6 stycznia 2016 roku francuska telewizja I-Télé (należąca do grupy Canal+) wyemitowała program „Le Grand Décryptage”, poświęcony zamachom terrorystycznym w Paryżu z 13 listopada 2015 roku. Wystąpił w nim m.in. Joël Mergui – prezydent Centralnego Konsystorza Izraelskiego we Francji (Consistoire central israélite – CCI).
Jest to organizacja założona w 1808 roku z inicjatywy Napoleona I, reprezentująca wyznawców judaizmu przed francuskimi władzami państwowymi. W dyskusji z prowadzącym program dziennikarzem Olivierem Galzi oprócz prezydenta Centralnego Konsystorza Izraelskiego uczestniczyli też rzecznik Episkopatu Francji, ks. Olivier Ribadeau Dumas oraz wiceprzewodniczący Francuskiej Rady Kultu Muzułmańskiego, Chems-Eddine Hafiz. Na postawioną przez prowadzącego program kwestię, czy za zamachy paryskie można winić religię, Joël Mergui odpowiedział, że „Żydzi nigdy nikogo nie skrzywdzili w imię Boga i wiary. To nas mordowano”.
Dalej wypowiedział się następująco:
„Teraz chciałbym (...) przypomnieć, że Żydzi przeszli przez historię doznając rożnego rodzaju nienawiści, rożnego rodzaju masakr. I że w imię judaizmu wspólnota żydowska nigdy nie powstała ani żeby zniszczyć Hiszpanię, która ich wypędziła, ani Polskę, która ich zagazowała” [1].
Powyższe słowa nie spotkały się z żadną polemiczną reakcją ani ze strony księdza Dumas, ani ze strony pana Hafiza, ani ze strony prowadzącego program red. Galzi.
Można z tego domniemywać, że albo we Francji jest już dla wszystkich oczywiste, iż to Polska zagazowała Żydów, albo jest tam oczywiste, że z tym co mówi Żyd się nie polemizuje, cokolwiek by powiedział. Podstawowy kanon ideologii tzw. poprawności politycznej (zwanej też ideologią społeczeństwa otwartego) głosi bowiem, że o Żydach mówi się tylko i wyłącznie dobrze albo wcale.
Należy raczej wątpić w to, że Joël Mergui jest jakimś totalnym ignorantem, niewykształconym i wyjątkowo tępym osobnikiem. Z informacji powszechnie dostępnych na jego temat wynika, że zdobył on solidne wykształcenie. Urodzony w 1958 roku w Maroku, ukończył medycynę na Université de Paris V i przez wiele lat prowadził praktykę lekarską. Głównym polem jego aktywności stała się jednak działalność polityczna w kręgu diaspory żydowskiej. Zanim został prezydentem CCI Mergui był prezydentem Konsystorza Paryskiego – największej gminy żydowskiej we Francji.
W 2006 roku został odznaczony orderem Legii Honorowej. Był doradcą prezydentów Sarkozy’ego i Hollande’a do spraw socjalnych i opieki zdrowotnej. Po zamachu terrorystycznym na supermarket żywności koszernej w Paryżu 9 stycznia 2015 roku Mergui współorganizował ceremonię w paryskiej Wielkiej Synagodze. Wzięli w niej udział m.in. premier Izraela Benjamin Netanjahu, sekretarz stanu USA John Kerry i czołowi politycy francuscy.
Jest to zatem nie tylko czołowa postać społeczności żydowskiej we Francji, ale także jedna z ważniejszych postaci francuskiego życia politycznego. Należy wykluczyć, że prezydent CCI nie zna historii i nie wie co mówi. Można też przypuszczać, że z tą historią zapoznał się na miejscu, odwiedzając były obóz Auschwitz i inne miejsca martyrologii żydowskiej na ziemiach polskich. Wizyta w tych miejscach jest obowiązkowym elementem edukacji szkolnej każdego ucznia w Izraelu. Wielu Żydów traktuje podróż do miejsc zagłady tak jak muzułmanie pielgrzymkę do Mekki, więc co dopiero mówić o liderze diaspory żydowskiej największego państwa Europy Zachodniej.
