Profesor Josep Maria Bosc z obserwatorium w Montmagastrell Santa Maria(Hiszpania) odkrył nieznaną dotąd asteroidę o średnicy powyzej kilometra która przeleciała w bardzo bliskiej jak na wartości astronomiczne odległości dwóch dystansów Księżyca do Ziemi.
Lieida professor spots large asteroid over 1 kilometre in diameter, 645,000 miles from Earth.
After six days of monitoring by the Minor Planet Centre at the University of Harvard, it has been termed, asteroid 2009 ST19.
Professor Josep Maria Bosc from the Field Learning Observation Centre of the Universe, discovered the asteroid on September 16 from his observatory, on Montmagastrell Santa Maria (Lleida) , which in real terms means the asteroid came the closest to Earth than any other in the past.
After six days of monitoring by the Minor Planet Centre at the University of Harvard, it has been termed, asteroid 2009 ST19. This is classed as an Apollo, a potentially dangerous kind to the planet because its orbit overlaps with that of Earth. The asteroid is also the largest, at more than a kilometre in diameter, that has come close to Earth. At the time of its closest approach it passed 645,000 miles abve the Earth.
The last similar incident dates back to 1937, when the asteroid Hermes passed 750,000 miles over the Earth.
This minor planet, belonging to the "Apollo" class, is also flagged as a "Potentially Hazardous Asteroid", an object that, because of its orbital parameters, might represent a possible threat of impact for planet Earth(http://neo.jpl.nasa.gov/neo/pha.html).
It has beeen discovered serendipitously by the Spanish amateur astronomer J. M. Bosch (Santa Maria de Montmagastrell, MPC#B74) on 2009, Sept. 16.2, ay magnitude about 17. At that time it was posted on the NEO-CP webpage of the Minor Planet Center as "jmbo11"; after a couple of days it was withdrawn, because it was not confirmed by any further observations.
On 2009, Sept. 22, the LINEAR sky survey picked-up a fast moving object, that was posted in the NEO-Cp as "BQ24981". After some follow-up observations from various sites, on 2009 Sept. 23 the MPC published M.P.E.C. 2009-S72 (http://tinyurl.com/yer5xmr), informing that the two objects mentioned before were actually the same celestial body.
We performed some follow-up of this object on 2009, Sept.23.1, remotely from the Mayhill Station (NM) of the GRAS network. You can see our image here:
According to the NEODyS webpage this object. about 0.5-Km in diameter, made a close pass to Earth on 1980, Oct. 4, at a minimum possible distance of about 0.009 AU (nominal distance of about 0.04 AU).
Congratulations to J. M. Bosch for his find.
E. Guido, G. Sostero, P. Camilleri, M. Jaeger, E. Prosperi, W. Vollmann
The video meteor Alvear
importante Mendoza | El domingo un meteorito se desintegró a más de 150 kilómetros al sur de General Alvear, en el límite con La Pampa. Mendoza | On Sunday, a meteorite disintegrated over 150 miles south of General Alvear, on the edge of La Pampa. La filmación muestra extrañas formas moviéndose en el cielo. The film shows strange shapes moving across the sky.
A man who was traveling on Route 3 saw the meteorite fell and exploded it fell into General Alvear. Rápidamente tomó la cámara y grabó este video donde se ve la estela que dejó en el cielo, segundos después de haber caído en la zona de Flores de ese departamento. He quickly took the camera and recorded this video where you see the trail left in the sky, seconds after falling in the area of Flores in that department. En el video se logra apreciar tres formas que parecen dirigirse a la zona donde impactó el meteorito. The video can appreciate three forms that appear headed to the area where the meteorite hit.
Como en la filmación aparecen tres objetos suspendidos cerca de la estela dejada por el bólido, hay quienes vieron el video en Alvear y La Pampa y no tardaron en especular que se trata de ovnis (Objeto Volador No Identificado, que bien podrían ser aviones o helicópteros). As in the film are three suspended objects near the trail left by the meteor, there are those who saw the video on Alvear and La Pampa and soon to speculate that they are UFOs (unidentified flying object, which may well be planes or helicopters ).
Luego de que circulara por todo el país la noticia de que un meteorito se desintegró en el aire el domingo cerca de las 19 horas, a más 150 kilómetros al sur de este departamento en el límite con la provincia de La Pampa, esta noche se supo que Defensa Civil y la policía de Mendoza dejó de lado la búsqueda de partículas, debido a que por la forma en que se produjo el fenómeno se llegó a la conclusión de que el meteorito explotó en el aire. After circulating around the country the news that a meteorite broke up in midair Sunday near the 19 hours over 150 kilometers south of this department on the border with the province of La Pampa, it was learned tonight that Civil Defense and the Mendoza police abandoned the search for particles, because the way in which the phenomenon was concluded that the meteorite exploded in the air. A pesar de ello, esta explicación no logró satisfacer a todos, por lo que ahora se sumó la hipótesis de un hecho vinculado con los fenómenos extraños o paranormales. However, this explanation did not satisfy everyone, so now joined the hypothesis of an event linked with strange or paranormal phenomena.
En este sentido, el comisario departamental de General Alvear, Roberto Munives, negó que la policía haya escondido fragmentos del meteorito para ser analizado por científicos, como según trascendió en el periódico online Diario Textual de La Pampa. In this sense, the Divisional Commissioner General Alvear, Roberto Munive, denied that the police have hidden the meteorite fragments to be analyzed by scientists, as was learned in the online journal Textual Journal of La Pampa.
Fue cerca de las 19 cuando una gran cantidad de personas observó cómo un objeto luminoso surcó el cielo. It was near the 19 when a large number of people observed a bright object across the sky. Desde la Municipalidad de General Alvear confirmaron a este portal que en la zona trabaja personal de Defensa Civil en el rastreo del objeto, pero que las tareas son dificultosas porque "es una zona alejada ya campo traviesa, cayó al sur de Cochicó, al límite con La Pampa", contaron voceros de la comuna. From the municipality of General Alvear confirmed to this portal that local civil defense personnel work in tracking the object, but the tasks are difficult because "it is a remote area and cross country, fell south of Cochicó, to limit La Pampa "community spokesman told.
"Era como una bola de fuego", comentaron varios vecinos a una radio local anoche. "It was like a fireball," commented several neighbors told local radio last night. Algunos habitantes pampeanos dijeron que le sacaron una foto y la enviaron a los medios locales. Some residents said it Pampean snapped and sent to local media. En realidad lo que se aprecia es una estela en el cielo, que según quienes la registraron en sus cámaras, fue dejada por el objeto mientras se precipitaba a la tierra. In fact what is seen is a trail in the sky, according to those who registered in their cameras, was left by the object while rushing to the ground.
"Se vio una gran bola de fuego, se oyeron tres fuertes explosiones y en Carmensa tembló", informó a Radio Nihuil el jefe de Defensa Civil de Alvear, Roberto Trigues. "We saw a huge ball of fire, they heard three loud explosions and Carmensa shook," Radio Nihuil informed the head of Civil Defense Alvear, Roberto Trigos.
El objeto habría caído en la zona delimitada por Punta de Vacas, Agua Escondida y Cochi-Có, un área que abarca unas 300 mil hectáreas aproximadamente. The object had fallen in the area bounded by Punta de Vacas, Agua Escondida, Cochi-Co, an area covering approximately 300 hectares. El fenómeno también se pudo observar, según consignan diarios de La Pampa, desde la localidad de Santa Isabel. The phenomenon also was observed, as recorded daily La Pampa, from the town of Santa Isabel.
Según informó Trigues, la zona de impacto es muy grande como "para encontrar algo", por lo que no se están buscando restos del meteorito. As reported wheat, the area of impact is too great "to find something," so we are not seeking remnants of the meteorite.
La visión de especialistas The vision of specialists
La astrónoma Beatriz García, del Pierre Auger, señaló que "todo indica que es un meteorito por los colores que dicen haber visto los vecinos, claramente no es chatarra espacial, además por la onda de choque que produjo en la tierra se trata de un meteorito". The astronomer Beatrice Garcia of the Pierre Auger Observatory, said "all indications are that a meteorite from the colors they have seen neighbors say, is clearly not space junk, plus the shock wave produced in the ground is a meteorite .
García remarcó que es importante para la ciencia hallar el objeto, por la información astronómica que este tipo de cuerpos puede revelar. Garcia stressed that science is important to find the object, astronomical information that such bodies can reveal.
Luego indicó que este tipo de meteoritos caen todo el tiempo en toda la tierra. He indicated that this type of meteorites fall all the time in all the earth. "En general estos objetos son muy pequeños y se desintegran en la atmósfera", señaló. "In general, these objects are very small and disintegrate in the atmosphere," he said.
Por los relatos, se sabe que el meteorito era de hierro, de ahí la luz blanca azulada que vieron los testigos. For the stories, we know that the meteorite was made of iron, hence the bluish white light seen by the witnesses.
"El hierro se funde, se enciende e interactúa con el oxigeno molecular de la atmósfera, y la explosión que se escuchó es justamente por la combustión del O2 (oxígeno molecular) y después quedó la nube", indicó García. "The iron is melted, turn on and interacts with molecular oxygen in the atmosphere, and the explosion which was heard by the combustion is just O2 (molecular oxygen) and then became the cloud," said Garcia.
"Hubo un radio de visibilidad enorme, pero dónde cayó es más difícil de determinar, y qué pasó exactamente en la atmosfera aún no lo sabemos", dijo la experta. "There was a huge range of visibility, but where he fell is more difficult to determine, and what happened in the atmosphere do not know yet," said the expert.
En cuanto a los fragmentos esparcidos, "deben haber llegado a la tierra, pero encontrarlos es una tarea muy complicada, sobre todo cuando se desintegran en tantos pedazos y se esparcen en un radio tan grande". As for the scattered fragments, "must have reached the earth, but finding them is a challenging task, especially when they disintegrate into many pieces and spread in a radius as big".
De hecho, tres camionetas de la comisaría 24 de la Policía de General Alvear salieron en un recorrido por la zona sin resultados positivos. In fact, three police vans 24 of the Police General Alvear went on a tour of the area without results.
Sin embargo para Jaime García, astrónomo aficionado a cargo del Instituto Copérnico de San Rafael, "no se puede confirmar nada hasta que no se encuentra un objeto, pero sí podemos decir que según testimonios de quienes lo vieron se trata de un objeto muy probablemente metálico como un meteoro". However for Jaime Garcia, by the amateur astronomer Copernicus Institute San Rafael, "can not confirm anything until there is an object, but we can say that according to testimonies of those who saw it is very likely a metal object like a meteor. "
"Soy el único que estaba ahí: tengo miedo" "I'm the only one who was there: I'm afraid"
El periódico digital Diario Textual, de Santa Rosa, publica una serie de mensajes escritos por sus lectores que cuentan experiencias que si bien es muy prematuro darle crédito a las mismas, son historias que llaman la atención. The digital newspaper Textual Journal, Santa Rosa, publishes a series of messages written by its readers who have experiences that while it is too early to give credit to them, are stories that attract attention. Una de ellas la escribió un lector identificado con el nick "El gallego": One of them wrote a reader identified with the nickname "The Galician"
"Hola soy de Santa Rosa y les comento que ayer por la tarde estaba camino a Mendoza, en los limites de una provincia con la otra, cuando de pronto una luz amarilla desde el horizonte en forma diagonal me cruza ya unos 2000 metros de distancia, más o menos, cayó. Sentí un estruendo enorme. La tierra vibró y se me apagó la camioneta. Llamé a la policia y encaré para el lugar de donde vi eso, creyendo que era un avión que se había estrellado. Me asusté mucho. Estaba solo, pero me fui acercando hacia ese lugar y ¡oh sorpresa! era como una cosa ovalada, como una nuez. Estaba rojo incandescente y dejó un crater de 35 metros de diametro por creo que 6 ó 7 de profundidad, pero sí les digo que no parecía un meteorito. Estoy asustado. Ya me estoy yendo para Buenos Aires. Sólo les digo que fui siempre descreido de todo lo que tenga que ver con los ovnis, pero les digo que eso no era un meteorito, sino que era algo plateado. Luego de eso vi que aparecieron helicópteros de todos lados, en sentido a la caída de ese objeto. Parecían todos militares. Después me crucé con camiones del ejército. Soy el único que se encontraba ahí. Tengo miedo por mi". "Hi I'm from Santa Rosa and they commented that yesterday afternoon was the way to Mendoza, in the limits of a province with another, when suddenly a yellow light from the horizon diagonally across me and about 2000 meters away, more or less, fell. I felt a huge roar. The ground vibrated and I turned off the truck. I called the police and faced to the place where I saw it, thinking it was a plane that had crashed. I got really scared. I was alone, but I got closer to that place and surprise! was like something flattened, like a nut. He was glowing red and left a crater 35 meters in diameter by 6 or 7 I believe that deep, but I tell them it looked like a meteorite.'m scared. I'm already going to Buenos Aires. Just tell them that I always disbelieved everything that has to do with UFOs, but I say that this was not a meteorite, but it was something silver. After that I saw helicopters appeared everywhere, in regard to the fall of that object. They seemed to all military personnel. Then I ran into army trucks.'m the only one who was there. I fear for me. "
Otro lector, identificado como "Cacho" comentó que "lo que yo creo es que al meteorito no lo encuentran porque se lo llevaron a Estados Unidos. Anduve por la zona y vi movimientos de helicópteros y camiones. Ni idea de dónde eran, pero estaban con letras en inglés". Another reader, identified as "Cacho" commented that "what I believe is that the meteorite did not find him because he led the United States. I walked through the area and saw movements of helicopters and trucks. No idea where they were, but they were with English lyrics.
El meteorito "fue guardado" en Alvear The meteorite "was kept" in Alvear
Un lector del sitio pampeano, identificado como "Licenciado Núñez" contó que tras estar en contacto permanente con personal de la distrital sur de la policía (de Mendoza) "me llamaron para verificar un extraño objeto del que no pude explicar qué era. Fue trasladado en un móvil 4x4 hasta Alvear y fue "guardado" en un lugar que obvio no puedo decir, hasta que venga gente facultativa del tema. El objeto es semitriangular aparentemente de un material como metalico pero muy liviano y hermeticamente sellado y en uno de sus lados tiene cinco orificios extraños, con señales de ahumamiento". A reader Pampa site, identified as "Bachelor Núñez" said that after being in constant contact with personnel from the district south of police (Mendoza) "called me to verify a strange object that I could not explain what it was. He was transferred in a 4x4 vehicle to Alvear and was "saved" in an obvious place that I can not say until people come optional theme. semitriangular The object is apparently of a material like metal but very light and hermetically sealed in one side has five holes strangers, with signs of smoking.
NASA ostrzega:Poziom promieniowania kosmicznego o zabójczych dla zycia własciwosciach właśnie osiąga wieloletnie maksimum z powodu ciszy na Słońcu:
+ Play Audio | + Download Audio | + Email to a friend | + Join mailing list
September 29, 2009: Planning a trip to Mars? Take plenty of shielding. According to sensors on NASA's ACE (Advanced Composition Explorer) spacecraft, galactic cosmic rays have just hit a Space Age high.
"In 2009, cosmic ray intensities have increased 19% beyond anything we've seen in the past 50 years," says Richard Mewaldt of Caltech. "The increase is significant, and it could mean we need to re-think how much radiation shielding astronauts take with them on deep-space missions."
The cause of the surge is solar minimum, a deep lull in solar activity that began around 2007 and continues today. Researchers have long known that cosmic rays go up when solar activity goes down. Right now solar activity is as weak as it has been in modern times, setting the stage for what Mewaldt calls "a perfect storm of cosmic rays."
Sign up for EXPRESS SCIENCE NEWS delivery
"We're experiencing the deepest solar minimum in nearly a century," says Dean Pesnell of the Goddard Space Flight Center, "so it is no surprise that cosmic rays are at record levels for the Space Age."
Galactic cosmic rays come from outside the solar system. They are subatomic particles--mainly protons but also some heavy nuclei--accelerated to almost light speed by distant supernova explosions. Cosmic rays cause "air showers" of secondary particles when they hit Earth's atmosphere; they pose a health hazard to astronauts; and a single cosmic ray can disable a satellite if it hits an unlucky integrated circuit.
The sun's magnetic field is our first line of defense against these highly-charged, energetic particles. The entire solar system from Mercury to Pluto and beyond is surrounded by a bubble of magnetism called "the heliosphere." It springs from the sun's inner magnetic dynamo and is inflated to gargantuan proportions by the solar wind. When a cosmic ray tries to enter the solar system, it must fight through the heliosphere's outer layers; and if it makes it inside, there is a thicket of magnetic fields waiting to scatter and deflect the intruder.
see captionRight: An artist's concept of the heliosphere, a magnetic bubble that partially protects the solar system from cosmic rays. [larger image]
"At times of low solar activity, this natural shielding is weakened, and more cosmic rays are able to reach the inner solar system," explains Pesnell.
Mewaldt lists three aspects of the current solar minimum that are combining to create the perfect storm:
1. The sun's magnetic field is weak. "There has been a sharp decline in the sun's interplanetary magnetic field down to 4 nT (nanoTesla) from typical values of 6 to 8 nT," he says. "This record-low interplanetary magnetic field undoubtedly contributes to the record-high cosmic ray fluxes." [data]
2. The solar wind is flagging. "Measurements by the Ulysses spacecraft show that solar wind pressure is at a 50-year low," he continues, "so the magnetic bubble that protects the solar system is not being inflated as much as usual." A smaller bubble gives cosmic rays a shorter-shot into the solar system. Once a cosmic ray enters the solar system, it must "swim upstream" against the solar wind. Solar wind speeds have dropped to very low levels in 2008 and 2009, making it easier than usual for a cosmic ray to proceed. [data]
3. The current sheet is flattening. Imagine the sun wearing a ballerina's skirt as wide as the entire solar system with an electrical current flowing along its wavy folds. It's real, and it's called the "heliospheric current sheet," a vast transition zone where the polarity of the sun's magnetic field changes from plus to minus. The current sheet is important because cosmic rays are guided by its folds. Lately, the current sheet has been flattening itself out, allowing cosmic rays more direct access to the inner solar system.
see captionRight: The heliospheric current sheet is shaped like a ballerina's skirt. Image credit: J. R. Jokipii and B. Thomas, Astrophysical Journal 243, 1115, 1981.
