiaj Państwo Polskie to dla nas fatalne drogi, brudne i odwoływane pociągi, kolejki do lekarza, niskie, głodowe renty i emerytury, niskie zarobki, zamknięte placówki pocztowe, codzienne kontakty z ZUS-em czy Urzędem Skarbowym – to wtedy najczęściej przypominamy sobie o istnieniu państwa i w duchu je przeklinamy. To tu najbardziej przydałoby się silne, sprawne państwo, tu prywatyzacja, jak widać, niewiele rozwiązała. Według większości obywateli za tę właśnie kompromitację odpowiada Państwo Polskie. Polaków nie interesują rządowe plany ministra M. Boniego „Polska 2030” czy spełnienie kryterium z Maastricht, ale to, czy płace będą choć w połowie takie, jak za Odrą, poziom usług medycznych choćby częściowo zbliżony do tego we Francji, a nakłady na rodzinę podobne do tych w Skandynawii. Tymczasem nasze państwo na kanwie rzekomych sukcesów gospodarczych, szykuje nam – w ramach planu konsolidacji finansów publicznych – cały katalog nowych cięć wydatków publicznych, ograniczenie uprawnień rentowo-emerytalnych, oszczędności w służbie zdrowia, kulturze czy obcięcie nędznych i tak świadczeń socjalnych oraz podwyżki prawie wszystkiego. Czy po tym wszystkim nadal będziemy potrzebować takiego właśnie państwa?
Przez rany, łzy i cierpienia wszystkich wygnańców i pielgrzymów polskich,
Wybaw nas, Panie.
O wojnę powszechną za wolność ludów,
Prosimy Cię, Panie.
O broń i orły narodowe,
Prosimy Cię, Panie.
O śmierć szczęśliwą na polu bitwy,
Prosimy Cię, Panie.
O grób dla kości naszych w ziemi naszej,
Prosimy Cię, Panie.
O niepodległość, całość i wolność ojczyzny naszej,
Prosimy Cię, Panie.
gosc popelnia blad logiczny. Panstwo jest winne za taki stan, ale nadal poklada nadzieje, ze panstwo POWINNO wszystko wyregulowac tak jak nalezy. Zeby sie nie przeliczyl z tymi nadziejami. Skoro nawet prywatyzacji nie potrafia pozadnie przeprowadzic, gdzie liczy sie ochlap (z i tak dla nich lukratywnej tranzakcji) niz sprzedaz majatku za jak najwieksza cene z mozliwych do uzyskania.
Pokladajcie nadzieje w mainstreamowych politykow. Glosujcie na te mordy przepelnione frazesami. Napewno bedzie lepiej
p.s proponuje glosowac na Olechowskiego, niezaleznego polityka, nieubrudzonego polityczna walka medialna, idealnego kandydata wkurwionych Polakow, ktory calkiem przypadkowo znalazl sie na spotkaniu Bilderbergow jako przedstawiciel Platformy Obywatelskiej
Dołączył: 22 Sie 2009 Posty: 74
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 18:38, 16 Sty '10
Temat postu:
marqus napisał:
Przecież wiadomo, że dla naszych liberałów wzorem jest Pinochet i Chile z 50% ludności poniżej progu ubóstwa i 30% bezrobociem.
Chile jest jednym z najlepiej rozwiniętych gospodarczo krajów Ameryki Południowej, o produkcie krajowym brutto 14 900 dolarów na 1 mieszkańca (2008) i o wysokim średniorocznym tempie wzrostu produktu krajowego brutto – 7% w 1985–1989 (10,0% w 1989). Jest jednocześnie jednym z najmniej zadłużonych krajów Ameryki Południowej[6] i jednym z nielicznych krajów świata, którego zadłużenie zagraniczne zmniejsza się (z 21,1 mld dolarów w 1986 do 18,2 mld dolarów w 1989), m.in. dzięki zamianie zadłużenia na akcje.
Chile zakończyło 2007 rok z nadwyżką budżetową wynoszącą 14,5 miliarda dolarów, czyli 8,7 proc. PKB
wiec nie gadaj bzdur , że Chile jest wzorem dla naszych liberałów bo po 1. nie jest a po 2. u nas (prawie ) nie ma liberałów.