Trzeba zatem z całą pewnością przyjąć, iż Joël Mergui powiedział, że Polska zagazowała Żydów z pełną świadomością tego co mówi i powiedział to celowo.
Jego wypowiedź – haniebna i porażająca, co należy podkreślić – jest kolejną odsłoną obsesyjnej kampanii nienawiści, jaką wpływowe koła żydowskie prowadzą wobec Polski od mniej więcej czterdziestu lat. Są podzielone zdania na temat tego, co jest przyczyną tej kampanii nienawiści. Jedni wskazują na żydowskie roszczenia majątkowe i słynną wypowiedź z 1996 roku ówczesnego sekretarza generalnego Światowego Kongresu Żydów Israela Singera, której następstwem była tzw. pedagogika wstydu wobec Polski, zapoczątkowana przez Jana T. Grossa. Inni wskazują na tajne porozumienia niemiecko-izraelskie z lat 50. XX wieku, w świetle których w zamian za ogromne odszkodowania wypłacone przez RFN Izraelowi i indywidualnym Żydom-ofiarom hitleryzmu strona żydowska miała się zobowiązać, że nie będzie mówić o niemieckich obozach koncentracyjnych i niemieckiej winie za zagładę Żydów. Dlatego najpierw pojawiły się nazistowskie, a potem „polskie” obozy koncentracyjne. Polsce przeznaczono rolę winowajcy zastępczego.
Bez względu na to jakie rzeczywiste motywy legły u podłoża wypowiedzi Joëla Mergui, były to motywy wynikające z brudnej polityki. Muszę w związku z tym zwrócić uwagę na dwie sprawy.
Po pierwsze, wypowiedź prezydenta CCI poszła znacznie dalej niż dotychczasowe enuncjacje o „polskich” obozach koncentracyjnych, pojawiające się regularnie w zachodnich mediach oraz pedagogika wstydu, uprawiana m.in. przez Alinę Całą, Barbarę Engelking-Boni, Jana Grabowskiego, Jana T. Grossa, Pawła Śpiewaka i Andrzeja Żbikowskiego, której zwieńczeniem stało się odkrycie – sygnowane autorytetem dyrektora Żydowskiego Instytutu Historycznego, Pawła Śpiewaka – że Polacy podczas drugiej wojny światowej zamordowali jakoby od 120 do 200 tys. Żydów. U Joëla Mergui nie ma już mowy o jakichś polskich sąsiadach palących Żydów w stodole w jakimś miasteczku (Gross), czy o polskim udziale w Judenjagd-niemieckim polowaniu na Żydów (Grabowski).
Jest mowa o Polsce jako państwie, które podczas drugiej wojny światowej dopuściło się ludobójstwa na Żydach, mordując ich w komorach gazowych. Stanowi to przesunięcie na jeszcze wyższy stopień antypolskiej kampanii, którą jej inicjatorzy i organizatorzy podnieśli z poziomu pedagogiki wstydu na poziom totalnej dyskredytacji. Zapowiedzią takiego postawienia sprawy był już niemiecki serial „Unsere Mütter, unsere Väter”. Czerwoną linię przekroczył jednak dopiero prezydent CCI. Być może uczynił to tylko w celu sprawdzenia stopnia polskiej reakcji, ale nie ulega wątpliwości, że za nim prędzej czy później pójdą następni.
Po drugie, wypowiedź Joëla Mergui jest nie tylko napluciem na Polskę i Polaków, ale także brutalną profanacją pamięci Żydów zamordowanych przez Niemcy hitlerowskie podczas drugiej wojny światowej. Wbrew pozorom największą szkodę pamięci ich męczeństwa wcale nie wyrządzają tzw. negacjoniści (m.in. John Bennet, Robert Faurisson, David Irving, Walter Lüftl, Germar Rudolf, Jerzy Ulicki-Rek, Udo Walendy i Ernst Zündel), ale właśnie ci, którzy sugerują polską odpowiedzialność za Holokaust. Dotychczas sugerowano to sformułowaniem „polskie” obozy koncentracyjne. Teraz pan Joël Mergui zasugerował to wprost. Uprawia on tym samym najbardziej bezczelną i groźną formę kłamstwa oświęcimskiego. Dlaczego najbardziej bezczelną i groźną?