"If the flattening continues, we could see cosmic ray fluxes jump all the way to 30% above previous Space Age highs," predicts Mewaldt. [data]
Earth is in no great peril. Our planet's atmosphere and magnetic field provide some defense against the extra cosmic rays. Indeed, we've experienced much worse in the past. Hundreds of years ago, cosmic ray fluxes were at least 200% to 300% higher than anything measured during the Space Age. Researchers know this because when cosmic rays hit the atmosphere, they produce an isotope of beryllium, 10Be, which is preserved in polar ice. By examining ice cores, it is possible to estimate cosmic ray fluxes more than a thousand years into the past. Even with the recent surge, cosmic rays today are much weaker than they have been at times in the past millennium. [data]
"The space era has so far experienced a time of relatively low cosmic ray activity," says Mewaldt. "We may now be returning to levels typical of past centuries."
NASA spacecraft will continue to monitor the situation as solar minimum unfolds. Stay tuned for updates.
Globalne wymieranie ludzi sprzed ok. 70 tys. lat miało globalną przyczynę. Globalna przyczyna musiała pozostawić globalne ślady.
Poszukując śladów katastrofy odpowiedzialnej za drastyczne zmniejszenie ludzkiej populacji przyjrzyjmy się lodowi z odwiertu GISP2 na Grenlandii. Lód ten zawiera nie tylko wodę, której skład izotopowy umożliwia nam szacowanie zmian temperatury w przeszłości. Znajdują się w nim również gazy zawarte w uwięzionych pęcherzykach powietrza oraz liczne jony. Wśród nich zidentyfikowano m.in. kationy wapnia, magnezu, sodu, potasu, amonowy oraz aniony chlorkowy, siarczanowy i azotanowy. Przyjrzyjmy się kilku statystykom opisowym dla stężeń tych jonów za okres od ok. 111 tys. lat temu do dzisiaj.
Najbardziej uderzającą cechą stężeń jonów jest ich niebywała zmienność. Rekordzistą jest kation wapnia. Średni poziom jego stężenia wynosił ok. 81,15 ppb, ale wartość maksymalna sięgała aż 1465 ppb, przy minimalnej zaledwie 1,28 ppb. Wysoką zmienność stężenia jonów potwierdzają również inne statystyki w tym odchylenie standardowe oraz współczynnik zmienności. Jedyny wyjątek w tej grupie stanowi stężenie anionów azotanowych.
oziom wapnia zmieniał się z olbrzymią dynamiką. Ale dostrzegamy coś zaskakującego. Olbrzymie skoki stężenia wapnia występowały praktycznie tylko w okresie od ok. 111 do 11 tys. lat temu. Od ok. 11 tys. lat temu – ustąpienia ostatniego zlodowacenia nastąpiło zasadnicze trwające po dziś dzień uspokojenie. W konsekwencji za zmiany sprzed 11 tys. lat musi odpowiadać siła, której później zasadniczo nie spotykaliśmy i nie spotykamy.
Zbadajmy czy podobne zmiany miały miejsce w przypadku pozostałych jonów. W tym celu obliczymy współczynnik korelacji liniowej między zmiennymi. Współczynnik korelacji określa związek pomiędzy zmiennymi. Jego wartość mieści się pomiędzy –1 a 1. Gdy współczynnik jest równy 1, pomiędzy zmiennym istnieje dokładna (matematyczna) dodatnia zależność: gdy jedna zmienna rośnie towarzyszy jej idealny liniowy wzrost drugiej zmiennej. Analogicznie współczynnik korelacji równy –1 oznacza dokładna ujemną zależność (spadkowi jednej, towarzyszy liniowy wzrost drugiej zmiennej). Współczynnik 0 oznacza brak liniowej zależności pomiędzy zmiennymi. Wartości pośrednie odzwierciedlają mniejszą (bliżej 0) lub większą (bliżej 1 lub –1) zależność między zmiennymi. Współczynniki korelacji obliczymy dla dwóch podokresów przed 11 tys. lat i po 11 tys. lat.
W okresie pomiędzy 111 a 11 tys. lat temu pomiędzy jonami sodu, potasu, magnezu, wapnia, chlorkowymi i siarczanowymi zachodzi bardzo silna dodatnia współzależność ze współczynnikiem korelacji od 0,76 do 0,96. Słabszy związek liniowy występuje pomiędzy badanymi jonami, a anionami azotanowymi (rzędu 0,31-0,47). Zdecydowanie najsłabszą zależności obserwujemy w przypadku kationów amonowych (-0,19 – 0,39).
W okresie od 11 tys. lat temu do dzisiaj wszystkie wymienione zależności liniowe są zdecydowanie słabsze. Współczynnik korelacji w żadnym przypadku nie przekracza 0,74.
Zauważamy również, że najsilniejsza dodatnia korelacja w całym okresie występuje pomiędzy wapniem i magnezem. Jednocześnie obydwa kationy charakteryzują się największą zmiennością.
Diametralna różnica pomiędzy współzależnościami jonów przed i po 11 tys. lat temu pozwala postawić następujące hipotezy:
1. przed 11 tys. lat działała jakaś potężna siła, która efektem działania były współliniowe zmiany stężenia większości jonów, nie przesądzamy przy tym czy źródłem tej siły było jedno, czy więcej zjawisk,
2. po 11 tys. lat temu siła ta w praktyce zanikła, pozostał jedynie stały trend odpowiadający niskiemu współczesnemu poziomowi stężenia kationów wapnia,
3. po 11 tys. lat wystąpiły inne zjawiska nie mające miejsca przed 11 tys. lat, które „przydusiły” dotychczasowe współzależności, zjawiska te miały z punktu widzenia Ziemi charakter przypadkowy, zaburzający,
4. zmiany stężenia kationów amonowych jako najmniej związane liniowo z pozostałymi jonami miały w przeważającej części niezależny charakter; wspiera to nasze przypuszczenie z części drugiej pracy („Zaranie”), że za zmiany ich trendu odpowiadają przede wszystkim zmiany ilości biomasy,
5. zmiany stężenia anionów azotanowych mają pośredni charakter, co wskazuje na oddziaływanie zarówno hipotetycznej siły ad. 1, ale również wpływ zmian biomasy (zawartość azotu w anionie) w całym rozważanym okresie.
W jaki sposób w rdzeniu lodowym wzięły się liczne jony? Źródłem lodu w lądolodzie są opady śniegu. Opady śniegu to zamrożona w kryształki lodu para wodna. Źródłem pary wodnej są przede wszystkim zbiorniki i cieki wodne. Jednak parującą woda zasadniczo nie zawiera jonów nieorganicznych. Jony te pozostają w roztworze (np. proces destylacji). A zatem to nie parowanie jest źródłem jonów, które trafiły nad lodowce. Jony musiały zostać wyrzucone do atmosfery jakąś siłą i w formie zanieczyszczenia (parująca z roztworu para wodna jest krystalicznie czysta) spadły wraz ze śniegiem na lodowce. Siła ta nie miała charakteru stałego. Występowała nagle i równie nagle znikała. W efekcie obserwujemy dużą zmienność stężenia jonów.
Poszukując tej siły zastanówmy się jakie teoretycznie mogą być główne źródła wyrzucanych do atmosfery jonów.
Pierwszym źródłem jest woda morska. Większość badanych jonów stanowi główny składnik soli morskiej. W jej skład wchodzą w kolejności wagowej: chlorek sodu, chlorek magnezu, siarczan magnezu, siarczan wapnia, siarczan potasu i węglan wapnia. Co istotne woda morska jest jednorodnym źródłem tych jonów. Wszystkie morza zawierają takie same wzajemne proporcje tych soli. Różnią się jedynie ich stężeniem (zasoleniem).
Drugim źródłem są lądy. Wapń, sód, magnez i potas są odpowiednio piątym, szóstym, siódmym i ósmym składnikiem skorupy ziemskiej.
Trzecim źródłem jest przestrzeń kosmiczna. Powierzchnia Księżyca jest pokryta pyłem, którego głównymi składnikami są dwutlenek krzemu, wapń i magnez[1]. Sądzi się, że pył ten jest efektem impaktów meteoroidów i asteroid. Zasadniczym składnikiem asteroid typu S (skalnych) jest krzemionka z wapniem, sodem lub magnezem.
Możemy zatem wytypować trzy sposoby wyniesienia do atmosfery jonów, które trafiły do lodowców:
1. wiatr porywający drobiny falującej i załamującej się wody oraz pyły z powierzchni lądów,
2. wybuchy wulkanów podmorskich i lądowych,
3. przejście przez atmosferę i impakty meteoroidów oraz asteroid.
Statystyczny związek zjawisk atmosferycznych (klimatu) ze stężeniem jonów w rdzeniu lodowym został uchwycony przez naukowców. Nie budzi logicznych wątpliwości związek przyczynowo-skutkowy: wiatr – unoszenie aerozoli – kondensacja pary wodnej wokół zarodków – chmury – zwiększenie odbijanie się promieni słonecznych od chmur (albedo) – obniżenie temperatury – opady. Jednak siła statystyczna tego związku nie jest specjalnie duża[2]. Wiatry wiały i 100 tys. lat temu i 10 tys. lat temu. W czasie ostatniego zlodowacenia, gdy było mniej roślinności, a więcej pustyń, tundry i stepów, prędkość wiatrów przy powierzchni Ziemi mogła być większą, a z pewnością mogły one porywać więcej soli i pyłów z lądów (zwłaszcza z odsłoniętego na skutek obniżenia poziomu morza dna morskiego). Naszym zdaniem dobrze obrazują to zmiany trendu stężenia jonów wapnia w rdzeniu lodowym. Po wyeliminowania drastycznych skoków stężenia wapna w okresie pomiędzy 111 a 11 tys. lat temu trend stężenia wapnia utrzymywał się na poziomie ok. 20-30 ppb, a po ustąpieniu lądolodu stężenie spadło do poziomu 6-10 ppb. Rząd wielkości tego spadku (3-4 razy) jest zapewne ściśle związany ze zmianami wielkości biomasy. W zjawiskach meteorologicznych nie znajdujemy jednak wytłumaczenia drastycznych odchyleń od trendu stężenia jonów wapnia sprzed 11 tys. lat. Odchylenia były nagłe i olbrzymie. Na przykład około 24 tys. lata temu stężenie wapnia skoczyło do 1465 ppb. tj. około sześćdziesięciokrotnie w stosunku do ówczesnego długoterminowego trendu.
Przyczyn takich skoków musimy zatem szukać w zjawiskach katastroficznych.
Najbardziej znane i poznane są wybuchy wulkanów. Energia wybuchu wulkanu wynosi wysoko do atmosfery składniki skorupy ziemskiej, a w przypadku wybuchów podwodnych również sole zawarte w wodzie morskiej.
Około 70-75 tys. lat temu eksplodował superwulkan Toba na Sumatrze (Indonezja)[3]. Była to największa erupcja wulkanu w ciągu ostatnich kilku milionów lat. Energia wybuchu jest szacowana na 1Gt trotylu (ok. 67 tys. bomb atomowych z Hiroszimy o mocy 15 kt). W powietrze wyleciało ok. 2500-3000 km3 skał. Miejsce stożka wulkanicznego zajęło jezioro o długości 100 km, szerokości 30 km i głębokości 505 m. Przyjrzyjmy się uważniej wyrzutom atmosferycznym wapnia w szacowanym czasie supererupcji Toba.
W okresie ok. 74-73 tys. lat temu i ok. 69 tys. lat temu występują dwa lokalne maksima stężenia jonów wapnia, z których jedno może odpowiadać supererupcji Toba. Dla naszych rozważań nie ma znaczenia dokładna datacja tej erupcji. Zastanawiające jest coś innego. Wyrzutów wapnia o takiej skali jak w czasie erupcji Toba, a nawet ja przekraczających jest co najmniej kilkadziesiąt w okresie ostatnich 100 tys. lat. Tymczasem obecnie znamy tylko dwie supererupcje wulkaniczne z tego okresu[4]. Drugą jest wybuch wulkanu Taupo (Nowa Zelandia) ok. 26,5 tys. lat temu (erupcja Oruanui)[5]. Pozostałe znane nam erupcje miały energię mniejszą o rzędy wielkości[6]. Wulkany wybuchały również pod wodą. Rozpoznanie tych wybuchów jest siłą rzeczy szczątkowe. Wody zajmują ok. 71 % powierzchni Ziemi. Ze statystycznego punktu widzenia można spodziewać w interesującym okresie z grubsza kilku supererupcji podwodnych. Ale nie kilkudziesięciu. Ponadto przyglądając się wykresowi stężenia wapnia z okresu w którym eksplodował Toba dostrzegamy, że wokół każdego z maksimów (w okresach 74-73, 69 tys. lat temu) zgrupowany jest istny pęczek tylko nieco mniejszych maksimów lokalnych rozrzuconych w okresie ok. 1 tys. lat. Erupcji Toba coś towarzyszyło, i to coś równie katastrofalnego.
Rozważmy trzecie dotychczas najmniej prawdopodobne z punktu widzenia zdroworozsądkowego źródło wyrzutów związków nieorganicznych do atmosfery – impakty meteoroidów i asteroid. Kosmiczne źródło m.in. jonów wapnia jest trudne do uchwycenia w analizowanych danych z rdzenia lodowego. Uderzająca asteroida wyrzuca bowiem część skorupy ziemskiej, a w przypadku uderzenia w wodę morską również sole morskie. Ponadto w przypadku impaktu asteroid skalnych (tym S) ich skład jest analogiczny do składu skorupy ziemskiej. Trudno jest więc dokonać klasyfikacji, czy dany wyrzut atmosferyczny spowodowała erupcja wulkanu, czy impakt asteroidy. Nie pomogą również inne tradycyjnie analizowane wskaźniki, jak np. emisje związków siarki. Zderzające się z Ziemia meteoroidy i asteroidy mogły wywoływać na lądzie pożary, które generowały tlenki siarki.
Poszukajmy innych śladów ewentualnych impaktów.
Charakterystyczną cechą impaktu jest krater. Jak wygląda powierzchnia ciała niebieskiego bombardowanego meteoroidami i asteroidami obrazuje Księżyc. Poszukiwanie na Ziemi kraterów jest jednak znacząco utrudnione z uwagi na erozyjne działanie wody, czynników atmosferycznych, zmieniającego się klimatu (np. oddziaływanie lądolodu) i biosfery.
Skoro poszukiwanie śladów impaktów meteoroidów i asteroid skalnych (typ S, których jest ok. 17 %) jest utrudnione przyjrzyjmy się innym rodzajom ciał spadających na Ziemię z kosmosu. Najpowszechniejszym typem asteroid i meteoroidów jest typ C – węglowy (ok. 75 %). Ich głównym składnikiem jest węgiel i jego związki. W czasie impaktu węgiel ulega w dużym stopniu utlenieniu do dwutlenku węgla. Jednocześnie w miejscu impaktu występuje olbrzymie ciśnienie i temperatura. Takie warunki pozwalają na tworzenie z węgla diamentów (ok. 2000-3500oC, ok. 3-10 GPa ciśnienia). Skutkiem impaktu asteroidy węglowego może być zatem powstanie diamentów, najczęściej bardzo małych – nanodiamentów. Pojawiają się pierwsze doniesienia, że w czarno-szarych warstwach sprzed ok. 12,9 tys. lat są powszechnie znajdywane nanodiamenty[7].
Trzecie miejsce zajmują asteroidy niklowo-żelazne – typ M (ok. 5 %). Sprawdźmy jak kształtowały się zmiany zawartości żelaza w rdzeniu lodowym. Nie mamy dostępu do tych danych z odwiertu GISP2 na Grenlandii. Wykorzystamy dane EPICA z Antarktydy.
Dane z EPICA są dostępne z mniejszą rozdzielczością, co pozwala je traktować generalnie za trend i jednocześnie utrudnia porównanie z dotychczas przedstawionymi danymi z odwiertu GIPS2. Surowy szereg danych prawdopodobnie zawiera znaczne odchylenia od trendu. Ale nawet sam trend zawartości żelaza w badanym rdzeniu lodowym odpowiada wcześniej ustalonym zmianom stężenia jonów wapnia, w tym zwłaszcza, co do dynamiki zmian.
W skorupie ziemskiej żelazo stanowi czwarty składnik (6,1 %) tuż przed wapniem. Woda morska zawiera znikome ilości żelaza. Pozwala to wykluczyć wodę morską jako źródło wyrzutów żelaza. Zatem nie wiemy tylko, czy wyrzucane do atmosfery żelazo to składnik skorupy ziemskiej, czy meteoroidów i asteroid. Szalę wątpliwości może przechylić odnalezienie jakiegoś skupiska żelaza, którego koncentracja przekraczałaby koncentrację żelaza w skorupie ziemskiej.
Na głębokości kilkudziesięciu centymetrów od powierzchni praktycznie na całym świecie występują rudy darniowe zawierające kilkadziesiąt procent żelaza. Niewielka głębokość ich zalegania dowodzi niedawnego, w skali geologicznej, czasu ich powstania. Powstały one w okresie ostatniego zlodowacenia. Ich główny składnik stanowi geothyt (getyt) - tlenowodorotlenek żelaza. Jako jedną z metod powstania tego minerału określono utleniania żelaza niklowego, tj. takiego które jest budulcem asteroid typu M. Rudy darniowe obecnie najczęściej występują na terenach podmokłych lub w zakolach rzek, tj. w tych miejscach, gdzie płynąca przed tysiącami lat woda naniosła spłukane drobiny zawierające żelazo lub jego związki (np. tlenki). Również w morzach na dnie Wszechoceanu znajdują się skupiska żelaza. Są to konkrecje polimetaliczne. Wśród licznych ich rodzajów są również te zawierające żelazo w formie wodorotlenku z dodatkiem niklu.
Przypuszczamy, że zarówno rudy darniowe jak i część konkrecji polimetalicznych powstała z żelaza pochodzącego z asteroid i meteoroidów. Powszechność występowania i zasobność rud darniowych jest tak wielka, że od chwili odkrycia wytopu żelaza ok. 4 tys. lat temu do dzisiaj, są wykorzystywane do celów metalurgicznych. To one stanowiły np. wsad do dymarek.
Wahania stężenia badanych jonów wywołane przelotem ciał niebieskich nie koniecznie muszą być następstwem samego impaktu. Nawet sam przelot przez atmosferę powoduje rozprzestrzenianie się drobin odpadających pod wpływem temperatury i tarcia oraz utleniających się w atmosferze.