Szewczak to narodowiec powiązany z LPR-em. A oni wiadomo... mundurki w szkołach uważają za świetny pomysł oraz brak matematyki na maturze... Więc oczywiście gdyby narodowcy rządzili państwem to Państwo Polskie byłoby lepiej zarządzane niż za liberałów... To już wolę agenta Olechowskiego... ten to ma przynajmniej kontakty w grupie Bilderberg
Peter Schiff założyciel Euro Pacific Capital i człowiek, który jako pierwszy przewidział globalne załamanie systemu finansowego i krach amerykańskiej gospodarki chwali Polskę. - Wśród bagna dostarczanego przez gospodarczych szarlatanów dobrze zobaczyć jasny promień poczytalności dochodzący z Polski - pisze Schiff w swoim najnowszym artykule
O Peterze Schiffie z Euro Pacific Capital zrobiło się głośno w październiku 2008 roku, gdy wybuchł globalny kryzys gospodarczy. Ten były pracownik banku Lehman Brothers - symbolu początku światowej recesji i krytyk amerykańskiego systemu finansowego od dawna głosił rychłe nadejście globalnego kryzysu i załamania się gospodarki USA. Kiedy jeszcze nikomu nie śniło się o kryzysie, w czerwcu 2007 roku wydał poradnik "Kryzysoodporni: Jak zyskać na nadchodzącym załamaniu gospodarczym". Gdy nadszedł kryzys finansowy, wielu ludzi przypomniało sobie o jego prognozach, a sam Schiff zdobył dużą sławę, m.in. w internecie. Co ciekawe, zanim nastąpił kryzys, większość analityków wyśmiewało się z jego prognoz.
W swoim najnowszym artykule "Polska gospodarka to nie żart" Schiff nie szczędzi pochwał sposobowi, w jaki Polska poradziła sobie z kryzysem, za wzór do naśladowania stawiając polskiego ministra finansów Jacka Rostowskiego. "Ostatniego lata zostałem zaproszony na Forum Ekonomiczne w Krynicy. Byłem pod wielkim wrażeniem gospodarczej aktywności i obywatelskiego ducha widocznego w całym kraju. Zaskoczyło mnie także, że moje poglądy, które w USA są raczej wyśmiewane, znalazły dużo zrozumienia wśród polskich ekonomistów obecnych na konferencji" - pisze Schiff. Autor chwali ministra finansów Jacka Rostowskiego i jego artykuł, który w zeszłym tygodniu ukazał się na łamach "Financial Timesa". "Sprzeciwiając się publicznej chłoście wolnego rynku, która obecnie ma miejsce w Waszyngtonie, Rostowski wyjaśnia, jak rządy doprowadziły do kryzysu w 2008 roku usuwając z rynku niezbędny element strachu" - czytamy w artykule Schiffa.
Rostowski, nazwany przez Schiffa "produktem ruchu Solidarności", zdaje sobie według niego sprawę z zagrożeń, jakie niesie ze sobą centralne planowanie w gospodarce. "Widział to już wcześniej i wie jak to się kończy" - tłumaczy Schiff.
Zamiast tego - pisze - Polska wprowadziła politykę wzorowaną na tzw. austriackiej szkole ekonomii promującej wartości wolnorynkowe.
To nie przypadek - czytamy - że Polska jest jedynym krajem UE, który w minionym roku zanotował wzrost gospodarczy na poziomie 1,9 proc. Także poziom długu publicznego kształtujący się na poziomie 55 proc. PKB, który dla wielu w Polsce jest powodem do zmartwień - zdaniem autora i tak stawia Polskę w komfortowej sytuacji, jeśli porównamy nasz poziom zadłużenia z sąsiadami, czy z USA.
Zdaniem Schiffa priorytetem rządu Platformy Obywatelskiej było zmniejszenie podatków i prywatyzacja, a jako przykład podaje wprowadzenie PGE na giełdę, które zakończyło się sukcesem.
"Obecny wzrost gospodarczy Polski napędzają też zagraniczne inwestycje. Aby zachęcić inwestorów, Rostowski wprowadził plan wprowadzenia euro w Polsce do 2015 roku. Choć nigdy nie byłem przekonany do euro, to znak dla inwestorów, że polski rząd chce zachować w ryzach inflację dzięki polityce monetarnej Europejskiego Banku Centralnego.