Dlatego, że wyżej wymienionym negacjonistom chodzi nie tylko o oczyszczenie z winy Niemiec i Niemców, ale o rehabilitację nazizmu. W tym celu zadają sobie bardzo wiele trudu, by udowodnić, że np. nie było komór gazowych albo nie można było w nich zamordować tylu ludzi itp. Pan Mergui takiego trudu sobie nie zadaje, ale rehabilituje nazizm swoim autorytetem przywódcy społeczności żydowskiej we Francji. Ma to wymowę o wiele poważniejszą niż najbardziej spektakularne enuncjacje Faurissona, Irvinga czy Zündela. Zwłaszcza, że w przeciwieństwie do nich nie będzie go ścigał wymiar sprawiedliwości, ponieważ zgodnie z ideologią poprawności politycznej Żydzi nie podlegają krytyce.
Pamięć o żydowskich ofiarach Auschwitz, Bełżca, Chełmna nad Nerem, Majdanka, Sobiboru i Treblinki – pieczołowicie pielęgnowana przez państwo polskie za pieniądze polskiego podatnika – jest najbardziej profanowana przez takich osobników jak pan Mergui, dla których te ofiary służą tylko i wyłącznie do robienia brudnej polityki i zarabiania kolejnych miliardów dolarów z odszkodowań i restytucji mienia żydowskiego.
Prowadzona od kilkudziesięciu lat na całym świecie kampania przerzucania odpowiedzialności za zagładę Żydów z Niemiec na Polskę przekracza kolejne czerwone linie. Najpierw była nowela Leona Urisa „Exodus” (1958) i jego powieść „Miła 18” (1961), ukazujące Polaków jako bezwzględnych prześladowców Żydów, sztuka Arthura Millera „Incydent w Vichy” (1964), gdzie po raz pierwszy była mowa o „polskich obozach śmierci” oraz powieść Williama Styrona „Wybór Zofii” (1979), przedstawiająca Polaka-profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego jako twórcę planu zagłady Żydów.
Następnie był amerykański serial „Holocaust” (1978), gdzie m.in. oddział żołnierzy w polskich mundurach i z orzełkami na rogatywkach dokonuje na polecenie SS egzekucji Żydów w getcie warszawskim. Potem było m.in. paszkwilanckie pisarstwo Henryka Grynberga, Pawła Korca, Jerzego Kosińskiego, Shmula Krakowskiego, Artura Sandauera, Petera Silvermana, Celii Stopnickiej-Heller, Moshe Shonfelda, André Steina i in., film "Shoah" (1985) Claude’a Lanzmanna, nagminne „przejęzyczenia” z „polskimi” obozami koncentracyjnymi niemal na całym świecie (nawet w Czechach) oraz pedagogika wstydu zapoczątkowana przez Jana T. Grossa. Teraz mamy wypowiedź prezydenta CCI o zagazowaniu Żydów przez Polskę. Co będzie następne?
Realnym sposobem na powstrzymanie kampanii antypolonizmu jest wytaczanie przez państwo polskie procesów cywilnych jej inicjatorom i uczestnikom przed sądami krajów ich zamieszkania. Nawet jeżeli takie procesy zostaną przegrane, to dzięki nagłośnieniu sprawy odegrają swoją rolę jako forma obrony. Niestety reakcja na wypowiedź Joëla Mergui – sprowadzająca się tak jak i w poprzednich tego typu wypadkach do wysłania przez ambasadora Andrzeja Byrta listu z protestem do oszczercy – świadczy o tym, że państwo polskie nie jest zdolne do podjęcia takich działań. Podjęcie skuteczniejszych niż listy protestacyjne działań wydaje się jednak konieczne, bo prędzej czy później każą Polakom zapłacić odszkodowania za te komory gazowe.