Przelot meteoroidu lub asteroidy przez atmosferę ziemską wywołuje zjawiska świetlne i akustyczne podobne do wyładowania atmosferycznego. Ale oprócz namacalnych skutków przelotu występują również ukryte. Przelatujący z olbrzymią prędkością obiekt jonizuje cząsteczki atmosfery. Jonizują się również cząstki odrywające się od obiektu w czasie przelotu. Jednocześnie część tych obiektów ma właściwości ferromagnetyczne (typ M). Przelot może zatem zaburzać pole magnetyczne Ziemi – magnetosferę i osłabić tarczę broniącą ziemię przed promieniowaniem kosmicznym. W rezultacie na Ziemię zaczyna docierać więcej promieniowania. Istotną jego część mogły stanowić protony i elektrony, które z wielką energią poruszają się spiralnie wokół Ziemi schwytane w pułapkę magnetyczną w Pasach Van Allena. Zaburzenie pasów radiacyjnych przez przelatujące ciało niebieskie może skutkować uderzeniem w Ziemię strumienia promieniowania jonizującego o wielkiej energii.
W rdzeniu lodowca z odwiertu Dome na Antarktydzie znaleźliśmy ślad zaburzeń radiacyjnych. Znajduje się w nim radioaktywny izotop berylu 10Be. Jego głównym źródłem na Ziemi jest przemiana zachodzącą pod wpływem promieniowania kosmicznego z dominującego w atmosferze ziemskiej azotu.
Dane tak, jak wcześniejsze dane o żelazie są dostępne z niską rozdzielczością, która utrudnia porównania. Dostrzegamy jednak, podobnie jak w zmianach stężenia wapnia i żelaza dwa bardzo duże skoki stężenia ok. 64-60 tys. lat temu oraz 36-11 tys. lat temu. Średnie stężenie berylu wzrastało nawet prawie sześciokrotnie (maksimum lokalne ok. 15 tys. lat temu). Prawdopodobnie w tym samym stopniu zmieniało się średnie natężenie docierającego do atmosfery promieniowania kosmicznego.
Przeanalizujmy zmiany stężenia jonów żelaza od ok. 700 tys. lat z odwiertu EPICA na Antarktydzie. Z uwagi na jakby tradycyjną już niekompletność danych nakreślimy je wraz z stężeniami wapnia określonymi z tego samego odwiertu. Warte podkreślenia jest, że publicznie dostępne dane o stężeniu wapnia z tego źródła nie są danymi surowymi. Usunięto z nich teoretycznie wyliczony wapń wyrzucany z wodą morską. Tym samym faktyczne zmiany stężenia wapnia były jeszcze większe niż to, co ujawnia wykres.
Dostrzegalna jest dodatnia korelacja pomiędzy zmianami stężenia obu kationów. Wykres ujawnia również świadectwo potężnej katastrofy ok. 437 tys. lat temu. W tym czasie[8] doszło do poważnego zmutowania ludzkiego materiału genetycznego i rozdzielenia linii z której wywodzi się homo sapiens sapiens oraz linii homo neandertalensis (część 2. Zaranie). Równie potężna katastrofa miała miejsce ok. 800-790 tys. lat temu, z tym że z uwagi na koniec rdzenia lodowego nie mamy pełnego obrazu tego zjawiska. Nadmieńmy tylko, że na ok. 780 tys. lat temu datowane jest ostanie przebiegunowanie ziemskiego pola magnetycznego.
Przede wszystkim jednak dostrzegamy okresowość zmian trendów stężenia wapnia i żelaza w rdzeniu lodowym. Maksymalne skoki stężenia powtarzają się regularnie co ok. 102 tys. lat. Okres ten nie jest stały, raz jest nieco większy, raz nieco mniejszy. Jednocześnie zauważmy, że spokój trwający w czasie ostatnich 11 tys. lat jest wyjątkowy i rzadko spotykany w przeszłości (ostatnio ok. 605 i 415 tys. lat temu). Jak dotąd zawsze po takim okresie spokoju zaburzenia powtarzały się.
Z podobnym stutysięcznym i co równie ważne zmiennym w wąskich granicach okresem zmienia się orbita Ziemi wokół Słońca. Orbita Ziemi ma kształt elipsy. Kształt tej elipsy podlega fluktuacjom (ekscentryczność). Na skraju cyklu orbita przybliża się do okręgu, na drugim skraju elipsa się wydłuża. W rezultacie wydłużenia elipsy Ziemia w swym ruchu wokół Słońca bardziej oddala się od naszej gwiazdy. Ponadto z podobnym okresem płaszczyzna po której Ziemia obiega Słońce zmienia kąt nachylenia (inklinacja)[9]. Obydwa ruchy skutkuję okresową zmianą przestrzeni, którą pokonuje krążąca wokół Słońca Ziemia. W przypadku, gdy orbita Ziemi wokół Słońca przesuwa się do przestrzeni, w której orbitują asteroidy dochodzi do impaktów.
Poszukując przestrzeni, w której dochodzi do kolizji spójrzmy na Księżyc. Liczne kratery jednoznacznie świadczą o bombardowaniu przez meteoroidy i asteroidy. Jeżeli Ziemia cyklicznie przechodzi przez przestrzeń nasyconą kosmicznym gruzem, to robi to wraz ze swym satelitą Księżycem. Tym samym kratery księżycowe są niemym świadkiem impaktów zachodzących również na Ziemi. Zbadajmy jaki jest rozkład kraterów o średnicy ponad 30 km na Księżycu w stosunku do szerokości geograficznej Księżyca.
Kratery wyraźnie skupiają się w okolicy równikowej z maksimum na ok. 10o szerokości geograficznej południowej. Wynika stąd, że meteoroidy i asteroidy, które trafiały w Ziemię i Księżyc poruszają się mniej więcej w płaszczyźnie ekliptyki (oś obrotu Księżyca wokół własnej osi jest prawie prostopadła do ekliptyki).
Przestrzeń w kosmosie, w której czyha potencjalne zagrożenie możemy zatem przybliżyć najprawdopodobniej jako jakąś część pasa planetoid.
Mrowie krążących wokół Słońca planetoid doskonale obrazuje skalę problemu. Ale nie wykluczamy, że jest i bardziej bezpośredni obraz zagrożenia. Jak wspomnieliśmy wśród meteoroidów i asteroid występują również żelazo-niklowe typu M. Dzięki nim odkryliśmy powszechne ślady impaktów w formie rud darniowych i konkrecji polimetalicznych. Żelazo jako materiał ferromagnetyczny zaburza pole magnetyczne w którym się znajduje. Możemy zatem postawić hipotezę, że za lokalne zaburzenia ziemskiego pola magnetycznego w części odpowiadają resztki po impaktach relatywnie dużych meteoroidów lub asteroid typu M. Oto obraz na podstawie zdjęć satelitarnych tych odchyleń.
Przyglądając się temu rysunkowi pamiętajmy, że typ M to zaledwie ok. 5 % ogółu meteoroidów i asteroid.
Powracając do początkowego wątku zaskakujących zmian stężenia jonów wapnia, naszym zdaniem można je interpretować jako efekty impaktów meteroidów lub asteroid. Śladem impaktu są lokalne maksima stężenia jonów wapnia, jak również ewentualne punkty przegięcia pomiędzy minimami, a maksimami lokalnymi. Przyjęliśmy również, że badamy wszelkie zmiany stężenia powyżej 50 ppb, aby wyeliminować wpływ czynników atmosferycznych (średnie stężenie jonów wapnia w okresie ostatnich 11,5 tys. lat wynosi 7,8 ppb). Szacujemy, że w ciągu ostatnich 111 tys. lat było co najmniej 1400 impaktów.
Tabela
Szacunek jest zawyżony o erupcje wulkaniczne, które skutkowały wyrzuceniem do atmosfery jonów wapnia. Z drugiej strony jest zaniżony z uwagi na niską rozdzielczość danych z rdzenia lodowego, tym niższą im sięgamy głębiej w przeszłość. Liczba najmniejszych, ale również najbardziej masowych impaktów jest zaniżona z uwagi na przykrycie wywoływanych nimi wyrzutów wapnia przez skutki większych katastrof oraz przez arbitralnie przyjętą granicę 50 ppb. Ponadto części impaktów, a zwłaszcza przelotów obiektów węglowych (typ C) nie uchwycimy ani analizą zmian jonów żelaza, ani wapnia. Dane o stężeniach nanodiamentów zasadniczo jeszcze nie istnieją lub nie są dostępne publicznie.
Z przedstawionych danych wnika, że generalnie Ziemia przechodziła przez dwa obszary kosmosu szczególnie nasycone dużymi asteroidami w okresie 70-60 tys. lat temu oraz 30-20 tys. lat temu. Opuszczając obszar najbardziej niebezpieczny ok. 23,5 tys. lat temu Ziemia przemierzała przestrzeń z dużą ilością mniejszych kosmicznych szczątków, które spowodowały intensywne bombardowanie powierzchni naszej planety w okresach 23,2-14,8 oraz 12,8-11,7 tys. lat temu. Wówczas średnio co 2-3 lata w Ziemię uderzały meteoroidy lub asteroidy, które pozostawiły globalne, docierające aż na bieguny, ślady zasadniczo w ogóle nie notowane przez ostatnich 11 tys. lat.
Możemy również wyjaśnić istnienie niezbyt silnej korelacji pomiędzy zmianami stężenia jonów w rdzeniach lodowych, a temperaturą na Ziemi. Z jednej strony temperatura jest modulowana cyklem ok. 100 tys. lat zmian orbity Ziemi, które wywołują zmiany nasłonecznienie powierzchni Ziemi. Z drugiej strony te same zmiany orbity, z tym samym okresem pchają Ziemię w przestrzeń z krążącymi asteroidami, co skutkuje ich impaktami i zapyleniem atmosfery osadzającym się w lodowcach. Jednocześnie zapylenie powoduje ujemne odchylenia temperatury na Ziemi od trendu.
Stawiamy tezę, że orbita Ziemi cyklicznie przecina orbitę licznych asteroid stanowiących prawdopodobnie nie odkrytą część pasa planetoid. Przelatujące asteroidy zaburzają ziemską magnetosferę zwiększając natężenie docierającego do Ziemi promieniowania jonizacyjnego. Część asteroid dosięga powierzchni Ziemi wywołując katastrofalne impakty. Wzbudzany w czasie impaktów pył oraz pył uwalniający się w czasie przelotu asteroid przez atmosferę ziemską skutkował zwiększeniem albedo atmosfery i powodował obniżenie średniej temperatury na Ziemi poniżej trendu wyznaczonego zmianami nasłonecznienia powierzchni Ziemi. Zjawisko ma charakter powszechny, masowy i katastroficzny. Prawdopodobnie oddziaływanie grawitacyjne lub elektromagnetyczne z asteroidami, a zwłaszcza energia wydzielana w czasie szczególnie dużych impaktów skutkowała zwiększeniem aktywności wulkanicznej oraz być może powodowała przebiegunowanie pola magnetycznego Ziemi.
Obecnie żyjemy w trwającym ok. 11 tys. lat okresie spokoju, ale w każdej chwili tysiącletni cykl zacznie się powtarzać i rozpocznie się wzmożone bombardowanie powierzchni Ziemi przez meteoroidy i asteroidy.
Opisane potężne siły przyrody wpływały w znaczący sposób na ludzki organizm, sposób zdobywania pożywienia, miejsca zamieszkania, kulturę materialną, mity, wierzenia oraz rozwój nauki, w tym astronomii.
Ludzie zaczynają widzieć,a nie tylko patrzeć-i bardzo dobrze...
Z podobnym stutysięcznym i co równie ważne zmiennym w wąskich granicach okresem zmienia się orbita Ziemi wokół Słońca. Orbita Ziemi ma kształt elipsy. Kształt tej elipsy podlega fluktuacjom (ekscentryczność). Na skraju cyklu orbita przybliża się do okręgu, na drugim skraju elipsa się wydłuża. W rezultacie wydłużenia elipsy Ziemia w swym ruchu wokół Słońca bardziej oddala się od naszej gwiazdy. Ponadto z podobnym okresem płaszczyzna po której Ziemia obiega Słońce zmienia kąt nachylenia (inklinacja)[9]. Obydwa ruchy skutkuję okresową zmianą przestrzeni, którą pokonuje krążąca wokół Słońca Ziemia. W przypadku, gdy orbita Ziemi wokół Słońca przesuwa się do przestrzeni, w której orbitują asteroidy dochodzi do impaktów.
Czy jest gdzieś wizualizacja tego cyklu?
W jakim momencie tego cyklu znajduje się aktualnie ziemia?
które spowodowały intensywne bombardowanie powierzchni naszej planety w okresach 23,2-14,8 oraz 12,8-11,7 tys. lat temu. Wówczas średnio co 2-3 lata w Ziemię uderzały meteoroidy lub asteroidy, które pozostawiły globalne, docierające aż na bieguny, ślady zasadniczo w ogóle nie notowane przez ostatnich 11 tys. lat.
Właściwie powinno się zacząć 700 lat temu,a im większe opóźnienie z tym większym impetem pociąg wjeżdża na stację...
SOHO znowu zadziwia,pokazując coraz jasniejszy i bliższy naszemu słońcu obiekt.
Interesujace nas ciało znajduje się po lewej stronie poniższych kompilacji zdjęć:
A u wybrzeży Hiszpanii wojsko radosnie bawi się w berka z dyskoidalnymi obiektami:
Właściwie żaden,ale coś na stępienie zbyt autorytatywnych wniosków o nieistnieniu UFO zawsze się przyda
A wracając do tematu,pamiętacie te ostatnie trzęsienia Ziemi które od paru dni prawdziwą serią nawiedzają pewne rejony świata?
Pamiętacie.
A chcecie zobaczyć co działo się z ziemskim polem magnetycznym przez kilka godzin je poprzedzających-i co trwa aż do teraz?
A,proszę:
Pytanie do racjonalistów:Co byłoby w stanie odchylić ziemską magnetosferę aż do tego stopnia i co nie jest Słońcem?
I co wedle niektórych "nawiedzonych" naukowców ma się pojawić od południowej strony Ziemi w roku 2009-2010?
A propo SOHO,gdyby komuś przyszło do głowy ględzić o Mekurym widocznym na ostatnich zdjęciach,
pozwolę sobie awansem zbić ten argument:
Table of Contents / Contact the author / RSS Feed / Google Translate
The following information focuses on the "black-dot" and whether it is the planet called Mercury.
I researched previous images taken by STEREO A and B. I looked to find dates of STEREO A and B which contain relatively the same positioning.
I found the dates of 2008/10/12 and 2009/09/28 to be very similar in the positions of the planets relative to STEREO A and B. Note: the only substantive differences are the distance of STEREO A and B from the Sun and relative objects in addition to degrees of ascension and descension between the objects as referenced by the two listed time-frames.
The fact is plain: The "black-dot" does not appear in the images taken on 2008/10/12 but does appear in the "Behind" image taken on 2009/09/28. Again: all items being the same except for the distance of the Sun from the Earth, STEREO A and B, etc. and the time-frames as noted: The "black-dot" is not viewable in the photographs from 2008/10/12.
Questions Remaining:
1. Was the "black-dot" actually in the photograph from 2008/10/12 but unseen for some reason un-known?
2. Did the "black-dot" suddenly appear because this is the appointed time of its un-veiling?
3. Is the "black-dot" Mercury?
Na początek stan ziemskiego pola magnetycznego na chwilę obecną:
Zaczyna się poprawiać,chociaż dalej widać spore zawirowania,przy braku zwiększonej presji ze strony Słońca(pressure na wykresie).Tym razem to był tylko mały przedsmak tego co za niedługi czas czeka nas wszystkich.Taki powitalny psikus ze strony...wiecie sami.
Pan Tomasz Urbaś-oczywiście dla jaj i picu-napisał rzecz następującą:
To teraz science fiction. I proszę tylko tak to traktujcie.
Najpóźniej w latach osiemdziesiątych XX w. jakiś astronom korzystajacy z teleskopów w pałacu papieskim Castel Gandolfo (siedziba Obserwatorium Watykańskiego) zaobserwował być może z pomocą starożytnych przekazów asteroidę, której orbita w końcu przetnie się z orbitą Ziemi. Prawdodpodobieństwo impaktu skłoniło Papieża do podzielenia się wiedzą z prezydentem USA. W reakcji powstał projekt gwiezdnych wojen pod przykrywką walki z rakietami balistycznymi. Jednocześnie rozpoczęto eksplorację planetoid. Budowano kolejne sondy. Watykan uruchomił w 1993 r. nowe obserwtaorium w Arizonie. Prawdopodobieństwo impaktu jest tak duże, że postanowiono zachować całkowitą tajemnicę. Tym bardzie jak okazało się że nie ma obecnie metody ratunku. Rozpoczęto działania dezinformacyjne, ale również przygotowujące mentalnie do gigantycznej liczby ofiar. W 2006 r. Norwegia decyduje o budowie banku nasion w skałach pod lodowcem na Antarktydzie. Kryzys finansowy, który wybucha w 2007 i 2008 r.jest topiony w dolarach i euro bez obawy o inflację. Nie muszą za daleko wybiegać w przyszłość...
I jeszcze jeden głos rozsądku ostrzegający przed mozliwym zagrożeniem,jaki otrzymał autor mojego ulubionego bloga o tematyce geopolitycznej:
OK, related to Earthquakes (perhaps?) is this email from a reader - see the object description in space and see if you can see anything out there...
"I've been a near daily reader of Urban Survival for about a year. I appreciate your work very much.
I'm still not 100% sold on predictive linguistics, as I'm a natural born skeptic, but I'm sold enough to pay careful attention.
Regarding your global coastal event prediction, I may have a natural cause for such an event sometime between mid February and mid July 2010, but I hope like hell I'm wrong.
Do you know any decent (and trusted) astronomers, whether amateur or pro? I'd like to get a current bead on the progress of an object. I have parameters and position as of last year. Please don't put this out to the public yet. If it checks out, I'll give you more info regarding potential implications, etc. To say the least, this may be very time sensitive.
These measurements were taken by another amateur (but experienced) astronomer. I don't have any reason to believe that he's being untruthful and my gut tells me he's honest based on my interaction with him, but you never know. And with something like this, you have to double and triple check it because appropriate preps would be massive
Here's what I have on the object (you should be able to view it this time of year in southern locations in the U.S. like Texas and Florida):
Verified at 9:22pm (05/11/08 the coords were RA 22h37m35.92s Dec -61degrees 28'40.07") - was verified in Florida.
According to the refraction of the sunlight at the time and it's distance as calculated by it's luminosity and verifying it using what's called the parallax method, a year ago it was about 0.11 light years away.
Roughly 1/32 the speed of light (may be faster now as it approaches our sun).
43% Earth's mass (.43E).
