Myśl Niepodległa/ 30.07.1921/ Warszawa/ Rok 16, Nr 563
Karaibja ukraińska
Eugienjusz Małaczewski w swym tomie „Koń na wzgórzu” opowiada, w jaki sposób ludność ukraińska Podola znęcała się nad naszymi żołnierzami, pojmanymi podstępnie:
„Nareszcie tłum uciszył się zupełnie. Jakiś prowodyr przemówił mu do rozumu, uspokoił i kazał zgłosić się ochotnikom, którzyby chcieli „poigrać z lachami”.
Chętnych znalazło się kilkunastu, w tej liczbie parę dziewczyn… Wyszli z tłumu, naradzili się z prowodyrem, zaczym zabrali się do nagich ułanów.
Najprzód na zewnętrznej stronie ich lędźwi zrobili nożami po dwa równoległe nadcięcia, idące od boków wzdłuż ud i łydek aż do kostek nogi.
Poczym pas skóry, oznaczony krwawiącemi linjami nadcięć, zaczęto zdzierać od góry do dołu. Na miejscu wydartego pasa pozostawał jakoby lampas purpurowy, na dłoń szeroki. Oprawiano w ten sposób ułana równocześnie z prawej i lewej strony.
Słyszałem, jak krzyczy człowiek żywcem obdzierany ze skóry. Mogę zaręczyć, że z tym jękiem, wrzaskiem i rykiem, żaden z głosów natury porównać się nie może”.
„Widok krwi, buchającej z nagiego ciała ułanów, upoił motłoch, upił go, jak gorzałka. Zwłaszcza kobiety odchodziły od zmysłów. Wrzeszczały z ochrypłych gardzieli, otaczając katowane ofiary coraz ciaśniejszym, zwartszym pierścieniem. Wreszcie rzuciły się z pazurami i zębami. Wpadły w szał, spotniałe, bose, rozczochrane, błyskające kłami, namiętne, z rozchełstaną koszulą, ukazującą śniade, jędrne piersi.
Wyrwały z rąk oprawcom nagich i skrwawionych ułanów. Zaczęły orać ich ciała paznokciami, gryźć, jak rozżarte suki, rozrywać na szczątki, ciągnąc i szarpiąc oburącz za głowy, ręce, nogi, przyrodzenie… Uspokoiły się dopiero po zdarciu na strzępy czterech ułanów”. Wykopano jamy.
„Pozostałych przy życiu dwóch ułanów wtrącono do tych jam i przysypano ziemią aż po szyję, zostawiając im nad poziomem łąki jedynie głowy. Grunt dokoła udeptano pracowicie. I rozpoczął się nowy akt krwawego widowiska. Dzieci miotały grudkami i kamieniami do wychylających się z traw głów zakopanych ludzi, jak do celu. Okrwawione dziewki i mołodyce, podniósłszy zapaski i koszule, przysiadły gołym ciałem te męczeńskie głowy i ze rżeniem, iście kobylim, oddawały urynę…”
Gdy się czyta ten opis, odbiera się wrażenie, jak gdyby rzecz działa się nie w Europie śród ludzi rasy białej, ale gdzieś za oceanami śród dzikusów kolorowych, człekokształtnych zwierząt. To przecież nie naród, ale plemię, zwane przez podróżników „tubylcami”, na tak dzikie może jedynie zdobywać się orgje.
Mówić o „samostanowieniu” takiej hordy, o jej prawach „ludzkich”, „narodowych”, „niepodległościowych”, jest bajaniem doktrynerów. Takie hordy można tylko albo wytępić, albo cywilizować przy pomocy bata, póki tam nie wygasną dzikie instynkty i póki szkoła nie przemiele ich dusz w ciągu czterech pokoleń. Z reprezentacją tej dziczy układać się jest iluzją.
Małaczewski opisuje znaną nam prawdę. Władze nasze zebrały w swoim czasie nawet liczne fotografje znalezionych zwłok, pomasakrowanych w sposób podobny. Ale tajono te fotografje przed ogółem, aby, jak mówiono, nie wywoływać przygnębienia.
Czas byłby najwyższy, aby ucywilizowana Europa, układając swoje polityczne plany, nauczyła się odróżniać na swoim wschodzie narody kulturalne od plemion dzikich jeszcze zupełnie.
Jakby na urągowisko tym sofistom żydowskim, którzy bronili obrzezania hygjeną, dokonano w tych dniach w Warszawie obrzezania na… trupie. Jakby na wtóre urągowisko pojawiła się w „Przeglądzie Porannym” (Nr 285) fatalna notatka: „Według raportu policyjnego na podstawie sprawozdania lekarza cyrkułowego stwierdzono, że w domu Nr 29 przy ulicy Zielnej zmarł noworodek syn Arona Klejtmana skutkiem zakażenia krwi po rytualnej operacji obrzezania. Fakt ten nabiera wagi wobec aktualności wyżej wspomnianej operacji rytualnej.” Ale miara się przebrała i powstała nareszcie długo wyczekiwana opozycja. Ponieważ głosy żydów w tej sprawie muszą być najwymowniejsze, przeto pomieszczamy je tu za koleją, jak się w pismach codziennych ukazywały.
1.
Z wielkim bólem i w zawstydzeniu wielkiem zmuszony jestem zanieść przed trybunał opinji publicznej protest oburzonego sumienia. Sądzę, że oburzenie moje podzielą wszyscy, którzy – jakiekolwiek są ich poglądy i zapatrywania – brzydzą się gwałtem nad cudzemi przekonaniami. Takiego gwałtu dopuszczono się na moich przekonaniach. Będąc żydem, poważyłem się jednak sądzić, że rytualne okaleczanie ciała w obliczu słońca myśli dzisiejszej nie może być wyrazem symbolicznym wzniosłych religijnych uczuć, stosunku człowieka do Bóstwa – do Ideału do Tajemnicy. Sądziłem, że na ten symbol barbarzyński, ślad epok pogaństwa, poprzedzających o wiele wieków prawodawstwo Mojżesza – może godzić się tylko nieszczęśliwa ciemnota, albo szczęśliwa obłuda. Nie mogłem już być ciemnym, a nie chciałem być obłudnym – i nie pozwoliłem obrzezać swojego dziecięcia. Sądziłem, że jako ojciec mam prawo rozstrzygać o tem, czy ten obrządek – potworny z punktu widzenia podnioślejszej myśli religijnej, barbarzyński z punktu widzenia ewolucji dziejowej, zbyteczny z punktu widzenia medycyny naukowej i racjonalnej hygjeny – ma być dokonany na moim synu, czy też nie. A przeto nie pozwoliłem go dokonać, poparty w prawach mojego sumienia przez istniejące rozsądne prawo cywilne, tolerujące ten dogmat religji Mojżeszowej, ale nie zmuszające zastosowywać go do każdego dziecięcia płci męskiej, zapisywanego do ksiąg ludności żydowskiej. Lecz oto syn mój po dziesięciu miesiącach życia zmarł. Miała go utulić do snu wiecznego ziemia cmentarza żydowskiego. Ale gdy nastąpił moment pogrzebu, oświadczono mnie i matce dziecięcia rzecz, przed którą wzdrygnęły się serca nasze i oburzyły się nasze sumienia. Oto zapowiedziano nam, że nie złożą zwłok dziecka do ziemi, nie okaleczywszy ich uprzednio, a to celem „naprawienia mojego błędu”. Zaprotestowałem. Dziecię pozostawiono w trupiarni. Biegałem przez dwa dni do członków zarządu gminy, prosząc o pomoc. Zwołano rabinów. Fanatyczny rabinat stał jednak na swojem. Nie chciałem uciekać się do interwencji władz policyjnych, aby nie rzeczono, iż siłą protestuję przeciw gwałtowi. Daleką odemnie była myśl mięszania siły do pogrzebu mojego dziecka. Zostało pochowane – ale ciemnota dokonała przedtem gwałtu na zwłokach wbrew woli rodziców, woli, której nie mogła, czy nie umiała poprzeć wola światlejszych członków gminy na skutek wielololetniej apatji i tchórzliwej ustępczości wobec fanatyków. Trupa obrzezano! A dlatego imieniem matki i swojem podnoszę krzyk protestu przeciw ohydzie operacji, dokonywanych na zwłokach dzieci, na sumieniach ojców i na sercach matek. Protest spóźniony dla nas może będzie ostrzegawczym dla innych… Jeżeli pochwycą go duchy mocne, mądre i szlachetne, może powstrzymają one na przyszłość ręce fanatyków od bezczeszczenia zwłok, które nie noszą na sobie tyrańskich znaków bezmyślnej czci dla strupieszałych bóstw.
