Nie jestem przeciwnikiem technologi, rozwoju, cywilizacji, czasem nawet intensywnie myślę w kategoriach futurysty sięgając daleko w przyszłość, wyobrażając sobie jak będzie wyglądało życie człowieka. Staram się być popularyzatorem nauki i wiedzy. Wydaje mi się, że jest to trochę egoistyczne, bo chcę pozyskać z tego jak najwięcej dla siebie. Ale pozyskiwanie wiedzy to zdecydowanie za mało, bo jest coś ważniejszego, jest tym rozumienie posiadanej wiedzy. Bez czego wiedza jest jedynie pojęciem, jedynie opisującym rzeczywistość, co pozwala konstruować pytania, na które odpowiedź może udzielić jedynie rozumienie.
Wiedza nt dzisiejszego świata rodzi pytania, czy jesteśmy zegarmistrzami własnego zegara, czy samoobracająca się klepsydra wyznacza nam czas? Czy jesteśmy konstruktorami własnego życia, a jeśli nie to kto lub co decyduje za nas, jak mamy żyć, myśleć ? W żadnym bądź razie nie mam na myśli boskiego planu. Robiąc pożytek z lekceważonego daru jakim jest zdrowy rozsądek można uzyskać wiele odpowiedzi bez uciekania się do mitologicznych nonsensów lub pseudonaukowych teorii, które rodzą kolejne pytania, lecz pytania bez odpowiedzi.
Jeden z ciekawszych poetyckich motywów, który mnie mocno zainteresował, to...
Pragnienie znalezienia dla siebie dzikiego miejsca zdala od społeczeństwa, by móc przybliżyć się do natury. Nieskażonej natury toksynami hipokryzji, nienawiści, kłamstwa, iluzji ... .
Miejsca zawierającego w sobie piękno, którego nie posadają betonowe miasta, ulice ... . Zdala od wykreowanej przez ludzi iluzji strachu i zależności.
Większość ludzi tak na prawdę pragnie żyć własnym życiem, bez kart kredytowych, dowodów osobistych, kodów kreskowych, banków, pieniędzy i uzależnienia od nich. Gdzie czuje się niczym nie skrępowaną wolność, której w ciągu całego życia nikt nie ma nawet takiej możliwości, by ją odebrać. Gdzie nie liczy się to czy jesteś silny, ale to czy czujesz się silny.
| Cytat: |
There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep sea, and music in its roar:
I love not man the less, but Nature more,
Lord Byron
Jest pewna przyjemność w bezdrożnych lasach;
Jest upojenie na samotnym wybrzeżu;
Jest społeczność gdzie nie ma intruzów;
Przy głębokim morzu i muzyce jego szumu;
Nie człowieka kocham mniej, lecz Naturę bardziej;
Lord Byron |
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