Luminosity not constant, meaning it was rotating quickly. The spectrum went from .01 lumens to 1.3 over a six hour period.
Orbit is oblong, minus 80 degrees on the solar axis. Here is the solar system...
----(0)----
This is if you were looking at our solar system from the level edge. The (0) is the sun and the --- is the orbit plane. Above the solar system is known as the positive axis. Below it is the negative axis. -80 degrees would be coming in from this direction, bottom upwards.
----(0)-\--
The turning point would be here to sling along the sun and back through the bottom again, sorta like here.
---\(0)----
Now mars (M) and Earth will be here
-E--(0)---M
Crude way to show this and really not accurate, but you should get the gist.
Please don't wait to verify object before you respond. I'd love to know that you're on it even before you get verification, if at all possible.
Hmmm...while this sounds like another Niburu / Planet X kind of report, nevertheless, if you are an astronomer and have any current imagery of that part of the sky and want to share it with us, please feel free to send it along. Not sure an amateur astronomer would be able to pick off things like rotation from .11 light years out on a .43E object, but I'll leave that to experts to discuss.
While I won't get worked up over it yet (think back to the 99942 Apophis scare in late 2004!) it's nevertheless worth keeping an eye out for it.
Dość,wystarczy jak na jeden dzień bo jeszcze oślepniecie
Tekst Sinclaira z 1994 (znów poczatek lat dziewięćdziesiątych i dowód na współpracę naukową Watykanu i rządu USA w dziedzinie astronomii) zawierający wzmianki o realności impaktów. Niektóre fragmenty wprost odpowiadają temu co napisałem w artykule.
Nie wiem tego. Ale wiem, że nawet obiekt kilkukilometrowy (kilka postów wyżej ocena energii impaktu) jest trudny do zaobserwowania, chyba że ma się szczęście lub wie się gdzie go trzeba szukać. Co do ostatniego nie zakładam, że nasi przodkowie sprzed ok. 12 tys. lat byli pozbawionymi zdolności logicznego myślenia dzikusami, a astronomia egipska i sumeryjska to efekt natchnionego cudu. Budowle megalityczne powstały od tak sobie dla upiększenia krajobrazu. A w tajemniczy sposób zaginione zbiory aleksandryjskie zawierały np. przepisy na wyrób wina.
Tajemnica. Jeżeli odkrycia dokonano w Watykanie, nie takie tajemnice były przez wieki utrzymywane. Same badania, obserwacje, sondy, nie musiały mieć charakteru bezpośredniego, wystarcza pieniążkami (granty) je ukierunkowywać ze znanego tylko nielicznym powodu.
W 1978 r. Karol Wojtyła zostaje papieżem. Od 26 roku życia doświadczał objawień. Widział obrazy przyszłości na czele z Apokalipsą spowodowaną przez spadające gwiazdy, ogień, trzęsienia ziemi, wszechogarniającą ciemność. W swojej ulubionej letniej rezydencji w Castel Gandolfo poprosił astronomów z Obserwatorium Watykańskiego o określenie, kiedy przepowiednia może się sprawdzić. Zezwolił na udostępnienie naukowcom niedostępnej publicznie części zbiorów Biblioteki Watykańskiej w tym przechowywanymi w letniej rezydencji. Naukowcy zapoznali się ze starożytnymi dziełami astronomicznymi pozostałymi po zniszczeniu Biblioteki Aleksandryjskiej. W dziełach tych zachował się przekaz o okresowym bombardowaniu Ziemi przez asteroidy.
Na podstawie wskazówek z przeszłości papiescy astronomowie odnaleźli rodzinę planetoid, których orbity okresowo przecinają orbitę ziemską w rytm stu tysięcznego cyklu zmian orbity Ziemi wokół Słońca. Jedna z nich już znajduje się na kursie kolizyjnym z Ziemią w bliskiej przyszłości.
Jan Paweł II postanowił podzielić się informacją o odkryciu z przedstawicielem jedynego państwa, które mogłoby dysponować technologią pozwalającą uniknąć katastrofy. Watykańska dyplomacja nawiązuje bliskie kontakty ze Stanami Zjednoczonymi. Zostaje nawiązana ścisła współpraca naukowa. Od 1981 r. budowane jest watykańskie obserwatorium w Tuscon w Arizonie, jednym z najważniejszych na świecie centrów badań astronomicznych.
W 1982 r. w Watykanie dochodzi do przełomowego spotkania Jana Pawła II z prezydentem Ronaldem Reaganem. Zostaje zawiązane Święte Przymierze. W 1983 r. Ronald Reagan ogłasza rozpoczęcie wizjonerskiego programu Gwiezdnych Wojen. Pod przykryciem walki z Imperium Zła, Stany Zjednoczone rozpoczynają prace badawcze, które mają umożliwić niszczenie obiektów w przestrzeni kosmicznej. W 1984 r. Watykan i Stany Zjednoczone nawiązują stosunki dyplomatyczne. Wkrótce na Grenlandii i Antarktydzie rozpoczynają się głębokie wiercenia w lodowcach celem zebrania danych weryfikujących okresowość zjawiska.
Wyniki pierwszych badań potwierdzają, że istnieje wysokie ryzyko kolizji odkrytej asteroidy z Ziemią w nieodległej przyszłości oraz że zjawisko ma charakter cykliczny. Wynik ten jest utrzymywany w najściślejszej tajemnicy, do której dopuszczone są najwyższe władze Kościoła Katolickiego i Stanów Zjednoczonych. Konieczne jest uściślenie kursu asteroidy. Pod pretekstem badań kosmosu na przełomie lat 80-tych i 90 tych XX wieku przygotowano programy penetracji przez sondy pasa planetoid. Po wyłowieniu z potoku danych, tych które są istotne dla tajnego programu, a których inni naukowcy nie są świadomi okazuje się, że impakt jest nieunikniony, a zagadką pozostaje tylko miejsce kolizji. Dalsze prace koncentrują się w uruchomionym w 1993 r. Obserwatorium Watykańskim w Arizonie.
Jednocześnie rozpoczynają się prace studialne nad zminimalizowaniem następstw impaktu. Postanowiono utrzymać tajemnicę do ostatniej chwili chcąc uniknąć zaburzeń społecznych na skalę planetarną i wiążącej się z tym utraty władzy. Poświęcono życie ludzi na obszarze dotkniętym bezpośrednimi następstwami impaktu wobec nieprecyzyjności danych o miejscu upadku i praktycznej niemożliwości ewakuacji. Skupiono się nad zmniejszeniem śmiertelności wśród pozostałej części ludzkiej populacji. Ta jest zagrożona głodem i chorobami wywołanymi ochłodzeniem i zimą po wzbiciu się do atmosfery produktów impaktu. Informacje o studiach demograficznych w tym zakresie przeciekają jako program depopulacji ludności na świecie o kilka miliardów osób.
Jako priorytet uznano podwyższenie temperatury na Ziemi, aby zmniejszyć efekt poimpaktowej zimy. W tym celu wypromowano naukowców głoszących niebezpieczeństwo wzrostu temperatury na Ziemi wykoncypowane z niewiarygodnych modeli klimatycznych. Na lep dały się nabrać m.in. władze Unii Europejskiej i organizacje ekologiczne. Uzyskano w ten sposób alibi do szerokich badań klimatycznych oraz wszelkich działań niekonwencjonalnych. Jednocześnie Stany Zjednoczone, mimo posiadania zagrożonych przez podwyższony poziom morza wybrzeży, blokują porozumienia międzynarodowe w sprawie obniżenia emisji CO2.
W 2006 r. z inicjatywy FAO zaczęto budowę w litej granitowej górze na Spitsbergenie Banku Nasion, który oddano do użytku w 2008 r. Zaczęto gromadzić nasiona zapewniające odbudowę rolnictwa po katastrofie.
Około 1996 r. rozpoczęto rozpylanie w wysokich warstwach atmosfery środków, które przepuszczają promieniowanie słoneczne w bliskiej podczerwieni (słoneczne), a pochłaniają i rozpraszają promieniowanie cieplne odbite od Ziemi w dalekiej podczerwieni. Uzyskano w ten sposób sztuczny efekt cieplarniany. Działania te w opinii publicznej zyskały miano Chemtrail.
Do opinii publicznej rozpoczęło się kierowanie przekazu o cyklicznych katastroficznych zjawiskach astronomicznych. Wypromowano m.in. teorię planety Nibiru. Dzięki temu odciągnięto uwagę od rzeczywistego zagrożenia, pozwalając przyzwyczaić się do naturalności faktycznego impaktu.
W wojskowych laboratoriach amerykańskich zsekwencjonowano kod wirusa grypy hiszpanki z 1918-1919 r. i przygotowano nowy szczep o wysokiej zaraźliwości i niskiej śmiertelności. Wprowadzono go do ekosystemu na początku 2009 r. w celu nabycie przez chorujących odporności na szczepy, które namnożą się w czasie długiej poimpaktowej zimy.
W związku ze zbliżaniem się terminu impaktu zaczęto przygotowania do wprowadzenia stanów wyjątkowych. Ich bardzo szeroka skala została odebrana jako wstęp do wprowadzenia rządów światowych.
Przygotowania wchodzą w ostatnią fazę. W maju 2010 r. dojdzie do beatyfikacji Jana Pawła II.
Morał: z dostępnych informacji możemy stworzyć dowolną teorię spiskową.
Tomasz Urbaś
Wiecie co najbardzie mnie niepokoi? Po "Końcach świata" liczyłem, że ktoś znajdzie jakieś zasadniczo słabe miejsce. Miałem nadzieję że się mylę. Dyskusja się rozwinęła, doszliśmy do konsensusu, że pewniej byśmy się czuli, gdyby było więcej danych. Że z Księżycem (de facto tylko co do kierunku impaktu) trzeba jeszcze pomyśleć. Ale nie ma nic, co by wyłożyło teorię.O ile po próbie bojowej "Wad i potrzeb naszych systemów bankowych" byłem zadowolony, to teraz takich odczuć już nie mam.
Dotąd stwierdzono istnienie w bezkresnej przestrzeni kosmicznej około 450 tysięcy obiektów zagrażających Ziemi, z których 6 tysięcy stanowi dla niej potencjalne niebezpieczeństwo; 1.050 spośród nich ma średnicę ponad jednego kilometra.
Spektakularne zdjęcia - zobacz kosmicznego smoka!
Oznacza to, że w przypadku kolizji z naszą planetę wyrządziłyby niebywałe szkody.
Są to komety, asteroidy i meteoryty, przed którymi Ziemia nie ma dziś żadnej ochrony.
Hiszpański inżynier aeronauta Juan Luis Cano, założyciel firmy Deimos Space, który od 2001 roku realizuje projekt "Misja Sondy Kosmicznej Don Kichot" finansowany przez Europejską Agencję Kosmiczną (ESA), pracuje nad rozwiązaniem, które pozwoliłoby na doprowadzenie do zmiany orbity asteroidów.
Saturn zaskoczył! Zobacz najnowsze zdjęcia NASA.
Cano przedstawił w sobotę na konferencji w Leridzie, w północno- wschodniej Hiszpanii, obliczenia dotyczące ryzyka polegającego na tym, że potencjalnie groźny asteroid mógłby uderzyć w Ziemię. Prawdopodobieństwo wyraża się liczbą 2 proc.
- Może być tak, że nigdy to się nie wydarzy, że nie będziemy świadkami takiego zdarzenia, ale ponosimy odpowiedzialność wobec przyszłych pokoleń i dlatego musimy szukać obrony wobec zagrożenia, jakie stwarzają asteroidy. Choć prawdopodobieństwo jest niewielkie, wynosi 2 proc., nie wolno go jednak lekceważyć - oświadczył Cano.
W zeszłym roku na pustyni w Sudanie spadł meteoryt, ale na szczęście był niewielkich rozmiarów - przypomniał.
Przed stuleciem meteoryt spadł na Syberii i zniszczył 25 kilometrów kwadratowych lasu.
Dinozaury - według przypuszczeń uczonych - wyginęły na ziemi 60 milionów lat temu na skutek upadku meteorytu na meksykańskim półwyspie Jukatan.
Istnieje wiele bardzo różnych hipotez dotyczących form obrony przeciwko upadkowi groźnego ciała niebieskiego na Ziemię. Jedna z nich - to użycie przeciwko meteorytowi broni jądrowej. Cano uważa, że byłoby to związane z wieloma niebezpieczeństwami. Eksplozja nuklearna mogłaby rozbić meteoryt na tysiąc kawałków, które spadłyby na naszą planetę, co nie byłoby dobrym rozwiązaniem.
W ramach "Misji Don Kichote" - wyjaśnił Cano - trwają prace m.in. nad sposobem wykrycia asteroidu z kilkuletnim wyprzedzeniem w celu zniszczenia go w porę i skierowania odłamków na inną orbitę.
Zawsze istnieją niekontrolowane obiekty, jak asteroid wielkich rozmiarów, który we wrześniu został odkryty przez hiszpańskiego astronoma Jose Marię Boscha (ma on swe obserwatorium w Leridzie).
Jest to meteoryt o średnicy 1,2 kilometra, którego orbita krzyżuje się z ziemską.
- Należy poczekać, czy wpływ Jupitera zmieni jego trajektorię - mówi inż. Cano. I dodaje: - Tak czy owak, na razie, jeśli jakiś meteoryt skieruje się ku naszej planecie, nic nie będziemy mogli zrobić.
Dołącz do miłośników ciał niebieskich
- Skoro jednak przez tyle tysięcy lat nic się nie stało, nie należy wpadać w popłoch - konkluduje hiszpański inżynier aeronauta.
Czarnego na urzędzie mamy, meteoryt również film trwa dalej.
Jak coś ma przywalić to przywali i ch*j. A mi się coś zdaje, że to kolejny krok rządu światowego, który jako jedyny może nas przed tym draństwem uchronić
09:37, 07.10.2009 /CNN
Znaleźli gigantyczny pierścień wokół Saturna
ZASKAKUJĄCE ODKRYCIE W UKŁADZIE SŁONECZNYM
Naukowcy z NASA dokonali niezwykłego odkrycia i to w zasadzie tuż pod naszym nosem. Wokół Saturna znajduje się prawie niewidzialny pierścień, tak wielki, że do jego wypełnienia potrzebnych byłoby miliard planet wielkości Ziemi.
Płaszczyzna pierścienia nachylona jest pod kątem 27 stopni w stosunku bliższych pierścieni planety. Jego krawędź zaczyna się 6 milionów kilometrów od gazowego giganta i rozciąga się do 12 milionów kilometrów. Średnica tworu równa tak duża, jak ustawionych obok siebie 300 Saturnów.
W środę publikacja na temat odkrycia zostanie opublikowana w prestiżowym naukowym magazynie "Nature".
Pierścień zagubiony?
Dlaczego wcześniej nie odkryto tak wielkiego tworu? Ponieważ składające się na pierścień kawałki lodu i pyłu są tak bardzo od siebie oddalone, że gdybyśmy nawet się w nim znajdowali, nie zdawalibyśmy sobie z tego sprawy - zdradziła Anne Verbiscer, astronom z University of Virginia.
Poza tym do Saturna nie dociera bardzo wiele światła słonecznego, a części pierścienia go nie odbijają. Za to emituje promieniowanie cieplne, które zostało pochwycone przez należący do NASA Spitzer Space Telescope.
Jeden z księżyców Saturna - Febe - orbituje wraz z cząstkami pierścienia. Zdaniem naukowców gwiezdny pył i lód, które składają się na pierścień wynikają ze zderzeń Febe z kometami.
Odkryć tajemnicę Japeta
Gigantyczny twór może pomóc w wyjaśnieniu tajemnicy innego księżyca Saturna - Japeta. Tajemnicy, której nie rozwiązano przez kilkaset lat.
Gdy w 1671 roku odkrył go Giovanni Cassini, zaobserwował, że Japet ma ciemną i jasną stroną, podobnie jak symbol yin i yang. Księżyc porusza się w przeciwnym kierunku, niż nowoodkryty pierścień. Nie jest więc wykluczone, twierdzą naukowcy, że ciemny kolor spowodowany jest uderzeniami cząsteczek pierścienia o powierzchnię Japeta (na zasadzie podobnej, jak owady rozbijają się o szybę podczas szybkiej jazdy).
NASA's Spitzer Space Telescope Discovers Largest Ring Around Saturn
ScienceDaily (Oct. 7, 2009) — NASA's Spitzer Space Telescope has discovered an enormous ring around Saturn -- by far the largest of the giant planet's many rings.
The new belt lies at the far reaches of the Saturnian system, with an orbit tilted 27 degrees from the main ring plane. The bulk of its material starts about six million kilometers (3.7 million miles) away from the planet and extends outward roughly another 12 million kilometers (7.4 million miles). One of Saturn's farthest moons, Phoebe, circles within the newfound ring, and is likely the source of its material.
Saturn's newest halo is thick, too -- its vertical height is about 20 times the diameter of the planet. It would take about one billion Earths stacked together to fill the ring.
"This is one supersized ring," said Anne Verbiscer, an astronomer at the University of Virginia, Charlottesville. "If you could see the ring, it would span the width of two full moons' worth of sky, one on either side of Saturn." Verbiscer; Douglas Hamilton of the University of Maryland, College Park; and Michael Skrutskie, of the University of Virginia, Charlottesville, are authors of a paper about the discovery to be published online tomorrow by the journal Nature.
The ring itself is tenuous, made up of a thin array of ice and dust particles. Spitzer's infrared eyes were able to spot the glow of the band's cool dust. The telescope, launched in 2003, is currently 107 million kilometers (66 million miles) from Earth in orbit around the sun.
The discovery may help solve an age-old riddle of one of Saturn's moons. Iapetus has a strange appearance -- one side is bright and the other is really dark, in a pattern that resembles the yin-yang symbol. The astronomer Giovanni Cassini first spotted the moon in 1671, and years later figured out it has a dark side, now named Cassini Regio in his honor. A stunning picture of Iapetus taken by NASA's Cassini spacecraft is online at http://photojournal.jpl.nasa.gov/catalog/PIA08384 .
Saturn's newest addition could explain how Cassini Regio came to be. The ring is circling in the same direction as Phoebe, while Iapetus, the other rings and most of Saturn's moons are all going the opposite way. According to the scientists, some of the dark and dusty material from the outer ring moves inward toward Iapetus, slamming the icy moon like bugs on a windshield.
"Astronomers have long suspected that there is a connection between Saturn's outer moon Phoebe and the dark material on Iapetus," said Hamilton. "This new ring provides convincing evidence of that relationship."