Herman Grynszpan.
2.
Przed paru dniami pomieścił „Przegląd Poranny,” że na cmentarzu starozakonnych nie chciano pochować dziecka nieobrzezanego. Po długim oporze musieli się rodzice zgodzić na dokonanie tej operacji po śmierci. Proszę o łaskawe pomieszczenie paru uwag z powodu tego wypadku. Zwłoki ludzkie – rzecz martwa, już nie istota żyjąca i czuła – są pełne wymowy dla ludzi nauki, którzy umieją w nich czytać. Podstawą całej nauki o człowieku i o świecie żywym jest badanie, rozbieranie, rozkrawanie zwłok. Nauka o chorobach ludzkich czerpie najważniejsze swoje wiadomości ze zmian, które – utajone za życia – dopiero śmierć ujawnia. Więc te badania otwierają przed ludźmi świat wielki i w walce z chorobami i śmiercią dają oręż najsilniejszy. Potrzeba te badania ułatwiać, otaczać uznaniem i opieką. Kaleczenie zwłok bez celu i bez pożytku dla ludzi jest wstrętne, bo w znikającej postaci zmarłego człowieka, w opustoszałem i rozpadającem się siedlisku myśli, jest powaga, budząca szacunek. Dziwnie, opacznie zachowują się pewne sfery w tych obu tak różnych stosunkach. Sekcje zwłok w szpitalu starozakonnych są prześladowane; niezbyt dawno lekarz badający zwłoki narażony bywał na niebezpieczeństwo. A na dziecku nieobrzezanem dokonywają po śmierci operacji wbrew woli rodziców, naprzekór ich bólom i krzykom. Ta niezgodność pozorna jest w istocie zupełnie konsekwentna: w obu razach idzie o utrzymanie ludzi w niewoli i w ciemnocie. Zwycięstwo, jakie odniósł fanatyzm nad wolą rodziców pełnych niebywałej, szlachetnej i odważnej szczerości, jest pozorne; w istocie przez samo ujawnienie zwyczaju jest raczej klęską zwycięzców. A przedewszystkiem cmentarz starozakonnych jest wspólną własnością wszystkich członków gminy, jakkolwiek różne są ich poglądy na obrzezanie, – te różne poglądy muszą mieć równe prawa.
Zygmunt Kramsztyk.
3.
Z powodu oburzającego postępowania rabinatu w wypadku „obrzezania po śmierci” pozwolę sobie nadmienić, że za zgodą żydowskiej gminy w Warszawie praktykują się na cmentarzu tutejszym rzeczy, urągające najprymitywniejszym wymaganiom etyki, przypominające najciemniejsze czasy średniowiecza. Nie wiem, czy szerszemu ogółowi jest wiadome, że np. zwłoki kobiet zmarłych w stanie błogosławionym chowane bywają dopiero po wykonaniu „rytualnej” operacji wyjęcia płodu, który oddzielnie pogrzebany być winien. Prócz tego przy t. zw. rytualnem obmywaniu i maglowaniu trupów („tahara”) odbywają się praktyki, nie tyle zabobonne, ile wstrętne. Żadne protesty rodziny nie pomagają – bez zachowania ohydnych „formalności” rytualnych żaden żyd pochowany nie będzie. I to wszystko toleruje „oświecona” przodująca w kraju gmina tutejsza, jakoby w imię religji! Czas najwyższy, by te oburzające i ohydne praktyki zostały zaniechane.
Żyd.
4.
„Nowa Gazeta” poruszyła niedawno projekt utworzenia w Warszawie cmentarza kremacyjnego. Poważny bodziec do tego powinien się znaleźć w zdumiewającym wypadku przymusowego dokonania obrzędu obrzezania na zmarłem dziecku na cmentarzu żydowskim. Skoro w tej mierze ulec trzeba, jak się okazało, decyzji żywiołów, oficjalnie rozstrzygających o sposobie chowania zwłok żydów, skoro nawet zarząd gminy nie ma tu głosu, lecz starowiercze duchowieństwo, opierające się na literze zakonu, – niezbędnem jest wyzwolenie się z pod tego przymusu. Ludzie, którzy nie chcą wystąpić z gminy żydowskiej, bo przywiązuje ich do niej wspólnota historyczna i solidarność samoobrony przeciw upośledzeniu prawnemu, a nawet społecznemu, nadto zaś niepodległość ideowa, która wyłącza nieszczerą – wbrew przekonaniu – zmianę jednego wyznania na inne, ludzie tacy nie mogą jednak również poddawać się przymusowi, obrażającemu tę niepodległość w łonie samej gminy. Jeżeli obecny cmentarz pozostawać już musi pod prawem przymusu obrzędowego, który się nie godzi z wolnością sumienia tych ludzi, – odłamy postępowe gminy powinny sobie wytworzyć organizację cmentarną, nie wykraczającą przeciw ich przekonaniom. Z taką właśnie organizacją należałoby połączyć palenie zwłok w krematorjach. Mam nadzieję, że fakt przymusowego obrzezania wywoła nastrój, który sprzyjać będzie urzeczywistnieniu tego planu.
Edward Rosenberg.
5.
