Pamiętniki Hossa i Cesarzowej Katarzyny II

gnosis

Cytat:

P O L E C A M ! Autobiografia Rudolfa Hössa, komendanta obozu oświęcimskiego

Książka naprawdę bardzo ciekawa. Aż trudno uwierzyć, że naprawdę ten człowiek zdolny był do czynienia takich okropności. Dwóch ludzi w jednym ciele. Z jednej strony wrażliwa osoba, ubolewająca nad cierpieniem innych, z drugiej zaś ktoś, kto z premedytacją kieruje machiną zbrodni. Kochający ojciec, bezwzględny morderca. Niewiarygodne, ale prawdziwe.
Wartość historyczna tej pozycji książkowej jest bezcenna. Autor - komendant Obozu Oświęcimskiego - relacjonuje w książce drogę swojej "kariery" wojskowej i partyjnej w NSDAP. Stara się w niej wyjaśnić przyczyny swego postępowania oraz pełnego podporządkowania machinie, jaką był faszyzm. Jest to obowiązkowa pozycja książkowa, aby choć w minimalnym stopniu poznać mentalność i sposób postępowania zbrodniarza wojennego.
Dla mnie to niepojęte, jak ten kochający ojciec dużej rodziny mógł z zimną krwią patrzeć na męczarnie rówieśników swych dzieci. Nie tylko patrzeć - to on nadzorował oświęcimskie kaźnie. To smutne, ale to książka ku przestrodze - do czego doprowadzi człowieka chora ideologia.

Do pobrania stąd: http://www.zshare.net/download/129965298fbbc6e6/

Cytat:

Urodziła się 2 maja w Szczecinie jako córka niemieckiego księcia z dynastii askańskiej Christiana Augusta i Joanny Elżbiety w prowincji Anhalt-Zerbst. Na chrzcie otrzymała imiona Sophie Friederike Auguste. W 1745 poślubiła księcia holsztyńskiego Piotra Ulryka, późniejszego cara rosyjskiego Piotra III. W 1762, po półrocznych rządach, został on zamordowany i carycą została jego żona, która przybrała imię Katarzyny II.

Władczyni Rosji

Katarzyna II zerwała świeży sojusz z Prusami i potwierdziła dekret Piotra III o uprawnieniach dla szlachty, czym zyskała sobie jej uznanie. W ciągu swego długiego panowania uczyniła bardzo wiele, zarówno w dziedzinie stosunków zagranicznych, jak i wewnętrznych, dla wzmocnienia potęgi państwa, władzy centralnej i absolutyzmu panującego. W okresie jej rządów terytorium Rosji znacznie się powiększyło, a ludność z 20 mln wzrosła do ok. 35 mln. Była także autorką planu sprowadzenia kolonistów niemieckich na górnym Powołżu, gdzie zapewniono im ulgi podatkowe, wolność wyznania i opiekę prawną.

Katarzyna II prawodawczyni

W latach 1762-1766 przeprowadzono w Rosji sekularyzację dóbr duchownych. Cerkwie i klasztory przeszły na utrzymanie skarbu państwowego, który przejął posiadane przez nie majątki ziemskie, obejmujące około 900 tysięcy poddanych. Grunty użytkowane bezpośrednio przez chłopów zostały przekazane im na własność, a obowiązki pańszczyźniane nieco pomniejszone.

Protektorka Polski

Katarzyna II była bardzo aktywna w sprawach polskich. Po śmierci w 1763 r. króla polskiego Augusta III jego następcą przy poparciu wojsk rosyjskich został stolnik litewski Stanisław August Poniatowski. Był on byłym faworytem Katarzyny II, a koronacja odbyła się 25 listopada 1764 r., w dniu imienin protektorki. Częściowo z jej inspiracji w 1767 r. zawiązała się w Radomiu Konfederacja Generalna przeciwko królowi i reformom Familii, jak nazywano stronnictwo Czartoryskich i Poniatowskich. Gdy potem sejm konfederacyjny 1767-1768 uchwalił tzw. prawa kardynalne, poseł rosyjski Nikołaj Wasiljewicz Repnin sprawił, że gwarantem tych praw została Rosja.

Na Sejmie Repninowskim, prócz utrzymania dotychczasowych praw szlacheckich, zgłoszone zostały też m.in. postulaty równouprawnienia innowierców. Głównie przeciwko tym zamiarom konserwatywna szlachta zorganizowała w lutym 1768 konfederację barską, która wszczęła wojnę domową przeciwko królowi i przeciwko Rosji w obronie starej wolności szlacheckiej i niepodległości Rzeczypospolitej. Gdy wojska rosyjskie spacyfikowały konfederatów w Barze, przenieśli oni działania wojenne na Ukrainę, licząc na włączenie się do wojny Turcji. Wybuchło tam wtedy powstanie pańszczyźnianego chłopstwa ukraińskiego przeciwko Polakom. Katarzyna II odegrała w nim dwuznaczną rolę. Najpierw po cichu je poparła, a następnie pomogła wojskom koronnym w jego stłumieniu.

Faktycznie rosyjskie walki z konfederatami barskimi wykorzystała Turcja i 25 września 1768 r. wypowiedziała wojnę Rosji. Katarzyna II zaproponowała wówczas Stanisławowi Poniatowskiemu przystąpienie Rzeczypospolitej do wojny z Turcją i gotowa była oddać pod jego naczelne dowództwo również wojska rosyjskie. Obie propozycje król Polski odrzucił. Wojna rosyjsko-turecka rozwijała się niepomyślnie dla Turcji, między innymi rosyjska flota bałtycka, po opłynięciu Europy, w bitwie w Zatoce Czesmeńskiej w 1770 zniszczyła turecką marynarkę wojenną. Wojna trwała do 1774 i zakończyła się korzystnie dla Rosji, która powiększyła swe terytorium w rejonie Krymu, uzyskała szerszy dostęp do Morza Czarnego, prawo korzystania z przejazdu swych statków i okrętów wojennych przez Bosfor i Dardanele, nastąpiło uniezależnienie Chanatu Krymskiego od Turcji itp.

Z kolei zaangażowanie Rosji w wojnie z Turcją postanowił wykorzystać król pruski Fryderyk II Wielki dla zajęcia Prus Królewskich, oddzielających Brandenburgię od Prus Książęcych. Zaproponował więc rozbiór Rzeczypospolitej pomiędzy Prusy, Rosję i Austrię. Po dłuższym wahaniu Katarzyna II, która była raczej zainteresowana w utrzymaniu w całości Rzeczypospolitej, jako swego protektoratu, uległa namowom i zgodziła się na rozbiór Polski. Podpisanie traktatów rozbiorowych nastąpiło w Petersburgu 5 sierpnia 1772 r. Rosja zajęła tereny wokół Połocka, Witebska, Mohylewa i Orszy, utrzymując nadal swój protektorat nad resztą Rzeczypospolitej.

Do pobrania stąd: http://www.zshare.net/download/12996980c7681164/
_________________
...czasami po prostu lepsza od prawdy jest wiara w coś....
ludzie muszą zostać nagrodzeni za trwanie przy wierze inaczej rozlecą się w pył