Verbiscer and her colleagues used Spitzer's longer-wavelength infrared camera, called the multiband imaging photometer, to scan through a patch of sky far from Saturn and a bit inside Phoebe's orbit. The astronomers had a hunch that Phoebe might be circling around in a belt of dust kicked up from its minor collisions with comets -- a process similar to that around stars with dusty disks of planetary debris. Sure enough, when the scientists took a first look at their Spitzer data, a band of dust jumped out.
The ring would be difficult to see with visible-light telescopes. Its particles are diffuse and may even extend beyond the bulk of the ring material all the way in to Saturn and all the way out to interplanetary space. The relatively small numbers of particles in the ring wouldn't reflect much visible light, especially out at Saturn where sunlight is weak.
"The particles are so far apart that if you were to stand in the ring, you wouldn't even know it," said Verbiscer.
Spitzer was able to sense the glow of the cool dust, which is only about 80 Kelvin (minus 316 degrees Fahrenheit). Cool objects shine with infrared, or thermal radiation; for example, even a cup of ice cream is blazing with infrared light. "By focusing on the glow of the ring's cool dust, Spitzer made it easy to find," said Verbiscer.
These observations were made before Spitzer ran out of coolant in May and began its "warm" mission.
NASA's Jet Propulsion Laboratory, Pasadena, Calif., manages the Spitzer Space Telescope mission for NASA's Science Mission Directorate, Washington. Science operations are conducted at the Spitzer Science Center at the California Institute of Technology, also in Pasadena. Caltech manages JPL for NASA. The multiband imaging photometer for Spitzer was built by Ball Aerospace Corporation, Boulder, Colo., and the University of Arizona, Tucson. Its principal investigator is George Rieke of the University of Arizona.
Nie ma to jak rozłożyć temat na czynniki pierwsze aby analizując jego fragmenty w końcu dojść do potwierdzenia autentyczności całości.Po raz kolejny brawo,brawo,brawo panie Tomaszu:
Na przełomie XX i XXI wieku uzyskano pierwsze wyniki z kilku spektakularnych projektów naukowych.
W lądolodach Grenlandii oraz Antarktydy wykonano wielokilometrowe odwierty. Dzięki nim poznano przeszłość geo-klimatyczną Ziemi sięgającą ok. 800 tys. lat temu. Jednocześnie w tym samym okresie pierwsze sondy kosmiczne dokonały penetracji Pasa Planetoid.
Część wyników tych badań nie jest publicznie dostępna. W szczególności dotyczy to danych o stężeniach w lodowcach irydu, którego głównym źródłem na Ziemi są impakty asteroid. Dane te są dostępne w szczątkowej ilości i dotyczą relatywnie odległej przeszłości. Mimo to, na podstawie ujawnionych informacji, można sformułować teorię, że Ziemia jest cyklicznie bombardowana przez asteroidy, a ostatnich 11 tysięcy lat stanowi antrakt przed kolejnymi zmasowanymi impaktami.
W Układzie Słonecznym krąży ok. 0,7-1,7 mln planetoid o wielkości większej niż 1 km, z których zidentyfikowano określając przybliżone orbity 463152 (4 października 2009). Mniejszych obiektów są miliony. Odkrycia następują bardzo dynamicznie.
Zauważmy, że przełom w odkrywaniu planetoid nastąpił na przełomie 1999 i 2000 r.
Oddziaływanie grawitacyjne planetoid z planetami Układu Słonecznego i Słońcem oraz ich wzajemne interakcje są opisywane przez złożony układ równań różniczkowych, który nie znajduje jednoznacznego rozwiązania. Układ ten możemy rozwiązywać w sposób przybliżony. Ponadto drobna zmiana jednego parametru prowadzi do znacznego „rozejścia” się wyników. W tej sytuacji wyznaczane orbity znanych planetoid mają charakter przybliżony, przy czym błąd powiększa się wraz ze wzrostem czasu prognozy. Konsekwencją tego jest niemożność przewidzenia kolizji z dużym wyprzedzeniem czasowym. Możemy co najwyżej oceniać prawdopodobieństwo impaktu. Tylko dla krótkich okresów czasu możemy zbliżyć się do pewności wystąpienia, bądź nie kosmicznej katastrofy.
Jeszcze na początku lat 80-tych XX wieku hipoteza o katastrofalnych impaktach asteroid na Ziemię była traktowana jako egzotyczna. Ocena zaczęła się zmieniać po wysunięciu w 1980 r. przypuszczenia, że wymarcie dinozaurów było następstwem impaktu. Ze zdarzenia praktycznie niemożliwego ilość impaktów stała się zmienną losową. I to zmienną o rosnącym prawdopodobieństwie w miarę postępu badań.
Obecnie na podstawie orbity przeciętnej planetoidy dokonuje się szacunku pawdopodobieństwa jej zderzenia z Ziemię (5 10-8 ). Odnosząc to prawdopodobieństwo do szacunkowej liczby planetoid otrzymuje się średnią spodziewaną ilość impaktów obiektów o różnej wielkości. Dla obiektów o wymiarach od 100 m do 1 km wyszacowano, że impakt powinien zdarzyć się raz na 5 tys. lat. Im asteroidy są mniejsze tym ich spodziewanych impaktów w jednostce czasu jest więcej.
Niepokój budzi okoliczność, że od 11 tys. lat Ziemia prawdopodobnie nie została dotkniętą większym impaktem. Niepokój ulega powiększeniu, jeżeli istotnie impakty mają charakter okresowy. W takim bowiem wypadku prawdopodobieństwo, od którego wychodzi się szacując liczbę impaktów jest zmienne. Po okresie względnego spokoju, może następować jego zwiększenie, co pomnaża przewidywaną liczbę impaktów w jednostce czasu.
Do mediów zaczynają przeciekać coraz bardziej ciekawe sygnały. W 2009 r. Juan Cano ogłosił, że prawdopodobieństwo impaktu jest już rzędu 2 %. Juan Cano jest hiszpańskim inżynierem, właścicielem firmy, która realizuje misję sondy w kierunku planetoid finansowaną przez Europejską Agencję Kosmiczną. Celem jest zbadanie metod uniknięcia kolizji asteroid z Ziemią.
Można się spodziewać, że im więcej odkrytych planetoid zwłaszcza bliskich Ziemi, im częstsze ich zaskakujące przeloty przez atmosferę ziemską, tym badania powinny być prowadzone na większą skalę. Ale tutaj spotyka nas zaskoczenie. Oficjalne badania nad asteroidami w sposób wyraźny kuleją. Kontrastuje to z finansowaniem badań nad bazującym na wątpliwej teorii efektem cieplarnianym. W 2006 r. ograniczono fundusze na jeden z najlepszych na świecie cywilnych radioteleskopów wykrywających i śledzących planetoidy w Arecibo Observatory. Natomiast w czerwcu 2009 r. w praktyce uniemożliwiono cywilne badania nad asteroidami wchodzącymi w ziemską atmosferę. Nadano klauzulę tajności danym o eksplozjach asteroid w atmosferze oraz impaktach. Utajnienie tych danych jest o tyle znaczące, że od kilku lat obserwowane są przeloty przez atmosferę, a nawet impakty mateoroidów (np. Norwegia, Peru, Sudan, Niemcy), a zgodnie z teorią impaktów, większe kolizje zazwyczaj były poprzedzone mniejszymi. Jednocześnie 9 października 2009 r. NASA będzie bombardowała Księżyc, niczym jakiś poligon artyleryjski.
W sposób wręcz groteskowy promowane są badania mające wymiar wyłącznie propagandowy, a sabotowane cywilne badania nad rzeczywistym zagrożeniem z Kosmosu. Naszym zdaniem pozwala to postawić hipotezę, że przed opinią publiczną usiłuje się jak najdłużej ukryć odkryty fakt istotnego zwiększenia prawdopodobieństwa impaktu asteroid na Ziemię.
Załóżmy, że hipoteza ta jest prawdziwa. Czy istnieją jakieś zjawiska, które mimo rozciągniętej tajemnicy pozwalają wnioskować w interesującym nas zakresie?
Na warsztat weźmy hipotezę efektywnych rynków. Jeżeli istnieje coś, co może wpłynąć na ceny aktywów, to zgodnie z tą hipotezą gracze rynkowi uwzględnią taką okoliczność w swojej grze o zysk. Trywializując, ale nie odbiegając od rzeczywistości, nawet poufna informacja wycieknie (nawet tylko przez decyzje inwestycyjne wtajemniczonych), wpłynie na ceny i da zarobić przede wszystkim tym, którzy wiedzieli i zareagowali wcześniej (insider trading).
Poszukajmy rynku najbardziej wrażliwego na skutki impaktów.
Skutki impaktu zależą od wielu czynników jak: wielkość i rodzaj asteroidy (skalna, węglowa, żelazo-niklowa), jej prędkości, kąta wejścia w atmosferę ziemską i kąta ewentualnego uderzenia w powierzchnię Ziemi, rodzaju podłoża (skały, woda). Oszacujmy skutki impaktu asteroidy skalnej wchodzącej do atmosfery z prędkością 17 km/s, uderzającą w powierzchnię Ziemi zbudowaną ze skał osadowych pod kątem 45o.
Asteroidy o wielkości ok. 100 m mają energię wystarczającą do zniszczenia dużego miasta W przypadku asteroidy 1 km skutki mogą mieć charakter globalny (np. zima poimpaktowa wywołana zapyleniem atmosfery). Energia wyzwolona w czasie impaktu tylko 1 km asteroidy odpowiada energii 3,6 mln bomb atomowych zrzuconych na Hiroszimę.
Większość (ok. 71 %) powierzchni Ziemi stanowią morza. Już impakt w zbiornik wodny asteroidy ok. 100 m wywoła falę tsunami, zagrażającą wybrzeżom morskim. Zniszczenia obejmą zatem rejony najbardziej zurbanizowane o najcenniejszych nieruchomościach.
Na przestrzeni ostatniego dziesięciolecia praktycznie na całym świecie rozwijały się spekulacyjne bańki na rynkach nieruchomości. W tym artykule nie rozważamy, czy było to dziełem przypadku, czy działalnością o charakterze zorganizowanym (ostatnie tango?). Podkreślamy jednak, że sama możliwość pompowania tych baniek wynika z wadliwości podstaw działania rozplenionych po 1913 r. na całym świecie systemów bankowych.
Tak jak te bańki koherentnie puchły, tak nagle pękły. Zaczęło się od Stanów Zjednoczonych i Danii w 2006 r. W 2007 r. huknęło w Hiszpanii i Irlandii. W 2008 r. do przeceny nieruchomości doszło w W. Brytanii, Indiach, Australii i w Polsce. Symptomatyczna jest również Japonia. Japoński rynek nieruchomości przeszedł zawał na przełomie lat 80-tych i 90-tych XX wieku i nigdy z niego już się nie podniósł (ceny nieruchomości są obecnie nawet sto razy mniejsze od cen w piku). Od tamtego czasu cała gospodarka Japonii jest w ciężkich tarapatach.
Inwestowanie w nieruchomości ma charakter długoterminowy względem inwestycji w obligacje lub akcje. Jednostkowa wartość aktywa i koszty transakcji są większe. Płynność rynku mniejsza. Rynek nieruchomości jest zatem mniej podatny na panikę niż pozostałe. Tymczasem pogrążająca świat depresja nie zaczęła się od rynku akcji (jak w 1929 r.) czy obligacji, ale właśnie od rynku nieruchomości. Okoliczności te wskazują, że wycofywanie kapitałów z rynku nieruchomości nie miało wyłącznie charakteru przypadkowego owczego pędu. Prawdopodobnie ktoś dysponuje informacją obiektywnie uzasadniającą drastyczną przecenę nieruchomości.
Na treść tej informacji naprowadza nas rzut oka na położenie krajów, w których pękały bańki spekulacyjne. Wszystkie leżą nad morzami. Większość nad oceanami. Pozwala to sformułować przypuszczenie, że załamanie rynków nieruchomości stanowi zdyskontowanie wzrastającego prawdopodobieństwa zniszczenia nieruchomości w wyniku impaktu asteroidy, który najprawdopodobniej nastąpi w światowy Wszechocean. Zniszczenia dotkną nie tylko zabudowę, ale w obszarze nadmorskim również sam grunt.
W tym kontekście zastanawia chyba największa transakcja na rynku nieruchomości w bieżącym milenium. Nieruchomość symbol. WTC na Manhattanie w Nowym Jorku.
W 1980 r. Larry Silverstein wygrywa przetarg na budowę na dzierżawionym publicznym gruncie budynku WTC7. Po zainstalowaniu się na terenie WTC, marzeniem inwestora jest przejęcie na własność całego kompleksu WTC. Taka możliwość pojawia się po 1995 r. gdy nowy gubernator stanu Nowy Jork George Pataki zapowiada prywatyzację. Do przetargu na 99 letnią dzierżawę wstawiono budynki nr 1, 2 (wieże) oraz 4 i 5. Mimo złożenia dopiero drugiej oferty pod względem ceny (3,2 mld dolarów) Larry Silverstein wygrywa. W czerwcu 2001 r. podpisuje umowę dzierżawy. Jest wybitnie przewidujący. Natychmiast wykupuje polisy ubezpieczeniowe na 3,55 mld dolarów, zawierające klauzulę, że kwota dotyczy każdego zdarzenia niszczącego budynki. Po niecałych trzech miesiącach słynnego 11 września 2001 r. Larriego Silversteina spotyka wielki pech. Wszystkie jego budynki walą „się” lub są tak uszkodzone, że nadają się do rozbiórki. Wszystkie. Ale przewidującego inwestora spotyka zadośćuczynienie. W budynki trafiają aż dwa samoloty. Prawnicy inwestora interpretują, że są to dwa oddzielne zdarzenia wywołujące szkodę. W ten sposób roszczenie wobec firm ubezpieczeniowych cudownie podwaja się do 7,1 mld dolarów. W końcu po procesach Larry Silverstein godzi się w 2006 r. z odszkodowaniem 4,577 mld dolarów. Na otarcie łez, za stanowiące cudzą własność budynki na dzierżawionym gruncie.
Nie jest dla tych rozważań istotne, kto i dlaczego zniszczył WTC. Aczkolwiek zastanawia geszeft opisany przez Władysława Reymonta w „Ziemi obiecanej”. Faktem jest, że mimo przyznania odszkodowania Larry Silverstein praktycznie nie rozpoczął budowy nowych obiektów (odbudował jedynie WTC7). Jednocześnie spekuluje się o jego projektach w całkiem inne nieruchomości np. w Izraelu. WTC mogło być zwiastunem wycofywania kapitału z terenu, który może zostać zniszczony przez potencjalny impakt.
Wyprzedaż nieruchomości uruchomiła lawinę. Z jednej strony z uwagi na lewarowanie i rozwinięte na długu hipotecznym instrumenty pochodne uderzyła z mocą pomnożoną dźwigną finansową w zachłanne banki. Ponadto uciekający kapitał zaczął drastycznie destabilizować inne rynki, które najpierw napuchły, a następnie padły (akcje, surowce). Obecnie spekulanci na dobre zwracają się do złota i innych metali szlachetnych jako ostatniej przystani. Z drugiej strony świadomość nieuchronności załamania cen aktywów mogła skłonić niektóre podmioty do spekulacji po przeciwnej stronie rynku. To wymierzyło drugi cios w zajmujących się nie pośrednictwem finansowym, a kasynową spekulacją bankierów. W rezultacie system bankowy i finansowy Stanów Zjednoczonych i Europy załamał się.
Wśród krajów, które prawdopodobnie nie unikną skutków ewentualnego impaktu na czoło wysuwają się Stany Zjednoczone. Położone nad dwoma wielkimi oceanami, mają wystawione na zniszczenia dwie linie brzegowe, na których koncentruje się bogactwo Ameryki. Osłabia to strategiczną pozycję Stanów Zjednoczonych i umożliwia precyzyjny chirurgiczny atak na pozycję pierwszego światowego mocarstwa. Nieprzypadkowo w domniemanej koalicji detronizującej Stany Zjednoczone znajdują się Chiny, Japonia, Rosja, kraje arabskie i Brazylia. Każde z tych państw ma świeże lub nie całkiem zadawnione porachunki ze Stanami. Sama plotka o takiej możliwości uruchomiła spiralę upadku dolara. Sytuacja Stanów Zjednoczonych wydaje się najtrudniejsza w historii.
Hipoteza prawdopodobnego impaktu pozwala z innej perspektywy spojrzeć na szokująco rozrzutną politykę fiskalną i handlową Stanów Zjednoczonych. Od 2001 r. Rząd Stanów Zjednoczonych zaczyna generować duży deficyt budżetowy. Drastycznie wzrasta zaangażowanie wojskowe za granicą (Bliski Wschód, Afganistan). Jednocześnie od tego czasu dynamicznie przyspiesza deficyt handlowy w obrotach z zagranicą. Dolar jest promowany jako praktycznie jedyna światowa waluta jedynego supermocarstwa. Silny dolar umożliwia tanie nabywanie aktywów produkcyjnych poza granicami Stanów Zjednoczonych. Przedsiębiorstwa przenoszą produkcję w poszukiwaniu tanich pracowników i innych zasobów. Dzięki temu następuje geograficzna dywersyfikacja majątku produkcyjnego Stanów Zjednoczonych. Zwiększa to szansę na zachowanie zdolności produkcyjnych kontrolowanych przez obywateli amerykańskich po impakcie.
Podobnie do Stanów Zjednoczonych zachowują się Chiny – lider wyścigu za numerem jeden. Rząd chiński oficjalnie zachęca do inwestowania za granicą. Miliardy dolarów płynną na zakup przedsiębiorstw i zasobów naturalnych na całym świecie. Chiny szczególną troską otaczają Afrykę. Tam dokonują teoretycznie niedochodowych z krótkoterminowego punktu widzenia inwestycji w infrastrukturę. Jednocześnie Chiny realizują program kosmiczny podobny do amerykańskiego. W Księżyc wstrzeliwali się nawet wcześniej niż ich sąsiedzi za wielką wodą.