Nie ogłaszam listu mego w pismach żydowskich, wychodzących w Warszawie, gdyż po pierwsze, ci panowie, o których mi chodzi, nie czytują pism żydowskich, a pragnąłbym, by słowa moje ich doszły, a po drugie apeluję w danym wypadku i do opinji społeczeństwa polskiego, w którego szerokich kołach niżej wspomniani panowie są znani i cieszą się poważaniem. W tych dniach przy ul. Grzybowskiej dokonany został czyn tej natury, że gdybyśmy w historji kultury przeczytali coś podobnego o zwyczajach jakiegoś indyjskiego szczepu, włosy by nam powstały na głowach i dreszcz zgrozy ogarnąłby nas. Z zadowoleniem rzeklibyśmy: „Dzięki Bogu, że już nie żyjemy w tych czasach i wśród takich ludzi”. Rzecz następująca: Na martwych zwłokach 10 miesięcznego niemowlęcia dopełniony został podług dzikiego przepisu obrządek rytualnego obrzezania. Wiem, że obrzezanie dokonywane bywa stale, ale co innego, gdy rodzice szczerze wierzą, że bez tej operacji nie rozwarłyby się nigdy przed ich dzieckiem wrota raju. Ale wyobraźmy sobie, jak beznadziejnym musi być ból rodziców inteligientnych, którzy za życia dziecka nie chcieli dokonać na jego osobie barbarzyńskiego przepisu i którzy muszą po śmierci oddać w obce ręce zwłoki ukochanej dzieciny, wbrew sumieniu swemu pozwolić na tę okropność, by nie uciekać się do interwencji policji. Zamach ten na sumienie ludzkie jest dziełem ciemnego rabinatu z ul. Grzybowskiej, a wykonawczynią jego jest „postępowa” gmina żydowska, na czele której stoją i którą kierują pp. Bergsonowie, prof. Dickstein, Natansonowie i inni. Są to nazwiska dobrze znane, bardziej w świecie polskim, niż w żydowskim. Są to ludzie, którzy obracają się w najlepszych kołach społeczeństwa polskiego, mówią dobrze po polsku, prawią wciąż o „postępie i oświacie”. Nie będzie przesady w powiedzeniu, że im to właśnie powierzyła opinja społeczna polska wychowanie żydowskich mas. Jak twierdzą niektórzy, czyn ten został dokonany nietyle gwoli rytuałowi, ile jako akt zemsty na osobie tych żydów, którzy wyrzekają się owego zwyczaju, jako postrach rzucony na tych, którzy odważą się walczyć z dzikim przesądem. Ale nie o to chodzi. Nie będę się zapuszczał w religijny spór czy wykonanie tego aktu na 10 miesięcznem dziecku wbrew woli rodziców zgadza się z prawem talmudycznem, czy też nie, czy wogóle już nie nastąpił czas wykorzenienia wśród nas tego zwyczaju, ani też na wzór „postępowych izraelitów” nie będę mówił o uzasadnieniu zwyczaju obrzezania wymaganiami hygjeny, ani też nie będę przytaczał koncepcji tych, którzy w zwyczaju tym widzą jedyną łączność spajającą naród żydowski. Wszelkie rytualne i „społeczne” dyskusje pozostawiam mądrzejszym i nudniejszym odemnie. (Chociaż właściwie jaką byłaby racja istnienia żydowstwa, gdyby cała podstawa judaizmu streszczała się w tej manipulacji). Co się mnie tyczy, to gdybym w judaizmie nic innego nie znajdował, dawnobym się przestał zaliczać do szeregu jego wyznawców. Lecz tu chodzi o zamach, który dokonany został na sumieniu ludzkiem, a wykonawcami byli ludzie, którzy zajmują pewne stanowisko w społeczeństwie polskiem. Wobec opinji społeczeństwa polskiego zapytuję tych panów: czy możecie umyć ręce swoje od tego czynu?! Dwa dni zrozpaczony ojciec kołatał do drzwi waszych. Dlaczego dopuściliście do tego? Wszak wy jesteście kierownikami gminy, a nie rabinat. A jeżeli jesteście jedynie narzędziem w rękach rabinatu, które tylko wykonywa dzikie i okropne jego postanowienia, to gdzie jest wasze uczucie ludzkie? Dlaczego nie odrzucacie ze wstrętem tej roli, jaką nałożył na was ciemny rabinat z ul. Grzybowskiej?! A może myślicie, że postępowcami należy być tylko w społeczeństwie polskiem, a na ul. Grzybowskiej jesteście tylko „żydami”?
Szalom Asz.
Z całego serca życzymy autorom powyższych protestów, aby ich kulturalno-humanitarne dążenia znalazły nareszcie szeroki oddźwięk śród sfer żydowskich. Czujemy się w obowiązku zaznaczyć, iż jak czcza mgła rozwiała się konwencjonalna plotka o większej „liberalności” judaizmu od katolicyzmu. Pomijając denuncjacje rabinów, równe denuncjacjom biskupów, zaznaczyć jednak winniśmy, że przecież kościół katolicki nad cmentarzem jako takim dawną władzę całkowicie utracił i że cmentarz katolicki jest dziś już tylko – publiczną grzebalnią. Samobójców, niedowiarków, wolnych myślicieli nie chowa się dziś „pod płotem”, albo „za płotem.” Kościół może odmówić swego uczestnictwa w pogrzebie, ale nie może zamknąć przed nieboszczykiem wrót cmentarnych. Wolny myśliciel, gdy umiera, może księdza nie wzywać, może kazać się chować bez niego i kościół już godzi się z tym faktem; fanatycy mogą się dąsać, ale też i nic więcej. U żydów inaczej. Tam zamykają wrota cmentarne przed takim nieboszczykiem a ponieważ istnieją tylko cmentarze o charakterze bądź co bądź wyznaniowym, przeto rodzina, rada nierada, musi pozwolić, aby nieobrzezanego trupa po śmierci obrzezywano i maglowano, oraz płód ze zmarłych w stanie brzemiennym kobiet wyciągano i chowano osobno. Tego przecież dłużej cierpieć nie można. A więc Grzebalnia Wolna jest dziś hasłem nad wyraz aktualnem. Myśl ta łączy się z myślą o Krematorjum. Wierzymy głęboko, że tym razem owe głosy nie przebrzmią bez echa, że są one następstwem dawniej rozlegających się głosów i że zbudzą głosy nowe, liczne, coraz donośniejsze, póki cel nie zostanie osiągnięty.
Czytaj także:
Czarny ląd – Warszawa (cz. 1)
Dziecko żydowskie rozpoczyna ziemską wędrówkę
(Z cyklu: Reportaże „Wiadomości Literackich”) Że w drobiazgowych, często sprzecznych ze sobą, często dzikich i śmiesznych, niemoralnych i obłudnych przepisach Talmudu tkwił zaród niezgody, która miała nazawsze oddzielić Żydów od innych wyznań – niepodobna zaprzeczyć....
Zbrodniczy zabobon żydowski!
Niezwykle sensacyjną sprawę rozsądzały sądy warszawskie: Dnia 15-go kwietnia r. b. niejaki Nusyn Goldwasser z Radzymina oznajmił policji tamecznej, iż zamieszkały razem z nim młodszy brat, Moszek, z niewiadomej pobudki, najprawdopodobniej zaś przez nienawiść ku...
Dziwne tchórzostwo i odwaga… nie na miejscu
Jakoś niewspółmierna jest reakcja Żydów na… akcję hitlerowców. Jakgdyby bojaźliwa i ujawniająca brak odwagi. Z jednej strony mordowanie Żydów, z drugiej akcja protestacyjna, która chwilowo ogranicza się do… energicznych tytułów w dziennikach. Mamy przed sobą...