Bohdan Piętka
Powyższy tekst zawiera tylko i wyłącznie moje prywatne opinie. Nie jest on w jakiejkolwiek mierze stanowiskiem Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau.
[1] Cyt. za: www.citizengo.pl, 13.01.2016; Por. też Szef żydowskiej organizacji obraża Polaków we francuskiej telewizji. „Zagazowali Żydów”, www.wpolityce.pl, 14.01.2016
Fot. europe1
http://www.mysl-polska.pl/759
5 Groszy Dziennik Narodowy/ 29.08.1935/ Poznań/ Rok 1, Nr 59
Za obrazę Hitlera
Władze prokuratorskie zakończyły dochodzenie i sporządziły akt oskarżenią w sprawie o zniewagę kanclerza Rzeszy Niemieckiej przez użycie zwrotów obraźliwych. Do odpowiedzialności karnej za powyższe przestępstwo pociągnięto Nuchima Halberstadta, właściciela składu wyrobów aptecznych w Warszawie.
Halbersladt był zasypywany co pewien czas ofertami ze strony firm niemieckich, które ofiarowywały mu dostawę różnych artykułów. M. in. otrzymywał listy od znanej fabryki niemieckiej p.n. „Elektrodental-Fischer”. Gdy pewnego dnia firma powyższa znów nadesłała ofertę, Halberszladt nie otwierając listu, napisał na kopercie w języku niemieckim: “Niezliczoną ilość razy prosiłem panów, aby mnie nie niepokoili swemi pismami. Ponieważ istnieje ustrój hitlerowski, nie będę przyjmował żadnych ofert tak długo, póki Hitler ze swoja hołotą będą rządzili w Niemczech, a żaden porządny człowiek nie będzie utrzymywał z wami stosunków”. Dopisawszy jeszcze do tego słowo ‘zwrot’ wrzucił Halberstadt list do skrzynki i o sprawie zapomniał.
Urząd pocztowy w Niemczech zainteresował się tym napisem. Przeczytawszy jego treść, skierował list do ministerstwa poczt i telegrafów Rzeszy Niemieckiej. Sprawa ta narobiła wiele wrzawy. Za pośrednictwem władz niemieckich list otrzymało nasze ministerstwo poczt i telegrafów. Wszczęte dochodzenie ustaliło, iż właśnie Halberstadt umieścił na liście wymieniony napis.
Prokuratura pociągnęła Halberstadta do odpowiedzialności karnej z art. 111 k.k., który przewiduje karę do 3 lat więzienia.
Dziennik Narodowy/ 22.07.1843/ Paryż/ Rok 3, Nr 121
O niewytrwałości u Polaków (I)
( Artykuł pierwszy ).
Przykro to mówić o narodowych wadach, boleśnie dla serca obywatela śledzić i odkrywać rany toczące społeczne ciało jego narodu – ale takie jest powołanie publicysty. Dziennik Narodowy, który przez swój program włożył na się sumienny obowiązek mówić prawdę, chwalić co jest godne pochwały, ganić i ścigać wszelka zdrożność, czy ta pochodzi od całego narodu, od jego części lub nawet pojedynczych osób, zamierza pokrótce tu przejrzeć, jak Polacy umieją wytrwać w powodzeniu albo w nieszczęściu. Są wśród nas pisarze i pisma, a nawet całe stronnictwa , które z największą surowością potępiając jedną cześć narodu, sypią pochlebstwa, niosą uwielbienia dla drugiej; system ten uważamy za niesprawiedliwy, nierozsądny i zgubny. Aby Polska wybiła się na niepodległość, potrzebuje wszystkich swoich sił: żadna wyłącznie klassa niepotrafi jej zbawić. Każda z tych klas posiada cnoty i wady prawie jej właściwe; prawdziwa polityka zależy na tem, aby karcąc wady, zapobiegając błędom, umieć obrócić na korzyść Ojczyzny cnoty całego narodu. Nikt nie przeczy że jak złe tak dobre idzie z góry, tego jest świadkiem historya; ale też każdy nim wyrzecze wyraz potępienia dla postępowania starszej braci, powinien zważać na pojęcia wieku w którym się jaki czyn dokonywał, jak również na chęci działających. Jednakże, są w naszej historyi czyny dokonane przez rządzącą część narodu, których żadna okoliczność usprawiedliwić niepotrafi; są także przywary trapiące cały naród, słabości godne potępienia, a z tych liczby jest brak wytrwałości, jedna z głównych przyczyn upadku Polski.