Z dotychczasowych rozważań wynika, że ok. 2001 r. władze Stanów Zjednoczonych zdały sobie sprawę z wysokiego prawdopodobieństwa impaktu, którego skutki zagrażają przywództwu Stanów Zjednoczonych w świecie. Dalsza ich polityka, często nieracjonalna z punktu widzenia ówczesnej wiedzy, teraz zdaje się być całkowicie racjonalna. Jej celem jest wykorzystanie przewagi informacyjnej, aby zwiększyć szansę na przetrwanie Stanów Zjednoczonych po ewentualnej globalnej katastrofie. Polityka nacechowana jest egoizmem narodowym i punktuje słabość innych narodów i ich przywódców. Obecnie przejawem tej polityki jest maskowanie niewypłacalności instytucji finansowych emisją pieniądza banku centralnego. Ekspansywna polityka fiskalna i monetarna jest krótkoterminowa. Nie budzi wątpliwości, że w standardowych warunkach zakończyłaby się inflacją (może nawet hiperinflacją) i upadkiem dolara jako waluty światowej. Warunki prawdopodobnie nie są jednak standardowe. W przypadku katastrofy będzie obowiązywać nie ekonomika rynkowa, a ekonomika stanu wyjątkowego.
Tomasz Urbaś
Nie wiem czy zauważaliście, ale oni zaczęli się bać.
Ich wpisy pojawiły się pod "Impaktem", kiedy opublikowałem pierwsze skojarzenia, które najprawdopdobniej są już blisko Prawdy. Po neutralnym z tego punktu widzenia "Prawda-Rozum-Wiara" towarzystwo ucichło. Ale znów się odezwało, gdy opublikowałem "Motyw". "Motyw" jest charakterystyczny. Zawiera szokującą Prawdę o żydowskim inwestorze, który tak na marginesie stanowi tabu. Zobaczcie, czy oni ten wątek jako zdefiniowani antysemici podchwycili, czy dalej obrzucają błotem wszystkich myślących?
Nie zostali "przeprogramowani", tekst ich zaskoczył i jak przy taśmie produkcyjnej walą młotkiem w to samo miejsce, ja od lat. Ale przez to wpadli.
Dlatego uśmiecham się. Artykuł zdaje się być kolejnym celnym ciosem.
Konspiracja rozsypuje się, jak Prawda wychodzi na światło dzienne!
BLINDING FIREBALL: On Friday night Sept. 25th, at approximately 9:03 pm EDT, an asteroid the size of a child's tricycle hit Earth just above Lake Ontario. It was a lucky strike, right in the middle of a network of seven all-sky cameras operated by the University of Western Ontario (UWO). The disintegrating asteroid produced a blinding fireball 100 times brighter than a full Moon. Click on the image to view a movie from the Hamilton, Ontario, station:
The asteroid exploded in flight, producing strong low-frequency sound waves in the atmosphere. Analysis of infrasound records along with video from the seven camera stations lead researchers to believe that fragments of the asteroid could have reached the ground. "This bright fireball was large enough to have dropped meteorites in a region south of Grimsby on the Niagara Peninsula, providing masses that may total as much as several kilograms," according to a UWO press release.
Researchers at Western Ontario are interested in hearing from anyone within 10 km of Grimsby who may have witnessed or recorded the fireball, seen or heard unusual events at the time, or who may have found possible fragments of the freshly fallen meteorite. Meteorite-hunting tips and more video may be found here.
SOHO. Przeanalizowałem nieco ponad 50 tys. zdjęć LASCO C3 od 2005 r.
Albo chłopaki mają jakieś poważne problemy techniczne, albo...
Generalnie od końca 2005 r. zaczyna się spadek dostępności dziennych zdjęć (mniejsze średnie ilości). Trend w dół jest widoczny zwłaszcza od stycznia 2009 r. Szczególne "przyglebienie" nastąpiło w lipcu i sierpniu 2009 r. - brak blisko połowy zdjęć (co może mieć coś wspólnego z utajnieniem danych z satelit wojskowych od czerwca 2009 r.).
Ciekawostka - archiwalne dane z SOHO są również dostepne w domenie .mil Wojskowi mają zatem na nie oko.
Pozwala to postawić tezę o rosnącej cenzurze tych zdjęć.
Przypominam, że zdjęcia oprócz korony słonecznej dają obraz sporego wycinka przestrzeni kosmicznej, w której lata sobie sporo kosmicznego gruzu (jasne linie, niekiedy nawet rozbryzgi eksplozji).
Śmierdzi...
Niestety przy wklejaniu tekstów z projektu starviewer tłumaczonych na inny język niż ojczysty hiszpański autorów pojawiają mi się dziwne bugi,więc wybaczcie mi i po prostu kliknijcie w link
Pod lodową pokrywą Europy,jednego z księżyców Jowisza,znajduje się ocean czystej wody w stanie ciekłym.
A właśnie udowodniono że ta woda zawiera o wiele więcej tlenu niż wcześniej sądzono i może być idealnym miejscem na...kolebkę nowego życia.
Co zresztą przewidział Clarke w Odysejach 2010 i 2061 kilkadziesiąt lat temu.
Moon of Jupiter Could Support Life
By SPACE.com Staff
posted: 08 October 2009
12:29 pm ET
Jupiter's moon Europa is flowing with a buried liquid water ocean that contains much more oxygen than previously thought – enough to possibly support life, scientists say.
There is no solid evidence of life for anywhere besides Earth, but Europa has long been considered a good place to look for biological activity.
Europa's ocean lies beneath several miles of ice, so scientists wondered whether it has much oxygen, which is thought to be created at the surface by interaction with energetic charged particles from the sun. Scientists think oxygen is probably necessary for life's metabolic processes, unless some creatures use exotic chemistry involving sulfur or methane.
The global ocean on Europa contains about twice the liquid water of all the Earth's oceans combined. The new research suggests that there may be a hundred times more oxygen than previously estimated.
To probe how much oxygen might lie in the ocean, Richard Greenberg of the University of Arizona studied Europa's surface, which appears to be only about 50 million years old - roughly 1 percent of the age of the solar system - and continually reforming.
He considered three possible resurfacing processes: gradually laying fresh material on the surface, opening cracks which fill with fresh ice from below, and disrupting patches of surface in place and replacing them with fresh material. Using estimates for the production of oxygen at the surface, Greenberg found that the delivery rate into the ocean is likely so fast that the oxygen concentration could exceed that of the Earth's oceans in only a few million years.
These concentrations of oxygen could be great enough to support not only microorganisms, but also larger animals that have greater oxygen demands, Greenberg said.
The good news for the question of the origin of life is that there would be a delay of a couple of billion years before the first surface oxygen reached the ocean. Without that delay, the first pre-biotic chemistry and the first primitive organic structures would be disrupted by oxidation, or rusting. Oxidation is a hazard unless organisms have evolved protection from its damaging effects. A similar delay in the production of oxygen on Earth was probably essential for allowing life to get started here.
Greenberg will present his findings Friday at the 41st meeting of the American Astronomical Society's Division for Planetary Sciences in Fajardo, Puerto Rico.
NETHERLANDS FIREBALL: A fireball as bright as the full Moon startled observers in the Netherlands yesterday when it raced across the evening twilight sky. A lucky shot by photographer Jan de Vries at approximately 1658 UT caught the meteor in mid-flight:
"It was spectacular," says eyewitness Dominic Doyle of the European Space Agency in Noordwijk. "I estimate its magnitude to be about -12," adds amateur astronomer Koen Miskotte, who saw it from the small village of Ermelo. Various observers report it breaking apart into as many as a half-dozen pieces, followed by sonic booms, low rumbles and shaking windows. A Royal Dutch Meteorology Institute listening post detected strong infrasound (low-frequency sound) waves, apparently confirming a high-altitude breakup event: data.
Stay tuned for updates.
Kolejny dowód że to coś co czasem staje się widoczne na zdjęciach SOHO bynajmniej nie jest znanym i skatalogowanym obiektem:
Czy największa i najbardziej zabójcza epidemia w dziejach która zmieniła wiele części Europy w bezludną niemal pustynię-czyli Czarna Śmierć z połowy XIV wieku-była efektem uderzenia ciała niebieskiego w Ziemię?
Czarna Śmierć w nowym świetle: Kosmiczne powiązanie
Zaszufladkowany do: Nauka, Zagrożenia dla Ziemi — pracowniaiv @ 8:44 pm
Tags: Apophis, Baillie, Czarna Śmierć, komety
[oryginalny artykuł]
Laura Knight-Jadczyk
o książce “New Light on the Black Death: The Cosmic Connection“ [Czarna Śmierć w nowym świetle: Kosmiczne powiązanie]
Autor: Mike Baillie, dendrochronolog z Queen’s University, Belfast, Irlandia
Właśnie skończyłam czytać tę książkę i jedyne co mogę powiedzieć to: Wow! Jest to niesamowicie głęboka książka! Nie jest długa, ma jedynie 208 stron wliczając uzupełnienie. Jest zwięzła i na temat, bez żadnych niepotrzebnych słów i owijania w bawełnę. Każdy przykład oraz chwilowe odejścia od głównego tematu są znaczące dla głównej idei, która jest taka (trzymajcie się!): Mike Baillie (tak, prawdziwy naukowiec, a nie jakiś tam dziwak), twierdzi że Czarna Śmierć (dżuma), jedna z największych epidemii w historii ludzkości, która zabiła prawdopodobnie dwie trzecie całej ludności Europy, nie wspominając milionów ofiar na całej planecie, prawdopodobnie nie była plagą dżumy, ale zagładą wywołaną przez Kometę (komety)!
O tak! Niewiarygodne, czyż nie?
A jednak. Baillie ma naukowe dowody na potwierdzenie tej teorii, a jego dowody potwierdzają – i są potwierdzone przez – to, co mówili ludzie żyjący w tamtym okresie: trzęsienia ziemi, komety, śmiercionośne deszcze płomieni, zanieczyszczona atmosfera i śmierć na niewyobrażalną skalę. Ludzie w dzisiejszych czasach nie zdają sobie nawet sprawy z tego, co wydarzyło się jedyne 660 lat temu. (Hmmm… wnikliwy umysł od razu zaczyna się zastanawiać, co mogłoby się stać 666 lat po tej katastrofie?! To byłby rok 2012…)
W każdym razie Chiny, gdzie prawdopodobnie miała początek Czarna Śmierć, straciły około połowę ludności (mowa tu o liczbie 123 milionów, z której pozostało około 65 milionów).
Ostatnie badania nad liczbą ofiar w Europie również sugerują wymarcie od 45% do 50% europejskiej populacji w okresie 4 lat. Niestety liczba ta wciąż się waha i zmienia (co, jak się później okaże, stanowi pewiem problem).
W Europie na terenach śródziemnomorskich – we Włoszech, na południu Francji i Hiszpanii – gdzie plaga trwała nieprzerwanie przez około cztery lata, liczba ta wynosi od 70% do 75% całej populacji. (W dzisiejszych czasach, odpowiednikiem byłoby zredukowanie liczby ludności USA z obecnych 300 milionów do 75 milionów w mniej niż cztery lata. Wiązałoby się to również z potrzebą pochowania czy usunięcia około 225 milionów zwłok!)
W Niemczech i w Anglii była to prawdopodobnie liczba zbliżona do 20%. Wydaje się, że z jakichś powodów mniej ucirpiały północno-wschodnie Niemcy, Czechy, Polska oraz Węgry (istnieje na ten temat kilka teorii, które jednak nie są w pełni przekonywujące).
Statystyki dotyczące Rosji oraz Bałkanów są niedostępne, więc wydaje się, że katastrofa dotknęła ich w niewielkim stopniu, o ile w ogóle dotknęła. Afryka straciła w przybliżeniu 1/8 populacji (z około 70-80 milionów ludzi). (Te statystyki podkreślają jeden z problemów poruszanych przez Baillie’a, a mianowicie istnienie zależności pomiędzy ilością zmarłych a lokalizacją).
Niezależnie od różnych współczynników pokłosia w poszczególnych miejscach, istota sprawy jest taka, że Czarna Śmierć przyniosła największą liczbę ofiar spośród wszystkich znanych nam z historii epidemii. Jak podkreśla Baillie, nikt tak naprawde nie wie, czym dokladnie była Czarna Śmierć! O, tak, oczywiście, przez długi czas ludzie po prostu „wiedzieli”, że była to epidemia Dżumy, jak więc doszło do tego, że Baillie zakwestionował ten zdecydowanie ustalony fakt? Nie był on jedynym, który to zrobił.
W 1984 roku Graham Twigg opublikował książkę „Czarna Śmierć: Powtórna biologiczna analiza” (The Black Death: A Biological Reappraisal), w której wykazywał, że ze względu na klimat i ekologię Europy, a w szczególności Anglii, było praktycznie niemożliwe, aby szczury i pchły przeniosły epidemie dżumy, oraz że było prawie niemożliwe, aby to pałeczka dżumy była przyczyną tej zarazy, a tym bardziej takiej jej ekspansji jak ta w Europie w XIV wieku. Twigg obalił również powszechną teorię jakoby bakcyle rozprzestrzeniały się drogą oddechową. Bazując na swoich badaniach symptomów oraz zebranych dowodów, przedstawił teorię, że Czarna Śmierć mogła być epidemią wąglika płucnego (pulmonary anthrax), spowodowaną przez bakcyl wąglika (Bacillus anthracis).
Kolejnym nieszczęsnym przeciwnikiem modelu standardowego jest Gunnar Karlsson, który w 2000 roku wykazał, że Czarna Śmierć zabiła od połowy do dwóch trzecich populacji Islandii, chociaż w tamtym czasie w Islandi nie było szczurów. („Historia Islandii” – Gunnar Karlsson)
Baillie podsumowuje ten problem następująco:
Mówi się, że Czarna Śmierć z 1347 roku była trzecim ogromnym wybuchem epidemii Dżumy, epidemii, która jest zwykle przenoszona przez szczury i pchły. Wcześniejsze przypadki to epidemia w Atenach (Plague of Athens) w 430 r. p.n.e. oraz epidemia w czasach Justyniana, która dotarła do Konstantynopola w 542 roku n.e. Epidemia w Atenach została opisana przez Tukidydesa, natomiast Justyniańska epidemia została opisana przez Prokopiusza, pisali o niej również inni. […]
Epidemia miała prawdopodobnie swój początek w Azji Środkowej lub gdzieś w Afryce, gdzie dżuma jest czymś dosyć powszechnym wśród niektórych gryzoni. Wnioskuje się, że jakiś czynnik środowiskowy sprawił, iż zarażone gryzonie opuściły swoje naturalne otoczenie po czym zaraziły szczury, a w rezultacie również ludzi żyjących na terenach, na których nie występowała naturalna odporność. Prawdopodobnie bakterie były przenoszone przez pchły, które opuszczały ciała zdechłych szczurów, po czym przenosiły się na ludzi, którzy w efekcie również zostawali zarażeni. Mówi się również o możliwości przenoszenia się choroby wzdłuż szlaków handlowych na obszary u wybrzeży Morza Czarnego, a stamtąd na centralne obszary śródziemnomorskie pod koniec 1347 roku. Wtedy właśnie – przez północne Włochy i południową Francję – choroba dotarła na teren Europy. Natychmiast zaczęła zabijać ogromną ilość ludzi, rozprzestrzeniając się drogą lądową, posuwając się w tempie około 1,5 kilometra na dzień. W okresie od stycznia do lata-jesieni 1348 r. dotarła aż do Wysp Brytyjskich, a do 1350 r. rozprzestrzeniła się na tereny Skandynawii, ostatecznie docierając nawet do Islandii. Prawdopodobnie fala ta przetoczyła się przez Francję, Belgię, aż do Niemiec, a następnie do centrum południowej Europy. Ta pierwsza fala wygasła do 1351 r., jednakże w roku 1361 pojawiła się kolejna.
Uważa się, że już pierwsza fala w dużym stopniu osłabiła ludność europejską.
Podstawowy problem dotyczy szczurów i pcheł. Wydawałoby się oczywiste, że aby zaraza mogła się rozprzestrzeniać, potrzebne by były zainfekowane szczury, które w dodatku musiałyby poruszać się z zatrważającą prędkością – musielibyśmy wyobrazić sobie stada zarażonych szczurów drepczących przed siebie z ogromną prędkością (głównie w kierunku północnym), niosących ze sobą masę zarażonych pcheł, rozbiegających się po śmierci żywiciela. Scenariusz ten zawiera jednak mnóstwo nieścisłości. Na przykład, nie znajdujemy doniesień o leżących wszędzie martwych szczurach (tłumaczy się to tym, że szczury albo zdychały wewnątrz ludzkich domostw, albo ludzie byli przyzwyczajeni do widoku martwych szczurów do tego stopnia, że nie warto było o nich wspominać; jednak gdyby przebywały w domach, to jakim cudem przemieszczałyby się w takim tempie?) Wydaje się, że wszyscy zostawali zarażeni, bez względu na to czy ofiara była wiejskim pasterzem, duchownym czy zwykłym mieszkańcem miasteczka. Jednak o dziwo, pomimo tak zaraźliwej choroby, niektóre europejskie miasta ocalały. Co więcej, szczury bardzo chętnie przenosiły się w chłodniejsze, północne rejony, a tymczasem dżuma jest zarazą wymagającą stosunkowo ciepłej temperatury. Oczywiście po napotkaniu bariery wodnej, szczury pakowały się na pokłady statków, aby dalej z impetem szerzyć zarazę. (Baillie)
Benedictow, zwolennik teorii szczurów i pcheł cytowanej przez Ballie’a, opowiada nam o tych niezwykłych wydarzeniach:
Strategiczny geniusz Czarnej Śmierci dokonał kolejnego mistrzowskiego posunięcia, które znacznie przyspieszyło zdobywanie Półwyspu Iberyjskiego. Krótko po masowej inwazji na najważniejsze miasta wzdłuż wybrzeża Królestwa Aragonii, plaga dokonała niezwykłego przerzutu, triumfalnie docierając do Santiago de Compostela, znajdującego się na przeciwnym, północno-zachodnim krańcu Półwyspu Iberyjskiego. (Benedictow, O. J. 2004 The Black Death 1346-1353: The Complete History [Czarna Śmierć 1346-1353: Pełna Historia]. The Boydell Press, Woodbridge.)
W 2001 roku epidemiolodzy Susan Scott i Christopher Duncan z Liverpool University wysunęli teorię, że Czarna Śmierć mogła być spowodowana przez wirus przypominający wirus Eboli, a nie przez bakterie. Ich badania i odkrycia są w całości udokumentowane w „Biologii Epidemii” (Biology of Plagues). Ostatnio, naukowcy opublikowali model komputerowy pokazujący w jaki sposób Czarna Śmierć uodporniła na HIV około 10% Europejczyków. (Return of the Black Death: The World’s Greatest Serial Killer [Powrót Czarnej Śmierci: Największy ogólnoświatowy seryjny morderca] ) oraz (Biology of Plagues: Evidence from Historical Populations [Biologia Epidemii: Dowody na podstawie zaludnienia w różnych okresach historii], obie autorstwa Susan Scott i Christophera Duncana).