W czerwonem piekle bolszewickiego teroru
Antwerpja, 5 sierpnia (B). „Dagblad” publikuje wstrząsające sprawozdanie o krwawych masakrach w Madrycie. W sprawozdaniu, które przywiózł specjalny kurjer przez Lizbonę, powiedziano, że trybunały, których członków mianują komunistyczne związki robotnicze, pracują dzień i noc. Sprawozdawca,...
Pomysłowi chasydzi
W organie chasydów „Hakol” przed kilkoma dniami ukazała się wzmianka, zasługująca na uwagę. Chodzi mianowicie o przystosowanie się do prawa o odpoczynku niedzielnym. Stwierdzając ogólne przygnębienie, jakie zapanowało w handlu żydowskim z powodu przymusowego święcenia...
Żydzi i goje
Niezmiernie ciekawy i zastanawiający życiorys własny recydywisty, ukrywającego się pod pseudonimem „Urke Nachalnika”, skreślony z dużym polotem literackim i niepozbawiony głębszych refleksyj, – zasługuje na jak największą uwagę. Ze względu na swoją bezpośredniość posiada on...
Bluźnierstwa Talmudu
Niejeden z czytelników pamięta zapewne z lat szkolnych ciekawy szczegół historyczny: spór humanistów niemieckich z dominikanami o Jana Reuchlina. Było to na sześć lat przed wystąpieniem Lutra. Reuchlin – czytaliśmy w podręczniku szkolnym – znakomity...
Rytualne morderstwa a Talmud
Przed kilku laty przybył do Wiednia pewien rabin z Królestwa, niejaki Mayer i tu się wychrzcił. Przed kilku tygodniami, będąc ciężko chorym, zawołał on do siebie księdza Deckerta i wyznał przed nim, że przed kilkunastu...
Polska mistrzyni świata w windsurfingu Zofia Klepacka została wyróżniona tytułem honorowego członka w Światowym Związku Żołnierzy AK. Celebryci bezceremonialnie atakowali Klepacką i krytykowali za przyznane jej wyróżnienie. Zarząd główny związku cofnął przyznany sportsmence tytuł i przeprasza. Ulegli presji i nagonce na Klepacką?
Zofia Klepacka została wyróżniona przez Światowy Związek Żołnierzy AK. Sportsmenka została członkiem honorowym Związku Żołnierzy AK. Klepacka została wyróżniona za zasługi sportowe i patriotyzm i obronę tradycyjnych wartości.
Uroczystość, w blasku fleszy, z udziałem brązowej medalistki z IO w Londynie w windsurferskiej klasie RS:X, odbyła się w Centrum Szembeka w stolicy. Podczas celebry nastąpiło ustanowienie Klepackiej honorowym członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej przez prezesa okręgu Warszawa-Wschód
—opisuje serwis sport.interia.p.
Mirosław Widlicki – prezes Okręgu Warszawa-Wschód ŚZŻAK przesłał portalowi wPolityce.pl scan dyplomu.
Zarząd Światowego Związku Żołnierzy AK wycofał jednak przyznany tytuł i przeprasza sportsmenkę. Na oficjalnej stronie internetowej związku opublikowano komunikat, który wprost odnosi się do decyzji prezesa zarządu okręgu Warszawa-Wschód Mirosława Widlickiego.
Powyższe nadanie tego zaszczytnego tytułu nastąpiło z rażącym naruszeniem naszego statutu. Bowiem stosownie do treści §9 ust.3 statutu Członkiem Honorowy może zostać osoba fizyczna szczególnie zasłużona dla Rzeczypospolitej lub dla Związku. Jak również zostały naruszone procedury jego przyznania, ponieważ zgodnie z §11 ust.2 statutu, taką godność nadaje Zjazd Delegatów na wniosek Zarządu Głównego
—czytamy.
W komunikacie jest też fragment skierowany bezpośrednio do Zofii Klepackiej.
Nie została Pani Członkiem Honorowym naszego Związku. Za podjęte nieodpowiedzialne działania przez Zarząd Okręgu możemy jedynie Panią przeprosić
—stwierdzono.
Zofia Klepacka od dłuższego czasu zdecydowanie sprzeciwia się i protestuje przeciw podpisanej przez prezydenta Warszawy karty LGBT+.
Pamiętajcie o trzech wartościach w jakich wzrastaliśmy: Bóg, Honor, Ojczyzna. LGBT może nam podskoczyć
—stwierdziła w nagraniu zamieszczonym na Facebooku.
Czyżby poprawność polityczna i źle pojęta nowoczesność wzięły górę?
A more than a century old brilliant painting, portraying human sacrifice practiced by Jews was revealed "Ponad stuletni obraz pokazujacy zydowski mord rytualny "
Ilustrowany Kuryer Codzienny/ 15.10.1919/ Kraków/ Rok 10, Nr 281
Światowy spisek nacyonalistów żydowskich przeciw Polsce
(Garść nowych dokumentów i rewelacyi).
Na Ukrainie połowę ludności żydowskiej wycięto w pień, a syoniści warszawscy bronią Ukraińców. – Księga kalumnii na Polskę, wydana we wszystkich językach świata. – Ohydna ilustracya w „Trenton-Evening Times” i odezwa „żydowskiego komitetu protestu”. – Cel tej kampanii. – Co mówił p. Izrael Zangwill na poufnej konferencyi w Londynie.
Warszawa, 12 października.
Nie chcę bynajmniej rozdrapywać jątrzącej rany, jaką jest sprawa żydowska w Polsce. Przeciwnie, sądzę, że ten szał nienawiści do Polski, jaki oganiał dziś nacyonalistów żydowskich, znajduje potępienie, wśród lojalnych kół żydowskich, które rozumieją, że ta ohydna kampania, oparta na kłamstwach i fałszach, szkodzi przedewszystkiem sprawie żydowskiej. Trzeba jednak powiedzieć całą prawdę – opartą na faktach i dokumentach…
Niedawno „Ilustr. Kuryer Codz.” pisał w obszernym artykule o światowej kampanii nacyonalizmu żydowskiego przeciw Polsce. Obecnie muszę dorzucić tu garść nowych faktów, dokumentów i rewelacyi, które są tak wymowne, że nie wymagają komentarzy, bo samo ich zestawienie zawsze okazuje jak na dłoni tło i podłoże tego antipolskiego spisku. – Oto pierwszy dokument:
Żydówka z Kijowa błaga by jej pozwolono uciec do „szczęśliwych współbraci w Polsce”.
W ostatnich czasach, jak wiadomo, dokonano całego szeregu nowych pogromów antiżydowskich, które okrucieństwem swem i rozmiarami przewyższają to wszystko, co się dotychczas o wszelkich pogromach słyszało. Stosunki tam panujące maluje dosadnie list, pisany przez zamieszkałą w Kjowie żydówkę do przebywającego tam chwilowo przedstawiciela jednego z państw ententy. List ten przytacza „Kuryer Warsz.” w ścisłym przekładzie z oryginału rosyjskiego. Oto jego brzmienie:
„Szanowny Panie!