Stałość jak i niestałość są indywidualne osobom i narodom. Widzimy jednych zrażających się najmniejszemi przeciwnościami; są nawet tacy co wśród powodzenia zmieniają cel ku któremu dążyli z razu z największym zapałem, i to bez dotykalnych przyczyn. Kiedy przeciwnie insi, obrawszy raz cel ich życia, idą ku niemu wytkniętą przez rozum lub wiarę linią, wśród przeszkód i nie powodzeń; kilkakrotnie spychani z drogi w ich upartym pochodzie przez ludzi i okoliczności, zawsze na nią wracają i najczęściej widzą swe zamiary uwieńczone pomyślnym skutkiem. Zależyli to od charakteru czy od przeznaczenia osób, rozbierać nie będziemy, wskazujemy pewność.
Toż się dzieje i z narodami; dość w historyi starożytnej postawić Rzymian obok Greków. Pierwsi szli ku ujarzmieniu znanego im świata przez cnoty i przez zbrodnie; zamiary ich i polityka w tym względzie były zawsze jedne – i osiągnęli panowanie nad światem. Drudzy, chociaż waleczni jak Rzymianie, ale leccy i zmienni, całe swe siły wytężyli ku wzajemnemu niszczeniu się – i padli ofiarą jednostajności widoków i wytrwałości Rzymian. Jakkolwiek historya obu tych narodów jest świetna i ucząca, rzymska przedstawia więcej interesu dla polityka, może więcej służyć za przykład, albowiem oko tu dostrzega szczytu tylowiecznej budowy, wznoszonej z cierpliwością i znojem; gdy tym czasem życie Greków jako narodu zdawało się być bez celu. Lubisz ich widzieć żywych, dowcipnych i ucywilizowanych, bawiących się na igrzyskach olimpijskich albo achajskich, uwielbiasz i podziwiasz ich bohaterów, zgłębiasz ich filozofów, uczysz się na pamięć utworów ich poetów, unosisz się nad doskonałością ich sztuk pięknych, ale zawsze umysł twój zapytuje się z niespokojnością: co z nimi będzie i dokąd oni dążą tym krokiem?
Podobne przykłady napotkać można w historyi nowożytnej. Myliłby się jednak ktoby mniemał, że byt polityczny, świetny a przechodowy tych narodów, uważamy za bezkorzystny dla ludzkości; przeciwnie, wiemy że cywilizacya Greków wpłynęła na cywilizacyą rzymską i całego świata; ale są to siewcy, nieumiejący ani korzystać ani doczekać się owoców prac swoich: kto inny zbiera plon krzewiony ich ręką i bez ich wiedzy. Oni żyją życiem za nadto popędliwem, nie mają nawet czasu, jeśli nie dla ciekawości, rozbierać przeszłości ani wpatrywać się w odległą przyszłość.
Dla czego jednak, kiedy rozważny, rządny i systematyczny naród rzymski zginął oddawna, Grecy burzliwi, bez wyrachowania i przewidzeń, żyją dziś jako Grecy, o tem powiemy gdzieindziej, teraz przejrzyjmy niewytrwałość historyczną Polaków.