W podobnym tonie napisana jest książka (In the Wake of the Plague [W ślad za dżumą]), z 2001 roku, historyka Normana F. Cantora, w której autor sugeruje, że Czarna Śmierć mogła być połączeniem pandemii wąglika oraz pomoru bydła. Przytacza on wiele dowodów takich jak np: opisy symptomów, które nie pokrywają sie ze znanymi objawami dżumy oraz dżumy płucnej, odkrycie zarodników wąglika w zadżumionych kopalniach w Szkocji oraz fakt, że przed nadejściem plagi, zainfekowane bydło było sprzedawane na rolniczych terenach Anglii.
Samuel K. Cohn, często cytowany przez Baillie’a, również obala teorię jakoby Czarna Śmierć miała być epidemią dżumy. W „Encyklopedii Ludności” (Encyclopedia of Population) wskazuje 5 głównych słabych punktów owej teorii:
- różnice w prędkości rozprzestrzeniania się – Czarna Śmierć pokonała 385km w 91 dni w 664 roku, podczas gdy współczesna dżuma w ciągu roku przebywa 12-15km, mając do dyspozycji takie środki transportu jak samochody i pociągi
- trudności z wyjaśnieniem gwałtownego rozprzestrzeniania się Czarnej Śmierci – Niezwykłą prędkość tłumaczy się rzadką odmianą tej choroby przenoszoną drogą oddechową, w rzeczywiśtości ta odmiana w najgorszym okresie (w Mandżurii w 1911 roku) zabiła mniej niż 0.3% zarażonej ludności
- odmienna sezonowość – współczesna dżuma może przetrwać jedynie w temperaturze od 10 do 26°C i wymaga wysokiej wilgotności. Tymczasem Czarna Śmierć pojawiła się nawet na północy, w środku zimy oraz na terenach śródziemnomorskich w środku upalnego, suchego lata
- ogromna różnica w liczbie ofiar śmiertelnych – w kilku miejscach (np. we Florencji w 1348 r.) zmarło ponad 75% ludności; dla porównania, największa śmiertelność spowodowana dżumą w dzisiejszych czasach miała miejsce w Mumbaii w 1903 roku i wyniosła 3%
- odmienne niż w innych chorobach cykle oraz tendencje infekcji – Ludzie nie wykształcili odporności na współczesne choroby, ale odporność na Czarną Śmierć rosła gwałtownie, aż w ostateczności stała się chorobą rozpoznawaną głównie u dzieci
Cohn zwraca również uwagę na objawy choroby opisane przez Boccaccio i innych. Tylko że oni podają występowanie: dymienicy (zapalny obrzęk węzłów pachwinowych), wrzodów, wysypki oraz krost na całym ciele, a tymczasem w dzisiejszych czasach chorobie tej nie towarzyszą wymienione przez Boccaccio objawy!
Istotą argumentacji Cohna jest stwierdzenie, że cokolwiek spowodowało Czarną Śmierć, na pewno nie było plagą dżumy. (Zobacz również: Samuel K. Cohn 2002, „Czarna Śmierć: Koniec paradygmatu” (The Black Death: End of the Paradigm.) oraz „Czarna Śmierć a Przemiana na Zachodzie” (The Black Death and the Transformation of the West) („Cykl Europejskiej Historii” – European History Series) autorstwa Davida Herlihy’a i Samuela K., Jr. Cohna)
Zagłębiając się w temat odnajdujemy również badania, z których wynika, że na cmentarzu z czasów XIV wiecznej zarazy, w Montpellier, odnaleziono tkankę miazgi zębowej, zawierającej pałeczkę dżumy (Y. pestis). O podobnych odkryciach donoszą badania z 2007 roku, które jednak nie znajdują poparcia w innych badaniach. Co więcej, we wrześniu 2003 roku grupa naukowców z Oxford University zbadała 121 zębów z 66 szkieletów odnalezionych w XIV wiecznych masowych grobach. Wyniki nie ujawniły żadnych śladów pałeczki Y. pestis. Badacze podejrzewają, że badania z Montpellier były błędne.
Badania te nie tłumaczą problemu oczywistych różnic pomiędzy sposobami zarażenia oraz rozprzestrzeniania się choroby – od zarażania się od drugiego człowieka, jak to miało miejsce w Islandii (gdzie rzadko występują zarazy i skórne odmiany wąglika) po zakażenie, przy braku osób żywych bądź niedawno zmarłych, jak na Sycylii (co przemawia przeciwko większości wirusów).
Do tych wszystkich, zacytowanych wyżej, nieścisłości w teoriach związanych z plagą dżumy, należy dodać najnowsze zapiski. Philip Ziegler zebrał wiele takich pozycji w swojej książce „Czarna Śmierć” (The Black Death), jednak odrzuca je jako „metafory”. Za chwilę przyjrzymy się niektórym z nich.
Zaczynając pisać swoją książkę, Mike Baillie nie zamierzał napisać o wpływie uderzeń komet na wielkie epidemie w przeszłości. Zauważył on tylko pewne – powtarzające się i zbiegające się w czasie z tymi historycznymi katastrofami – schematy w usłojowaniu drzew i wpadł na pomysł, że być może pewne zmiany środowiskowe, które mogły mieć wpływ na osłabienie ludzkiej populacji oraz zwiększenie podatności na wirusy i bakterie, wywołując tym samym śmierć na ogromną skalę. Jednak to co odkrył groziło obaleniem „utartej wiedzy” na temat Czarnej Śmierci i wciągnęło go w wir poszukiwań prowadzących do zdumiewających wniosków.
Jak już wspomniałam, pierwszą wskazówką były słoje – to oczywiste, ponieważ Baillie jest dendrochronologiem. Porównał on słoje do datowanych próbek rdzeniów lodowych. Analiza doprowadziła go do zaskakującego odkrycia – był nim amon (ammonium). W ciągu ostatnich 1500 lat miały miejsce cztery wydarzenia, gdzie naukowcy mogą bez wahania powiązać stare warstwy amonu (znalezione na Grenlandii) z wysokoenergetycznymi oddziaływaniami atmosferycznymi z obiektami z przestrzeni kosmicznej. Są to zdarzenia z lat 539, 626, 1014 oraz z roku 1908 – Katastrofa Tunguska (Tunguska Event). Mówiąc krótko, jest pewne powiązanie pomiędzy amonem w rdzeniach lodowych a pozaziemskim bombardowaniem powierzchni naszej planety.
Zwróćmy uwagę, że powyżej wspomniano o czterech wydarzeniach, które mogą być powiązane z wysokoenergetycznymi oddziaływaniami. Baillie w swojej książce prezentuje badania wskazujące na pojawienie się dokładnie tych samych cech w słojach drzew co w rdzeniach lodowych w okresie panowania Czarnej Śmierci ORAZ podczas innych „zaraz i pandemii”.
Co więcej, ślady amonu znalezione w rdzeniach lodowych są bezpośrednio powiązane z trzęsieniem ziemi które miało miejsce 25 stycznia 1348 roku. Baillie odkrył pewnego XIV wiecznego pisarza, który zanotował, że ta plaga była „zanieczyszczeniem atmosfery” pochodzącym z tego właśnie trzęsienia ziemi!
Zapewne wielu z was zapyta, jak zaraza może mieć swoje źródło w trzęsieniu ziemi?
Baillie zwraca uwagę na fakt, że nie zawsze wiemy czy trzęsienie spowodowane jest ruchami tektonicznymi; może być ono spowodowane eksplozjami komet w atmosferze, a nawet ich upadkami na powierzchnię Ziemi.
W „Deszczu żelaza i lodu” (Rain of Iron and Ice) Johna Lewisa (profesora planetologii z Lunar and Planetary Laboratory, współdyrektora Nasa/ University of Arizona Space Engineering Research Center i pełnomocnika rządowego z Arizona State Space Commission), autor stwierdza, że Ziemia jest regularnie bombardowana przez pozaziemskie obiekty, które eksplodują w atmosferze, tak jak miało to miejsce w Tunguzce, nie zostawiając żadnych kraterów ani innych trwałych, widocznych śladów ciał niebieskich.
Jednak fakt, że nie mamy tu do czynienia z trwałymi dowodami, nie znaczy, że wydarzenia te nie mają znaczącego wpływu na planetę czy jej mieszkańców! Te wstrząsy, bądź atmosferyczne eksplozje, mogą powodować trzęsienia ziemi lub fale tsunami, a my możemy być tego zwyczajnie nieświadomi. Przecież Ziemia składa się w 75% z wody, a ewentualni świadkowie takich wydarzeń, mogą zginąć, nigdy nie wyjawiając nam prawdy. Więc w żaden sposób nie możemy mieć pewności, czy wszystkie trzęsienia mają naturę tektoniczną.
Lewis podkreśla:
Średnio mamy jedną atmosferyczną eksplozję rocznie, o sile 100 kiloton lub więcej. Większość tych wybuchów zdarza się na tak odległych terenach lub tak wysoko w atmosferze, że nie można ich zaobserwować. Nawet jeżeli ktoś zauważyłby taki wybuch, to zobaczyłby go w postaci odległego błysku lub usłyszałby odgłos „odległej burzy” nadciągającej znad oceanu. Tak wiec, jeżeli nawet zaobserwujemy taki wybuch to i tak go nie rozpoznamy. (Levis, „Deszcz Żelaza i Lodu” – Rain of Iron and Ice)
Jak zauważa Baillie, Lewis mówi o „przeciętnym” roku, a to przecież oczywiste, biorąc pod uwagę inne badania, że nie wszystkie lata są sobie równe – niektóre są mniej przeciętne! Baillie pisze:
Jak podkreśla Levis, dzięki wielu dowodom, potrafimy dobrze określić jaki powinien być współczynnik zderzeń w określonym czasie. Fakt iż wstrząsy nie zostały odnotowane w historycznych źródłach [lub nie były potwierdzone czy omówione przez historyków bądź archeologów] nie oznacza, że owych wstrząsów nie było. Przecież istnieje wiele kraterów, uformowanych w minionym tysiącleciu w Estonii, Polsce, Niemczech i we Włoszech, których autentyczność została dobrze potwierdzona, a których powstanie nie jest odnotowane w źródłach historycznych; ich obecność została odkryta poprzez analizę zagłębień w ziemi. Na tej podstawie wiemy, że źródła historyczne mają wady! Trzeba by dodać… troszkę intuicyjnego myślenia. A oto cytat ze Scenariusza D Lewisa:
(W tym scenariuszu) w 1946 roku o godzinie 4:00 (czasu lokalnego) bolid (achondryt) o wadze 25000 ton eksplodował na wysokości 11 km nad Ferganą w Uzbekistanie. Megatonowa eksplozja zburzyła budynki na obszarze o średnicy kilkunastu kilometrów. Bardzo wysoka temperatura wypaliła teren i wywołała tysiące pożarów. Pożary wymknęły się z pod kontroli zabijając 4.146 istnień. Oślepiające światło i gorąco obudziło ponad 20.000 mieszkańców. Przed ich oczami roztaczał się widok trawionego przez płomienie miasta. Ocalali opisywali wystąpienie „trzęsienia ziemi”. Kilkanaście ton materiału meteorytu wymieszało się z gruzem 2000 spalonych i zawalonych budynków, uniemożliwiając odróżnienie go od spalonych i sczerniałych fragmentów cegieł i kamieni. (Levis zacytowany przez Baillie’a)
Chodzi o to, że nie ma praktycznie żadnego sposobu, aby zaobserwować czy dana katastrofa jest wywołana zderzeniem czy też gwałtownym trzęsieniem ziemi. W rezultacie może się okazać, że stulecia mijają, komety co jakiś czas bombardują Ziemię, a nikt nadal nie podejrzewa ogromnego zagrożenia ze strony kosmosu! Jak podkreśla Baillie: jest wiele trzęsień ziemi odnotowanych w historii, ale NIE MA żadnych odnotowanych zderzeń! A przecież są dowody wskazujące na to, że te zderzenia MIAŁY MIEJSCE – na powierzchni Ziemi oraz w lodowych rdzeniach. No i oczywiście jest jeszcze Tunguska.
Doniesienia o Katastrofie Tunguskiej mówią nam o wstrząsach Ziemi w okolicach strefy uderzenia w promieniu około 900 kilometrów. Podczas dużego zderzenia, trzęsienie ziemi byłoby proporcjonalnie większe. Każdy świadek takiego wydarzenia, który znajdowałby się wystarczająco daleko aby przeżyć, zobaczyłby jedynie błysk światła, odczułby drgania i usłyszałby głośny, dudniący dźwięk. Jeżeli świadkowie znajdowaliby sie za daleko, żeby zobaczyć błysk, lub przebywaliby w domach, odczuliby jedynie trzęsienie ziemi.
W skrócie, w swojej pracy Lewis wykazuje, że niektóre dobrze znane trzęsienia ziemi równie dobrze mogą być wstrząsami wywołanymi przez komety. Baillie wspomina, że taką oczywistą możliwością jest wielkie trzęsienie ziemi w Antioch w 526 r. n.e., które zostało opisane przez Johna Malalas’a:
… ci, którzy zapadli się w ziemię pod budynkami, spopielili się, a iskry ognia pojawiające się w powietrzu spaliły pozostałych, powalając ich błyskawicznie. Powierzchnia ziemi zagotowała się, a fundamenty budynków zostały zniszczone przez uderzenia piorunów, strawione przez trzęsienia i spalone na popiół przez ogień… to było straszliwe i niewyobrażalnie zadziwiające zjawisko, któremu towarzyszyło niebo ziejące ognistym deszczem, deszczem spływającym z przerażającego paleniska… w rezultacie Antioch zostało spustoszone… podczas tego horroru zginęło do 250.000 ludzi. (Jeffreys, E., Jeffreys, M. i Scott, R. 1986, „Kronika Johna Malalas’a” The Chronicle of John Malalas, Byzantina Australiensia, Australian Assoc. Byzantine Studies 4, Melbourne.)
Baillie pisze również, że seria takich kosmicznych zderzeń (bądź eksplozji w atmosferze) wyjaśnia bardziej adekwatnie długo nie znajdujący rozwiązania problem zakończenia Epoki Brązu na wschodnich terenach śródziemnomorskich w XII w. p.n.e. W tamtych czasie wiele – nie wiadomo dokładnie ile – głównych miast zostało zniszczonych i całkowicie spalonych, a za wszystko obwiniano nadprzyrodzone istoty zwane „Ludami Morza”. Gdyby faktycznie taka była przyczyna, gdyby chodziło o inwazję i podbój tych terenów, wtedy powinny zostać jakieś dowody, jak na przykład martwi wojownicy lub ślady działań wojennych… ale nie tylko to stanowi problem. Nie odnaleziono prawie żadnych zwłok ani też żadnych kosztowności poza tymi, które były ukryte, tak jakby ktoś miał zamiar po nie wrócić lub nie miał czasu ich odzyskać. Ludzie, którzy uciekli (wydarzenia o pochodzeniu pozaziemskim zwykle poprzedzone są jakimiś zwiastunami czy ostrzeżeniami, ponieważ komety można zauważyć nieco wcześniej) prawdopodobnie również zostali zabici w trakcie ucieczki, a rezultatem tego było wspomniane już całkowite opuszczenie i totalna destrukcja miast.
I nadejście Wieków Ciemnych.
A więc ewentualność, że wiele przeszłych katastrof może się wiązać ze zderzeniami, nigdy nie była rozważana poważnie, nie była też zbadana. Takie podejście do sprawy może być niebezpiecznym błędem.
Pytanie, które zadaje Baillie, ale nigdy tak naprawdę na nie nie odpowiada, brzmi: Co takiego spowodowało, że ludzie przestali zastanawiać się, skąd bierze się tradycyjny i głęboko zakorzeniony w psychice ludzkości strach przed kometami? Oczywiście są ludzie spoza wyspecjalizowanego środowiska akademickiego, którzy zadają sobie takie pytania. Ale dlaczego, przecząc zdrowemu rozsądkowi, temat komet jest systematycznie ignorowany, spychany na margines i wyśmiewany?
Najdziwniejsze jest to, że chociaż Baillie wspomina, że wielu wysokiej klasy naukowców (np. Lewis) oraz agencje rządowe, traktują to zagrożenie poważnie, to problem ten jest nadal ignorowany, spychany na margines i ośmieszany, głównie przez media, które taki właśnie obraz kreują wśród społeczeństwa. Baillie pisze:
Na wypadek, gdyby czytelnicy myśleli, że to tylko retoryka, jest to dobry moment i miejsce, aby wspomnieć o pewnym nadchodzącym wydarzeniu. 13 kwietnia 2029 roku asteroida zwana Apophis, przeleci obok Ziemi w odległości 50.000 kilometrów. Jeżeli dożyjecie do tej chwili, a niebo będzie bezchmurne, będziecie w stanie zobaczyć ją gołym okiem. Apophis ma ponad 300m średnicy. Jeżeli po minięciu Ziemi przejdzie przez pewne wąskie okno w przestrzeni, to w 2036 roku powróci i uderzy w Ziemię (to wąskie okno jest punktem, w którym ziemska grawitacja odchyliłaby orbitę Apophis w taki sposób, że doszłoby do zderzenia w 2036 r.). Jeżeli Apophis uderzy w Ziemię, wstrząs jaki wywoła, osiągnie siłę rzędu 3000 megaton. Całkowicie rozsądne wydaje się twierdzenie, że takie zderzenie, mające miejsce gdziekolwiek na planecie, zniszczyłoby naszą obecną cywilizację, a dla ocalałych, mówiąc przenośnie, nastałyby znowu Wieki Ciemne mówi się, że podczas takiego wydarzenia globalne instytucje, takie jak rynek finansowy i ubezpieczeniowy, zupełnie by się załamały. Pociągnęłoby to za sobą upadek systemu monetarnego, transportowego i handlowego). Zagrożenie ze strony kosmosu nie jest fikcją, wysoko prawdopodobne wydaje się, że zderzenia z Ziemią wielokrotnie miały miejsce w ciągu ostatnich tysiącleci (dowodem są wspomniane wcześniej małe kratery na powierzchni ziemi). Jednak z jakichś powodów większość ludzi zajmujących się przeszłością, unika lub ignoruje tę sprawę.