Całe żydowstwo na Ukrainie przeżywa obecnie okres nad wyraz ciężki i posępny. Dawna nienawiść narodu rosyjskiego do żydów znalazła obecnie wyraz w nieustannym przelewie krwi. Żydowstwo ukraińskie skazane jest na zagładę, a niema do kogo się zwrócić ze skargą. W nieszczęściu naszej jesteśmy odosobnieni. Europa nie wie o tem co się tu dzieje i milczy. (Ale za to wie o nieistniejących pogromach… w Polsce. Przyp. korespondenta).
Na prowincyi dzieją się rzeczy straszne. Jeżeli stan podobny potrwa jeszcze z miesiąc, będziemy zmieceni z powierzchni ziem. Jako jedna z liczby tych nieszczęśników, błagam pana, aby mi dał możność ucieczki stąd. Pojadę do moich szczęśliwych współbraci w Polsce, Anglii i Ameryce i opowiem im, że giniemy tu, jak muchy, całemi setkami i tysiącami, wołając do Boga i do ludzi, obudzę Europę, a wówczas być może wystąpi ona w obronie naszej przeciw tym wszystkim strasznym znęcaniom, które tu przeżywamy.
Męczymy się tu strasznie, naród nasz ginie ciągle i nie wiadomo, gdzie kres. Czyżby dla nas wszystkich wybiła już ostatnia godzina? Czyż i moja głowa ma spaść pod toporem?…
Gotowi jesteśmy jechać dokądkolwiek, byleby nie pozostawać dłużej tu, gdzie czeka nas śmierć. Żyć dłużej staje się tu niemożliwem.
Niech pan nas ratuje!…
Kijów, 12 września 1919 r.
( – ) M. M. Hercmolff.”
List powyższy, najściślej autentyczny, charakteryzuje dosadnie sytuacyę żydów na Ukrainie. W zestawieniu z nim nabierają specyalnego charakteru alarmy prasy zagranicznej, głoszącej na prawo i na lewo o strasznych pogromach żydow w Polsce, a przemilczającej lub conajmniej półgębkiem tylko wspominającej o istnych rzeziach, których widownią jest już od dłuższego czasu Ukraina.
Ba, w obronie tej Ukrainy, gdzie, jak stwierdza powyższy list, „połowę niemal ludności wycięto w pień”, wystąpili… syoniści warszawscy!
Nie wolno Żydom oczerniać demokracyi ukraińskiej.
Ze znamiennym artykułem wystąpił przywódca młodosyonistów warszawskich w ich oficyalnym organie. Autor potępia plany obrony, „które przeciwstawiają Żydów jako „obcych Ukraińcom”. Nie wolno Żydom dotykać, a tembardziej oczerniać demokracyi ukraińskiej, wytwarzać nienawiści miedzy masami ukraińskiemi a żydowskiemi. Nie należy tego mierzyć stanem psychicznym w Polsce”. Musimy pamiętać o przyjaciołach narodu żydowskiego na Ukrainie”.
Więc tylko Polskę można oczerniać! I to jak? Posłuchajmy.
Księga kalumnii na Polskę wydana we wszystkich językach świata.
Na początku r. 1919 w Sztokholmie, nakładem żydowskiej księgarni Bokfoertaget Judäa (Kungsgatan, 56) wyszła we wszystkich językach świata książka in-8, licząca 150 stronic p. t. Pogromy antyżydowskie w Polsce i w Galicyi *) w listopadzie i w grudniu 1918 r.
Autorem jest niejaki p. L. Chasanowitch, który zebrał skrupulatnie w swem „dziele” wszystkie opisy (według prasy syonistycznej w Polsce) rzekomych pogromów, jakie miały się odbyć w Polsce i Galicyi oraz artykuły prasy, rezolucye i przeróżne protesty, jakie się we wszystkich krajach ukazały, na skutek zręcznego roztrąbienia po całym świecie fałszywych wieści o „pogromach”.
Książka ta jest cennym dokumentem, bo wskazuje wyraźnie na rozmiar i na cel tej olbrzymiej propagandy antypolskiej, jaką nacyonaliści żydowscy przedsięwzięli przeciwko Polsce.
Przytoczymy kilka wymownych kwiatków „z dzieła” p. Chasanowitcha.
„Trzeba zaznaczyć – pisze on w przedmowie – że w ostatnich latach, moralność polityczna społeczeństwa polskiego uległa szybkiemu upadkowi… Szowinizm zatruł mózg społeczeństwa polskiego i znieczulił jego sumienie. Rabunek i mord stały się zwykłymi środkami walki politycznej i gospodarczej nietylko poszczegónych stronnictw, ale całego społeczeństwa polskiego”…
Dalej p. Ch. stara się nastroić czytelnika przychylnie dla Rosyi, a podjudzić go przeciw Polsce. Pisze mianowicie:
„Żydzi rosyjscy w strasznem nieszczęściu jakie na nich spadło, mieli przynajmniej tę pociechę, że ta lepsza część społeczeństwa rosyjskiego była po ich stronie…”
A nieco dalej:
„Jakże inne jest położenie w Polsce! Żydzi mają tu wrogów we wszystkich warstwach społeczeństwa, a przyjaciół nigdzie, przeżywają okropną teraźniejszość, ale nie widzą żadnej oznaki lepszej przyszłości…”
W dalszym ciągu autor rozgrzesza wszystkich sprawców pogromów na Ukrainie, na Węgrzech, w Czechach i t. d., byle całą nienawiść zwrócić jedynie przeciw Polsce.
„Były także próby pogromów – pisze – i w innych częściach dawnych Austro-Węgier, a nawet w Niemczech. Ale w Niemczech w Państwie szesko-słowackiem lub na Węgrzech władze i opinia publiczna sprzeciwiają z całych sił tym wybrykom, które dzięki temu stają się wypadkami sporadycznymi. Przeciwnie, pomiędzy Polakami galicyjskimi, a nawet częściowo i w Polsce (?), widzimy ścisłą współpracę wszystkich czynników w walce niszczycielskiej przeciwko Żydom. Ale poco szukać porównań? Fakt, że we Lwowie i w Przemyślu, przed odwrotem Ukraińców oraz w części Galicyi zajętej przez Ukraińców, wybryków antyżydowskich nie było (?) stwierdza bezpiecznie odpowiedzialność społeczeństwa polskiego”.
Sądzę, że cytaty wystarczą do scharakteryzowania niecnego paszkwilu, wydanego we wszystkich językach świata!
Zbój pastwiący się nad dzieckiem żydowskiem – to symbol Polski.
A teraz posłuchajmy, co pisze p. Rabski w „Kur. Warszawskim”:
„Oto leży przedemną gazeta amerykańska „Trenton-Evening Times”, a w niej na pierwszej stronicy „święty obrazek”, a raczej następująca ohyda:
Oto nad klęczącą dziewczynką z napisem: „dziecko żydowskie” stoi zbój okropny z napisem „Polska”. Już zakasał rękawy, aby cios śmiertelny wymierzyć, ale ukazuje się Chrystus, wyciąga rękę i broni dziecka żydowskiego.
A obok „Żydowski komitet protestu” ogłasza taką odezwę:
„My, Żydzi, wzywamy całe chrześcijaństwo bez różnicy dogmatów i wyznań, aby powstrzymało w Polsce, Rumunii i innych krajach wschodnio-europejskich mordowanie Żydów. Dzieci żydowskie są zabijane, kobiety i dziewczęta żydowskia bezczeszczone, Żydzi obdzierani z wszelkiego mienia, domy ich puszczane z dymem i dzień po dniu rosną okrucieństwa względem niewinnych”.
Gdzie?
Pisze się w odezwie : „W Polsce, Rumunii i innych krajach”, ale na obrazku maluje się zbója z jednym tylko napisem: „Polska”.
Gdzie?
Kto tu morduje dzieci, kto bezcześci kobiety, kto pali domy żydowskie?
Wszystkie komisye śledcze, nasze i cudza, orzekły zgodnie: „Kłamstwo lub przesada”. Albo nie było żadnych pogromów, albo zatrute anarchią wojenną pospólstwo, ograbiło bez wyboru kilka sklepów chrześcijańskich i żydowskich – jak wszędzie tak i u nas. Albo też Żydzi strzelali z zasadzki do żołnierzy polskich i za to tłum rozgoryczony brał odwet na mordercach. Trzy, może cztery awantury uliczne nic więcej!
Ale gdzież są pogromy z góry nakazane lub tolerowane?
Gdzie są te setki i tysiące ofiar żydowskich, o których krzyczą prusko-syonistyczne gazety?
Gdzie na tych przestrzeniach Europy, która dymiąc jeszcze namiętnościami wojny lub rewolucyi, dzieje się lepiej Żydom niż u nas?
Na piersiach zbója jednak napisano: „Polska”. Nie Budapeszt, nie Ukraina, nie Rumunia, nie Denikin, lecz Polska.
I wołają Chrystusa na pomoc. I przybijają go po raz drugi do krzyża nie gwoździami, lecz kłamstwem”!
* * *
Nasuwa się siłą rzeczy pytanie: Jaki jest cel tej kampanii? Co jest powodem tej zaciekłej nienawiści do Polski?… Daje wymowną na to odpowiedź następujący dokument, ogłoszony w pismach warszawskich.
Czy pan Samuel pamięta?
Pod powyższym tytułem p. A. Marylski ogłasza, co następuje:
W marcu 1915 r. spotkałem się w Warszawie z osobą, która przybyła z Ameryki, bardzo wpływową i dobrze poinformowaną w zakresie polityki. Byłem wówczas zobowiązany słowem, aby nie ujawniać jej nazwiska, wszakże zostałem upoważniony do ogłoszenia w prasie pewnej rewelacyi, co też uczyniłem niezwłocznie.
Przepisuję z pożółkłego dziennika moją notatkę dla przestrogi naszych, czasami zbyt naiwnych polityków.
„Będąc niedawno w Londynie – opowiadał nasz gość – proszony byłem na obiad do Izraela Zangwilla, znanego autora „Życia w ghetto”, bogatego nacyonalisty żydowskiego. Nie chciałem korzystać z tego zaproszenia, przez które zaciągnąłbym rodzaj zobowiązania wobec gospodarza, lecz pomimo to stosunki nie zostały zerwane, gdyż Izrael Zangwill wprosił się do mnie i zmusił mnie do rozmowy o sprawach politycznych. Poruszył on między innemi i sprawę polską. Na zjednoczenie Polski żydzi zgodzić się nie mogą. Przez oderwanie Galicyi od Austryi straciliby żydzi teren wpływów i podstawę bytu ekonomicznego; w zjednoczonej Polsce znaleźliby się również wobec warunków sobie nieprzyjaznych. Wobec tego będą wszelkimi dostępnymi środkarni agitowali przeciw zjednoczeniu Polski!!
Minister angielski Samuel, odwiedzając następnego dnia pana X, uwiadomiony o treści tej rozmowy, prosił zachować w tajemnicy zbyt „szczere wynurzenia”, uczynione przez swego rodaka”.
Czy p. Samuel pamięta tę rozmowę?
A. Marylski
* * *
Tak wygląda w świetle faktów i nagich dokumentów, potworny spisek nacyonalistów żydowskich przeciw Polsce.
——-
*) Syonistyczno-niemiecka metoda polega na ciągłem nazywaniu „Polską” tylko Kongresówki
Ilustrowany Dziennik Polski/ 13.04.1919/ Kraków/ Rok 1, Nr 66
W bagnie żydowskich insynuacyi
Ostatni numer „Nowego Dziennika” przynosi artykuł pt. „Po tragedyi w Pińsku„. – Oddawna przywykliśmy do insynuacyi żydowsko-ruskich w guście „ prześladowań”, „pogromów” i „krzywd” i wiemy że w postępowaniu ich jest pewna metoda, stale stosowana do naszego społeczeństwa „calumniare audacter, aliquid haerebit” (śmiało szkaluj, zawsze coś zostanie).
Specyalnie rozpoczęto nagonkę na nas od czasu, gdy mocarstwa centralne rozpadły się w gruzy i gdy kwestya polska stanęła u wrót nowego życia. Zaczęły się wówczas toczyć nam pod nogi rozmaitego kalibru kamienie, ciskane wdzięczną ręką współobywatela wyzn. mojżeszowego. Pokątne ich machinacye na Kongresie pokojowym są znane, niestety tylko częściowo – za to dokładnie wiemy, co było we Lwowie, w krwawych dniach listopada, gdy dzieci nasze walczyły o polski gród z hajdamakami i ich „neutralnemi” sprzymierzeńcami, milicyą żydowską. Wiemy, co się dzieje pod inwazyą ruską w Galicyi wsch. i jaka jest tam rola żydów dzisiaj. Ale warto też przypomnieć, że gdziekolwiek na świecie, na Węgrzech, w Rumunii, na Ukrainie, czy nawet gdzieniegdzie i w Niemczech rabowano, lub mordowano żydów – prasa syonistyczna milczała lub tylko półgębkiem wspominała o tem: jeśli się zaś w Polsce objawił jaki sporadyczny odruch – to nazywano to „pogromem” i jakby jerychońskie trąby darły się wszystkie bez wyjątku żydowskie pisma w jakimkolwiek bądź języku pisane.
(Jaskrawym przykładem tego jest własny „pogrom” żydów w Krakowie w ubiegłym roku i manifestacyjny pogrzeb jednego żyda który zmarł na… atak sercowy!).
„Nowy Dziennik”‚ omawiając telegram PAT. podany za wiedeńskiein Biurem kores. że według doniesienia prasy angielskiej, stanowisko Polaków w Paryżu w ostatnim czasie jest wielce utrudnione przez oświadczenie żydów, że są w Polsce prześladowani”. Tak pisze dalej:
„Jeżeli tedy stanowisko Polaków w Paryżu jest rzeczywiście utrudnione i jeżeli istotnie utrudnionem jest z powodu prześladowania żydów w Polsce, to winy nie ponoszą w tem ofiary pogromów, lecz , twórcy pogromów. To należy raz przecie zrozumieć! W Pińsku rozstrzelano kilkudziesięciu niewinnych (?) ludzi, rozstrzelano syonistów a nie bolszewików – czyż trzeba jakowychś „oświadczeń” żydowskich, aby wieść ta dostała się na Zachód? Pińsk nie potrzebuje bynajmniej „oświadczeń” żydowskich, aby się rozejść po świecie! Pińsk, Lwów, Proskurów, Kiszyniew, Bajlis, Hilsner – Europa zna te terminy; tak samo dobrze, jak zna rzezie armeńskie, udręki Egipcyan przez Anglików, stosunki we francuskiej legii cudzoziemskiej itd.”
Razby wreszcie trzeba, by żydzi zrozumieli, że nie możemy pozwolić na ciągłe nowe insynuacye. Czy żydzi są u nas prześladowani? Spojrzyjmy na tę masę żydów w rozmaitych urzędach, na odpowiedzialnych stanowiskach, w wojsku (w formacyach poza frontowych) – spojrzyjmy jak wzrosły szalenie ich majątki w czasie wojny!” Kraj nasz był głodzony… kto wśród ogólnej nędzy żył w dobrobycie? Za austryackich czasów wieszano tysiącami… kto przeważnie denuncyował? Za czasów wojny krew polska lała się na tysiącznych polach bitew, a żydzi… siedzieli w szpitalach, w intendanturze, w sądach wojskowych, w „Oezegu”, w rozmaitych centralach. Zaś w chwili najazdu hajdamackiego na Lwów – niepomni, że bandy Chmielnickiego, Gonty i Żeleźniaka wyrzynały ich tysiącami, stanęli jako „neutralni” ręka w rękę z ruskiemi zbójami!
„Pełną bolesnej ironii jest tragedya żydowska” – pisze organ syonistyczny. Racya! Tragiczną jest ich tchórzliwa chwiejność i czarną niewdzięczność. Pamięta nasz naród o Berku Joselewiczu, o rabinie Mejzelsie i o tych co walczyli w Legionach, a nawet padli w obronie Lwowa – ale to niestety wyjątki nieliczne z pośród całej masy! Przestrogą zaś dla nas i nauką jest los Węgier, Niemiec a przedewszystkiem nieszczęsnej Rosyi – gdzie żydowsko-bolszewickie rządy noszą, bezsprzecznie cechę mściwej walki judaizmu z chrześcijańskiem społeczeństwem.
Żeby żydzi nie wiem jak krzyczeli, to fakt pozostanie faktem – nie ludzi uczciwych, spokojnych obywateli radzących, za wiedzą i zgodą władz nad swemi sprawami ekonomicznemi rozstrzelano w Pińsku, lecz bandę szkodliwych agitatorów, chcących na nowym gruncie zaszczepić rosyjską zarazę. Ponieśli zasłużoną karę – nasze sądy doraźne rozstrzeliwują równie bandytów Polaków. Ale może żydzi chcą, by ich bandytyzm był honorowany specyalnie? Boć domagaja się oddzielnych praw, oddzielnych szkół, wiec może i wolności w niszczeniu Polski?
Dobrze się stało, że Sejm wysyła do Pińska komisyę, która sprawę wyjaśni. Według informacyi żydowskich, wyjechali do Pińska członkowie misyi koalicyjnej w charakterze komisyi śledczej. Priłucki udał się do ministra wojny, który obiecał wysłać do Pińska specyalną komisyę śledczą. Jako delegat rządu polskiego wyjechał referent spraw ogólnych w okręgu brzeskim, p. Wiśniewski.
Rezultat śledztwa uspokoi prawdopodobnie rozwydrzone żydowstwo. Tembardziej że nie tylko z Pińska dochodzą, wieści o destrukcyjnej robocie żydów.
Nie Panie Jerzy. To nie jest niesłychane.
To jest w pełni zrozumiałe zachowanie tej bandy wojennych i tuż powojennych kryminalistów.
Wczoraj i Dziś AK to banda złożona z parchów z kupionymi (skradzionymi/wyłudzonymi) tytułami szlacheckimi i dwużydzianów polaka.
To nie są i nie byli Polacy.
AK w czasie II WŚ miała (nie wiem jak jest dzisiaj) na swoim sztandarze Lwa Judy. To jasno mówi, co to było, i jest, za skurwielstwo.
_________________ "Demokracja niesie wyłącznie piękne słowa ale ani pracy ani chleba." - Labadine
Nie Panie Jerzy. To nie jest niesłychane.
To jest w pełni zrozumiałe zachowanie tej bandy wojennych i tuż powojennych kryminalistów.
Wczoraj i Dziś AK to banda złożona z parchów z kupionymi (skradzionymi/wyłudzonymi) tytułami szlacheckimi i dwużydzianów polaka.
To nie są i nie byli Polacy.
AK w czasie II WŚ miała (nie wiem jak jest dzisiaj) na swoim sztandarze Lwa Judy. To jasno mówi, co to było, i jest, za skurwielstwo.
Widac z tego ,ze stosowana przez zydo-syjinistow od wiekow negatywna selekcja nadal ma sie bardzo dobrze a ludzi prawych coraz mniej.
Odnosnie sztandaru A.K. to z tego co udalo mie ise psrwdzic bylo ich kilka.
Wiele inspektoratow mialo wlasne sztandary.
Tutaj sztandar inspektoratu w Rzeszowie:
[img]http://muzea.malopolska.pl/do
cuments/26810/2095866/MAK_47_M_Sztandar_Inspektoratu_AK_Rzeszow_IMG_0017.png/bdb5e6c7-b644-49b7-87d6-68a7a982dc89[/img]
4 czerwca 1963 roku, został podpisany, praktycznie nieznany, dekret prezydencki, zarządzenie 11110, równoznaczny z upoważnieniem do pozbawienia banku Rothschilda prawa do pożyczania pieniędzy rządowi federalnemu Stanów Zjednoczonych z oprocentowaniem.
Za jednym pociągnięciem pióra prezydent Kennedy oświadczył, że prywatny bank Rezerwy Federalnej Rothschilda wkrótce przestanie działać. "Christian Law Fellowship" wyczerpująco tę sprawę zbadało, za pośrednictwem Rejestru Federalnego i Biblioteki Kongresu.
Możemy teraz bezpiecznie stwierdzić, że niniejsze rozporządzenie wykonawcze nigdy nie zostało uchylone, zmienione lub zastąpione przez jakiekolwiek kolejne zarządzenie wykonawcze. Mówiąc prosto, jest nadal ważne.
Kiedy prezydent John Fitzgerald Kennedy podpisał to rozporządzenie, wróciło ono do Rządu Federalnego Stanów Zjednoczonych, a konkretnie Departamentu Skarbu, konstytucyjnej władzy do tworzenia i wydawania pieniędzy, bez przechodzenia przez prywatny bank Rezerwy Federalnej Rothschildów.
Mitem, z którym żyją wszyscy Amerykanie, jest szarada znana jako „Rezerwa Federalna”. Wielu, jeszcze szokuje odkrycie, że nie jest to agencja rządu Stanów Zjednoczonych.
Nazwa „Bank Rezerwy Federalnej” miała na celu oszukanie, które nadal ma miejsce. To nie jest ani federalne, ani nie jest własnością rządu. Jest własnością prywatną.
Bank ten płaci własną opłatę jak każda inna korporacja. Jego pracownicy nie są w służbie cywilnej. Jego własność fizyczna jest przechowywana na podstawie prywatnych aktów i podlega lokalnym podatkom. Jak wiadomo, nie jest to własność rządowa.
Jest to twor, który stworzył prywatne bogactwo, które jest niewyobrażalne, nawet dla najbardziej zaawansowanych finansowo.
Instytucja ta, będąca w rękach prywatnych, umożliwiła imperialnej elicie manipulowanie amerykanska gospodarką, dla własnej agendy i zrobiła sam rząd jako jej egzekutora. Kontroluje wszystko, dyktuje interesy, wpływa na gospodarstwa domowe i praktycznie wszystko inne.
Zarządzenie Prezydenta Kennedy'ego, 11,110 dało Departamentowi Skarbu wyraźne upoważnienie: „do wydawania certyfikatów na srebro, lub standardowe srebrne dolary w skarbcu”
Oznaczało to, że za każdą uncję srebra w skarbcu USA, rząd może wprowadzić nowe pieniądze do obiegu w oparciu o fizycznie przechowywane tam srebro.
W rezultacie ponad 4 miliardy dolarów w Stanach Zjednoczonych zostały wprowadzone do obiegu w nominałach $2 i $5.
Obligacje w Stanach Zjednoczonych o wartości $10 i $20, nigdy nie były rozprowadzane, ale były drukowane przez Departament Skarbu, gdy Kennedy został zamordowany.
Wydaje się oczywiste, że prezydent Kennedy wiedział, że banknoty Rezerwy Federalnej używane jako rzekoma legalna waluta były sprzeczne z Konstytucją Stanów Zjednoczonych Ameryki.
„Obligacje Stanów Zjednoczonych” zostały wydane jako nieoprocentowana i wolna od długu waluta, wspierana rezerwami srebra w amerykańskim skarbie.
Porównana została „Nota Rezerwy Federalnej” wydana przez prywatny bank centralny Stanów Zjednoczonych (Bank Rezerwy Federalnej a.k.a. System Rezerwy Federalnej), z „Notą Stanów Zjednoczonych” ze Skarbu USA wydaną przez zarządzenie prezydenta Kennedy'ego.
Wyglądają prawie tak samo, z wyjątkiem jednego, który mówi „Uwaga Rezerwa Federalna” na górze, podczas gdy druga mówi „Uwaga Stany Zjednoczone”. Ponadto Notatka Rezerwy Federalnej ma zieloną pieczęć i numer seryjny, podczas gdy Nota Stanów Zjednoczonych ma czerwoną pieczęć i numer seryjny.
Prezydent Kennedy został zamordowany 22 listopada 1963 r., a wyemitowane przez niego zalecenia, zostały natychmiast wycofane z obiegu. Obligacje Rezerwy Federalnej nadal służyły jako legalna waluta narodu.
Według tajnych służb Stanów Zjednoczonych, 99% całej amerykańskiej „waluty” będącej w obiegu na 1999 r. to banknoty Rezerwy Federalnej.
Zarządzenie wykonawcze 11110 powinno było uniemożliwić osiągnięcie długu krajowego na obecnym poziomie (praktycznie wszystkie prawie 9 bilionów dolarów długu federalnego powstały od 1963 r.).
Niemal natychmiast dałby rządowi Stanów Zjednoczonych możliwość spłaty swojego długu bez konieczności udania się do prywatnych banków Rezerwy Federalnej i naliczenia odsetek za stworzenie nowych „pieniędzy”.
Zarządzenie wykonawcze 11,110 dało U.S.A. możliwość ponownego stworzenia własnych pieniędzy, które byłyby warte posiadanego srebra.
W tekście jest lista amerykańskich prezydentów, oprócz w/w zamordowanych przez kartel Rothschildów.
Widac z tego ,ze stosowana przez zydo-syjinistow od wiekow negatywna selekcja nadal ma sie bardzo dobrze a ludzi prawych coraz mniej.
Niesłusznie sobie pochlebiasz, bo kto jak kto, ale ty do tych prawych to się na pewno nie zaliczasz. Chyba, że do "prawych i sprawiedliwych" (inaczej), to już prędzej. Notoryczne manipulacje czy kradzież cudzych tekstów bez zgody autora, o prawości raczej nie świadczą.
_________________ Stagflacja to połączenie inflacji i hiperinflacji ~ specjalista od ekonomii, filantrop, debil, @one1
Żydzi i Kahały autor: BRAFMANN 1914 r. Książka str. 212
KAHAŁY: “Nawet najlepszy z gojów (niewiernych, bydląt, zwierząt) powinien zostać zabity”.
Kahały na terytorium POLSKI - to miejsce podtrzymywania, nauczania i realizacji żydowskich nauk Talmudu (księgi Szatana), które to szatańskie nauki, finansuje niczego nieświadomy - NARÓD POLSKI .
Żydzi i Kahały autor: BRAFMANN 1914 r. Książka str. 212
KAHAŁY: “Nawet najlepszy z gojów (niewiernych, bydląt, zwierząt) powinien zostać zabity”.
Kahały na terytorium POLSKI - to miejsce podtrzymywania, nauczania i realizacji żydowskich nauk Talmudu (księgi Szatana), które to szatańskie nauki, finansuje niczego nieświadomy - NARÓD POLSKI .
A skad wiesz, ze nieswiadomy? Tylko wiesniaki sa nieswiadome. To samo sie dzieje od tysiaca lat. Korony krolow nie ogladasz?
_________________ https://www.biblest.com.pl/dziennik.html
Żydzi i Kahały autor: BRAFMANN 1914 r. Książka str. 212
KAHAŁY: “Nawet najlepszy z gojów (niewiernych, bydląt, zwierząt) powinien zostać zabity”.
Kahały na terytorium POLSKI - to miejsce podtrzymywania, nauczania i realizacji żydowskich nauk Talmudu (księgi Szatana), które to szatańskie nauki, finansuje niczego nieświadomy - NARÓD POLSKI .
Muszę cie pochwalić Jerzy, pierwszy raz chyba na tym forum, ale wygląda na to że podnosisz jakość swojego kontentu _________________ Stagflacja to połączenie inflacji i hiperinflacji ~ specjalista od ekonomii, filantrop, debil, @one1
Ale ci ludzie co te słowniki redagują to pewnie jakieś nieuki, i ty pewnie lepiej wiesz Jerzyk _________________ Stagflacja to połączenie inflacji i hiperinflacji ~ specjalista od ekonomii, filantrop, debil, @one1
Ale ci ludzie co te słowniki redagują to pewnie jakieś nieuki, i ty pewnie lepiej wiesz Jerzyk
"....podnosisz jakość swojego kontentu "
Bez komentarza.
Jerzy
Ty jesteś ułomny czy udajesz? Kontent to inaczej treść, zawartość, inaczej poziom prezentowanej (np. w filmie czy poście) treści. Podnosisz jakość swojego kontentu = Podnosisz jakość prezentowanej przez siebie treści. Nie wiem co w tym takiego trudnego, że niektórym sprawia problemy z rozkminieniem ocb. _________________ Stagflacja to połączenie inflacji i hiperinflacji ~ specjalista od ekonomii, filantrop, debil, @one1
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