Opuszczamy tu wypadki podrzędne, wspominamy tylko o tych które miały dotykalny wpływ na losy państwa. W śledzeniu tem oddzielimy postępowanie rządców, królów od postępowania narodu 1) to jest tej jego części która przez kolejne przywłaszczenia stała się jedną czynną i mogącą istotnie nosić to imię.
W pierwszym peryodzie naszej historyi nie widzimy oddzielnej polityki i odzielnych widoków i chęci narodu i króla. Królowie z rodu Piastów, mimo zaprzeczeń niektórych pisarzy, byli samowładni; zamiary ich były zamiarami narodu, i co postanowili wykonywali własną swą wolą i bez przyzwolenia czyjego bądź. Polityka przeto ich była jednostajna a wykonanie widoków szybkie, bo nie krępowane żadnemi formalnościami ani oporem. Nic też nie ma do zarzucenia tej polityce, opierała się ona na wielkości i mocy zewnętrznej państwa. Nieszczęśliwy podział kraju dokonany przez Krzywoustego między jego synów, zniszczył jedność widoków i na czas długi wtrącił Polskę w niemoc. Wśród kłótni Xiążąt wydzierających sobie nawzajem dzielnice, wzbijali się do politycznej potęgi pojedyńczy obywatele, którzy w miarę jak Xiążęta rozmnażając się drobnieli, wzrastając także w liczbę, zaczynali tworzyć ciało silne, kierowane jednostajnością interesów – przywilejów.
Wprawdzie Władysław Łokietek zgromadził pod jedno berło rozproszone prowincye państwa, ale nie mógł już, pomimo całej swojej dzielności, odzyskać dawnej królewskiej władzy i musiał udać się po sankcyą swych widoków do ciała, które zaczynało ogarniać władzę. Ztąd pierwszy Sejm w Chęcinach (1331) na którym zasiadły z równemi prawami: stan duchowny, senatorski i rycerski. Syn jego Kazimierz W. widać że miał mniej jeszcze władzy, kiedy zamiast zapobiedz niesprawiedliwości właścicieli dóbr ziemskich, przez jakie silne prawo, pytał się kmieci narzekających na ucisk, czy nie mają krzesiwa i hubki?
Tą koleją, najwięcej zaś po wygaśnięciu dynastyi Piastów, kiedy tron został obieralnym, stan uprzywilejowany wzniósł się w potęgę, ogarnął wszelką władzę, i z czasem oddzielił zupełnie swoją politykę od polityki monarchy, stanął w wyraźnej walce z koroną. Ciągle mając w podejrzeniu zamiary króla, sądząc że godzi na jego przywileje, krzyżował lub przeszkadzał najwięcej narodowym przedsięwzięciom, nawet rozszerzaniu granic Polski, zniszczeniu sąsiadów którzy z czasem nas pochłonęli, bo w tem wszystkiem widział podniesienie władzy królewskiej, której się lękał jako nieprzyjaciółki jego wolności i jego bytu.
Pomimo tej sprzeczności wewnętrznych dążeń władz, że się tak wysłowię, prawodawczej i wykonawczej, póki interes publiczny przemagał w sercach obywateli nad interesem prywatnym, polityka zewnętrzna Rzplitej szła zgodnie; ale z czasem i tu ujrzał się król wstrzymany w swych zamiarach, i jak wewnątrz nie mógł już dać ani słowa rady ani pociechy uciśnionemu kmieciowi, którego skargi nie mogły więcej dochodzić do tronu, bo tyle człowiek uprzywilejowany stał się jego panem, tak na zewnątrz nie mógł w razie potrzeby stanąć groźnie wobec sąsiadów, bo już szlachta, zamiast huknąwszy zgodnym głosem wojenny hymn Boga Rodzicy, uderzyć na nieprzyjaciela na którego ją król prowadził, śmiała być mu nieposłuszną, podnieść rokosz przeciw swemu wodzowi.
Pierwszy straszny symptom tego nieposłuszeństwa, ukazał się pod Lwowem (1537), gdzie 150,000 zgromadzonej szlachty, miast stanąwszy w zbrojne szyki, ciągnąć na Wołochy które można było przyłączyć do Polski, uformowało się w sejmujące koła, i z wrzaskiem upominało się o jeszcze większe przywileje. Zdaje się że Bóg zagniewany niesprawiedliwemi żądaniami i bezładem niby tego wyboru narodu, zesłał nań okropną burzę, a ulewą i piorunami rozpędził gwarliwe i niepożyteczne tłumy. Szlachta nic niezrobiwszy, wracała ze wstydem z kokoszej wojny do domów, wszędzie przyjmowana z wyrzutami, raz za to że zmartwiła ukochanego króla Ojca, Zygmunta Starego, powtóre że się dała uwieść poddmuchom niechętnych, zawiodła nadzieje, nie dotrzymała przyrzeczeń z któremi wyjeżdżała na wojnę, nie dotrwała w obowiązkach względem króla i Ojczyzny. Odtąd na nieszczęście nieraz da się zastosować do publicznych przedsięwzięć Polaków stare przysłowie: Porwał się jak lew a zginął jak mucha.
(d. c. p.)
——–
1) Kiedy mówimy o narodzie, każdy widzi, że bierzemy część za całość, to jest część działającą, czynną narodu, tę która wpływa na losy państwa, jaką była szlachta, bo tak się pospolicie dzieje w ocenianiu życia narodów. – Część nieczynna, żyjąca tylko biernie, choćby stanowiła większość nie wchodzi w rachubę.
Wiadomości/ 16.02.1947/ Londyn/ Rok 2, Nr 7 (46)
Orwell o zagadnieniu Polaków w Wielkiej Brytanii
George Orwell w „Tribune” z 24 stycznia b.r. opowiada, jak niedawno w pewnym hotelu szkockim był świadkiem rozmowy dwóch Szkotów, budowniczego i kupca. Rozmowa ciągle nawracała do tematu Polaków w Wielkiej Brytanii, przy czym wszystkie uwagi obu rozmówców były zawsze Polakom wrogie: brak węgla, ale nie można zatrudniać Polaków w kopalniach, bo to doprowadziłoby do bezrobocia; trudno o mieszkania, bo Polacy wykupują domy; istnieje najazd Polaków na zawód lekarski; poziom moralny Polaków jest bardzo niski i t.d. Orwell zauważa, że gdyby wtrącił się do tej rozmowy z jakąkolwiek antypolską uwagą, np. że Polacy przepychają się w ogonkach na pierwsze miejsca, albo że zachowywali się tchórzliwie w czasie nalotów, każda taka uwaga byłaby automatycznie przyjęta z uznaniem przez obu Szkotów.
„Co mnie w tej rozmowie najbardziej przygnębiało, – pisze Orwell, – to powracające zdanie „Niech wrócą do swego kraju”. Gdybym powiedział tym dwu businessmenom: „Większość z tych ludzi nie ma dokąd wracać”, otwarliby usta ze zdziwienia. Prawdopodobnie nigdy nie słyszeli o wielu rzeczach, jakie się przydarzyły Polsce po r. 1939, i nie tylko oni powinni by wiedzieć, że przeludnienie Wielkiej Brytanii jest fikcją i że lokalne bezrobocie może współistnieć z ogólnym brakiem siły roboczej. Moim zdaniem, błędem jest, iż pozwala się takim ludziom nie wiedzieć”.
Posłuchajcie ostatniego sędziego Trybunału Konstytucyjnego sprzed czasów Julii Przyłębskiej. Prof #LeonKieres wygłosił zdanie odrębne po wyroku na #PiekłoKobiet.
Jego wspaniały, mądry, jak powiedziałaby Tokarczuk: pełen czułości tekst, niech nam służy jako nadzieja i otucha, że powróci dobro, praworządność i szacunek do obywateli, a najważniejsze stanowiska będą piastować ludzie z klasą.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