Baillie cytuje współczesne, naukowo potwierdzone dowody z całego świata (niektóre z tych dowodów zostały pomniejszone do roli „mitu”), które wskazują na fakt, iż w XIV wieku Ziemia faktycznie doświadczyła bombardowaniu z kosmosu, co mogło być przyczyną trzęsienia ziemi, które miało miejsce 25 stycznia 1348, jak i równie dobrze mogło być przyczyną Czarnej Śmierci. Baillie podaje mnóstwo różnych z współczesnych raportów, takich jak praca Zieglera przytaczana już wcześniej:
Zieglet całkowicie pomija doniesienia o czarnej komecie widzianej tuż przed rozpętaniem się epidemii, mówi jednak o gęstych mgłach i chmurach, spadających gwiazdach, podmuchach gorącego dymu, kolumnie ognia, ognistej kuli, gwałtownych trzęsieniach, o narastających klęskach we Włoszech jak m.in. trzęsienia ziemi, za którymi nadciągnęła zaraza. (Baillie)
Tak właśnie zdarzyło się w latach czterdziestych XIV wieku, kiedy to ludzie mieli do czynienia z istną serią trzęsień ziemi. W cytowanej przez Baillie’a książce Rosemary Horrox „The Black Death” [Czarna Śmierć] czytamy o tym, że pewien ówczesny pisarz z Padwy odnotował wielkie trzęsienie ziemi z 25 stycznia 1348 roku i był tak drobiazgowy, że oprócz daty zapisał także, że zdarzyło się to o godzinie 23-iej.
W 31. roku panowania Cesarza Ludwika, w okolicach święta Nawrócenia Św. Pawła (25 stycznia) miało miejsce trzęsienie ziemi, które przeszło przez Karyntię i Karniolę i było tak silne, że ludzie obawiali się o swoje życie. Trzęsienia pojawiały się co jakiś czas, pewnej nocy doszło nawet do 20 wstrząsów. 16 miast zostało zniszczonych a ich mieszkańcy zginęli… Taki sam los spotkał 36 fortec wybudowanych w górach oraz ich mieszkańców. Obliczono, że ponad 40.000 ludzi zostało zgniecionych pod gruzami lub pochłoniętych przez ziemię.
(Autor twierdzi, że otrzymał informacje z listu „a letter of the house of Friesach to the provincial prior of Germany”):
W liście tym jest napisane, że w tym samym roku [1348] ogień spadający z nieba trawił przez 16 dni ziemię Turków; z nieba spadały również żaby i węże, które zabiły wiele osób: zaraza ta szerzyła się w wielu miejscach na świecie. (Horrox)
Z książki Samuela Cohna:
… smok z Jerozolimy, tak jak smok Św. Grzegorza, który pożerał wszystko co stanęło mu na drodze… 40 tysięczne miasto… zupełnie zniszczone przez spadające z nieba ogromne ilości robaków, wielkich jak pięść, z 6 odnóżami, które zabiły wszystkich swoim odorem i trującymi oparami. (Cohn)
Opowieść dominikańskiego zakonnika Bartolomeo:
… obfite deszcze robaków i węży w niektórych obszarach Chin, które pożarły ogromną liczbę ludzi. Na tych samych obszarach występowały również deszcze ognia spływające z nieba w postaci śniegu (popiołu). Ogień ten trawił góry, ziemię i ludzi. Z tego ognia powstał trujący dym, który w ciągu 12 godzin zabijał każdego, kto go powąchał. Zabijał również tych, którzy jedynie go zobaczyli. (Cohn)
Cohn pisze:
Takie opowieści nie są jedynie wymysłami naiwnych kupców i być może zwariowanych zakonników… [nawet]… najbliższy przyjaciel Petrarki, Louis Sanctus [of Beringen] zanim rozpoczął pisanie szczegółowego raportu na temat plagi… twierdził, że we wrześniu powodzie żab i węży w Indiach były zapowiedzią nadpływających w styczniu do Europy trzech zadżumionych genueńskich galer (statki o napędzie wiosłowym)… [nawet]… angielski kronikarz, Henry Knighton… [opisał jak]… w Neapolu całe miasto zostało zniszczone przez trzęsienie ziemi i burzę. Wielu innych kronikarzy odnotowało pojawiające się na całym świecie trzęsienia ziemi, które zapowiadały tę niespotykanąą plagę. Ściślej okołonieszporne wydarzenia z 25 stycznia 1348 roku. […]
Ze wszystkich tych trzęsień ziemi, które „zniszczyły wiele miast, kościołów, klasztorów, wież, wraz z ludnością oraz zwierzętami, najgorsze miało miejsce w Villach, w południowej Austrii. Włoscy, niemieccy, austriaccy, słowaccy i polscy kronikarze pisali, że miasto to zostało całkowicie pochłonięte, a zagładę przeżyła zaledwie jedna na 10 osób. (Cohn)
W jednym z tekstów, opatrzonym datą 27 kwietnia 1348 roku, sobota, czytamy:
Powiadają, że w przeciągu trzech miesięcy od 25 stycznia [1348] do dzisiaj, całkowita liczba pochowanych w Avignonie zwłok wynosi 62 tysiące. (Horrox)
W niemieckich zapiskach odkrytych przez Horroxa, czytamy:
O tyle, o ile umieralność z przyczyn naturalnych wzrosła, jej bezpośrednią przyczyną były zanieczyszczone i trujące wyziewy, które zanieczyściły powietrze w różnych częściach świata… Uważam, że to para i zanieczyszczone powietrze ulatniające się podczas trzęsienia, które wystąpiło w dniu Św. Pawła [1348], wraz z powietrzem zanieczyszczonym w wyniku innych trzęsień i wybuchów, zanieczyściło atmosferę i doprowadziło do śmierci wielu ludzi, w różnych częściach świata. (Horrox)
Jak zauważa Baillie, jeżeli to często przytaczane trzęsienie ziemi było w rzeczywistości rezultatem uderzeń komet, to przyczyną zanieczyszczonego powietrza mogłyby być: wysoko energetyczne chemiczne transformacje w atmosferze i/lub opary gazu wydobywające się z ziemi.
Niemiecki historyk, Hecker, informuje, że:
Plaga ze wschodu wdarła się już na Cypr; Kiedy trzęsienie, któremu towarzyszył przerażający huragan, poruszyło fundamenty wyspy, przerażeni mieszkańcy uciekli… Poziom wody w morzu zaczął wzrastać…Chwilę przed trzęsieniem ziemi wiatr rozsiewał tak trujący odór, że wielu osłabionych przez niego ludzi zaczęło nagle upadać na ziemię, po czym wijąc się umierali w straszliwej agonii… a że w tamtych czasach naturalne zjawiska traktowano jak cuda, odnotowano, że płonący meteor, który zszedł na Ziemię daleko na wschodzie, zniszczył wszystko w promieniu ponad 100 mil [„100 leagues” czyli mil angielskich nie używanych dziś, 1mila=4,83 km] zatruwając całe powietrze. (Cohn)
Jon Arrizabalaga opracował zbiór pism w celu zrozumienia, co wykształceni ludzie myśleli o Czarnej Śmierci w czasach, kiedy miała ona miejsce. Po przejrzeniu terminów lekarskich, używanych przez lekarzy i innych ludzi związanych z medycyną w 1348 roku dla opisania plagi, napisał:
…Jacme d’Agramaont rozpatrywał problem w kategoriach „ epidemii lub zarazy i śmiertelności ludzi”, zagrażających Lleidzie „z niektórych sąsiadujących z nami terenów”… Agramont nie odnosi się bezpośrednio do terminu epidemia, ale szeroko opisuje, co ma na myśli mówiąc o zarazie (pestilencia). Autor opisuje bardzo dokładną etymologię słowa „pestilencia” (zaraza/epidemia) nawiązując do wiedzy ustanowionej przez Isidore’a z Sevilli (570-636) w jego „Etymologiae”, która była wysoce akceptowana w średniowiecznej Europie. Rozdzielił on słowo „pestilencia” na 3 sylaby, a każda z nich miała osobne znaczenie: pes = tempesta: ‘sztorm, burza’; te=temps ‘czas’; lencia=clardat: ‘światło, jasność’; stąd – jego zdaniem – ‘pestilencia’ była „czasem burzy spowodowanej przez światło gwiazd” .
Isidore z Sevilli przyszło żyć wkrótce po innym kometarnym bombardowaniu Europy, które zapisało się w słojach drzew i w rdzeniach lodowych. 17 sierpnia 1999 roku „Knight Ridder Washington Bureau” opublikował artykuł Roberta S. Boyda zatytułowany: „Komety mogły być przyczyną upadku największych imperiów świata”, w którym czytamy:
Analiza słojów drzew pokazuje, że w 540 roku n.e. w różnych częściach świata zmienił się klimat. Temperatura spadła wystarczająco, aby zahamować wzrost drzew w północnej Europie, na Syberii, na zachodzie Ameryki Północnej i południu Ameryki Południowej.
Przeszukując historyczne zapiski i mityczne opowieści natrafiamy na wzmianki o katastrofalnych wizytach z nieba w tymże okresie. Znajdujemy też odniesienie do „komety w Galii, tak ogromnej, że wydawało się jakby całe niebo płonęło”. Miało to miejsce w 540-41 roku.
Według legendy, Król Artur zmarł mniej więcej w tamtych czasach, natomiast celtyckie mity związane z Arturem wspominają o bogach jasnego nieba i ognistych piorunach.
W latach 30-tych VI wieku zarówno śródziemnomorscy jak i chińscy obserwatorzy donieśli o niezwykłym deszczu meteorów. Meteory są spowodowane przez drobny pył pochodzący z komet i spalający się w atmosferze. Ponadto grupa astronomów z Armagh Observatory w północnej Irlandii opublikowała w 1990 roku wyniki badań, które mówią, że Ziemia mogła być zagrożona bombardowaniem komet w latach od 400 do 600 n.e. […]
Klęska nieurodzaju poprzedziła głód, a depcząca im po piętach ciężka plaga dżumy rozniosła się w połowie VI wieku po Europie. […]
W tamtym okresie rzymski cesarz Justynian usiłował zregenerować upadające imperium rzymskie. Jednak jego plan zawiódł w 540 roku, a następstwem tego upadku były Wieki Ciemne i powstanie Islamu.
Zachowało się ogromnie dużo materiałów z tamtych czasów, które zgodnie powtarzają „zepsute powietrze”, „zaczerpnij powietrza a umrzesz”, i w jakiś sposób w całe to zamieszanie wplątane są również: ocean, trzęsienia ziemi, komety i bolidy spadające z nieba. Raport z „Medical Faculty of Paris” przygotowany w październiku 1348 roku mówi:
Kolejnym możliwym powodem zepsucia powietrza, który należy rozpatrzeć, jest uwolnienie zgnilizny uwięzionej we wnętrzu ziemi, która zaczęła rozprzestrzeniać się podczas trzęsień – jest to zjawisko, które w istocie pojawiło się ostatnio. (cytat za Bailliem)
W skrócie, Francuzi wiedzieli o serii trzęsień ziemi, które mogły być spowodowane przez uderzenia komet. W jednym z raportów z tamtego okresu czytamy, że trzęsienia trwały przez 6 dni, inny raport podaje 10 dni. Takie wydarzenia mogły spowodować ulotnienie się wszelkiego rodzaju nieprzyjemnych chemikaliów, które mogły zabić. Rozważmy następujące:
Eksplozja gazu w jeziorze NYOS, Kamerun, rok 1986
[…] Chociaż w 1984 roku w jeziorze Monoun pojawił się nagły wyciek dwutlenku węgla, zabijając 37 mieszkańców, nie przewidziano możliwości podobnego zagrożenia ze strony jeziora Nyos. Jednakże w sierpniu, 1986 roku w jeziorze Nyos doszło do limnicznej erupcji [erupcji z dna jeziora], która natychmiast uwolniła około 1,6 miliona ton CO2. Gaz rozprzestrzenił się po dwóch pobliskich dolinach, wypierając z nich całe powietrze i dusząc blisko 1.800 ludzi w obrębie 20 km od jeziora. Gaz wydusił zarówno mieszkańców wiosek, jak i 3.500 zwierząt hodowlanych. Około 4.000 mieszkańców opuściło okolicę, wielu z nich zaczęło cierpieć na dolegliwości związane z oddychaniem, poparzenia oraz paraliż spowodowany przez gazy.
Nie wiadomo, co spowodowało ten katastroficzny wyciek gazu. Większość geologów podejrzewa obsunięcie się ziemi, inni uważają, że przyczyną była mała wulkaniczna erupcja, która wystąpiła na dnie jeziora. […]
Uważa się, że uwolniony został gaz o objętości dochodzącej do kilometra sześciennego. Ponieważ CO2 jest gęstszy od powietrza, gaz spłynął po zboczu góry, w którym znajduje się jezioro Nyos, po czym wypełnił dwie sąsiadujące ze sobą doliny warstwą o grubości kilkudziesięciu metrów, zastępując tym samym powietrze i zanim zdołał się rozrzedził, udusił mieszkańców i zwierzęta. Woda w jeziorze, zwykle niebieska, chwilę po wydobyciu się gazu zmieniła kolor na czerwony.
Stało się tak z powodu bogatej w żelazo wody leżącej na dnie jeziora, która unosząc się ku powierzchni zaczęła się utleniać. Z dna jeziora ulotnił się gaz o tak dużej objętości, że poziom wody obniżył się o około metr. Wyciek gazu prawdopodobnie spowodował również wylew wody z jeziora, który powalił pobliskie drzewa.
Hmmm… niejeden zastanawia się, czy podobne wydarzenie mogłoby być spowodowane przez kometę oraz czy wyciek gazu z oceanów mógłby być równie niebezpieczny i śmiercionośny. Biorąc pod uwagę fakt, iż drzewa w pobliżu jeziora były „powalone”, można się również zastanawiać, czy przyczyną wydobycia się gazu nie było przypadkiem uderzenie komety.
Baillie zabiera nas w naukową podróż, pełną wykresów, i pokazuje nam, jak wyraźnie opisali to ci, którzy doświadczyli Czarnej Śmierci, a jednak z jakichś powodów współcześni historycy myślą, że te wzmianki o deszczach ognia i śmierci oraz o powietrzu, które mogło zabić, były jedynie metaforą dla okropnej zarazy. Wszakże ostatnie słowo i tak należy tu do nauki, która musi zwyciężyć, ponieważ całkowicie niezależni badacze studiujący komety, tsunami, dwutlenek węgla, rdzenie lodowe i słoje drzew, wszyscy oni w oparciu o posiade dane dochodzą do wniosku, że w czasach Czarnej Śmierci na całym świecie działo się coś dziwnego, co zdziesiątkowało ludność na Ziemi.
Baillie kończy pewną uwagą, którą warto tutaj przytoczyć:
Coraz bardziej oczywisty staje się fakt, że pod względem intelektualnym świat podzielony jest na dwie grupy. Są ludzie, którzy badają przeszłość na płaszczyźnie historycznej i archeologicznej i nie znajdują żadnych dowodów na to, że ludzkość kiedykolwiek została doświadczona kolizją z jakimś obiektem z kosmosu. Są również ludzie o dokładnie przeciwnym stanowisku – badają oni obiekty, które przelatywały w pobliżu naszej planety a czasami się z nią zderzały. Niektórzy poważni członkowie tej grupy nie maja żadnych wątpliwości co do tego, że w ciągu ostatnich 5 tysiącleci – czyli w okresie istnienia ludzkiej cywilizacji – musiało dojść do wielu niszczycielskich uderzeń.
A mimo to, nikt o tym nie mówi.
Baillie przedstawia doprawdy wystarczającą liczbę danych na poparcie teorii, że Czarna Śmierć była następstwem uderzenia komety Debris – podobnego do uderzenia fragmentów komety Shoemaker-Levy w Jowisza, które miało miejsce w 1994 roku. Co do sposobów, na jakie atakowała śmierć, istnieje wiele możliwości: trzęsienia ziemi, powodzie (tsunami), deszcze ognia, chemikalia (takie jak amoniak, wodór, cyjanek) uwolnione do atmosfery przez wysokoenergetyczne eksplozje i być może nawet czynniki chorobotwórcze, których pochodzenie powiązane jest z kometami.
Jeżeli takie wydarzenia mają miejsce tak często, jak sugeruje to Baillie, może się to zdarzyć znowu. Jeżeli, jak podejrzewamy, Ziemia zostanie zbombardowana w niedalekiej przyszłości, wydaje się, że istnieje o wiele więcej sposobów, żeby umrzeć, niż tylko przez bycie uderzonym przez fragment komety.
Komentarze (4)
4 komentarzy »
1.
Czy autor odnosi się do książki”Czarna Śmierć”William Naphy,Andrew Spicer?Otóż można się z niej dowiedzieć,że to “coś” co wybiło lwią część ludzkości,pojawiło się nie w 1348r.Źródła historyczne jasno mówią,że Chiny doświadczyły tego”coś”w latach dwudziestych,Azja Środkowa w latach trzydziestych a Europa w czterdziestych(w 1346 płd część obecnej Rosji,w 1347 Konstantynopol a dopiero w 1348!Marsylię)Nie ma dowodów by była to ogólnoświatowa katastrofa(może z braku źródeł).Nie wiemy czy objęła obie Ameryki,płd Afrykę,Australię.Takie oto wątpliwości nasuwają mi się po lekturze artykułu..Poszukam tej pozycji.Z ciekawością ją przestudiuję.Łatwo się ocenia:)jeśli się nie widziało czegoś na własne oczy:)
komentarz - autor: Paweł — marzec 2, 2009 @ 4:11 am
2.
Swoją drogą Nostradamus w swoich czterowierszach wspominał wielokrotnie o rozmaitych ogniach z nieba,zatrutym powietrzu itp.Czyżby czerpał inspirację z historii?A może był świadkiem takich wydarzeń?
komentarz - autor: Paweł — marzec 2, 2009 @ 4:27 am
3.
[...] istnieje kosmiczne powiązanie z Czarną Śmiercią [pl], to nagłe pojawienie się pod koniec miesiąca dżumy płucnej w Chinach jest najprawdziwszym [...]
Pingback - autor: Łączenie Punktów: Huczna rocznica znakiem naszych czasów « PRACowniA — wrzesień 5, 2009 @ 7:37 am
4.
[...] umierali od “Czarnej Śmierci” (której przyczyna została prawdopodobnie utajniona [pl.], ale to już inna historia). Powinno to mówić samo za siebie, ale czy ludzie to [...]
Pingback - autor: Łączenie Punktów: Masowa depopulacja jest tuż tuż, a Tajny Oddział urządza świat po swojemu « PRACowniA — październik 6, 2009 @ 12:11 am
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz moderować swoich tematów
Wiki2
Wykop2
Linki
Szukaj
Ekipa
Rejestracja
Zaloguj