"Mogę zaświadczyć, że ci ludzie czują głód wolnego rynku. Moja wizyta w Krynicy była jak zastrzyk świeżego powietrza i zaskakujące przypomnienie, jak daleko Ameryca zbłądziła" - kończy Schiff.
Wysłany: 02:33, 17 Sty '10
Temat postu: Zakład Laffer'a
Pełny szacunek dla kompetencji i kultury dyskusji Schiff'a. Z kolei Laffer totalnie się pogrążył nie wywiązując się z wymuszonego przez siebie zakładu. Totalnym poniżeniem było tłumaczenie swoich powodów w programie The Bill Maher Show
http://www.youtube.com/watch?v=z3WjgKUf-kA&feature=related
Dołączył: 22 Sie 2009 Posty: 74
Post zebrał 0.000 mBTC Podarowałeś BTC
Wysłany: 11:13, 17 Sty '10
Temat postu:
marqus napisał:
@kiros
W Chile zaczęło się poprawiać, gdy Pinochet odszedł od strategii Friedmana i jego chłopców z Chicago
Oj to niezupełnie tak było. W każdym bądź razie wyszło że wolny rynek to najlepsza strategia. Niestety w Polsce tylko półśrodki. I ta ręka łapczywie wyciągnięta po moje pieniądze: a to na TVP, na stocznie, na jakieś CO2...wojna z wolnością trwa.
Ze stoczniami przesadzasz. List otwarty pracownikow naukowych politechniki gdanskiej i szczecinskiej.
Cytat:
Dlatego także armator-inwestor nie bez powodu lokujący właśnie u nas zamówienie na statki domaga się GWARANCJI BANKOWEJ a banki, które już często tylko z nazwy są bankami polskimi chcą takich GWARANCJI OD RZĄDU. A więc stocznie NIE POTRZEBUJĄ OD RZĄDU PIENIĘDZY, POTRZEBUJĄ GWARANCJI finansowych celem uzyskania zaliczek i kredytów. Daje to zabezpieczenie inwestorom i bankom, że ich środki przeobrażone zostaną w określonym terminie w statki, zgodnie z kontraktem.
W Chile zaczęło się poprawiać, gdy Pinochet odszedł od strategii Friedmana i jego chłopców z Chicago
Oj to niezupełnie tak było. W każdym bądź razie wyszło że wolny rynek to najlepsza strategia. Niestety w Polsce tylko półśrodki. I ta ręka łapczywie wyciągnięta po moje pieniądze: a to na TVP, na stocznie, na jakieś CO2...wojna z wolnością trwa.
O ile wiem chyba w 1982r Pinochet znacjonalizował część zakładów, zerwał ze sztywnym kursem waluty. Poza tym główne źródło dochodów kraju czyli kopalnie miedzi cały czas były państwowe.
Wolny rynek w Chile podniósł dochód narodowy, ale wywindował ceny, zwiększył bezrobocie, obniżył zdolność nabywczą dochodów najuboższych. Chile znalazło się na 112 miejscu w nierównomierności dochodów (praktycznie na końcu listy)
Zupełnie jak w Polsce przeciętne wynagrodzenie brutto 3403 zł, ale jaki odsetek jest poniżej, a jaki powyżej średniej.
Milton Friedman champion monetarnego interwencjonizmu nieslusznie jest nazywany zwolennikiem wolnego rynku. Prawdziwie wolnorynkowa jest Austriacka Szkola Ekonomii, ktorej przedstawicielem jest miedzy innymi wyzej wspomniany Peter Schiff. Pozdrawiam!
Austriacka Szkoła Ekonomii nie jest typowo wolnorynkowa... pozdrawiam. Chyba, ze mówisz o nowej szkole austirackiej do której należał Hayek. Ci pierwsi poprostu nie byli aż tak zagorzali.
Austriacka Szkoła Ekonomii nie jest typowo wolnorynkowa... pozdrawiam. Chyba, ze mówisz o nowej szkole austirackiej do której należał Hayek. Ci pierwsi poprostu nie byli aż tak zagorzali.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
To już wolę agenta Olechowskiego... ten to ma przynajmniej kontakty w grupie Bilderberg 
tu masz cos o Hayeku:
